All alone

Fortoni stak zijn zwaard in de schede nadat hij nijdig op een paar planten in had staan hakken. Die verdomde dingen bleven ook maar hangen aan zijn kleding! Al waren het er zo weinig en had je er totaal niets aan, ze waren zo irritant. Met een geïrriteerde blik keek de vampier op van de grond en liep weer verder. Niets aan de hand, niets gebeurd. Mooi zo, alles opgelost. Fortoni was vaak alleen, had daar ook behoefte aan. Hij had zijn ouders niet vermoordt omdat hij gezelschap wilde, kom nou! En wat dacht je van de familie die hij niet had? Nee, hij was liever alleen, zoveel was zeker.
Geritsel liet hem omkijken, lichtjes zijn tanden ontbloten. Niemand spotte met hem, niemand achtervolgde hem alsof hij de eerste de beste prooi was! Toch behield hij zijn kalme uitdrukking zodra zijn lippen weer op elkaar zaten; niet voor niets was hij sluw en onbetrouwbaar; liegen kon hij als de beste. Zijn lichaamshouding was ontspannen en zijn hand rustte lichtjes op de hilt van zijn zwaard. 'Wie is daar?' vroeg hij kalm, zijn nieuwsgierigheid intomend.

- Lol, ik moet nog inkomen ^^ Iedereen :3 -

Cressida stond voorzichtig op en kwam te voorschijn. 'Hallo.' Ze keek hem verlegen aan. Veel dingen van haar mensenleven wist ze niet meer, maar wat ze wel wist was dat ze een verlegen meisje was. Dat had ze ook mee gekregen in haar vampierenleven. 'Sorry dat ik daar zat, maar ik zag je hier.' Blozend keek ze naar haar handen. Waarom was ze ook zo dom zijn geweest om hier heen te gaan. Ze keek naar de vampier voor zich. 'Mijn naam is trouwens Cressida.' Ze stak haar hand uit en keek hem afwachtend aan. Wat nou als hij haar zou vermoorden omdat ze kwam kijken? Cressida wist nog niet veel van haar vampieren leven af. De eerste paar jaren had ze wat rond gezworven, haar familie vermoord. Ergens een 4/5 jaar in een grot gezeten. Daarna was ze 3 jaar gaan rondzwerven om naar soortgenoten te zoeken. En nu was ze hier dan, had ze een soort genoot gevonden. Maar wat hij ging doen wist ze niet.

Een jong meisje kwam tevoorschijn, klein, verlegen en stil. Fortoni hield zijn kap over zijn gezicht en keek haar recht aan, tot ze blozend naar haar handen keek en zich verontschuldigde. Fortoni knikte enkel, tot ze zich voorstelde. 'Cressida,' herhaalde hij, waarna hij vluchtig haar hand aanraakte. 'Ik ben Fortoni,' antwoordde hij. Ze zag er nu niet echt.. gevaarlijk uit. Dus? Niets doen. Fortoni was dan een moordenaar; hij deed het alleen als er iets tegenover stond. Moorden voor niets was zo nutteloos, plus dat je de kans liep om gepakt te worden. Misschien.. kon hij te weten komen waarom hij haar niet kende. Misschien kon hij aardig doen, hoewel dat een leugen zou zijn, en een zekere macht over haar krijgen. Nou ja, dat zou pas zijn als ze hem vertrouwde en zijn leugens niet doorzag. Ach wat, hij kon altijd proberen om normaal tegen haar te doen zodat ze niets over zijn duistere kant hoefde te weten. 'Hoe ben je hier terecht gekomen?' vroeg hij, zo vriendelijk mogelijk.

'Hoe ben je hier terecht gekomen?' Vroeg Fortoni vriendelijk aan haar. Cressida dacht na. 'Nou daar ergens verderop hangt een bordje met "Vampier in de buurt"?' Grapte ze en gniffelde even. Een paar seconden later keek ze weer serieus. 'Wel, ik zwierf gewoon wat rond.' Haar ogen waren, voordat ze deze vampier kennis maakte, zwart, nu waren ze rood. Ze had dorst gehad, maar zich er tegen verzet en doordat ze deze nieuwe vampier leerde kennen, werden ze rood. Dat gebeurde nu eenmaal. Veel zei Cressida nog niet, ergens droeg hij een Duistere kant bij zich. Daarom vertrouwde Cressida hem nog niet. Ookal zag zij er zo vriendelijk uit, in het echt was ze dat niet. Als je haar goed kende was ze een beest. Ze liet zich gewoon gaat, ze leefde zich uit tijdens het jagen. Vechten deed ze net zolang tot ze erbij neer viel en dat duurde eeuwig. Cressida boog haar hoofd een beetje, zodat haar haar er wat meer voor ging zitten. Niemand hoefde te zien dat er slechtheid in haar ogen af te lezen was. Afwachtend op een antwoord van hem bleef ze rustig staan waar ze de hele tijd al stond.

Haar grap was.. onverwacht, maar uit beleefdheid besloot Fortoni mee te lachen. Daarna gaf ze een normaal antwoord. Ze zag er niet uit alsof ze hier bekend was. Het meisje leek er niet om te geven dat ze alleen door de bossen liep; wat in moest houden dat ze of dapper of dwaas was. Om eerlijk te zijn gokte hij op het eerste; ze zag er niet gestoord uit. En ja, rode ogen kreeg je nu eenmaal af en toe als je een vampier was. Ze bleef rustig staan, liet haar haren voor haar gezicht vallen. Fortoni zelf hield zijn kap over zijn hoofd. 'Ben je nieuw hier? Ik ben Fortoni, trouwens,' stelde hij zich voor. Hij twijfelde geen moment dat ze een vampier was; dat soort dingen wist je na 143 jaar wel, hoor. Ze leek hem niet te vertrouwen, dus moest hij geen onverwachte moves maken. 'Dus.. hoe ben jij vampier geworden?' vroeg hij nonchalant, nu wel geïnteresseerd.

Cressida keek hem eens aan. Zou ze het hem vertellen. 'Ik...was op het verkeerde moment en de verkeerde tijd.' Ze gromde eens. Stomme vampier die haar heeft veranderd. Dankzij hem viel ze meteen haar ouders aan. Ja zij kon er niks aan doen, ze was een newborn. Ze had meteen zijn geur op gevangen en hem daarna ook verscheurd. 'Wel, ik was in het bos, waar ik vaker ben, voor een rustgevend gevoel. Wat ik me nog kon herinneren was dat ik iets voorbij zag "vliegen" en toen ineens een gevoel door mijn lichaam voelde gaan dat er overal vergif door me heen liep en ik dood zou gaan. Het was vreselijk en ik was even een paar dagen weg. Toen ben ik, omdat het vlakbij mijn huis was, meteen naar huis gegaan. Ik was een newborn, dus uit roekeloos gedrag, heb ik mijn ouders vermoord. Daar gaf ik die vampier de schuld van, daardoor heb ik hem opgespoord en hem vermoord. Sindsdien loop ik ergens rond.' Ze keek op en draaide haar hoofd snel. Er was iets in de buurt, maar ze kon niet achterhalen wat. Het was nog te ver weg, maar nog wel dicht bij om het op te merken.