Supriseee!

Mordon keek om zich heen. Het was donker, en het bos was versluierd door een msitige nevel, die constant hem volgde. Het was nu al dagen geleden dat de Gathering was geweest, maar veel wijzer waren ze niet geworden, blijkbaar lag de dreiging alleen bij de elven. HIj fronsde zijn voorhoofd, en dacht terug aan zijn broer. Hij balde onbewust zijn vuisten, en keek kwaad. Hunter, zijn broer, was op Felix, degene die hem bedreigede, waarvan niemand behalve Loveday hem wou geloven. Hij weigerde nu nog met Hunter te praten, en negeerde hem gewoon, dat was ook niet zo moeilijk, aangezien hij in het woud leefde, en HUnter op het paleis. Hij hield niet van menigtes, het was te druk. Mordon zuchtte, wat was er de laatste tijd toch aan de hand? Hij wist het niet, en voor de zoveelste keer wensde hij dat hij iemand om mee te praten had. Niet zijn broer, die vertrouwde hij wel, maar zijn liefde maakte hem gewoon blind. Vermoeidheid stond plots in zijn voorhoofd gegrifd, en hij stond op. Langzaam begon hij te lopen, en richtte zich op rare tekens. Niets. Bijna begon hij te denken dat de vergadering met de anderen niet echt was gebeurt. Het was nu zo rustig! Hij grijnsde even, en sloop verder, hij was dicht bij de elvenheuvel, dus er waren altijd elven die hij kon laten schrikken. Hij draaide zich om, en richtte zich op een schimmige gedaante. Langzaam sloop hij dichter.

A Elf, duuh xD

Samina liep met statige passen over het pad, er gingen zo veel gedachten door haar hoofd. Felix, haar bloedeigen zus, had haar altijd gewaarschuwt om nooit mensen te vertrouwen, en nu was zij samen met Hunter. Ze was kwaad en tegelijkertijd een beetje jaloers. Niemand had ooit iets in haar gezien, misschien moest ze er maar eens wat minder gevaarlijk uit zien. Ze aarzelde even, maar maakte toen met een zwierig gebaar haar haar los, zodat het als een zee van haren om haar lichaam heen golfde. Ze trok haar metalen laarzen uit en voelde het gras onder haar blote voeten. Al het metalen kleding werk wat haar er uit liet zien als een gevaarlijke krijgster legde ze naast zich in het gras, zodat ze alleen nog in haar dunne onderhemd stond. Ze voelde de wind om haar heen en deed even de ogen dicht. Ze had dit betoverende gevoel in geen jaren meer gehad. Plots schrok ze van een raar geluid. Ze draaide zich langzaam om maar zag niks.

Mordon keek om zich heen. Het was donker, en het bos was versluierd door een msitige nevel, die constant hem volgde. Het was nu al dagen geleden dat de Gathering was geweest, maar veel wijzer waren ze niet geworden, blijkbaar lag de dreiging alleen bij de elven. HIj fronsde zijn voorhoofd, en dacht terug aan zijn broer. Hij balde onbewust zijn vuisten, en keek kwaad. Hunter, zijn broer, was op Felix, degene die hem bedreigede, waarvan niemand behalve Loveday hem wou geloven. Hij weigerde nu nog met Hunter te praten, en negeerde hem gewoon, dat was ook niet zo moeilijk, aangezien hij in het woud leefde, en HUnter op het paleis. Hij hield niet van menigtes, het was te druk. Mordon zuchtte, wat was er de laatste tijd toch aan de hand? Hij wist het niet, en voor de zoveelste keer wensde hij dat hij iemand om mee te praten had. Niet zijn broer, die vertrouwde hij wel, maar zijn liefde maakte hem gewoon blind. Vermoeidheid stond plots in zijn voorhoofd gegrifd, en hij stond op. Langzaam begon hij te lopen, en richtte zich op rare tekens. Niets. Bijna begon hij te denken dat de vergadering met de anderen niet echt was gebeurt. Het was nu zo rustig! Hij grijnsde even, en sloop verder, hij was dicht bij de elvenheuvel, dus er waren altijd elven die hij kon laten schrikken. Hij draaide zich om, en richtte zich op een schimmige gedaante. Langzaam sloop hij dichter. Hij zuchtte, wat zat hij hier kinderachtig te doen, en hij rechtte zijn rug. Toch nog langzaam liep hij op de gestalte af, maar hij kon haar niet onderscheiden. 'Euhm.. Heellow?' Vroeg hij onzeker, nog een paar passen, en dan was hij er. Hij keek iemand aan, die hem vaag bekend voorkwam. Iemand die hem deed denken aan haar zus, die hij het liefst wou vergeten, 'Samina' Het kwam er anders uit dan hij bedoelde, en glimlachte een beetje om zijn fout recht te trekken. 'Wat doe je hier?' Vroeg hij vriendelijk.

-Little, i'm srry D: -

Samina bekeek zichzelf in een plas en hoorde plotseling achter haar: ''Euhm.. Heellow?'' Ze schrok zich rot en trok gauw haar ijzeren wapenuitrusing weer aan. ''Samina'' Het was Mordon. ''Ikuuum.....ikuuum......'' begon Samina te stotteren. Ze kreeg een kop als vuur en keek gauw naar de grond. Hij had haar waarschijnlijk zonder wapenuitrusting gezien, zo alleen met haar onderjurkje en haar losse haren, maar ze wist dat Mordon volwassen genoeg was om haar niet uit te lachen. ''Wat doe je hier?'' vroeg hij vriendlijk. Samina keek een beetje verbaasd. Ze had niet verwacht dat hij zo vriendelijk tegen haar zou zijn. ''Ik was op weg naar het bos, maar ik.....'' Ze dacht na of ze Mordon de waarheid zou vertellen. ''Ik moest aan Felix denken en ik dacht dat als ik.... nou ja.....ik.... dat als ik er wat minder.... gevaarlijk uit zo zien.... dat de jongens mij ook zouden zien staan..... en ik...... ik schaam me rot...'' zuchtte ze. Ze keek voorzichtig naar Mordon en wachtte op een reactie.

Hij draaide zich om, en richtte zich op een schimmige gedaante. Langzaam sloop hij dichter. Hij zuchtte, wat zat hij hier kinderachtig te doen, en hij rechtte zijn rug. Toch nog langzaam liep hij op de gestalte af, maar hij kon haar niet onderscheiden. 'Euhm.. Heellow?' Vroeg hij onzeker, nog een paar passen, en dan was hij er. Hij keek iemand aan, die hem vaag bekend voorkwam. Iemand die hem deed denken aan haar zus, die hij het liefst wou vergeten, 'Samina' Het kwam er anders uit dan hij bedoelde, en glimlachte een beetje om zijn fout recht te trekken. 'Wat doe je hier?' Vroeg hij vriendelijk. . ''Ikuuum.....ikuuum......'' begon Samina te stotteren. Hij keek haar nieuwsgierig aan, en merkte toen dat ze haar gebruikelijke wapenuitrusting niet aan had. Met haar losse haren, en haar jurk, zag ze er best vriendelijk uit. Geen iemand die op hun eerste kennismaking hem al had begreigt ofzow, gewoon misschien zelf een vriendin. Samina keek een beetje verbaasd, waarschijnlijk had ze niet gedacht dat hij ook vriendelijk kon zijn. ''Ik was op weg naar het bos, maar ik.....'' Ze keek even bedenkelijk. 'Ik moest aan Felix denken en ik dacht dat als ik.... nou ja.....ik.... dat als ik er wat minder.... gevaarlijk uit zo zien.... dat de jongens mij ook zouden zien staan..... en ik...... ik schaam me rot...'' zuchtte ze. Hij glimlachte een beetje, dit bekennen was vast heel rot geweest, dus hij zou het er niet erger op maken. 'Wel, je ziet er wel vriendelijk uit zo' Probeerde hij. Wat moest hij in vredesnaam zeggen? 'Het is raar, Felix, jouw zus, en Hunter mijn broer' Zei hij. Hij was nog steeds kwaad op Hunter, dat hij hem niets vertelt had. En dat is dan je grote broer! Het was niet het feit dat het Felix was, daarvoor was hij niet zo bang, en hij hoopte dat Samina dat zou begrijpen.

'Wel, je ziet er wel vriendelijk uit zo' zei Mordon. Samina keek op. 'Het is raar, Felix, jouw zus, en Hunter mijn broer' zei Mordon aarzelend. Samina moest glimlachen, ondanks de haggelijke situatie. 'Ik begrijp wat je bedoelt, ik voelde me net zo toen ik ontdekte dat Felix me niks vertelt had.' Samina dacht na. Ze mocht Mordon wel, hij had iets vreemds maar het was niet kwaadaardig. Ze wreef onzeker over haar onderbuik, zou het al te zien zijn? 'Weet je, ik weet niet aan wie ik anders durf te vertellen, maar het is al een paar weken geleden. Ik weet niet meer wie het was, maar.... ik... ben zwanger.....'' Ze keek weer naar de grond.

Hij keek haar nieuwsgierig aan, en merkte toen dat ze haar gebruikelijke wapenuitrusting niet aan had. Met haar losse haren, en haar jurk, zag ze er best vriendelijk uit. Geen iemand die op hun eerste kennismaking hem al had begreigt ofzow, gewoon misschien zelf een vriendin. Samina keek een beetje verbaasd, waarschijnlijk had ze niet gedacht dat hij ook vriendelijk kon zijn. ''Ik was op weg naar het bos, maar ik.....'' Ze keek even bedenkelijk. 'Ik moest aan Felix denken en ik dacht dat als ik.... nou ja.....ik.... dat als ik er wat minder.... gevaarlijk uit zo zien.... dat de jongens mij ook zouden zien staan..... en ik...... ik schaam me rot...'' zuchtte ze. Hij glimlachte een beetje, dit bekennen was vast heel rot geweest, dus hij zou het er niet erger op maken. 'Wel, je ziet er wel vriendelijk uit zo' Probeerde hij. Wat moest hij in vredesnaam zeggen? 'Het is raar, Felix, jouw zus, en Hunter mijn broer' Zei hij. Hij was nog steeds kwaad op Hunter, dat hij hem niets vertelt had. En dat is dan je grote broer! Het was niet het feit dat het Felix was, daarvoor was hij niet zo bang, en hij hoopte dat Samina dat zou begrijpen. Samina moest glimlachen, ondanks de haggelijke situatie. 'Ik begrijp wat je bedoelt, ik voelde me net zo toen ik ontdekte dat Felix me niks vertelt had.' Ze wreeg vaag over haar buik, en hij keek haar onberijpend aan. 'Weet je, ik weet niet aan wie ik anders durf te vertellen, maar het is al een paar weken geleden. Ik weet niet meer wie het was, maar.... ik... ben zwanger.....'' Ze keek weer naar de grond. Met een schok drong het tot hem door, 'Je bent ... zwanger?' Vroeg hij met grote ogen. ' Maar dat is.. ' Hij zocht even naar het juiste woord, 'Fantastisch! Congraatz!' Glimlachte hij haar blij toe.

Ze wreeg vaag over haar buik, en hij keek haar onberijpend aan. 'Weet je, ik weet niet aan wie ik anders durf te vertellen, maar het is al een paar weken geleden. Ik weet niet meer wie het was, maar.... ik... ben zwanger.....'' Ze keek weer naar de grond. Met een schok drong het tot hem door, 'Je bent ... zwanger?' Vroeg hij met grote ogen. ' Maar dat is.. ' Hij zocht even naar het juiste woord, 'Fantastisch! Congraatz!' Glimlachte hij haar blij toe. Samina keek op en hield haar hand op haar buik. 'D-dankje....' stamelde ze, even verbaast door zijn uitbarsting. 'Ik ben ook erg blij, eerst was ik doodsbang maar nu voelt het heerlijk.' ze zweeg even, ze had bijna gezecht dat felix haar had getroost, maar ze wilde niet over haar beginnen waar Mordon bij was. Plots voelde ze iets opborrelen. Ze werd misselijk en voelde een zure drap omhoog komen. Ze holde naar en bosje en braakte tussen de bladeren. Gatver! Dat was de eerste keer dat ze moest overgeven tijdens zwangerschap, ze zag er tegen op dat er nog meer kwam. 'Sorry, dat moest even.' Zei ze met een flauwe glimlach tegen mordon.

Wat moest hij in vredesnaam zeggen? 'Het is raar, Felix, jouw zus, en Hunter mijn broer' Zei hij. Hij was nog steeds kwaad op Hunter, dat hij hem niets vertelt had. En dat is dan je grote broer! Het was niet het feit dat het Felix was, daarvoor was hij niet zo bang, en hij hoopte dat Samina dat zou begrijpen. Samina moest glimlachen, ondanks de haggelijke situatie. 'Ik begrijp wat je bedoelt, ik voelde me net zo toen ik ontdekte dat Felix me niks vertelt had.' Ze wreeg vaag over haar buik, en hij keek haar onberijpend aan. 'Weet je, ik weet niet aan wie ik anders durf te vertellen, maar het is al een paar weken geleden. Ik weet niet meer wie het was, maar.... ik... ben zwanger.....'' Ze keek weer naar de grond. Met een schok drong het tot hem door, 'Je bent ... zwanger?' Vroeg hij met grote ogen. ' Maar dat is.. ' Hij zocht even naar het juiste woord, 'Fantastisch! Congraatz!' Glimlachte hij haar blij toe.Samina keek op en hield haar hand op haar buik. 'D-dankje....' stamelde ze. 'Ik ben ook erg blij, eerst was ik doodsbang maar nu voelt het heerlijk.' ze zweeg even, en rende toen snel weg. 'Sorry, dat moest even.' Zei ze met een flauwe glimlach tegen mordon. 'Geeft niet.' Zei hij. 'Misschien moet je dit ook beter tegen de Healer gaan vertellen, zodat zij erop berekend is' Stelde hij voor. De Healer was Daphne, en hij dacht wel dat ze aardig was. Toch?