Recognize as a traitor, but I know I'm not.

Onderwerp: Recognize as a traitor, but I know I'm not. vr okt 07, 2011 9:36 am

Vanuit de bossen aan de rand an zijn tijdelijke verblijf liep een man die veel op de tiran leek die hier ooit geleeft had als een vampier. Jack wit dat zijn naamgenoot hier veel op zijn kerfstok had, maar hij had er nooit naar gevraagd waarom. Jack wilde het eigenlijk ook niet weten, maar het feit dat hij op zijn zoektocht erahter was gekomen dat hij zijn mentor en vriend niet langer mee bestond. De gelijkenis van hem en zijn naamgenoot was erg groot. Er was maar een ding dat anders was en dat was hun haar kleur. Jack had blond haar en zijn naamgenoot had een andere kleur haar gehad. Ook was zijn gedrag anders, want Jack was geen mensenkiller zoals de tiran wel was geweest. Gelukkig voor Jack Claw was hij in zijn menenleven buiten een dief ook een tovenaar geweest. Krachtig was hij niet, maar met zijn slimme en snelle spreuken kon Jack zich prima redden. Het bospad verliet de bomen en een open stuk land strekte zich uit. Misschien dat de oudere vampieren zijn naamgenoot kenden, want Lily kende Jack kennelijk niet of herkende hem niet als de verrader van de Vampier's? Jack Claw doden eerder dieren om van te leven dan van menselijk bloed, ookal kon hij zijn lol op als Jack ze bang wilde maken. Soms was hij de gene die weg vluchten vooral als het om een vermomde vampierjager ging. Jack was niet snel bang, maar hij wilde nog langer van zijn ondode bestaan kunnen genieten. Hij was pas een paar maanden vampier voor zijn mentor en vriend verdween. Jack werd opgeschrokken door een paar zachte voetstappen en hij bleef staan in het rijk van de vampier's op een kruising. Wie het ook was, die zou hem vast niet met een vriendelijk welkom ontvangen?

Kynia had je jonge man al een tijdje gevolgd en had hem al van alle kanten bekeken. Ze kende niet veel vampiers, maar deze leek haar ergens vaag bekend voor te komen. Uit haar lichte nieuwsgierigheid liep ze telkens op een paar meter afstand. Ze was niet vaak bij haar volk, maar daar had ze niet echt een duidelijke reden voor. Ze bekeek de jongen nog eens goed vanuit de schaduw. Ze ging ver terug in haar verleden en ging de gezichten die ze kende langs. Een verbaasde blik verscheen op haar gezicht. Dat was niet mogelijk. Die man kon nooit de tiran zijn geweest. Wie was die Tiran eigenlijk, vroeg ze zich nu af. Ze vloekte in zichzelf. Waarom deed ze al die jaren niet beter haar best om andere vampiers of wezens te leren kennen. Ze bleef stilstaan toen ze zag dat hij ook was blijven staan. Het zeker voor het onzekere zou ze nemen. Ze bewoog zacht en naderde hem van achteren. Stel dat hij was wie ze dacht. De laatste paar meter schoot ze naar voren. In haar snelheid was ze bijna niet te zien. Ze sloeg met haar benen die van hem onder hem vandaan en voor hij op de grond viel pakte ze hem bij zijn kraag en hield een getrokken mes bij zijn keel. Ze keek hem fel aan en wist niet wat ze kon verwachten. 'Moet ik jou ergens van kennen?' sprak ze fluisterend maar met een dwingende toon.

Hoewel Jack zelf een vampier was, was hij te laat met reageren op de vampier die op hem af kwam. Jack voelde dat ze hem beet pakte en een mes bij zijn keel hield. Haar stem klonk fluisterend, maar ook dwingend. Jack was niet verbaasd over haar reactie, want hij had van zijn naamgenoot ook vaak gehoord dat hij veel op hem leek. Jack keek haar in der wittige ogen en schudden van nee. Anders had hij haar neem wel geweten. 'Al ik je kennen zou sprak ik je naam wel uit.' zei Jack en zetten zijn benen ver genoeg onder zijn lichaam en schoof bij het mes vandaan en ging staan, maar hij rukte zich niet van haar los, want dat zou de erkeerde indruk maken. 'Je bent snel dat moet ik toe geven.' zijn stem klonk niet gekrengt, maar eerder op een soort neutrale toon die niets liet blijken dat er iets gebeurd was. Jack keek haar ondertussen op een gewone manier aan en wachten af op hoe ze zou reageren...

'Al ik je kennen zou sprak ik je naam wel uit.' zei Jack en zetten zijn benen ver genoeg onder zijn lichaam en schoof bij het mes vandaan en ging staan, maar hij rukte zich niet van haar los, want dat zou de erkeerde indruk maken. 'Je bent snel dat moet ik toe geven.' zijn stem klonk niet gekrengt, maar eerder op een soort neutrale toon die niets liet blijken dat er iets gebeurd was. Kynia liet hem voorzichtig los en stopte haar mes weg, maar hield haar ene hand er wel dichtbij. Ze liep een rondje om hem heen zonder eerst te antwoorden op de dingen die hij had gezegd. Ze kwam weer voor hem uit en keek hem nu strak aan. 'Ik ken lang niet alle namen, maar dan kan ik nog wel mensen herkennen. Met andere woorden de zin die je net sprak kan waar zijn, maar ook gelogen.' sprak ze op een rustige toon. 'Snelheid zat trouwens al in mijn bloed voor ik dit vervloekte leven kreeg.' Ze hield haar hoofd een stukje schuin en wist zeker dat ze hem kende, maar ook weer niet. 'Je doet me werkelijk aan iemand denken.' zei ze en ergerde zich eraan dat ze niet op het antwoord kon komen. 'Wat is je naam?'

Haar reactie was anders dan dat Jack verwacht had en hij bleef rustig stil staan en wachten tot ze sprak. De vrouwlijke vampier had wel gelijk, want hij had net zo goed kunnen liegen, maar Jack loog vrij wel nooit. Toen ze begon over dat hij haar aan iemand deed denken kreeg Jack een lichterlijk miselijk gevoel over wie ze het zou kunnen hebben. Zijn maker en naamgenoot had hier een zeer slechte reputatie ook bij de vampier's Jack had nooit naar zijn vorige bestaan gevraagd en dat wilde hij ook nu niet weten. 'Jack Claw en hoe heet jij?' vroeg Jack na zich voorgestelt te hebben. Hij was geen persoon die zich met andere bemoeide, maar zo nu en dan wat over iemand te weten kon erg helpen.

'Jack Claw en hoe heet jij?' vroeg Jack na zich voorgesteld te hebben. Met lichte twijfel beantwoordde ze zijn vraag. ‘Kynia Ellcrys.’ zei ze en bleef hem kalm aankijken. Vragen bleven ergens vaag in haar hoofd hangen en zijn naam drong langzaam tot haar door. Er kwam plots een vragende blik in haar ogen, maar ook een felle. Het beeld op haar netvlies werd scherp en ze wist het weer. Hij leek te veel op de persoon die Kynia nu in haar gedachten had staan. De tiran van vroegere tijden, wist ze weer en bekeek nu nog eens Jack. Alles leek te kloppen behalve het haar, maar dat kon je simpel veranderen. Haar eigen soort doden was verboden al had ze nu graag een poging gedaan. Bewijs was bij haar nooit nodig. Jammerlijk als ze het dan fout had, maar nu kon ze het niet wagen. ‘Jack, hoe oud ben je in vampiers jaren?’ vroeg ze. Het was de eerste vraag die in haar op kwam en ze keek hem vragend aan.

De vrouwelijke vampier heten dus Kynia en hij knikte vriendelijk op haar woorden, maar haar blik beviel Jak niet echt, alsof ze nog aan het overwegen was of ze hem toch wel of niet moest aanvallen, maar toen ze vroeg ho lang hij al een vampier was was het zijn beurt om daar vlug over na te denken. Jack liet niks merken en reageerde meteen op haar vraag. ' Dat is gebeurd buiten deze rijken hier. Een paar maanden pas.' zei Jack en voelde zich lichterlijk hongerig worden. Maar zijn blik gleed niet van Kynia af om rond te speuren naar voedsel. Het zou een soort van uitweg zoeken kunnen zijn... 'En jij, Kynia hoe oud ben jij in vampieren jaren?' vroeg Jack op neutrale toon. Niets bleek uit dat hij heel erg nieuwschierig was.

'Dat is gebeurd buiten deze rijken hier. Een paar maanden pas.' zei Jack en voelde zich lichterlijk hongerig worden. Maar zijn blik gleed niet van Kynia af om rond te speuren naar voedsel. Het zou een soort van uitweg zoeken kunnen zijn... 'En jij, Kynia hoe oud ben jij in vampieren jaren?' vroeg Jack op neutrale toon. Niets bleek uit dat hij heel erg nieuwschierig was. 'Een paar maanden pas...' herhaalde Kynia meer voor zichzelf. De tiran had al ouder moeten wezen, dus als deze de waarheid sprak zat ze fout. 'Ik zit al 316 jaar lang in die vervloekte lichaam.' antwoordde ze met een kleine zucht. 'Ik kan niks berijken en heb verder ook nooit iets berijkt in dit leven. Misschien heb ik alleen wat gedachten gewonnen, maar verder is dit leven een hel voor me... toch zou ik het niet willen verlaten.' Ze keek Jack nog eens met een onderzoekende blik aan. 'Ik dacht je te kennen,' fluisterde ze. 'Maar ik heb het idee fout te zitten.'