You're thinking you're alone, yeah right!

Denaii opende een oog, en toen het andere. Ze gaapte, en keek nogal slaperig naar het uur. Ze schrok, had ze al zo lang door geslapen? Ze kneep haar ogen dicht, en stond toen al klaar, helemaal in haar kleren, en de rest. Ze grijnsde even, ze hield van magie. Snel liep ze naarbuiten, en schrok van de stilte. Heel de gangen waren uitgestorven, er was blijkbaar iets gebeurt. Nuja, ze hoorde het later wel, en die stilte was eigenlijk wel leuk. Waar zou ze vandaag eens naartoe gaan? Niet terug naar de meerminnenkust, en ook niet naar de feetjes. Misschien kon ze eens wat vampiertjes gaan pesten! Meteen toen ze dat bedacht, moest ze denken aan de vorige keer dat ze dat zei. Dat was zo awesome geweest met Valencia! Haar gezicht betrok even, hoewel ze de tovenares slechts enkele uren had gekend, had ze veel indruk bij haar achtergelaten! Ze zuchtte even, ze zou naar de Hoogbergen gaan, en misschien zou wel weer Brandon zien! Ze lachte even bij de gedachte dat ze niet meer alleen was. Anderes namen dat zo vanzelfsprekend, maar voor haar betekende familie heel veel. Zeker de laatste tijd. Denaii keek nog even naar de grotten, en zette toen pas richting de grijs gesteende bergen. NA een tijdje, bevond ze zich midden in de grijze gesteende bergen, en haar voetstappen holden zachtjes uit tegen de doodstille echo's.

-Vamp, of wizzy, whatever ^^-

Hoge bergen, een territorium waar hij niet thuis hoorde. O ja, daar zou hij graag voet op zetten! Met een lichte grijns op zijn gezicht liep Fortoni naar de Hoogbergen. Eens kijken, misschien was er wel een tovenaar om te bijten, langzaam leeg te zuigen.. De smaak van bloed was altijd geweldig, de rode kleur was overweldigend en de geur.. o, de geur.. Fortoni rilde even van genoegen, waarna hij zijn zachte pas vervolgde en luisterde naar de andere voetstappen. Wie zou daar zijn? Geen andere vampier; die hoorde je immers nauwelijks lopen. Zijn grijns verbrede toen hij zijn kap iets meer over zijn hoofd trok en sneller begon te lopen. Al snel liep hij achter de persoon, die een blond, jong meisje bleek te zijn. Dat schenen gemakkelijke slachtoffers te zijn. 'Toch niet verdwaald, mag ik hopen?' zei Fortoni zachtjes toen hij vlak achter haar liep. Eens kijken of ze schrok of niet. Het kon toch altijd leuk worden, zo. Het meisje zag er zo schattig uit, maar hij betwijfelde of ze dat ook echt was. Je wist het nooit! Misschien was ze wel een Tovenaar, en dan moest je uitkijken. Hun leider had ook echt een hekel aan vampiers, maar dat daagde Fortoni juist uit om hen te pesten, uit te dagen. Dat was één van de heerlijkste dingen om te doen op een verloren dag als deze.