me end you.

Door de bossen kon je nu een grote slang zien. Legolas was weer aan het proberen meer controle te krijgen over zijn wezen. Ook al was dat niet altijd gemakelijk. In de jaren door zijn hij en zijn wezen. Redelijk goed bevriend geraakt. Maar zijn wezen blijft wel hoe is is en wil niet luisteren naar hem. Toch houden ze elkaar in balans. Zijn zwarte gedaante was moeilijk te zien. Door de bossen die hij elke dag te zien kreeg. Soms wou hij hier wel eens weg. 'Ik moet wat eten. Jij trouwens ook dood toch iemand.' Schreeuwde zijn wezen in zijn hoofd. Hij had controle nu. Maar als zijn wezen zo'n honger zou krijgen. Zou hij het vast snel weer proberen over te nemen. Maar dat zou hij niet laten gebeuren. Niet veel verder was er een appel boom. daar ging hij nu ook naar toe. het Was gemakelijk om in de boom te kruipen. Zeker als slang. 'Appels dit meen je toch niet. Ik wil een dood lijf met bloed.' Maar dat wilde legolas niet. Het eenigste probleem. Slangen eten geen apels. Dus hij zou terug naar zijn menselijke gedaante moeten veranderen. Dat was makelijker gezecht dan gedaan. In het dierlijke gedaante komen was simpel. Maar er uit graken dat was dan weer een ander verhaal. Hij hoorde iets en probeerde harder om terug te gaan naar menselijke gedaante. Hij wist dat als er nu iemand zou komen. Dat zijn wezen de slan het zou overnemen. Met zijn blauwe ogen speurde hij de vlakte af.



[shadow graag ]

Een slechtvalk klapwiekte door de lucht. Slechtvalken waren de beste roofvogels die konden zien. Shadow had haar wezen al een tijdje onder controle, maar afentoe als ze boos was kon het nog wel eens gebeuren dat er iets verkeerd ging. Shadow speurde de vlakte af, opzoek naar prooi zoals muis, rat of waterrat en anders vogel. Ze zag een lang kronkelend iets door de vlakte trekken, opweg naar, Zoals Shadow het zag, een appelboom. Ze kraste en ging lager vliegen. Ze had wind mee en ze liet haar vleugels strijken op de wind die haar meevoerde. Ze streek neer op de laagste tak van de appelboom en keek naar het naderende beest. Het was een reuze Cobra. Die hoorde hier niet, en meteen schoot er een woord door haar hoofd.'Shapeshifter'. Dacht Shadow. Ze zag hem de vlakte afspeuren en hij had haar duidelijk nog niet gezien. Ze transformeerde terug naar haar eigen lichaam en ging leunend tegen de boom aanzitten.''Appeltje?'' Vroeg ze, en ze plukte een appel uit de boom, die ze naar de Cobra wierp.Raak, de appel botste tegen de geschubte huid van de slang. Ze glimlachtte even.''Jij bent ook een shapeshifer he?'' Vroeg ze en ze keek de slang met heldere ogen aan. Plotseling leunde er geen meisje meer tegen de boom maar zat er nu een slechtvalk op de tak. Poef! En daar was het meisje weer.''Ik ook.''

Opeens zag hij een meisje tegen de boom leunen. ''Appeltje?'' Vroeg ze en hooide het tegen zijn schubben. 'Lekker hapje.' Hoorde hij zijn wezen zeggen. Maar nu had hij nog alles onder kontrole. ''Jij bent ook een shapeshifer he?'' Zei het meisje. Dat er opeens niet meer was. hij zag nu een slecht valk op een tak zitten. Maar al snel was het meisje er terug. ''Ik ook.'' Zei ze toen. Hij wou dat hij zo simpel terug kon veranderen in een gedaante. Maar na een paar seconden lukte het hem toch. Nu was hij weer zijn menselijke vorm. 'idioot dat je bent.' hoorde hij weer in zijn hoofd. Hij lachte zacht terwijl hij nog in de boom zat. 'Wie in dit bos is er geen shapenshifter." Het was niet om haar boos te maken. "Mijn naam is legolas. Fijn je te ontmoeten." Zei hij dan er ook maar bij. Snel nam hij een appel en begon er op te kauwen. Het was duidelijk ook iemand die het wezen in haar/hem onder controle had. Hij sprong uit de boom en lande naast haar. Ze was best mooi met haar zwarte/ grijze/ bruine haren. Weer een nieuwe vriend. Ook al was de vorige ontmoeting eerst wat vreemd. Ze zouden elkaar bijna vermoord hebben. Gelukig is het goed gekomen. Hoopelijk zou deze niet zo beginnen.

''Wie in dit bos is geen shapeshifter.'' Zei hij, en Shadow hoorde in zijn stem een rustige klank. ''Mijn naam is Legolas. Fijn je te ontmoeten.'' Hij nam een hap van de appel en begon te kauwen. Hij sprong uit de boom en lande naast haar.''Insgelijks.'' Zei Shadow beleefd.''Ik ben Shadow.'' Zelf plukte ze ook een appel en ging zitten in het flauwe zonnetje. Haar haren wiegde mee op de wind.''Je hebt wel geleik over het bos, al die andere rassen duven hier niet te komen, ze zijn bang voor ons. Al doen wij bijna geen vlieg kwaad.'' Ze zei bijna er maar bij, omdat het nog wel eens mis kon gaan met de wezens in hun.''Ik heb de rassen lange tijd bestudeert weet je, maar nu iets over jou.'' Ze keek hem aan met haar twinkelende, violette ogen. Ze gooide de op gegeten appel in de bosjes. Met een boogje verdween de appel in de struiken. Ze veegde de rest van het sap van de appel weg met haar mouw. De zon begon te dalen en hij scheen nog net op haar witte, bleke huid.''Ik ben imuun voor zonlicht.'' Zei ze toen ze zag dat hij naar haar keek.



(sorry flut)

''Insgelijks.'' Zei het meisje. ''Ik ben Shadow.'' Zelf plukte ze ook een appel en ging zitten in het flauwe zonnetje. Haar haren wiegde mee op de wind.''Je hebt wel geleik over het bos, al die andere rassen duven hier niet te komen, ze zijn bang voor ons. Al doen wij bijna geen vlieg kwaad.'' Ze Shadow. Het zonnetje deed inderdaad wel deugt een keer op je gezicht. Maar de meesten konden er niet tegen. Hij zelf kon er soms wel wat tegen. ''Ik heb de rassen lange tijd bestudeert weet je, maar nu iets over jou.'' Zei ze weer. ''Ik ben imuun voor zonlicht.'' Zei ze toen ze zag dat hij naar haar keek. "over mij he." hij dacht eens na. Ovzer hem was er niet veel te vertellen. "Ik ben Legolas en ik ben als dier een cobra. Verder is mijn leven zeer normaal zoals de anderen. Ik heb mijn wezen min of meer ondercontrole." Hij keek in haar ogen. "Net zoals jij." Hij mocht haar wel. Ze zag er vriendelijk uit. Vriendelijker dan anderen soms. Niet dat het hem veel kon schelen. De zon begon weg te zinken en het zou al hou weer koud worden.



[me to]

''Over mij he?'' Shadow zag hem nadenken.''Ik ben legolas en als dier ben ik een Cobra. Verder is mijn leven zeer normaal zoals de anderen. Ik heb mijn wezen min of meer onder controle.'' Hij keek recht in haar ogen, en ze voelde dat ze rood werd.''Net zoals jij.'' Ze slikte en haalde even rustig adem. De kleur trok weer weg. De zon was nu achter de boomtoppen verdwenen en het werd langzaam koud. Haar adem begon langzaam wolkjes te blazen en ze kreeg het koud. Ze wreef met haar armen over haar lichaam om het warm te krijgen.''Waarom is het s'nachts altijd zo koud hier.'' Zei ze na een lange stilte.''wacht even ik ben zo weer terug.'' Ze verandere zichzelf in een slechtvalk en vloog weg. Ze ging opzoek naar haar eigen eten, dat iets lekkerder was dan een appel.

Toen hij naar haar keek begon ze te blozen. Nu kon hij tenminste al kijken in iemands ogen als hij dat wilde. Ze had mooie ogen. Maar hij draaide zijn blik een beetje af. Het kleurtje op haar huid ging weer weg. De zon verdween achter de bomen verdween. Het zou weer een koude nacht worden. Je voelde nu al goed het verschil. Maar toch had je nog altijd de warmte. Schadow kreeg duidelijk koud. want ze vreef met haar armen om warmt te krijgen. ''Waarom is het s'nachts altijd zo koud hier.'' Zei ze na een lange stilte. Hij wou haar wel iets geven om warm te krijgen. ''wacht even ik ben zo weer terug.'' Ze verandere zichzelf in een slechtvalk en vloog weg. hoopelijk kawam ze snel weer terug. Maar hij vertrouwde haar. Ze haf iets vertrouds af. Hij klom weer in de boom om een paar appels te eten. Terweil hij wachte tot ze terug kwam. terwijl het werd steeds kouder. 'Loser.' hoorde hij zeggen. Maar het kon hem niets schelen. Waarom zou hij ook. Luisteren naar een slang. Het werd ook donker gelukig hield hij vel van de nacht.



[Zo klein.]

Shadow had al gauw iets gevangen en slokte het op. De muis smaakte heerlijk. Ze zette haar vleugels uit en vloog weer terug. Ze had weer wind mee en liet haar vleugels op de wind drijven. Ze zag Legolas in de boom zitten en ze voelde zich warm worden. ze streek weer sierlijk neer op het gras en de slechtvalk verdween weer, en Shadow zat weer op de plaats.''Sorry, maar ik denk niet dat je wilt zien hoe ik een muis met ingewanden en al opeet.'' Ze bloosde voor de tweede keer en ze vervloekte zichzelf. Ze ging naast hem zitten en keek hem lachend aan.''Al denk ik niet dat het jou wat uit maakt, onze dieren lijken qua eten erg op elkaar.'' Ze zat een tijdje stil en zwijgzaam nadenkend wat er net allemaal was gebeurd. Ze kwam tot een conclusie, ze vondt hem leuk. Ze walgde even van zichzelf maar zei toen bij zichzelf dat ze dan maar zo in elkaar zat. stilletjes pakte ze zijn hand vast.

Al snel hoorde hij zachte vleugel slagen. Hij voelde zich wat anders. Toen hij shadow zag. Ze kwam naast hem zitten en lachte. .''Sorry, maar ik denk niet dat je wilt zien hoe ik een muis met ingewanden en al opeet.'' Ze kreeg weer het kleurtje. Blozen dat deed ze. Hij vond dat eigenlijk niet zo erg. Zelf zou hij ook wel kunnen blozen. ''Al denk ik niet dat het jou wat uit maakt, onze dieren lijken qua eten erg op elkaar.'' Zei ze toen. Hij knikte en keek weer in haar ogen. Hij vond ze prachtig. Toen keek hij weer weg. Het was een hele tijd stil toen hij plots haar hand de zijne voelde pakken. Hij ademde eens diep in en uit. Dit was hij niet gewend. Hij voelde zich anders bij haar maar was het liefde? Hij liet haar zijn hand pakken. Maar hij keek haar meteen aan. Liefde was dit wat hij voelde. Was dit wat hij voelde als hij naar haar keek. Hij lachte zacht. Maar keek haar niet meer aan. Hij wist niet wat te zeggen. Hij genoot alleen. Van haar anwezichheid. Hij nam ook aar had goed vast. Iemand die hem begreep dat was ze. Weer keek hij in haar ogen. Hoopelijk zou zij iets zeggen.