Looking..For what? I dont know..

(eerste echte post Serpent )



Serpent liep met rustige pas door de grot. Overal om hem heen liepen tovenaars en holde kinderen achter elkaar aan. Serpent vondt zichzelf te oud voor spelletjes, hij had wel iets beters te doen. Hij had een schrift bij zich, en een boek. En natuurlijk een pen. Hij was al leerling, maar van een mentor had hij niks gehoord. Dus doodde hij de tijd met schrijven, hij was al een aardig eind. Hij sloeg een van de vele zijgangen in die netjes verlicht werden. Hier was het rustiger, en stiller. Hij kwam op een lege plek uit, niemand liep hier meer en hij ging zitten op een steen, en sloeg het boek open. Hij egon te schrijven en hij ging er zo in op dat hij niet lette op de tijd, nog dat er iemand aankwam. Hij had een gefrondst voorhoofd van concentratie. Hij keek op, voor hem stond een lange gedaante, hij schrok even van de plotselinge verschijning, en liet toen promt zijn kladblok vallen, met zijn hele verhaal. Hij kreeg een kop als vuur.

Het was een drukte in het kamp, iets waar ze alleen tegen kon als ze in de juiste mood was. Zodra ze chagrijnig was wilde ze stilte en rust. Nu was Gwenwyn eens in een redelijk opgewekte bui, iets wat voor haar bijzonder was als het aan haar te zien was. Ze streek haar lange haren naar achteren en schikte de kraag die aan haar jurk zat terwijl ze met doordachte, gracieuze passen verder liep. Zij was de Healer, dus de meeste tovenaars bejegenden haar wel met respect. Niet dat Gwenwyn arrogant was; ze was alleen zelfverzekerd en liet van zich horen als het nodig was. Maar verder.. deed ze dingen liever in het geniep, achter de rug van anderen om. Vergif was niet voor niets haar interesse en hoofdmagie naast Healing. Ze sloeg één van de zijgangen in, het lawaai nu alweer zat. Ze was een actrice die in verschillende 'moods' kon zitten, maar van lachende of huilende kinderen had ze nooit gehouden. Ze had dan ook geen partner weer, dus voorlopig hoefde ze zich ook geen zorgen te maken dat ze zelf kinderen zou willen. In gedachten verzonken liep ze door de zijgang heen, die maar schamel verlicht was. Ach ja, zo vaak werd de weg ook niet gebruikt. Hoewel.. vandaag? Plots zag ze iemand zitten. Dat had ze niet verwacht, hoewel haar gezicht glad bleef. Gwenwyn had een bleke huid maar een zwarte jurk, zodat ze in het duister niet goed zichtbaar geweest was. Abrupt was ze gestopt, zodat het voor degene voor haar moest lijken alsof ze zomaar verschenen was. Dat kon ze ook, met de juiste spreuken, maar nu was dat toch niet het geval. Het was duidelijk een jongen, deze jonge tovenaar, maar ze kon zo in het donker even niet op zijn naam komen; zijn gezicht leek teveel op dat van de anderen.. Haar blik gleed naar het kladblok en ze knipte in haar vingers om het ligt sterker te maken, in de hoop dat zijn naam hem te binnen zou schieten. 'Hard aan het studeren, zie ik,' zei Gwenwyn, nu eens aardig in plaats van koel en afstandelijk. De jongen zag er immers geschrokken uit..

''Hard aan het studeren, zie ik.'' Zei een aardige vrouwenstem. Een slank bijna wit lichaam stond voor hem. De vrouw had paars haar en een zwarte jurk aan, Serpent herkende haar als Gwenwyn de healer van de tovenaars. Hij stond op, en raapte zijn Kladblok op. Wat was hij ook onhandig.''Gwenwyn! I-ik..nou....eeuhm..e-eigenl-lijk.'' Stamelde hij, er kwam geen zinnig woord uit zijn mond, en zijn gedachten strafte hij zichzelf dat hij niks beters kon verzinnen. Hij had nog steeds een kop als vuur en aarzelend grabbelde hij naar zijn pen en zijn kladblok. Hij keek haar aan met zijn heldere blauwe ogen. Hij hoopte vuruig dat ze niks zou opmerken over zijn blunders.''Nou..Eigenlijk..euhm.. was ik..aan het schrijven voor mijn verhaal.'' Het kwam er ineen keer uit en Serpent vervloekte zichzelf bijna. Niemand wist dat hij aan het schrijven was aan een verhaal, maar eigenlijk vondt hij het wel fijn als iemand hem hielp, maar hij wist dat geen van alle tovenaars die hij Goed kende geen intresse in zijn verhaal hadden. Maar Gwenwyn kende hij niet, misschien had zij intresse? Serpent hoopte er stiekem wel op.

Verschrikt zei de jongen haar naam, begon te stotteren. Gwenwyn had het normaal ontzettend irritant gevonden, maar nu was het slechts tijdrekken om zijn naam te bedenken. Het was goed dat hij haar kende; anders had ze toch flink aan zijn hersencapaciteit getwijfeld. In het heldere licht zag ze dat zijn gezicht rood kleurde, voornamelijk op zijn wangen, wat ze snel identificeerde als schaamte. 'Je hoeft je nergens voor te schamen,' reageerde ze snel met een glimlach. Hij flapte er daarna spontaan iets uit. ..Verhaal? Dan werd er niet echt met hem getraind, dacht ze zo maar. 'Een verhaal?' Gwenwyn sprak het niet minachtend uit, maar wel lichtjes verbaasd. Misschien stond zijn naam trouwens wel bij het verhaal.. Gwenwyn streek haar jurk recht en ging naast hem zitten, op de rotsen. 'Een verhaal! Dat is een goed tijdverdrijf. Mag ik vragen waar het over gaat?' vroeg ze. Eindelijk eens een jongen die niet probeerde de wereld te veroveren of een held te worden, maar een die down to earth besloten had een verhaal te schrijven. 'Het verbaast me dat je er tijd voor over hebt, naast je training, maar het is de tijd wel waard,' oordeelde Gwenwyn hardop.