My place!

Snel liep ze door de bossen. Zoals altijd, eigenlijk. Dan kon ze beter na denken. Niet dat dat nu nodig was. Want de laaste dagen waren zeer goed geweest. Ze had een mentor. De qeen zelf. Dat was meer dan dat ze wou. Ze wist zeker dat jasmyn het haar niet makelijk zou maken. Maar dan nog, zoals ze had gezecht. Je werd niet zomaar een beschermer. Ze liep naar de oevenplaats. Daar was haar plaatsje. Vele mentoren trainden hun lerlingen daar. Maar als een dag van vandaag. Als het zo hard regende, dan kwamen er hier geen mensen. Soms wel eens iemand. Maar dat was uitsonderlijk. Dan zat zij altijd op de rand van de over. Haar blauwe haren waren ondertussen al klets nat. Maar dat vond ze best wel fijn. Ze deed de haren voor haar ogen weg en keek eens rond. Zoals verwacht was er niemand. Even bleef ze staan. Toen ging ze zitten aan de rand bij de oever. Even droomde ze weg ze had geen besef van tijd. In de gietende regen. Keek ze met haar rode ogen voor uit. Naar iets wat zij alleen kon zien. Tot dat ze iemand haarde aan komen. Maar ze bleef zitten. Wie het ook was het zou wel een ridder zijn. Anders zou die niet zo veel lamaai durven maken. Ze hoorde hoe de voetstappen dichter kwamen. Ze sloot haar ogen. "Wat maak jij een lawaai zeg." Zei ze. Toen deed ze haar ogen weer open en wachte op een antwoord.



[Welke ridder wilt met lorana te maken krijgen.]

Jasmyn deed snel haar harnas aan en ging oefenen in de regen zoals gewoonlijk kon het haar niets schelen regen of zon elk terein moe wel een keer beoefent worden vond ze.
Ze liep met haar harnas naar buiten en lied haar jurk liggen die ze aan had en kon weer opgeucht adem halen dat ze weer in een harnas zat en niet in een jurk.
Jasmyn keek goed naar buiten en zag dat iedereen hun winkel sloot en haar vrieendelijk begroete.
Jasmyn begroette ze terug met een glimlach en liep door het honden weer en ging kijken wat ze nou weer op het terein kon doen.
Jasmyn bedacht wat trucjes en lette er wel op dat de grond nat en modderig is en moes glimlachen en zei in haar gedachten "Dat word een vieze bende." Met een lach op haar gezicht
Na een tijdje was haar haar helemaal nat en ging het voor haar ogen hangen Jasmyn vond het irri maar had geen elestiek bij haar om het goed te doen en liep door terwijl ze haar haar achter haar oren dee.
Terwijl ze over het vlakte uit keek zag ze iemand met blauw haar en herkende haar.
Jasmyn liep op haar af met haar harnas die veel lawaai maakte en ze hoorde het en dee haar ogen open en zei wat.
"Wat maak jij een lawaai zeg." En Jasmyn moes lachen er om.
"Eeen ueen kan ook niet zonder lawaai lopen." Zei ze zacht en keek naar haar leerling die in haar eentje daar was en liep toen dichter naar haar toe.
1'Zo dus jij bent em leerling ." Zei ze met een glimlach en trok haar zwaard en egbaarde dat ze mocht laten zien wat ze kon maar Jasmyn zou het haar niet makkelijk maken vooral omdat haar leerling nu niet wist wat er op zon nat terein kon egbeuren.
Jasmyn stond klaar voor de eerste les en wachte f wat haar leerling zou doen.

In de gietende regen. Keek ze met haar rode ogen voor uit. Naar iets wat zij alleen kon zien. Tot dat ze iemand haarde aan komen. Maar ze bleef zitten. Wie het ook was het zou wel een ridder zijn. Anders zou die niet zo veel lamaai durven maken. Ze hoorde hoe de voetstappen dichter kwamen. Ze sloot haar ogen. "Wat maak jij een lawaai zeg." Zei ze. Toen deed ze haar ogen weer open en wachte op een antwoord. "Eeen ueen kan ook niet zonder lawaai lopen." Meteen stond ze recht en draaide zich naar de qeen toe. Ze lachte zacht. Het was ook waar wat Jasmyn zei. Maar de qeen hier te zien. Dat had ze nu toch niet verwacht. 'Zo dus jij bent em leerling ." Haar mentor trok haar zwaard. Ze moest dus laten zien wat ze kon. Tegen de qeen. Oh neen diet zou nog moeilijk worden. Ze trok ook haar zwaard. Dat ze zelf had moeten smeden. Een paars blauw zwaard dat licht in haar handen lag. Eerst keek ze eens rond naar het terein. Als je begon te vechten moest je toch weten welk terein je had. Ook al had je dan meestal geen tijd om te kijken. Ze moest zeker op passen dat ze niet uitgleed. Want dan was ze de klos.



[kort]

Jasmyn zag dat haar leerling haar meteen herkendende en gaf toen een glimlach.
Jasmyn ging in ene houding staan hoe ze moesten beginnen en keek of haar leerling het ook dee.
Toen buigde ze nog even en stak haar zwaard uit en keek haar eerling aan hoe ze het zou doen.
Jasmyn dacht even over haar verlden hoe zij het vroeger dee ze was een natuurtalent en moch na aar jaar als beschermeer worden en daarna werd ze uit gekozen als queen en ontmoeten de king voor het eerst.
Jasmyn dacht ook nog even terug aan de tijd als kind voor haar leren naar beschermer de tijd waar haar ouders dood gingen en kreeg toen al een boos gevoel in haar maag.
Jasmyn richt.
Waarom Vyndi waarom zei dacht jasmyn en gooide de woede er uit in het gevecht die nog soepel liep.
Jasmyn zou het nooit vergeten wat Vyndi gedaan heeft ze zou haar wel krijgen.
Jasmyn gooide even te hard har woede er in en zag het zwaard van haar leerling de lucht in gaan en stak haar zwaard voor haar bij haar nek.
Jasmyn lachte nog even en Zei toen met een rustig stem.
"Het is over de lessen gaan vanaf nu echt beginnen." Jasmyn dee haar zwaard terug en liep naar haar leerling m haar zwaard te geven en keek haar aan wat ze van vond en wanneer ze wou beginnen.

(kleintje jammer genoeg maar vanaf u gaan de lessen beginnen en jasmyn maakt het niet makkelijk)

In de gietende regen. Keek ze met haar rode ogen voor uit. Naar iets wat zij alleen kon zien. Tot dat ze iemand haarde aan komen. Maar ze bleef zitten. Wie het ook was het zou wel een ridder zijn. Anders zou die niet zo veel lamaai durven maken. Ze hoorde hoe de voetstappen dichter kwamen. Ze sloot haar ogen. "Wat maak jij een lawaai zeg." Zei ze. Toen deed ze haar ogen weer open en wachte op een antwoord. "Eeen ueen kan ook niet zonder lawaai lopen." Meteen stond ze recht en draaide zich naar de qeen toe. Ze lachte zacht. Het was ook waar wat Jasmyn zei. Maar de qeen hier te zien. Dat had ze nu toch niet verwacht. 'Zo dus jij bent em leerling ." Haar mentor trok haar zwaard. Ze moest dus laten zien wat ze kon. Tegen de qeen. Oh neen diet zou nog moeilijk worden. Ze trok ook haar zwaard. Dat ze zelf had moeten smeden. Een paars blauw zwaard dat licht in haar handen lag. Eerst keek ze eens rond naar het terein. Als je begon te vechten moest je toch weten welk terein je had. Ook al had je dan meestal geen tijd om te kijken. Ze moest zeker op passen dat ze niet uitgleed. Want dan was ze de klos. Ze ging in de houding staan. Maar haar mentor leek in gedachten te zitten. Dus liet ze haar zwaard wat zakken. Ze keek met haar rode ogen in de ogen van Jasmyn. Die dieper en dieper in gedachten raakte. opeens ging haar mentor in een aanval. Daar was ze niet op voor brijd. Haar zwaard vloog de lucht in en stak in de grond een paar meter verder. Lorana keek naar het zwaard dat naar haar toe gedraaid was. Was dit nu de bedoeling geweest of niet? "Het is over de lessen gaan vanaf nu echt beginnen." Zei haar mentor. Ze deed twee stapen achteruit en halde haar zwaard terug. Deze keer zou ze het wel vast in de grib houden. Ze ging weer in de houding staan. Het regende zelfs nog harder dan vooreen. Met een zwiep kwam haar zwaard tegen die van de qeen. "Kom maar op." Lorana hield van uitdagingen.

(Volgens mij hoef je niet de hele tijd je eerder posts over te neme hoor. )

Aramiro was weer eens even buiten geweest om te kijken waar de jachthonden waren. Jasmyn had ze naar alle waarschijnlijkheid weer eens in de regen mee naar buiten genomen. Zonder wapenrusting liep hij rustig naar het oefenperk. Toen hij net een hoek van het kasteel om wilde lopen hoorde hij twee zwaarden elkaar raken. Hij ging de hoek om en zag Jasmyn op haar eigen manier 'les geven'. Hij pakte een steen op en gooide die tussen de twee in ,gevolgd door de woorden :"Zozozo ,hard aan het oefenen?" Daarbij klapte hij -zoals hij van Vyndi had geleerd- nonchalant in zijn handen.

(weet ik maar wou kijken of ze het zelf zag)

Jasmyn en haar leerling waren net begonnen met ene nieuw zwaard gevecht en waren druk bezig en Jasmyn focuste zig goed op het terein en glee soms uit om een zwaardslag te ontwijken.
Jasmyn dacht even dit terein is mij voordeel maar zag dat haar leerling heel goed was en waarschijnlijk eerder mogt afstuderen omdat ze het prima deed.
Opeens kwam een steen tussen hun in en stopte het hele spel Jasmyn keke even naar ed steen en welke richting hij vandaan kwam en hoorde toen de bekende en lieve stem praten.
"Zozozo ,hard aan het oefenen?" Jasmyn herkende stem en degene die aan het klappen was en keek hem meteen aan en zag toen haar king daar.
Ze dee haar zwaard langzaam terug en stapte op hem af en gimlachte naar hem met haar doorweekte haar en gaf toen ene kus op zijn wang.
"Jup we zijn hard aan het oefenen." Zei ze met een glimlach naar hem en wachte af wat hij zou doen.

"Jup we zijn hard aan het oefenen." ,zei Jasmyn met een glimlach. Ze gaf Aramiro een kus op zijn wang. Heel serieus gaf Aramiro antwoord :"Je moet wel doorgaan met de training. Dat ben je Lorana verplicht." Daarna pakte hij zijn eigen grote zwaard en gaf het aan haar. "Weet je al hoe goed ze een groot zwaard kan afweren?" ,zei hij lachend. Hij zag hoe Lorana bijna door de grond zakte.

Jasmyn moes lachen naar de king en hij gaf een heel serieus antwoord en Jaasmyn luisterde."Je moet wel doorgaan met de training. Dat ben je Lorana verplicht." Jasmyn knikte naar hem en wou al voor haar leerling staan tot hij eer wat zei.
"Weet je al hoe goed ze een groot zwaard kan afweren?" En Jasmyn zag dat hij moes lachen en ze gf toen een grijns.
"Onze king wilt u misschien een zwaard gevecht met haar?' Zei Jasmyn met een grijnzend lachje naar hem en ging toen op de rotsen zitten en kijken wat hij er op zou zeggen.
Jasmyn pakte rustig ene blaadje en ging daar op spelen.

Net toen ze redelijk goed bezich waren werd er een steentje tusen hun gehooit. Ze richte zich op een geklap. "Zozozo ,hard aan het oefenen?" Wie was dat nou weer. Ze herkende hem ergens van. Maa echt aan staan deed hij niet bij haar tenminste. "Jup we zijn hard aan het oefenen." De qeen haf hem een zoen op de wang. 'Bah.' Dacht ze in zich zelf. Ze stopte haar zwaard weg en keek naar die twee.
Je moet wel doorgaan met de training. Dat ben je Lorana verplicht." Hoe kende hij haar naam. Ze was onder tussen naast De qeen komen te staan. Misschien een stap of twee achter haar. Niet dat ze bang was voor hem. Maar ze bleef toch liever wat verder. Hij haalde zijn groote zwaard uit en haf het aan haar. Natuurlijk nam ze het aan. Maar dat zwaard was zwaar. Ze zakte ver in de grond. "Weet je al hoe goed ze een groot zwaard kan afweren?" Vroeg hij. Maar eerst nam ze haar even wicht terug. Ze zette het zwaard zo dat ze niet door de grond zakte en dat het leek alsof ze er goed mee over weg kon. Ooit zou ze dat wel kunnen. Met zo'n zwaard werken. Maar ze had nu toch liever haar eigen zwaard. Ze schudde haar hoofd en haf het grote zwaard terug aan hem. Blij dat ze er van af was.
"Onze king wilt u misschien een zwaard gevecht met haar?' De king! Was dat de king. Ze schaamde zich een beetje dat ze het niet wist. Maar zij wisten ook niet dat zij het niet wist en nu wist ze het wel. Dus ze liet er niets van merken. Maar met hem vechten zag ze ook niet echt zitten. Met zo'n zwaard ging ze er onderuit. Maar zo mogt ze niet denken. Ze zou er van leren en wie wist het. Jasmyn had gegrijnst. Alsof ze iets wist dat zij zelf niet zo goed wist. Ze zweeg maar of moest ze toch iets zeggen. "Als hij denkt dat hij mij aan kan." Zij ze brutaal maar ook vlijend. Ze liep terug naar het midden van de openplek. De regen was onder tussen al wat vermindert. Ze zwiepte haar haar voor haar ogen weg en wachte af wat ze zouden doen of zeggen.

Jasmyn keek naar haar leerling die heel erg over haar zelfverzekerd was en moes er om lachen.
Ze keek even naar de king van de ridders en wist dat ze niet lang meer hier zou zijn en moes genieten van de tijd die ze nog hadden.
Jasmyn kon even niet uit de gedachten weggeslagen worden en voelde het steets sterker worden.
Ze keek even naar haar leerling die waarschijnlijk niet lang meer haar leerling was en gaf toen ene kleine glimlach en keek toen weer naar Aramiro.
"This jou buurt." Zei ze zacht en ging op haar blaadje spelen op ed rotsen en ze bleef kijken of de king de uitdaging accepteerde met haar leerling

(Sorry voor de kleine post jasmyn kan nu niet zoveel.)

Aramiro pakte zijn zwaard uit het zand. "Maar ik heb niet mijn volle wapenrusting aan." Hij bedacht zich even over zijn gewaagde plan en bedacht ineens dat het wel moest kunnen. "Denk snel!" ,riep hij hard. Hij zwaaide het zwaard op Lorana af en hoopte dat ze goed genoeg was om het te kunnen ontwijken of afweren. In zijn gedachtegang kwam twijfel ,maar het zware zwaard zwiepte door. "Nu of nooit ,Lorana..." ,mompelde hij.

"Denk snel!" Riep Aramiro hard en Jasmyn schrok en hoopte dat haar leerling dit wel aan kon maar z had d volle vertrouwen er in.
Jasmyn zag het zwaard zwiepen en Jasmyn werd een klein beetje angstig want als er iet zou gebeuren was het haar schuld.
Dacht Jasmyn maar ze wist dat haar leerling ook goed was goed genoeg dacht Jasmmyn en ze keek hoe het ging.
"Nu of nooit ,Lorana..." mompelde Aramiro en Jasmyn blef gefocust op het spel en wachte af wat er zou gebeuren maar als er wat ergs zou gebeuren zou ze dat nooit meer van haar lijf kunnen afschrijven.

. "Maar ik heb niet mijn volle wapenrusting aan." Zij de king. Maar er was wel geen twijfel in zijn ogen te zien. Hoe dan ook al snel kkwam er iets anders. "Denk snel!" Riep hij en kwam op haar af. Ze focuste zich op zijn zwaard en snelheid. Ze zou het niet kunnen afweren. Maar ontwijken geen probleem. Hij kwam dichter en dichter. Even keek ze naar haar mentor die er wat bezorgt uit zach. Maa er kwam een soort van vertrouwen. "Nu of nooit ,Lorana..." Mompelde de king. Die dichter kwam. Toch bleef ze staan. 'Nog een beetje verder. Dacht ze. Tot... Met een sierlijke salto door de lucht. Ze over de king sprong en daar mee zijn zwaard ontweek. Snel zwiepte haar zwaard tegen de zijne. Haar blauwe haren half voor haar ogen. Nog een geluk dat ze niet was uitgegleden. De regen was misschien al minder. De grond was nog steeds zeer glad en moderig. Toch in haar ogen. Ze keek naar de king. Een klein vals lachje kwam op haar gezicht te recht.

Jasmyn zag dat Lorana bleef staan er vertrouwde op haar want ze herkende haar truck. Jasmyn hield haar adem in en toen ze het zag de moment dat ze moes ontwijken knarsde haar tanden en zag ze Lorana een salto doen. Jasmyn moes lachen ze wist wel dat Lorana het kon ze was een natuur talend net zoals ik vroeger dacht Jasmyn ze heeft het, het talend voor zwaard vechten en zou later ene goeie ridder worden als ze zo door ging. Jasmyn zag hoe de zwaarden tegen elkaar aan kwamen en de regen minder werd en hoe Lorana een vals glimlachje van haar gezicht lied gaan waar Jasmyn moes van grijnzen. Jasmyn dacht diep na en wist dat ze binnen kort geen eerling meer zou hebben omdat ze al zo goed was ze keke toen nara Lorana en zei: "Kom Lorana maak hem in! Je kunt het!"

Aramiro zag hoe Lorana sierlijk een salto maakte en zo maar net zijn zwaard ontweek. Daarna gonsde het door hem heen. Híj ,de king ,had een schildknaap gemist. Nou was het geen forse meid ,maar hij kon toch wel beter. De zwaarden kruisten elkaar tewijl Lorana lichtvoetig neer moest komen. Dit was zijn kans. Verblind door de overwinning die thans voor het grijpen lag draaide hij zich om en hij zwierde met zijn zwaard in één horizontale beweging naar Lorana. Hij glimlachte even en liet toen het zwaard los. Het suisde zo langs het arme kind. Daarna pakte hij een korte dolk en meteen stond hij voor haar met het lemmet op haar keel.

Toen ze zich omdraaide voelde ze het scherpe mes van de king op haar nek. "Verblind door glorie en roem. Dan kom je vaak tot je doem." Het klonk vals. Maar dat was ook niet de bedoeling. Ze hield haar zwaard recht in zijn zij. Zo veel was waardig. Niet echt rechtvaardig. Ze zag hoe haar mentor keek. Ze stond op en knikte naar de king. Hij was een goede vechter. Het regende niet meer en de zon was door de wolken gekomen. Haar blauwe haaren glanzden zilvere randjes uit. Haar rode ogen vuurde op. Ze keek eens rond het was nog altijd een natte grond. De beste tijd om te trainen. Of voor sommige de slechtste. Ze wist het niet zeker. Lorana wilde het liefst nu door het bos lopen. Blijven lopen tot het einde. Waar het licht duister werd. Nacht dag en dag de nacht. Haar lievelings plekkje om naar toe te gaan.

(sorry dat het zo lang duurde maar mijn vader is overleden. En heb geen internet. Dus nu kan ik maar af en toe eens on komen als ik bij mijn tante ben.)

"Tot ziens!" Zei de king. Ze was trots op zich zelf. Ze had de king gewoon... Ja hoe moest je dat zeggen. Ze volgde haar mentor naar de paarden stallen. Ze zei niets. Te verwonderd om iets te zeggen. Paardrijden, dat deed ze maar af en toe. Omdat ze meer liep dan rijden. Toch deed ze het graag. Maar ze moest altijd ieman anders zijn paard lenen. Want een eigen paard had ze nog niet. Ze vroeg zich af welk paard zij zou krijgen, van Jasmyn. "Denk je dat hij boos is op me?" Zei ze plots. Ze had de king wel zijn zwaard kapot gemaakt. Ze had hem eigenlijk een beetje voor schut gezed. En daar voelde ze zich schuldig over. Want eigenlijk had ze gedacht dat het omgekeerd zo gaan. Of dat ze op zijn minst zou uitglijden, in de moder. "Denk je dat hij zich nu een beetje beschaamd voelt. Zou hij nog met me praten?" Ze wist het niet meer zeker. Ze schudde haar blauwe haar droog. Misschien werd haar hoofd weer helderder. Jasmyn glimlachde aar haar en om haar antwoorden. "Hij kon wel weten dat hij kon verliezen omdat ej een goeie mentor hebt." Zei Jasmyn zachtjes en pakte toen de koningklijke paarden. "Ik denk ook dat hij net vol mee heeft gedaan maar je zou later ene goeie bescermer worden dat kan ik je beloven." Terwij Jaasmyn dat zei kwam ze naar hoe toe gelopen met de paarden en de spuleln en gooide haar hyhaar weer door de war.

"Hij kon wel weten dat hij kon verliezen omdat ej een goeie mentor hebt." Zei Jasmyn zachtjes en pakte toen de koningklijke paarden. "Ik denk ook dat hij net vol mee heeft gedaan maar je zou later ene goeie bescermer worden dat kan ik je beloven." Terwij Jaasmyn dat zei kwam ze naar hoe toe gelopen met de paarden en de spuleln en gooide haar hyhaar weer door de war. Ze nam dan maar een paard aan van haar mentor. Maar dadelen dat kon ze niet dus keek ze Jasmyn af. Ze deed precies was de qeen deed. Het was een beeldschoon paardje. "Bedankt jasmyn...." Zei ze toen ze goed en wel op het beest zat. Het voelde zo vreemd aan. Alsof ze helemaal geen evenwicht had. Ze hield zich dus maar exstra hoed vast. Ze keek naar Jasmyn. "Ik denk dat ik in strijden toch liever tevoet naar het veld ga gaan." Ze lachte wat zenuwachtig en keek. Dan weer naar haar handen. Als dit altijd zo zou zijn zou ze nooit meer. Op een paard gaan zitten. Want dit voelde helemaal niet goed aan. Wat zou ze er waarschijnlijk vaak van vallen.