Haar stem vervlocht tonen met tonen, woorden met woorden. Voor een gewone toehoorder zou het misschien geklonken hebben als engelengezang, maar voor de vogels was het een boodschap. Een eenzame roep, een verlangen naar gezelschap. In een taal voor mensen en elfen onbegrijpelijk, maar voor haar o zo duidelijk. Haar vraag, haar roep zou niet beantwoord worden. Het gezelschap wat ze niet zou krijgen. Een warme omhelzing, een zachte stem die haar vertelde dat alles goed zou komen. Maar die zou ze nooit krijgen. Ze had ze nooit gehad. Eigenlijk verbaasde het de meesten dat ze zich eenzaam voelde. Als iets al het hele leven zo was, was het toch normaal? Zelfs haar ouders hadden haar verstoten. Maar Ileana wist wat eenzaamheid was. Mensen onderschatten haar in vele dingen. Haar voeten raakten de grond niet, terwijl ze door het dichte woud danste. Haar haar lichtte bijna op in het verdwijnende zonlicht, en haar vleugels leken nu bijna mooi. Ze glansden ietwat door het late avondlicht, maar dat maakte het eigenlijk alleen maar betoverender. Haar ogen leken niet langer bloedrood, maar bijna rozig. Ze zou zo in een balletstuk kunnen, of in een schilderij. Met de elegantie van een zwaan danste ze vijf centimeter boven de grond op haar tenen. Langzaam draaide ze pirouettes, terwijl de vogels haar lied overnamen. Eindelijk rust. De vuurvliegjes vlogen om haar heen als begeleiders, zodat ze niet zou verdwalen. Maar Ileana verdwaalde nooit. Daar was ze te geoefend voor. De wind wiegde haar haren heen en weer, maar het stoorde haar niet. Niets kon haar nu storen.
Sorry voor de falende beginpost..
-&Kyo-