Shut up and let me go

De bladeren kraakten niet onder de bleke voeten, gehuld in grijspaarse laarzen tot op de knie. Laarzen van leer, met fluwelen veters dichtgeknoopt. De bladeren bewogen niet toen het jonge meisje haar weg vervolgde. Ze leek een te zijn met het bos. Geen enkel geluid klonk door op die ochtend. Het was eigenlijk vreemd dat ze zo vroeg op was, bijna nooit ging ze eerder dan tien uur haar bed uit. Maar dit was anders. Ze was nu leerling Healer, en ze zou haar gewoonten ietwat moeten aanpassen. Een eerdere tijd opstaan was al een heel begin, in haar ogen. Dit was overigens niet de enige reden. Het was nu drie dagen geleden dat ze zich voor het laatst gewassen had. En ze voelde zich kortweg vies. Heel vies. Het meisje, van een jaar of zeventien, was nu aangekomen bij de zilveren rivier. Haar favoriete plaats, als je de grote zaal in het paleis uitsloot. Ileana keek uit over het glinsterende water, snoof de geur van de ochtend op. Het voelde, als voor het eerst, alsof ze echt leefde. Iedere spier, iedere zenuw gaf iedere waarneming door. Voor het eerst was er geen pijn, geen starende ogen en vingers die haar vleugels aanwezen. Hier was ze alleen. En dat wilde ze graag. Even alleen zijn, even geen beschuldigingen of nare opmerkingen naar haar hoofd geslingerd krijgen. "Heksenkind" "Halve vampier" "Monster" Het waren dingen die ze dagelijks hoorde. Ze trok zich er gewoonweg niets meer van aan. Het boeide haar niet langer, ze hoorde het iedere dag. Tenminste, dat hield ze zichzelf voor. Diep van binnen raakte het haar wel. Maar daar wilde ze nu niet over nadenken. Het was tijd om te zwemmen. En dat was het enige waar ze zich nu mee bezig wilde houden. Haar lange, witte haar stak ze op in een knot, waarna ze voorzichtig haar laarzen uittrok. Daarna haar zwartpaarse jurk, waarna de onderjurk volgde. Ze hield slechts een lang hemd aan. Daarna liep ze voorzichtig het zilveren water in, tot het tot haar schouders reikte. Daar bleef ze staan, liet ze alle zorgen en vuil van haar afspoelen.

Zwaar slechte post
Setheriaaaaaaan!

Seth liep in de hoop dat hij een snelle ontmoeting met Mimi kon krijgen richting de rivier, hopend op geluk en met een raar gevoel liep hij kalm in vijandelijk territoria. Natuurlijk had hij zijn persoonlijke garde dicht bij hem. De twee gevleugelde demonen die vanzelf sprekend hem om vergeving hadden gevraagd en bijna gesmeekt waren dichtbij, Salia was voor de zekerheid dichtbij Seth zodat ze niets kon uithalen en Moora verspreidde liep een stuk van hun af om te zorgen dat er geen elven verborgen zaten. Hij voelde de staart van Salia tegen zijn hand tikken en hij keek haar aan."Ja?" vroeg hij kort. "Heer, vergeving voor al mijn uitbarstingen. Alleen we moeten u beschermen, straks hadden ze u aangevallen en dan was het misschien te laat. Ik was vergeten dat u ons heeft als... pionnen." zei ze zacht. "Geen pionnen, troefen. Ik heb veel aan jullie alleen jullie zijn niet opassers. Enkel lijfwachten of spionnen." snoof Seth die geen gehoor gaf aan haar smeekbede en nog lichtelijk geirriteerd was. Het was dat hij hun twee nodig had voor dit gebied. Langzaam kwamen ze uit bij de rivier en Seth zuchtte. De hoop was tevergeefs maar ja, hij wou Mimi gewoon nog een keer zien en kijken of hij dan hetzelfde zou voelen. Seth ging naar het water toe en sloot zich eventjes af. Hij hoorde de waarschuwingen niet van Salia en Moora. Toen hij voorover gebogen stond bij het water merkte hij de gedaante iets verderop de stroming pas. Nu was het te laat, hij was gezien. Salia en Moora waren even verscholen voordat ze gezien waren en Seth keek naar de gedaante die in het water stond, wachtend op een reactie.

Het water was zo koel, zo ontspannend. Alles viel van haar af, zelfs de steeds drukkende aanwezigheid van vermoeidheid. Even sloot ze haar ogen. Misschien kon ze zich gewoon laten meenemen door het water, zou ze gewoon op kunnen gaan in het altijd stromende water. Zou ze oplossen, de kleur van de zilveren rivier aannemen en verdwijnen van deze wereld. Misschien zou ze zo iedereen een plezier doen, maar dan zou ze Daphne teleurstellen. En dat wilde ze niet. Ze had al zovelen teleurgesteld, ze wilde niet haar mentor ook pijn doen. En haar volk had haar nodig. Of ze het nu wilden of niet, het moest wel. Ze was de leerling van de healer, en zonder leerling was er geen zekerheid. Haar rode ogen openden zich pas weer toen ze voelde dat haar ledematen begonnen te verstijven. Het water was niet langer koud, maar dat kon ook komen doordat ze niet langer voelde. Stijfjes bewoog ze een van haar armen door het water, waardoor het tot nu toe stille water rimpelde. Het zonlicht weerkaatste, en gaf een haast onwerelds gevoel. Zelfs al kon ze het water niet uit, ze vond het niet erg. Het was heerlijk, ondanks de pijn. Want hoe gevoelloos je ook werd, teveel kou deed nog steeds pijn. Maar ze zou het doorstaan. En dan zou ze misschien.. Ach, wat ze daarna zou doen maakte niemand iets uit. Ze was toch maar een monster, het monster dat het tot leerling Healer had geschopt. Ze zuchtte. Het witte hemd waaierde uit in het water, maar er was toch niemand. Dat was wat ze dacht, tot ze haar ogen nog eens langs de omgeving liet glijden. Daar lagen haar kleren, daar waren haar laarzen, daar stond een man. Daar stond een man? Ergens in Ileana's hoofd ging een schakelaar om. Binnen twee seconden schoot ze in de verdediging, haar zwarte vleugels om zich heen gevouwen, zodat slechts haar hoofd en een deel van haar schouders zichtbaar was. Ze mocht dan wel in het water staan tot aan haar schouders, zoveel verborg dat ook niet. En ze had slechts een wit hemd aan. Dat nog doorscheen ook. Ze nam het zekere voor het onzekere, en sloeg haar vleugels nog iets dichter om zich heen. Misschien kon ze hem hiermee afschrikken. Met trillende stem, eerder van schaamte dan van angst, en met schaamrood op haar anders bleke kaken, vroeg ze: 'Is dat grappig? Een meisje bespieden terwijl ze baadt? Hoe lang sta je hier wel niet?' Het kwam niet in haar op dat dit toeval was. Iedereen maakte haar altijd belachelijk. Trillend van woede en schaamte stond ze daar, in het water, terwijl ze geen kant op kon, haar bloedrode ogen woedend op de man gericht.

Het meisje had twee vleugels en sloeg die om zich heen. 'Is dat grappig? Een meisje bespieden terwijl ze baadt? Hoe lang sta je hier wel niet?' zei het meisje. Trillend van woede en schaamte. Seth twijfelde, keek weg en keek toen weer. "Emh..... sorry, ik.. verwachtte iemand anders.... hier in de buurt." zei hij twijfelend. "Arcanefog," zei Seth en draaide zich weg. Seth draaide zich weg, "Kleed je snel aan en stel je nu niet aan als je het water uit komt zal er zwarte rook je omcirkelen dus schiet op... ik moet ook nog verder." zuchtte Seth. Hij was wel geschrokken van de vleugels en als antwoord waren Salia en Moora naar hem toe gelopen. "Bekende van jullie?" vroeg Seth. Doelend op het verband van vleugels. Salia snoof, "Haar vleugels zijn te dof en licht." Ze opende haar eigen vleugels volledig en de glanzende zwarte kleur, diep duister alsof er schaduwen in verscholen lagen. Dat was nog een verschil tussen de tweeling Moora met haar veerachtige vleugels en die van Salia met de leerachtige. Moora spreidde haar eigen vleugels, "ze zien er ook wat aan de korte kant uit," zei ze niet beschuldigend. Seth zuchtte, "een nee was wel genoeg, moeten jullie ook weer gaan beledigen terwijl ze al zo geschrokken is.. ene keer zijn jullie doof lijtk het en luisteren jullie niet en nu gaan jullie weer gedetaileerd te werk...." zuchtte hij. "Sorry, het was niet mijn bedoeling...Ik ben Setherian." riep Seth zonder te kijken.

Ileana reageerde niet op de woorden van de man. Ze was gewoon geschrokken. En het feit dat hij haar nu beval om zich aan te kleden viel bij haar niet goed. Gewoon dreigen? Geen goed begin. Maar ze kon niet veel anders. Zuchtend, en moeizaam, sloeg ze een of twee keer met haar vleugels, waardoor ze nu ongeveer nog een meter van de kant af was. Ze waadde door het net nog beeldschone water, wat haar nu vijandig toescheen. Het net nog kalme zilver deed nu pijn aan haar ogen, en sneller dan haar ledematen het eigenlijk wilden schoot ze het water uit. Haar bloedrode ogen stonden nog steeds verontwaardigd, maar ze had geen tijd om dat te uiten. Ze moest zich eerst aankleden. Bijna blind van woede graaide ze naar haar witte onderjurk. Er zat veel zand op, wat ze er eerst probeerde uit te kloppen, maar dat maar opgaf. Ze legde hem in het water, hopend dat ze nog wat tijd had. Ze beet op haar lip. Misschien had ze wel iets overdreven gereageerd, maar wat kon zij daar nu aan doen? Met een snelle beweging trok ze haar jurk weer uit het water, en liet hem over haar hoofd glijden. Nu kwam het moeilijke stuk. Ze pakte haar gewone jurk, en liet ook die over haar hoofd glijden. De rok was vrij normaal, maar het bovenstuk moest van achteren vastgemaakt worden, net onder haar vleugels. En met haar stijve armen van de kou kon ze er niet bij. Ze werd er haast wanhopig van. Het lukte haar niet om de linten samen te binden. Er zat maar een ding op. 'Ik ben Ileana.' zei ze zachtjes, waarna ze op een iets luidere toon vervolgde: 'Zou je me kunnen helpen? Ik krijg mijn jurk niet dicht.' Anders zou ze in haar onderjurk terug moeten, en daar had ze geen zin in. Maar dat zei ze er niet bij.

Flut.

'Ik ben Ileana.' zei ze zachtjes, waarna ze op een iets luidere toon vervolgde: 'Zou je me kunnen helpen? Ik krijg mijn jurk niet dicht.' zei ze. Seth twijfelde, "Ik kan je niet helpen, alleen... zij wel." zei Seth en keek naar Moora. Die glimlachte en vloog naar Ileana toe waarna ze de linten rustig over pakte en vast zette. Ze glimlachte even en ging weer naar Seth toe, de twee demonen zagen er niet eng uit nu ze ongevaarlijk deden, op het feit van de gespijkerde wapens en vleugels met scherpe uiteinden. Seth keek Ileana aan, "sorry, was niet de bedoeling om je zo aan te treffen, mijn excuses." zei Seth kalm maar niet alle beleefdheden waren er, de maskerachtige helm zat nog steeds voor zijn te jonge gezicht voor zijn leeftijd. Seth zuchtte even, "Ben jij een demon? Een engel? Gevallen engel? Ik... ken veel wezens en volken met vleugels alleen jou kan ik niet plaatsen." zei Seth. Hij keek Ileana aan en Salia zei "Een tyrin?" Moora zweeg het langste "je ziet er elfachtig uit, alleen dan met vleugels. Het ziet... er wel leuk uit," zei ze als vriendelijkste van de tweeling. Seth keek naar Ileana en onderzocht haar met zijn blik, "Verrek, het spijt me. Ik had geen vleugels verwacht bij een elf, dat is nogal een blunder voor mij. Hoe kreeg je die?" vroeg hij verbaasd en nieuwsgierig. Ineens dacht hij na hoe vleugels bij hem zouden staan. Zou hij wel een keer kunnen zien als hij het via magie op zichzelf zou doen alleen dat zou iets anders zijn en dan kon hij niet vliegen.

Ze moest zich inhouden niet te gaan schreeuwen van woede en verontwaardiging. Dat die demon haar jurk dicht had gemaakt, begreep ze nog wel, waardeerde ze zelfs, maar het commentaar wat ze daarna op haar vleugels kreeg ging haar te ver. Met haar nutteloze, bijna verstijfde handen tot vuisten gebald stond ze daar, haar gezicht naar de grond. Engel? Demon? Tyrin, wat dat ook mocht inhouden, het klonk niet vriendelijk. En het ergste was nog wel dat hij gelijk had. Ze leek op het eerste gezicht niet op een elf, noch op een fee. Ze werd bijna nog kwader toen hij zijn excuses aanbood. Zie je wel, dacht Ileana woedend, ze zijn allemaal gelijk. Natuurlijk wist ze dat het niet zo was, maar haar woede deed haar daar niet aan denken. Maar, ondanks dat, merkte ze wel iets op. Hij scheen haar niet te herkennen. En ze wist zeker dat iedere el toch wel tenminste iets gehóórd moest hebben van de nieuwe leerling healer met vleugels. Dat was het. In een helder moment doorzag ze het. Hij was geen elf, dat was het gewoon. Maar waarom was hij dan hier? Ze luisterde maar half naar zijn excuses, maar de vraag hoorde ze wel. 'Hoe ik eraan gekomen ben?' fluisterde ze bijna, al haar kalmte oproepend om niet uit te barsten in een woedeaanval, 'Langdurig lijden, dat is de manier. Geboren worden uit een elf besmet met het virus. Ziek worden, en alles vergeten!' Het laatste schreeuwde ze bijna uit. 'Ze beschouwden me als een experiment, een onwezen, maar ik heb ze het tegendeel bewezen. Ik heb mezelf ertoe gezet om diegenen die mij niet hielpen, te helpen. En nu krijg ik te horen dat mijn vleugels, mijn vloek, "wel leuk" is? Je hebt geen idee hoe het is!' In haar rode ogen stond verdriet te lezen, terwijl ze opkeek in het gemaskerde gezicht van de man. Het was niet eerlijk. Hij hoorde hier niet, drong binnen en beledigde haar. Wie dacht hij wel niet dat hij was?

'Hoe ik eraan gekomen ben?' fluisterde ze bijna, al haar kalmte oproepend om niet uit te barsten in een woedeaanval, 'Langdurig lijden, dat is de manier. Geboren worden uit een elf besmet met het virus. Ziek worden, en alles vergeten!' Het laatste schreeuwde ze bijna uit. 'Ze beschouwden me als een experiment, een onwezen, maar ik heb ze het tegendeel bewezen. Ik heb mezelf ertoe gezet om diegenen die mij niet hielpen, te helpen. En nu krijg ik te horen dat mijn vleugels, mijn vloek, "wel leuk" is? Je hebt geen idee hoe het is!' riep Ileana. Seth was een tovenaarskoning en liet dit niet zeggen. ".... Als het een ziekte is.... dan ga je er aardig goed mee om of je bent een overdreven aanstelster. Het lijden.. sorry dat kon ik niet weten. Alleen wat anderen denken boeit jou toch niet. Daarbij zijn... vleugels voor demonen een eer, dat kan je hun niet kwalijk nemen. In hun ogen heb je die verdient met lijden en ervaring met gevechten. Alleen... ik snap wat je bedoelt." zei Seth geirriteerd en deed zijn masker af en zijn jonge gezicht kwam te voorschijn. Het was irritant maar hij voelde zich zelf aanstellerig als hij een masker droeg tegenover Ileana. "Mijn excuses, ik probeer enkel langstekomen om een dierbaar iemand te bezoeken. Niet om te doden, te moorden, te vechten of ruzie te zoeken. Ik ben de tovenaarskoning. Als ik je zo had horen spreken met anderen in de buurt was ik genoodzaakt je hoofd te nemen. Of ik wil of niet. Nee, dat wil ik niet. Ik moord niet altijd zonder reden. Daarbij snap ik je woede," zei Seth. Salia had met vuurrode ogen zitten kijken naar de elf en Seth voelde haar verlangen om de elf uit elkaar te scheuren. Moora daarintegen was lastig te doorgronden, "Excuses van mij en mijn zus voor de onbedoelde belediging elf." zei ze.

In gedachten vervloekte ze haar eigen opvliegendheid. Wat had ze gedacht? Dat hij een ordinair persoon was? Natuurlijk niet, de enigen die zomaar van land tot land reisden waren Queens en Kings. En vampieren, maar dat was een heel ander verhaal. Ze boog haar hoofd even, om har wangen nog roder te laten kleuren dan ze al waren. 'Neemt u het me niet kwalijk... Meneer.' Hoe sprak je zo iemand aan? Heer? Meneer, hoogheid? Ze wist het niet. Natuurlijk sprak ze haar eigen King en Queen aan met hoogheid, maar dat was iets anders. Haar toon was een stuk eerbiediger, en bovendien kalmer. Nu hij zijn masker had afgezet, voelde ze zich iets meer op haar gemak. Hij was tenminste geen gemuteerd wezen met een rottend gezicht, wat eigenlijk haar eerste gedachte was geweest. Ze zuchtte. 'Ik moet het andere uitleggen. Toen ik jong was, ben ik twee weken ziek geweest. Niet gewoon ziek. Erger. Mijn moeder was geïnfecteerd met een gevaarlijke stof, en die stof heeft mij mijn geheugen ontnomen, en me vleugels gegeven. Het was niet gemakkelijk. Het voelde als van brandende hitte ingevroren te worden, geplet worden onder duizenden brokken steen, alsof de lucht mijn longen niet meer in wilde. Dat is de reden dat ik vleugels heb. Niet als ereteken, of als plezier. Als boete voor de poging om iets te creëeren wat niet mocht. Ik draag de straf voor een fout die anderen maakten. Ik ben Ileana, heer. Ileana, de leerling healer van de elfen. Het vervloekte kind. Vergeten me alstublieft.' Het waren respectvolle woorden, maar er lag nieuwsgierigheid in degene die volgden. 'Wie kwam u opzoeken? Ik ben de leerlinge van de healer, zocht u Daphne misschien?'

'Neemt u het me niet kwalijk... Meneer.' zei Ileana en Seth schudde zijn hoofd. 'Ik moet het andere uitleggen. Toen ik jong was, ben ik twee weken ziek geweest. Niet gewoon ziek. Erger. Mijn moeder was geïnfecteerd met een gevaarlijke stof, en die stof heeft mij mijn geheugen ontnomen, en me vleugels gegeven. Het was niet gemakkelijk. Het voelde als van brandende hitte ingevroren te worden, geplet worden onder duizenden brokken steen, alsof de lucht mijn longen niet meer in wilde. Dat is de reden dat ik vleugels heb. Niet als ereteken, of als plezier. Als boete voor de poging om iets te creëeren wat niet mocht. Ik draag de straf voor een fout die anderen maakten. Ik ben Ileana, heer. Ileana, de leerling healer van de elfen. Het vervloekte kind. Vergeten me alstublieft.' Het waren respectvolle woorden, maar er lag nieuwsgierigheid in degene die volgden. 'Wie kwam u opzoeken? Ik ben de leerlinge van de healer, zocht u Daphne misschien?' vroeg Ileana. "Ten eerste, geen heer. Mijn naam is Setherian. Seth voor degenen die mij lang genoeg kennen. ik geef toe dat ik en mijn wezens het beter moesten verwoorden. Een vloek kan een zegen zijn als je het gebruikt in je voordel. Dit gezicht is lastig niemand accepteert me serieus als koning als ze me kracht niet ken. Alleen ik heb meer vampieren en vijanden vermoord... dan vijf beschermers zouden kunnen. Het is geen echte vloek meer ene pech alleen je begrijpt het wel. Luister, ik ben hier nooit geweest." zei Seth met duidelijkheid in zijn stem. "Ik zocht iemand die ik hier dus niet aan zou treffen, tot mijn spijt. Ik.... ik kan wel je hulp gebruiken. jij bent leerling healer? De healers bij mijn soort zijn nog niet geweldig ervaren en die laat ik nog liever niet serieuze wonden behandelen en mijn summons die kunnen beter verwonden dan genezen. Zou je het erg vinden om even mij te helpen? vroeg Seth. Hij scheurde zijn mouwen los en deed de beschermers los, op zijn armen zaten grote wonden die onzorgvuldig schoongebrand waren en gedicht. De helft was genezen maar de andere helft zag er niet geweldig uit. Zijn huid was donker geworden of de wond was verkleurd naar een akelige kleur. Seth zuchtte, "klein ongelukje met genezen, dit is de prijs als ik zelf probeer te genezen met magie. Ik krijg de wonden," zuchte Seth.

'Seth.. Erian... Setherian...' ze mompelde het een paar keer, om aan die naam te wennen. Pas daarna bekeek ze de wonden. Het waren nu niet bepaald de makkelijkste dingen om te genezen. Ergens in haar achterhoofd probeerde ze alles te herinneren. Wonden die niet goed behandeld werden gingen etteren. Dan moest je ze schoonmaken. Als dat niet gebeurde, werd de etter vaak opgevolgd door bloedvergiftiging. En dan kon er niets meer worden gedaan, dan was het gewoonweg over. Weg leven, je zei je geliefden gedag zodra je bloedvergiftiging had. Er waren maar weinigen die wisten hoe je het kon genezen, en dan eindigde het alsnog vaak met een amputatie. Met een vakkundige blik liet ze haar ogen over de wonden glijden, en nam toen een besluit. 'De hechtingen moeten eruit, we moeten die wonden schoon krijgen. Daarna heb ik nieuw draad nodig, een scherpe naald, en wat jeneverbessen. Misschien nog wat andere kruiden, maar die zijn in de buurt wel te vinden. Het zou redelijk pijnlijk kunnen zijn, maar alles beter dan niets.' Met een resoluut gezicht trok ze Setherian aan zijn armen naar de rivier, en probeerde ze het water in te krijgen. Haar kletsnatte haren hingen in haar gezicht, maar ze wist dat dit een zaak van leven en dood was. Hoewel het er niet ernstig uitzag, was het dat wel. De donkere plekken waren op zijn minst een beginnende etter. Haar haren stak ze op in een staart, waarna ze een mes uit de daarvoor bestemde plooi in haar jurk haalde. 'Ik moet die hechtingen openhalen. Is dat oke?' vroeg ze, waarna ze hem het mes toonde. Het was van zilver, met een simpel heft. Hoewel het er simpel uitzag, was het vakwerk, en scherper dan een scheermes.

'De hechtingen moeten eruit, we moeten die wonden schoon krijgen. Daarna heb ik nieuw draad nodig, een scherpe naald, en wat jeneverbessen. Misschien nog wat andere kruiden, maar die zijn in de buurt wel te vinden. Het zou redelijk pijnlijk kunnen zijn, maar alles beter dan niets.' zei Ileana en Seth knikte enkel kalm. Hij ging naar het water... nou hij werd eigenlijk meegesleurd en ze armen werden het water ingeduwd. 'Ik moet die hechtingen openhalen. Is dat oke?' vroeg Ileana die een mes liet zien. Seth hoorde gesis en Salia was naar hun toe gelopen. "Als je moet snijden .... vraag het aan ons, je blijft met elke vorm van wapen weg bij onze heer. Tot.... je vertrouwen verdient van mij en Moora." zei Salia. Seth zuchtte en Salia haar staart bewoog richting de hechtingen, met de punt van de staart die scherp werd en de hechtingen weghaalde. Seth wou niet zeggen dat het geen draad was geweest en zweeg dus... vampieren hadden vaak lang haar, en dat kon nuttig zijn als je geen draad had. Wat mini strengetjes maken en dan had je er wat aan. Salia knielde naast Seth neer en keek naar de wonden die ze nog niet eerder had gezien. "Zo goed meester Seth, heb ik u pijn gedaan?" vroeg ze poeslief. Seth zuchtte, "bedankt Salia alleen ik vertrouw Ileana wel dus volgende keer laat haar haar gang gaan. Nee, je weet uit ervaring dat jij mij geen grijntje pijn kan doen," zei Seth. Waarna Salia doodstil zweeg en toekeek. Moora hield zich afzijdig en hield alles in de gaten. "Ileana doe wat nodig is," zei Seth bevestigend.

Bijna geïrriteerd keek ze toe hoe een van de.. Tsja.. Vrouwen de hechtingen openhaalde. Ze vond het verschrikkelijk als iemand anders haar patiënt probeerde te helpen. Het was nota bene haar taak. Het enige wat de demone van haar kreeg, was een opgetrokken wenkbrauw. Niets meer, niets minder. Het stond bij haar gelijk aan een soort van preek. Maar die gaf ze niet, het was slechts de wenkbrauw. Daarna richtte ze zich weer op de wond. Het was een nare. 'Hoe oud is hij?' vroeg ze, haar ogen op de wond houdend, om haar concentratie niet te verliezen. 'Het maakt eigenlijk niet uit. We zullen hem moeten schoonspoelen, dan hechten, en hij moet absoluut schoonblijven. Dat is het eerste. Gaat het fout, ik geef je wat koortswerende kruiden mee, dus dat zou nog redelijk moeten gaan.' Het was de meeste basiskennis die iemand als zij nodig had. Houd het schoon. Haar kleine, vakkundige handen wasten voorzichtig de wond schoon, eerst bijna bevend, maar steeds zekerder. 'Dit gaat even pijn doen, maar het zou niet teveel moeten steken.' waarschuwde ze, terwijl ze haar naald en draad tevoorschijn haalde. Die jurk van haar had meer zakken en plooien dan op het eerste gezicht mogelijk, met dingen die verschilden van naalden tot kruiden, water tot zwaard. Voorzichtig stak ze de naald in de huid naast de wond, om hem daarna voorzichtig vijftien keer door te halen. Ze trok hem aan, en maakte het dicht. 'Zo. Dat zou genoeg moeten zijn voor nu. Heb je er nog meer?'

-flut-

'Hoe oud is hij?' vroeg Ileana. 'Het maakt eigenlijk niet uit. We zullen hem moeten schoonspoelen, dan hechten, en hij moet absoluut schoonblijven. Dat is het eerste. Gaat het fout, ik geef je wat koortswerende kruiden mee, dus dat zou nog redelijk moeten gaan.' ging ze verder en Seth zuchtte. 'Dit gaat even pijn doen, maar het zou niet teveel moeten steken.' zei ze terwijl ze begon met hechten. Seth keek ernaar alsof het niets was, zijn mentrix had hem geleerd om de pijn te negeren. 'Zo. Dat zou genoeg moeten zijn voor nu. Heb je er nog meer?' vroeg Ileana. Seth dacht na en schudde zijn hoofd. "Dat is alles qua wonden bij mij. Bedankt Ileana." Zei Seth. Salia keek naar de wonden en zag het bloed. "Heer, gaat het?" vroeg ze. Seth snoof, "Salia.... .... ik ben geen zwakkeling als jij. Je weet heus dat het gaat." zei Seth geirriteerd en Salia stond op om Moora af te lossen. "Ileana? Laat me raden, je beveelt me aan om het schoon te houden en rustig aan te doen?"