Is there something you want to say?

Met een glimlach op zijn gezicht liep Hunter stilletjes door de gangen, hij had het wel goed nu. Al zijn twijfels over het feit of hij het aankon waren verdwenen. Hij wist het zeker nu, hij kon het aan om King te zijn! Maar toch was er iets anders, niet met hem maar er hing iets vreemds in de lucht en hij kon niet plaatsen waar het bij hoorde. Snel liep hij naar de troonzaal, daar hoorde hij thuis. Hoewel hij liever in het bos was of bij de Zilveren rivier, toch moest hij hier vaak zijn. Hij knikte naar de wachters bij de deur en liep naar binnen. Zwijgend liep hij door naar zijn troon en bleef ervoor staan met zijn rug naar de ingang. Een zacht geluid deed hem opkijken en hij draaide zich om. ''Mimi,'' zei hij zacht en glimlachte even.

-kort maar ik moet weg xD

ALLEEN VOOR MIMI

Mimi stond wezenloos in de troonzaal. Het was nog geen 3 dagen geleden dat Mimi naar Seth was geweest. Ze wreef even over haar buik. Zou ze... Ze schudde haar hoofd. Natuurlijk niet. Ze kon toch niet zwanger zijn van Seth. ''Mimi,'' Klonk er plotseling achter haar. Ze verstijfde en liet haar korte jurkje weer over haar buik vallen. Langzaam draaide ze zich om en staarde in de ogen van Hunter. Voorzichtig slikte ze en had ook al had ze haar jurkje nu weer goed haar hand nog op haar buik. "Hunter." Fluisterde ze even. Daarna kwam ze bij zinnen rende naar voren en sleurde hem mee naar een van de banken in de hoek van de zaal. Ze duwde hem er op en ging op zijn benen zitten zodat hij zich niet kon verplaatsen. Ze legde haar hand op zijn mond en keek hem aan. "Je bent als een broer voor me. Ik zal je loslaten als je beloofd je stil te laten wat ik dan ook zeg. Alsjeblieft." Met smekende ogen keek ze hem aan terwijl ze zijn sterke benen tussen die van haar vast geklemd had.

Hij zag dat Mimi verstijfde zodra hij haar naam had genoemd en dat gaf hem meteen al een raar voorgevoel. Er was hier iets niet helemaal in orde, ze had echt wat te verbergen van hem. Dat idee kwetste hem wel een beetje, alleen het feit dat ze hem nooit wat verteld had. Zodra ze zich omdraaide zag hij dat haar handen op haar buik lagen en haar ogen in die van hem staarde. "Hunter." Ze fluisterde even en hij keek haar verbaasd aan. Opeens rende ze naar voren en sleurde hem mee naar een van de banken in de hoek van de zaal en duwde hem daarop. Te verbijsterd om te reageren staarde hij haar aan en sperde zijn ogen geschrokken open zodra hij haar hand over zijn mond voelde. "Je bent als een broer voor me. Ik zal je loslaten als je beloofd je stil te laten wat ik dan ook zeg. Alsjeblieft." Ze keek hem met smekende ogen aan, maar hij keek weg. Wat was er nu ineens met haar aan de hand? Zodra hij haar weer aankeek zag je een mengeling van verbazing maar ook iets dat leek op woede. Hij knikte kort en zijn blik werd toch wel iets wantrouwend, wat was ze van plan, wat hield ze verborgen?

Zodra hunter knikte keek ze nog even wantrouwend maar liet daarna haar hand los van zijn mond en zakte naast hem op de bank. Ze legde haar armen beschermend rond haar onderbuik. "Over een paar dagen zal ik een tijdje weggaan. Misschien wel voor eeuwig. Ik weet zeker dat je het in je eentje red maar, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het je niet te vertellen." Ze keek hem even aan en zweeg. "Ik zal de Elfen verraadden, nee, dat heb ik al gedaan. voor de tweede keer zelfs nu.." Fluisterde ze en wende haar ogen af. Wachtend op zijn woedde.

Zodra hij knikte haalde ze haar hand weer van zijn mond en ging naast hem zitten. Opnieuw lagen haar armen rond haar onderbuik, maar deze keer was het beschermend. Wat was er toch met haar, wat had ze te verbergen voor hem. En niet alleen voor hem maar ook voor haar eigen volk. "Over een paar dagen zal ik een tijdje weggaan. Misschien wel voor eeuwig. Ik weet zeker dat je het in je eentje red maar, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het je niet te vertellen." Hij staarde haar meteen verward aan, wat zei ze nu weer. Als ze wegging moest er een andere Queen komen, hij wilde het echt niet alleen doen. Hij wilde al wat zeggen maar Mimi sprak alweer voordat hij zelfs zijn mond open kon doen. "Ik zal de Elfen verraadden, nee, dat heb ik al gedaan. voor de tweede keer zelfs nu.." Hunters ogen werden zo groot als een volle maan, had zij haar volk verraaden? Hij voeldeeen intense woede in hem opkomen en staarde haar met vlammende ogen aan. Wat dacht ze wel niet dat ze aan het doen was, ze was de Queen van haar volk. ''Dus jij verraad je volk en laat ze daarna maar gewoon achter. En waarom eigenlijk, ik dacht dat ik je kon vertrouwen. Maar nee van iedereen die mij kan verraden ben jij het.'' Hij kon er niks aan doen dat hij nu schreeuwde, het was de waarheid. Terwijl hij sprak was hij overeind gesprongen en staarde Mimi nu strak aan. ''Wat ga je me nog meer vertellen, of durf je het weer niet.'' Zijn toon was ver weg van vriendelijkheid.

De woede uitbarsting kwam, zelfs nog erger dan ze al gedacht had. ''Dus jij verraad je volk en laat ze daarna maar gewoon achter. En waarom eigenlijk, ik dacht dat ik je kon vertrouwen. Maar nee van iedereen die mij kan verraden ben jij het.'' Terwijl hij sprak was hij overeind gesprongen en staarde Mimi nu strak aan. ''Wat ga je me nog meer vertellen, of durf je het weer niet.'' Zijn toon was ver weg van vriendelijkheid. Mimi kromp in elkaar maar opeens voelde ze de woede en kracht in haar hart. De ketting die ze van Seth had gehad hing tegen haar borst aan en gaf haar de kracht om Hunter woest weg te duwen. "Ik doe wat het beste is voor mij mijn hart en mijn toekomstige kind!" Schreeuwde ze woest en deed een paar stappen achteruit terwijl ze haar baarmoeder beschermde. "Raak me niet aan, raak mijn kind niet aan. Raak Seth's kind niet aan!" Schreeuwde ze en dook verder weg terwijl ze zich verdedigend opstelde. Ze was bang dat hij haar pijn zou gaan doen. Ze had hem nog nooit zo woest gezien. Maar van haar kind zou hij afblijven.

Hunter staarde naar Mimi, op een of andere manier begreep hij het nog steeds niet. Waarom zou ze haar eigen volk verraadden? Hoe had het überhaupt ooit in haar op kunnen komen? Hij zou het echt nit in zijn hoofd halen om zijn volk, het volk waar hij zo trots op was, te verraadden. Toen hij uitgebarst was zag hij Mimi ineenkrimpen en toch deed het hem wel pijn. Maar dan won toch de woede het nog steeds van zijn vriendelijkheid. Ineens duwde Mimi hem woest weg en even verloor hij zijn balans. "Ik doe wat het beste is voor mij mijn hart en mijn toekomstige kind!" Schreeuwde Mimi woest en deed een paar stappen achteruit terwijl ze haar onderbuik weer beschermde. Even keek Hunter haar aan alsof ze hem zojuist geslagen had. Verwachtte ze een kind? "Raak me niet aan, raak mijn kind niet aan. Raak Seth's kind niet aan!" Schreeuwde Mimi nu weer en de verbijstering trok weg uit hem en maakte plaats voor kille woede. Seth? Setherian? Die moordenaar was de vadar van dat kind? Hunter staarde Mimi vol haar aan, nu kon hij zich niet meer stoppen, vriendelijk doen ging al zeker niet meer. hij zagdat ze zich verdedigend had opgesteld, maar dat deed er niet toe. ''Dus die moordenaar is de vader van dat?'' Hij weer op haar buik en snoof kil. ''Als dat zo is wil ik je ook nooit meer terug zien hier, je bent een schande voor je volk en je eer. En bovendien het eer van je eigen volk!'' Hij schreeuwde ondertussen weer.

''Dus die moordenaar is de vader van dat?'' Hij weer op haar buik en snoof kil. ''Als dat zo is wil ik je ook nooit meer terug zien hier, je bent een schande voor je volk en je eer. en bovendien het eer van je eigen volk!'' Hij schreeuwde weer en Mimi dook opnieuw in elkaar. Even leek het er op dat ze stikte. Ze greep naar haar keel en zakte ineen op de grond. Dit was het. De pijn. De pijn die haar geluk innam, haar geluk overspoelde. "Seth is geen moordenaar." Fluisterde ze. Haar stem klonk hees maar ze hief haar hoofd. Haar gezicht was verkrompen van de pijn en haar wangen nat van haar tranen. "Ik ga nog liever dood hier ter plekke dan dat ik nog een minuut langer luister naar jou en je woede. Kijk naar jezelf. Je bent gewoon Zwak." Ze spuugde half schreeuwend de laatste woorden er uit en stond wankel op. Opnieuw viel ze op haar knieën waarbij ze ze openhaalde op de gladde stenen. Ze liet haar hoofd ook op de stenen terecht komen en bleef zo liggen. Tranen vloeide over haar wangen terwijl haar knieën prikte van de pijn.

Zodra hij weer schreeuwde dook Mimi opnieuw in elkaar, maar in zijn ogen verdiende ze het. Hij zag Mimi naar haar keel grijpen en ineenzakken. Zijn hart zei hem dat hij naar haar toe moest gaan, maar zijn woede hield hem tegen. Hij was nu gewoon te kwaad hiervoor. "Seth is geen moordenaar." Fluisterde Mimi en Hunter lachte eevn sarcastisch. ''Ownee, wat is hij dan wel?'' Vroeg hij woedend en deed een stap naar voren. hij negeerde haar gezicht en keek haar nog altijd woest aan. "Ik ga nog liever dood hier ter plekke dan dat ik nog een minuut langer luister naar jou en je woede. Kijk naar jezelf. Je bent gewoon Zwak." Ze spuugde half schreeuwend de laatste woorden er uit en stond wankel op Ze viel opnieuw en haalde ditkeer haar knieën open maar Hunter bleef staan, een nieuwe golf van woede kwam in hem op. Hoe durfde ze hem zwak te noemen? ''Dus ik ben zwak, wat ben jij dan wel niet. Wie ligt hier te janken op de vloer als een klein kind, nou ik dus niet.'' Zei hij kwaad. ''En als je dood gaat scheelt het mij een hoop ellende,'' snauwde hij nu naar haar. Zijn woorden waren eruit zonder dat hij eigenlijk besefte wat hij zei.

''Dus ik ben zwak, wat ben jij dan wel niet. Wie ligt hier te janken op de vloer als een klein kind, nou ik dus niet.'' Zei hij kwaad. ''En als je dood gaat scheelt het mij een hoop ellende,'' Hij snauwde naar haar. En dat was waar Mimi alles verloor. Hij noemde haar zwak. Ze zou hem zwakte geven. Ze stond verrassend snel op, tijdens haar opstaan trok ze haar mes me uit de schelde om haar kuit en stoof naar voren. Ze greep hem bij zijn keel en smeet hem tegen de muur die het dichts bij haar was. Kracht vloeide door haar aderen terwijl ze op hem af stapte en naast hem knielde. Ze legde het koude metalen elf gemaakte lemmet tegen zijn nek en keek hem kill aan. "Ben ik nog zo zwak Hunter?" Ze drukte het lemmet nog harder tegen zijn keel. "Als ik ga, ga jij tenminste mee smerige elf!" Ze fluisterde woest de woorden en drukte het mes nog harder in zijn keel. "Ze kunnen best een nieuwe king en queen zoeken vind je ook niet." Koud keek ze hem aan."Sterf toch gewoon Hunter." Gromde ze en maakte een ondiepe snee aan de zijkant van zijn keel. Daarna zette ze haar voet op zijn borst. "Als je me niet steunt... Sterf dan gewoon!" Ze trapte hem hard en hoorde hoe een bot onder haar voet versplinterde. "Eens zien of je leuke healertje van een klote zus van me jou dan nog kan repareren he Elf!" Daarna trapte ze nog een bot van hem kapot. Plots werden haar ogen leeg en zakte ze opnieuw door haar benen. Zo bleef ze zitten voor Hunter die nu in afschuwelijke pijnen moest verkeren...

(woeps liet me even gaan
^^ sjollie)

Mimi stond toen ineens verrasend snel op en hij zag dat ze haar mes had getrokken. Hij deed geschrokken een stap achteruit toen Mimi op hem afstoof. Maar hij kon niet stoppen dat ze zijn keel greep en hem tegen de dichtsbijzijnde muur smeet. Die klap perste alle lucht uit zijn longen en hij schrok op toen Mimi naast hem was neergeknield en het lemmet van haar mes tegen zijn keel aan drukte. Hij keek recht in de kille ogen van Mimi en bewoog maar niet meer. Wie hij nu zag, dat was Mimi niet. "Ben ik nog zo zwak Hunter?" Hij voelde hoe ze ht mes harder tegen zijn keel drukte. . "Als ik ga, ga jij tenminste mee smerige elf!" Fluisterde Mimi woest en drukte het mes zelfs nog harder tegen zijn keel. "Ze kunnen best een nieuwe king en queen zoeken, vind je ook niet.'' Hij ontweek haar koude blik, maar zijn woede begon opnieuw op te borrelen. ."Sterf toch gewoon Hunter." Gromde Mimi en hij voele hoe haar mes een ondiepe snee maakte aan de zijkant van zijn keel. Hij verstijfde zodra ze haar voet op zijn borst zette, dit ging niet goedkomen. "Als je me niet steunt... Sterf dan gewoon!" Haar trap deed een deel van zijn borstkas versplinteren en een kreet van pijn ontsnapte uit zijn keel. "Eens zien of je leuke healertje van een klote zus van me jou dan nog kan repareren he Elf!" Daarna trapte ze weer en opnieuw voelde hij een van zijn botten breken. Was Daphne haar zus, waarom was hem dat nooit verteld? Onbewogen bleef hij liggen en kreunde van pijn. Hij zag Mimi door haar benen zakken en zijn ogen vulde zich met woede in plaats van pijn. ''Je bent een monster geworden,'' siste hij kwaad en probeerde overeind te komen. ''Een monster net zoals hij,'' vervolgde hij en keek haar kil aan. Zijn stem was vol pijn maar hij was nog altijd krachtig. Het omhoog komen had hij opgegeven en dus bleef hij liggen.

-auw?-

'Je bent een monster geworden,'' siste hij kwaad en probeerde overeind te komen. ''Een monster net zoals hij,'' vervolgde hij en keek haar kil aan. Zijn stem was vol pijn maar hij was nog altijd krachtig. Even werd Mimi er door overrompeld maar daarna boog ze zich weer over Hunter. Ze legde haar handen om zijn keel en kneep er in. "Ik ben geen monster. Noch zoals jij. Ik ben... Ik ben.." Ze kwam niet uit haar woorden maar kneep hem harder in zijn keel. Toen schoot er plotseling een gezicht en een stem door haar hoofd. Haar moeder die zacht tegen haar fluisterde. "Vergeet nooit wie je bent mijn dochter.. Wat er ook gebeurd, verlies jezelf niet in je pijn of geluk.. De stem vervaagde en met de vervaging van de stem werd Mimi' greep losser. Ze legde haar hoofd in haar handen en bleef zo zitten. "Ik ben een niemand, verloren in mijn eigen geluk, en daarna dieper weggezakt in mijn wanhoop. Hunter.. Help.." Zacht fluisterde ze, maar durfde hem niet meer aan te kijken. Plots begreep ze wat ze net gedaan had. Ze had hem voor de tweede keer in 10 minuten met de dood bedreigd. Wat gebeurde er met haar?

Zijn woorden leken Mimi even te overrompelen, maar daarna boog ze zich over hem heen en hij sperde zijn ogen open toen hij haar handen om zijn keel voelde. Hij voelde hoe ze zijn keel dichtkneep en hij probeerde haar van zich af te duwen, maar de pijn in zijn borstkas weerhield hem van alle actie. "Ik ben geen monster. Noch zoals jij. Ik ben... Ik ben.." Ze kwam overduidelijk niet meer uit haar woorden en hij voelde haar harder knijpen. Langzaam begon zijn wereld zwart te worden en het geluid begon te vervagen. Was dit hoehet voelde om te sterven? Langzaam verdween de druk van zijn keel en het licht begoin terug te keren. "Ik ben een niemand, verloren in mijn eigen geluk, en daarna dieper weggezakt in mijn wanhoop. Hunter.. Help.." Hoorde hij Mimi zacht fluisteren maar bewoog niet. Hij knipperde met zijn ogen en zag dat ze hem niet aankeek. Hij snoof en keek naar haar. ''Waarom zou ik jou proberen te helpen? Het enige wat jij doet zijn pogingen om een eind te maken aan mijn leven.'' Sprak hij kwaad en keek weg van haar. ''Waarom? Waarom doe je dit bij mij? Heb ik jou ooit pijn gedaan?''

''Waarom zou ik jou proberen te helpen? Het enige wat jij doet zijn pogingen om een eind te maken aan mijn leven.' Waarom? Waarom doe je dit bij mij? Heb ik jou ooit pijn gedaan?'' Mimi keek hem aan. Maar ze zei niets. Ze schudde haar hoofd. "Waarom... Je doet me nu pijn... Ik... Moet hier weg... Ik wil niet dat mijn kind.." Haar hand schoot weer naar haar onderbuik. "Daar opgroeit. Daar vind ik misschien mijn geluk.. Maar mijn kind niet. Hij of zij gaat Elfs worden. Ik voel het. Er stroomt elfen bloed door zijn adertjes. Hunter.. Ik zal niet van de troon af gaan." De laatste woorden klonken koud. "Geloof het of niet, maar Seth wou eigenlijk niet eens dat ik naar hem terug kwam. Hij wou dat mijn kind hier geboren en getogen zou worden. Maar dat kan ik niet aan." Ze keek Hunter aan. "Ze zal in zijn huis geboren worden, maar hier opgroeien, tussen de bomen. Waar ik opgegroeid ben, waar jij opgegroeid bent. Je zal er niets tegen kunnen doen. Hunter.. Vanaf mijn geboorte was al bepaald dat ik Queen zou worden. Ik zal het niet opgeven. Dat weet jij ook." De stortvloed aan woorden maakte haar leeg van binnen terwijl ze hunter aan keek.

Mimi schudde haar hoofd en hij keek haar nog altijd kil aan. "Waarom... Je doet me nu pijn... Ik... Moet hier weg... Ik wil niet dat mijn kind.." Mimi's hand schoot naar haar onderbuik en Hunter snoof. "Daar opgroeit. Daar vind ik misschien mijn geluk.. Maar mijn kind niet. Hij of zij gaat Elfs worden. Ik voel het. Er stroomt elfen bloed door zijn adertjes. Hunter.. Ik zal niet van de troon af gaan." Haar laatste woorde klonken koud en troffen hem als een mokerslag. Hoe kon hij dat volhouden, zou hij tegen zijn volk moeten gaan liegen om haar te gaan beschermen? "Geloof het of niet, maar Seth wou eigenlijk niet eens dat ik naar hem terug kwam. Hij wou dat mijn kind hier geboren en getogen zou worden. Maar dat kan ik niet aan." Hij keek haar niet aan zodra ze hem aankeek, hij weigerde haar nu gewoon aan te kijken. "Ze zal in zijn huis geboren worden, maar hier opgroeien, tussen de bomen. Waar ik opgegroeid ben, waar jij opgegroeid bent. Je zal er niets tegen kunnen doen. Hunter.. Vanaf mijn geboorte was al bepaald dat ik Queen zou worden. Ik zal het niet opgeven. Dat weet jij ook." Hunter keek haar kwaad aan, hij was het zat geworden. ''Laat ik dan een ding duidelijk stellen, tenzij jij mij een goede reden kan geven op de troon te blijven terwijl jij er ook bent, stap ik af. Ik ga niet tegen mijn volk liegen, zeker nu niet meer.'' Hij keek haar kwaad en en hij meende het ook echt. ''En het kan me niks schelen of dat met mijn geboorte al bepaald is, je zoekt maar iemand anders die jou wil beschermen met leugens.'' Hij probeerde weer rechtop te zitten en snoof. ''Oftewel ik wens je veel succes in je eentje, want ik zie jou niet komen met een goed argument.''

"Laat ik dan een ding duidelijk stellen, tenzij jij mij een goede reden kan geven op de troon te blijven terwijl jij er ook bent, stap ik af. Ik ga niet tegen mijn volk liegen, zeker nu niet meer En het kan me niks schelen of dat met mijn geboorte al bepaald is, je zoekt maar iemand anders die jou wil beschermen met leugens. Oftewel ik wens je veel succes in je eentje, want ik zie jou niet komen met een goed argument.'' Geiriteerd keek ze hem aan. "Er zijn zat beschermers die om jouw plek smeken Hunter. Volgens mij zou Mordon ook wel King willen worden. Of Kyo, hun zouden mij wel steunen in mijn keuzen. Sinds hun zo te zien wel om me geven." Ze gromde even licht. "Jij snapt nog niet eens het gevoel. Als je je leven echt met iemand wil delen. Geen minuut bij hem, in in jou geval haar vandaan wilt zijn. Je hebt geen idee hoeveel pijn ik mezelf deed met weggaan bij Seth, om jou de waarheid te vertellen. Omdat ik om je geef, gaf nu." Verbeterde ze zichzelf en keek hem kwaad aan.

Mimi leek geirriteerd te raken, maar dat kon hem niks schelen. Hij had gezegd wat hij wilde zeggen."Er zijn zat beschermers die om jouw plek smeken Hunter. Volgens mij zou Mordon ook wel King willen worden. Of Kyo, hun zouden mij wel steunen in mijn keuzen. Sinds hun zo te zien wel om me geven." Mimi gromde even licht n Hunter snoof. Hoewelhaar woorden hem wel raakten liet hij het niet zien. "Jij snapt nog niet eens het gevoel. Als je je leven echt met iemand wil delen. Geen minuut bij hem, in in jou geval haar vandaan wilt zijn. Je hebt geen idee hoeveel pijn ik mezelf deed met weggaan bij Seth, om jou de waarheid te vertellen. Omdat ik om je geef, gaf nu." Mimi keek hem kwaad aan en even haalde Hunter zijn schouders op. ''Mijn geliefde zorgt er ten minste niet voor dat ik mijn volk verraad.'' Sprak hij koeltjes en wilde nu echt opstaan, hij wilde weg hier. ''En als jij weg wilt zal ik je niet tegenhouden, geloof me.'' Snauwde hij en kreeg zichzelf eindelijk op zijn voeten maar greepnaar zijn borstkas en stortte gewoon weer in.

-flut solly

'Mijn geliefde zorgt er ten minste niet voor dat ik mijn volk verraad. En als jij weg wilt zal ik je niet tegenhouden, geloof me.'' Snauwde hij en kreeg zichzelf scheinbaar eindelijk op zijn voeten maar greep naar zijn borstkas en stortte gewoon weer in. Mimi zuchtte even en keek naar de deur van de troonzaal. "Ik zal tegen de wacht zeggen dat ze Daphne moeten halen. Hunter.. Geen woord hierover, of je levensdagen zijn geteld." De laatste woorden waren scherper dan ze gewild had en draaide zich met een ruk om. Hem zo achter latend. Gebroken op de vloer. Even voelde ze een steek in haar hart maar rukte daarna de troonzaal deur open. De twee wachters keken haar vreemd aan. Mimi zuchtte en keek naar een van de twee. "Haal Daphne, Hunter is gevallen, volgens mij heeft hij wat gebroken." De wacht knikte even maar rende daarna weg. Toen draaide ze zich op de andere. "Blijf bij hem, hij is op zijn hoofd ook gevallen. Misschien zal hij dingen zeggen die niet kloppen. Ik moet weg. Voor lange tijd zal ik weg blijven. Als er iets is, zullen Daphne en Hunter het samen oplossen oke?" Ze keek hem doordringend aan. "Het is belangrijk voor de Elfen dat ik ga, vertrouw me en vertel Daphne en Hunter dat ik een lange reis moet maken. Ik ben snel terug, ik beloof het." Daarna draaide ze zich weer om en rende bijna het paleis uit. De open plek over tot ze in het bos aankwam waarna ze verder en verder begon te rennen. Niet wetend waarheen ze zou gaan.

(jup dit verhaal is dus geeindigd,
als een Elf wil mag hij/zij nu troonzaal inkomen en hunter zo vinden.
Daphne ook plz :3of Ileana

Dit verhaal voor mimi gaat verder met
https://fantasylife.actieforum.com/t307-long-time-no-see#5529
:e )

"Ik zal tegen de wacht zeggen dat ze Daphne moeten halen. Hunter.. Geen woord hierover, of je levensdagen zijn geteld." Mimi's stem klonk scherp en Hunter sloot zijn ogen zonder een woord te zeggen. Hij hoorde haar lopen en de deur van de troonzaal openmaken. "Haal Daphne, Hunter is gevallen, volgens mij heeft hij wat gebroken." Hij hoorde Mimi's stem nog we en hoopte dat er echt snel iemand kwam om hem te helpen. "Blijf bij hem, hij is op zijn hoofd ook gevallen. Misschien zal hij dingen zeggen die niet kloppen. Ik moet weg. Voor lange tijd zal ik weg blijven. Als er iets is, zullen Daphne en Hunter het samen oplossen oke?" Toch snoof hij even. Ze had hem zojuist met de dood bedreigd als hij ook maar wat zei, dus veel zou hij niet meer zeggen. "Het is belangrijk voor de Elfen dat ik ga, vertrouw me en vertel Daphne en Hunter dat ik een lange reis moet maken. Ik ben snel terug, ik beloof het." Hunter opende nu zijn ogen en keek geirriteerd naar de wachter die nu binnen stond. Mimi was na haar laatste woorden verdwenen. Zijn gedachtes werkten op volle toeren, wat moest hij nu zeggen tegen zijn volk? Een pijnlijke zuct verliet zijn mond en hij staarde voor zich uit. Hij voelde zich nu hulpelozer dan ooit, hij kon werkelijk niks meer. Waarom duurde het zo lang? Waar bleef die andere verdomde wachter nu met Daphne?

oke, iemand mag hem komen redden xD

Niet in haar allerbeste humeur beende Alassea door het territorium van de elven, ze was gewoon verdwaald geraakt, kwaad vloekte ze binnensmonds, ze had die lapzwans van een Hunter haar kompas niet moeten lenen of ze het eraan moeten denken hem terug te vragen laatste bij de rivier, maar nee, wat had zij gedaan met haar stomme kop, gewoon het donkere bos ingegaan zonder het handige dingetje, daar een erg kwaadwillende shape shifter ontmoet, die net niet vermoord en vervolgens nog een paar dagen rond ge zwerft door het woud en toen eindelijk weer het elven territorium teruggevonden. Je kon dan ook wel raden waar ze nu naar op weg was, het paleis. Daar kwam ze na een tijd lopen al aan en met een zucht keek ze om zich heen en snoof de frisse lucht op, ze was nog nooit daar in geweest, wat een groot gebouw, dacht Alassea bitter, wat een weinig vrijheid. Na die laatste gedachte zette ze haar eerste stap naar binnen en een kilte omsloot haar hart, misschien was het toch niet zo'n goed idee, maar ze vroeg vlug aan een wachter waar de koning was en die verwees haar naar de troonzaal, toen ze hem daarop vragend aankeek bekeek hij haar alsof ze gek was maar wees vervolgens met zijn hand de goede kant op. a een stukje door de gangen gelopen te hebben kwam ze er aan, het was niet te missen, de grote deuren met daarachter de grote zaal. Ze stapte naar binnen en zei nors 'Hunter, Ik wil m'n..' haar adem stokte toen ze het hulpeloze hoopje elf zag liggen, vol walging deed ze er een paar stappen naartoe en herkende de elf 'Shivan de grote!' vloekte ze terwijl ze naast Hunter neerknielde 'Wat is er in de naam van de helft van de wereld ooit met jou gebeurd!'