The sun shines down, on me, and you

Snel liep ze door, om zich heen kijkend. Denaii had geen idee waar ze naartoe liep, maar ze had het gevoel alsof ze ergens moest zijn. Dat had ze wel vaker. Ondertussen wreef ze afwezig oiver het litteken dat vanaf nu voor eeuwig in haar handpalm stond. De afdruk vaneen gebit, eigenlijk dat was Roxanne. Haar ogen werden vanzelf donkerder, terwijl ze nadacht over die vreselijke dag. Amelia was wat gaan wandelen, en Roxanne had een slachtoffer gezien. Denaii was komen helpen, maar gebeten. Eindelijk kwam zelfs Setherian erbij, en hij had Roxanne prcies al gekend, dat deel zat haar vooral dwars. Ze zuchtte, en haalde haar schouders op, gelukkig was ze geen vamp geworden! Dat had het einde betekend. Van alles. Snel liep ze verder, en het licht op het einde gaf aan dat ze er bijna was. Gelukkig, ze ging het waarschijnlijk geen seconde langer volhouden hier. Ze laatste meters liep ze gewoon, en toen ze eindelijk buiten stond, liet ze het licht dankbaar over haar lichte huid glijden. Eindelijk. De zon scheen fel, en de schaduwen lagen uitnodigend om haar heen. Maar daar besteede ze nu geen tijd aan, ze draaide zich om. Ze zocht naar iemand die ze nog niet kende, raar. Een frons verscheen op haar gezicht, had ze het fout gehad?

-Serpent :3 -

Serpent wandelde rustig door de grotten. Hij had zijn kladblok vol verhalen eens voor de verandering thuis gelaten. Zijn zwarte haren waren warrig naar achteren gestreken en zijn ogen stonden afwezig. Hij was opweg naar de uitgang, om een wandeling te maken. De zon scheen fel, had hij gehoord van een paar andere Tovenaars. Zijn zwarte broek had hij verruild voor een grijze broek, en hij had een zwart T-shirt aan met zijn zomermantel erover aan. De zon maakte hem erop attent dat hij bijna bij deu itgang was, want strepen van het zonlicht danstte over de stenen vloer. Serpent knipperde even tegen de zon in en keek toen in het gezicht van een jong meisje, duidelijk nog leerling. Hij keek haar vriendelijk aan en grijnsdde. Zo was hij ook ooit vroeger geweest, en hij dacht even terug. Het waren prachtige tijden, maar hij was toch blij dat hij beschermer was geworden.''Wie mag jij dan wel zijn, jonge leerling?'' Sprak hij Vriendelijk. Hij stak zijn hand uit, als begroetting. Het meisje had een frons op haar gezicht, maar hij bleef glimlachen.

Denaii was komen helpen, maar gebeten. Eindelijk kwam zelfs Setherian erbij, en hij had Roxanne prcies al gekend, dat deel zat haar vooral dwars. Ze zuchtte, en haalde haar schouders op, gelukkig was ze geen vamp geworden! Dat had het einde betekend. Van alles. Snel liep ze verder, en het licht op het einde gaf aan dat ze er bijna was. Gelukkig, ze ging het waarschijnlijk geen seconde langer volhouden hier. Ze laatste meters liep ze gewoon, en toen ze eindelijk buiten stond, liet ze het licht dankbaar over haar lichte huid glijden. Eindelijk. De zon scheen fel, en de schaduwen lagen uitnodigend om haar heen. Maar daar besteede ze nu geen tijd aan, ze draaide zich om. Ze zocht naar iemand die ze nog niet kende, raar. Een frons verscheen op haar gezicht, had ze het fout gehad? Plots zag ze iemand, een wizard, dat was duidelijk. Hij keek haar vriendelijk aan en grijnste. ''Wie mag jij dan wel zijn, jonge leerling?'' Sprak hij Vriendelijk. Hij stak zijn hand uit, als begroetting. Ze glimlachte terug, en nam zijn hand even heel licht aan. 'Ik ben Denaii Naji'Moîra, en jij?' Vroeg ze terug. De jongen was al iets ouder, waarschijnlijk al Beschermer. Ze wou dat ze hem herkende, maar ze kende bijna niemand. Ze zuchtte even, en haar gezicht werd weer glad. Ze hield een hand voor haar ogen, want de zon scheen medogenloos in haar gezicht.

''Ik ben Serpent, mijn achternaam doet er niet toe.'' Sprak hij kort. Het meisje werd even verblind door de zon maar Denaii's gezicht werd weer glad. Hij glimlachtte weer en keek haar eens goed aan. Ze deed haar hand voor haar ogen, want de zo verblindde haar. Hij ging midden in haar zon staan zodat ook hij haar nog beter kon zien. Ze was jong, met een fijn gezicht en lichaam, Serpent was daar integen best lang en een klein beetje slungelig. Hij had vroeger goede leerjaren gehad, en was erg slim, al deed hij er wienig mee. Hij glimlachtte weer, hij voelde zich om de een of andere reden een beetje ongemakkelijk bij Denaii. Hij wist nie goed wat hij moest zeggen en kuchtte even, en schraapte daarna zijn keel. Hij keek haar aan, zonder enige emotie.



(Hij wordt niet verliefd op je)

Ze zocht naar iemand die ze nog niet kende, raar. Een frons verscheen op haar gezicht, had ze het fout gehad? Plots zag ze iemand, een wizard, dat was duidelijk. Hij keek haar vriendelijk aan en grijnste. ''Wie mag jij dan wel zijn, jonge leerling?'' Sprak hij Vriendelijk. Hij stak zijn hand uit, als begroetting. Ze glimlachte terug, en nam zijn hand even heel licht aan. 'Ik ben Denaii Naji'Moîra, en jij?' Vroeg ze terug. De jongen was al iets ouder, waarschijnlijk al Beschermer. Ze wou dat ze hem herkende, maar ze kende bijna niemand. Ze zuchtte even, en haar gezicht werd weer glad. Ze hield een hand voor haar ogen, want de zon scheen medogenloos in haar gezicht. 'Ik ben Serpent, mijn achternaam doet er niet toe.'' Sprak hij kort. Hij keek haar aan, zonder enige emotie. 'Owkaay, Heey Serpent' Zei ze vriendelijk. Ze zuchtte even, en liep naar een rots onder een boom. Hier kon ze makkelijker naar hem opkijken, en was het een stuk koeler. 'Je bent al beschermer he?' Vroeg ze hem. 'Ja dat moet wel, je lijkt er oud genoeg voor' Antwoorde ze bijna meteen. Ze keek hem even aan, en draaide toen haar hoofd. 'hoe oud ben je eigenlijk?' Vroeg ze. OP de een of andere manier wou ze plots alles weten van Serpent, en ze keek hem vragend aan.