One day, I will be a grate knight

Brenna zat in de schaduw van een grote boom, het was lekker koel en ze voelde zich goed. Ze was een vrij klein meisje, ook voor haar leeftijd. Ze speelde met een klein popje met bruine haren, een wit jurkje en een blauwe cape, een mini versie van haarzelf. Ze had mooie bruine haren tot haar middel, een lange witte jurk en een donkerblauwe mantel met een kap, maar die had ze niet op. Ze verspilde de laatste dagen van haar negen jarig bestaan niet, over een paar weken zou ze leerling worden. Ze vond het erg spannend want ze wilde later een grootse ridder worden. Ze wilde de harmony herstellen tussen de shapeshifters en de andere rassen. Zoals haar moeder altijd tegen haar zei: 'word niet haatdragend omdat iemand anders is, niemand is hetzelfde, daarom is het leven zo leuk!' Ze zou het haar leven met haar meedragen. Ze had ook medelijden met de vampiers, vaak waren ze tegen hun zin gebeten, een paar maanden geleden was er een jongetje verdwenen uit de stad. Ze keek naar de vele voorbijgangers en voelde zich gelukkig.

(only Silente)

Silente liep slovend door de wuivende halmen van het gras. Haar violette ogen stil en zwijgzaam op de grond gericht, waar kleine diertjes spelenderwijs verder op de grashalmen kwamen. Mensen knikte naar haar, en ze knikte vriendelijk terug. Een klein meisje, zat te spelen met een pop, een soort evenbeeld van haarzelf maar dan zonder een donkerblauwe cape, die de pop wel aan had. Silente week van de weg af, en ging naast het meisje zitten. Haar ogen waren nu op het meisje gericht, en niet lange tijd daarna vroeg ze:''Ben jij geen leerling?'' Ze vroeg het op een vriendelijke, heldere toon, en ze wilde het meisje niet kwetsen als het al een beschermer was, als kwam dat niet echt overtuigend over, of gewoon nog een bewoner. Silente herrinerde zelf nog haar leerlingjaren, prachtige jaren vol met grappen en lessen. Ze wile zelf eigenlijk wel een leerling, maar het was moeilijk om te zeggen aangezien de king en queen bijna niemand binnen in de troonzaal lieten. Ze keek glinlachend naar het kind en verzonk even in haar vroegere jeugdjaren.

Er ging een meisje naast haar zitten en vroeg haar iets op vriendelijke toon. 'Ben jij geen leerling?' Ze keek op naar het meisje, dat een beschermer bleek te zijn, en glimlachte zoals als alleen een kind kon glimlachen en antwoorde: 'Nee, maar hopelijk word ik het gauw, ik wil later een groots ridder worden.' Ze legde haar pop in haar schoot en keek naar de lucht. Een groots ridder, dat was haar levensdoel. Ze keek weer naar de beschermer, ze had mooie violette ogen, lange haren en een donkerblauwe wapenuitrusting aan. 'Ik heet Brenna, Brenna Nim'jai. Ik wil later net zo als jij worden, jij ziet er uit als een sterke ridder.' Ze voelde een grote genegenheid voor de beschermers, die allemaal stuk voor stuk het ridderterretorium beschermde.

Silente glimlachtte en ging in kleermakerszit zitten. Het was een prachtige warme dag. Het meisje legde de pop op haar schoot en zei:''Nee, maar hopelijk wordt ik het gauw, Ik wil alter een groots ridder worden, Ik heet Brenna Nim'ja, Ik wil later net zo als jij worden, jij ziet eruit als een sterk ridder.'' Silente glimlachtte, en schudde even haar hoofd.''Als je nou eenmaal al heel lang beschermer bent, wordt het een beetje saai, maar het is leuk en je moet hard werken, Ik kan je tijdens je leerjaren wel wat bijleren.'' Zei Silente met een stille uitdrukking van pijn. Zij had vroeger bijna geen les gehad, en bijna alles zelf moeten leren. Ze zuchtte en legde haar elleboog op haar knie en steunde haar kin met haar hand. Een vogeltje fladderde voorbij, en Silente keek er naar. Zo vrij, zo blij was dat vogeltje. Was zij dat ook ooit maar.

De ridder glimlachtte, en schudde even haar hoofd.''Als je nou eenmaal al heel lang beschermer bent, wordt het een beetje saai, maar het is leuk en je moet hard werken, Ik kan je tijdens je leerjaren wel wat bijleren.'' Brenna keek enthousiast op. ''Echt waar?'' Ze streek haar bruine haren uit haar gezicht en keek in de richting waar Silente ook keek, een vogeltje. Ze dacht aan haar zus, een verstoten shapeshifter. Ze wilde shadow weer zien, maar ze mocht niet in niemandsland komen. ''Silente, als je groot bent, mag je dan wel naar niemandsland?''

Silente schudde lachend haar hoofd.''Nee jonge Brenna, dat kan niet. Shapeshifters zijn dan niet gevaarlijk, maar als je er heen gaat kan je hier ook niet meer terugkomen.'' Sprak Silente met een sireus gezicht naar Brenna toe. ''Waarom wil je dat eigenlijk weten?'' Vroeg ze nu op een verbazende toon, en met een opgetrokken wenkbrauw. Ze besefte ineens, dat als ze bij dit jonge kind was, haar echte gevoelens en herrineringen terugkwamen. Ze heette nu niet meer Silente, maar ze had haar oude naam weer terug, al kon ze hem nog maar vaag herrineren. Ze keek Brenna een tijdje onderzoekend aan, Dit kind was wel heel nieuwsgierig naar Shapeshifters toe. Misschien vond zij ook, dat de Shapeshifters werden erkend als een ras, en niet als honden of als vodden werden behandelt.

''Nee jonge Brenna, dat kan niet. Shapeshifters zijn dan niet gevaarlijk, maar als je er heen gaat kan je hier ook niet meer terugkomen.'' Sprak Silente met een sireus gezicht naar Brenna toe. ''Waarom wil je dat eigenlijk weten?'' Vroeg ze nu op een verbazende toon, en met een opgetrokken wenkbrauw. Brenna keek naar haar eigen schoot. ''Mijn.......mijn oudste zus...... een slechtvalk en gehaat door mijn eigen familie maar niet door mij, ik wil haar weer zien, ik was nog erg klein toen ze werd verstoten.'' Ze voelde tranen prikken maar knipperde ze niet weg. Het gevoel dat haar familie uiteen was gescheurd omdat haar zus Shadow was verstoten.