The strangest one is me

Met de wind die door zijn donkere haar joeg bewoog een klein gestalte zich voort. Zijn al even donkere ogen onderzochten de omgeving terwijl zijn vleugeltjes stilletjes tegen elkaar klapten. Zachtjes zuchtte hij even en sloot zijn ogen. Zwijgend liet hij zich in het gras zakken en legde zijn handen onder zijn hoofd. Opnieuw zuchtte hij, erg fijn voelde hij zich niet onder de andere Feeën. Hij bracht zijn tijd liever alleen door, maar daardoor begon hij zich echt als een buitenstaander te voelen. Niet dat het hem veel kon schelen, hij was toch niet belangrijk voor zijn volk. Niemand kon het wat schelen wie of wat hij was. En niemand bleef lang in zijn buurt, zeker niet met zijn constante stemmingswisselingen. Het zat hem ook wel eens dwars maar hij kon er verder niks aan doen. Zuchttend keek hij naar de lucht en voelde hoe zijn humeur met een klap veranderde. Hij had weer zijn oude duistere gevoel in zijn hart en zijn ogen hadden een vreemde kilte aangenomen. Een duistere glimlach onttrok zich rond zijn mond en hij sloot zijn duistere ogen.

-open voor alle Feeën-

Rustig vloog een kleine fee tussen de bomen, ze was er eindelijk in FL hier zou haar verloren broer leven. Niet echt haar keus maar goed, misschien was haar broer altijd vrolijk en had kleren in alle kleuren van de regenboog dat wist je nooit. In de verte zag ze een open veld liggen en een prachtige meer. Bellona lande zacht bij een meer en zakte door haar knieën en maakte haar gezicht nat met wat water en bekeek haar jurk die ze nu wel weg kon gooien. Bellona merkte nu pas dat er een jonge lag in het gras, met een zucht stond ze op en liep naar de jonge toe, hij leek maar een jaar ouder dat haar. Hij kwam haar vaag bekend voor, misschien kon deze jonge haar wel helpen met haar broer zoeken. De fee ging naast hem staan bukte en knipte met haar vingers voor zijn gezicht.

Met gesloten ogen luisterde hij naar zijn omgeving, er was genoeg te horen hier. Vogels floten maar hij kon het niet waarderen, ze verstoorden zijn rust. Maar er was nog iets of iemand die zijn rust verstoorde. Even luisterde hij geconcentreerd en merkte dat het een iemand was. Hij hoorde iemand zuchtten en dat werd gevolgd door zachte voetstappen. Hij wist niet wie er aankwam maar het was duidelijk dat alle aandacht op hem was gericht. Hij hoordehoe de onbekende bij hem bleef staan en met zijn of haar vingers knipte. Meteen schoten zijn ogen open. De kilte was er nog steeds in gegraveerd en zijn mond was strakgetrokken. ''Wat moet je van me?'' Sprak hij kil en geirriteerd. Hij ging soepel rechtop zitten en staarde deze onbekende fee aan. Ze was een meisje, overduidelijk, maar vaag kwam ze hem bekend voor. Hij fronste en liet zich weer zakken en legde opnieuw zijn handen onder zijn hoofd. ''Wat je ook van me wil, ik kan je toch niet helpen.'' Vervolgde hij in de hoop dat ze het hierbij zou laten en weg zou gaan. Misschien had hij haar wel afgeschrikt? Dat was maar goed ook, sprak een stem in hem. Dan heb ik ten minste rust. opnieuw opende hij zijn ogen. ''Ben je er nu nog steeds?'' Zei hij kil en staarde het meisje aan.

''Wat moet je van me?'' Sprak hij kil en geïrriteerd. Hij ging soepel rechtop zitten en staarde Bellona aan, de fee glimlachte lichtjes en wou net iets zeggen wanneer de elf weer begon te praten ''Wat je ook van me wil, ik kan je toch niet helpen.'' De meid glimlachte licht en wachte geduldig af tot hij gekalmeerd was, natuurlijk kon hij haar helpen want hij woonde hier en zij niet dus kende de jonge ook alle andere feeën en ook haar broer. Bellona zag dat de jonge weer zijn ogen opende en naar haar staarde ''Ben je er nu nog steeds?'' De meisje plofte tegen over hem 'natuurlijk kan je me helpen, jij woont hier dus kent wel bijna alle feeën zeker en ik zoek iemand.'bij die woorden haalde ze een foto uit haar tas van toen haar broertje 4 was voor dat hun familie werd aangevallen door monsters. even keek ze naar haar broertje op de foto en gaf daarna aan de joch 'zijn naam is eeeh Harry nee Hendrik ook niet...Ja ik heb hem weer Hadley of zo iets.' ze glimlachte verlegen en keek naar de jonge goed hij had bruin haar, zwart met rode kleren en vogel vleugels en hij was een jaar ouder dacht Bellona, nog steeds vragend keek ze naar de jonge.

Het kon hem niks schelen wat die meid nu van hem wilde, het enige dat hij wilde was rust. Maar in plaats van dat ze wegging ging ze juist zitten. Geirriteerd staarde Hadley haar aan. 'natuurlijk kan je me helpen, jij woont hier dus kent wel bijna alle feeën zeker en ik zoek iemand.' bij die woorden haalde ze een foto uit haar tas Zijn blik werd toch getrokken nar de foto en hij herkende hem. Hij herkende zichzelf op de foto, hij wist nog steeds hoe hij er vroeger uitzag. Zodra zijn vingers de foto raakten streelde hij even over de foto en bekeek zijn familie eens goed. 'zijn naam is eeeh Harry nee Hendrik ook niet...Ja ik heb hem weer Hadley of zo iets.' ze glimlachte verlegen en Hadley keek haar strak aan. Even had hij een helder moment en wilde vriendelijk antwoord geven maar zijnduistere kant nam weer over. ''Nou je hebt me gevonden. Ik ben Hadley, wat wil je van me?'' Zijn stem was weer kil en hij gaf zonder er nog een keer naar te kijken de foto terug aan haar. Zijn ogen boorden zich in die van haar. ''Ík kan je niks geven en zal je ook geen geheimen vertellen over mijn volk.'' Zijn stem bleef kil en hij staarde haar aan.


kortheid

Hoorde ze dat goed, was hij haar broer, alle heldere momenten kwamen bij haar terug en ze zweefde paar centimeter van de grond maar haar humeur was meteen verpest door de woorden die haar broer zei ''Ík kan je niks geven en zal je ook geen geheimen vertellen over mijn volk.'' Zijn stem bleef kil en hij staarde haar aan. Ze keek hem aan, voelde die fee zich soms niet lekker of hoe was dat. Dacht hij echt dat ze zou een trut was die haar broer zocht en dan op zijn nek ging hangen, nou lekker aardig was hij ‘Ik hoef niks van jou. 14 jaar lang heb ik naar jou gezocht op hoop dat je nog leefden, 14 jaar lang heb ik overleefd zonder dat ik opgegeten was door een monster, zonder dat iemand mij iets aandeed of doden. 14 jaar lang ben ik door verschillende gebieden geweest op zoek naar jou. En jij denkt dat ik een trut ben die haar broer heeft gezocht om dat op zijn nek te hangen.’ Haar gezicht was rood van woeden en haar krullende haren waaide verschillende kanten op door de wind die nu was opgestaan, haar broer had nu echt een probleem hij had haar boos gemaakt en dat zou niet goed aflopen. Er gleed een traan langs haar wang en viel op haar gescheurde jurk ‘en trouwens ik wil niks van je volk weten, ik wil gen geheimen weten eigenlijk wou ik zelf hier gaan wonen om bij me broer te zijn maar nu…Nu hoef ik niks meer, ik vertrek vanavond wel uit dit gebied ik heb toch geen hoop meer hier. Ik dacht dat ik hier een broer had die me graag met open armen begroeten maar dat was niet zo, en straks ga ik wel weer leven als een eenzame fee die elke dag probeerde overleven.. maar wacht hoe zo zou ik leven als ik niks meer heb, geen familie geen huis NIKS. Nee jij weet niet hoe dat is om niks te hebben jij weet hier vast ook niet wat vliegen voor je leven betekend, want jij was op tijd geteleporteerd naar een gebied dus hier heen maar ik was niet op tijd nee ik zag hoe onze ouders verder verscheurd door monsters. Maar jij zag dat niet jij weet niet eens hoe het voelt om achterna gezeten te worden door monsters. Al die tijd zat jij hier veilig.’ Er waren nu meer tranen op haar jurk gevallen of op de foto boos ging ze verder‘Uit het oog uit het hart hoe feeën ook wel zeggen en ze hebben ook wel gelijk, jij was me vast vergeten, misschien was je wel helemaal vergeten dat je en kleine zusje hebt of je dacht dat ik dood ben, maar nee dat is niet zo.’ Woest stond ze op en merkte niet dat haar tasje viel, met haar kleine vleugels vloog ze uit zijn buurt naar een hoge boom en ging op de hoogste tak zitten. Ze leunde met haar rug tegen de boom tronk haar benen omhoog en verstopte haar gezicht in haar handen en ging weer door met huilen, bellona’s mascara was helemaal uitgelopen. Wat was er met haar broer gebeurt, hij was vroeger zo lief zo leuk en aardig en dit plek heeft hem tot een monster gemaakt. Bellona voelde dat iemand nieuwsgierig naar haar stond te kijken, voorzichtig deed ze haar hoofd omhoog en keek in de ogen van een enorme eekhoorn even kwam er een idee op hoe ze zich zelf zou opvrolijken, de kleine fee trok haar rechter handschoen uit waar een draak was getatoeëerd van elleboog tot pols rond het hele onderarm. Voorzichtig legde ze haar handpalm op de eekhoorns neus en fluisterde zachtjes ‘Fire dragon’ de draak kwam tot leven en werd en zijn hele lichaam werd 2 keer zo groot en helemaal uit vuur, die draak krulde zich rond het lichaam van de eekhoorn en verbrande die beest helemaal. De draak keerde weer op haar onderarm terug als een tatoeage en Bellona glimlachte met tranen in haar ogen, de eekhoorn zag er grappig uit zonder vacht en vlees alleen een skelet e verbrande stukken zwart huid. Plotseling merkte Bellona dat nog iemand naar haar keek, ze draaide zich om en keek recht in de ogen van haar broer ‘wat moet je van me had je niet genoeg uitbarsting daar beneden van me of kom je voor meer’ zei ze dreigend en richten haar hand naar haar broer.

(liet me gaan XD)

‘Ik hoef niks van jou. 14 jaar lang heb ik naar jou gezocht op hoop dat je nog leefden, 14 jaar lang heb ik overleefd zonder dat ik opgegeten was door een monster, zonder dat iemand mij iets aandeed of doden. 14 jaar lang ben ik door verschillende gebieden geweest op zoek naar jou. En jij denkt dat ik een trut ben die haar broer heeft gezocht om dat op zijn nek te hangen.’ Hadley schrok van haar uitbarsting en staarde haar even aan. ’ Haar gezicht was rood van woeden en haar krullende haren waaide verschillende kanten op door de wind die nu was opgestaan. Er gleed een traan langs haar wang en viel op haar gescheurde jurk ‘En trouwens ik wil niks van je volk weten, ik wil geen geheimen weten eigenlijk wou ik zelf hier gaan wonen om bij me broer te zijn maar nu…Nu hoef ik niks meer, ik vertrek vanavond wel uit dit gebied ik heb toch geen hoop meer hier. Ik dacht dat ik hier een broer had die me graag met open armen begroeten maar dat was niet zo, en straks ga ik wel weer leven als een eenzame fee die elke dag probeerde overleven.. maar wacht hoe zo zou ik leven als ik niks meer heb, geen familie geen huis NIKS. Nee jij weet niet hoe dat is om niks te hebben jij weet hier vast ook niet wat vliegen voor je leven betekend, want jij was op tijd geteleporteerd naar een gebied dus hier heen maar ik was niet op tijd nee ik zag hoe onze ouders verder verscheurd door monsters. Maar jij zag dat niet jij weet niet eens hoe het voelt om achterna gezeten te worden door monsters. Al die tijd zat jij hier veilig.’ Er waren nu meer tranen op haar jurk gevallen of op de foto boos ging ze verder ‘Uit het oog uit het hart hoe feeën ook wel zeggen en ze hebben ook wel gelijk, jij was me vast vergeten, misschien was je wel helemaal vergeten dat je en kleine zusje hebt of je dacht dat ik dood ben, maar nee dat is niet zo.'' Woest stond ze op en Hadley staarde haar na. Hij wilde iets zeggen over haar gevallen tasje maar zweeg. Stilletjes stond hij zelf op en spreidde zijn zwarte vleugels. Al zijn kilte was weer vervaagd en hij zuchtte. Hij had er spijt van wat hij gezegd had tegen haar. Zwijgend boog hij voorover en raapte haar tasje op. Dat terugbrengen was het minste wat hij nog kon doen. Stilletjes steeg hij op en vloog in de richting waar zij zojuist in was verdwenen. Hij wist niet hoelang hij had gevlogen toen hij ineens vanuit de verte naar haar keek. Ze merkte dat hij stond te kijken en ze draaide zich om. ‘wat moet je van me had je niet genoeg uitbarsting daar beneden van me of kom je voor meer’ zei ze dreigend en richten haar hand naar hem. ''Ik kwam alleen maar je tasje brengen,'' Antwoordde hij kalm en hield haar blik zwijgend vast. ''En aangezien je weer weggaat kan ik je ook gewoon vertellen waarom.'' Hij vloog verder naar voren en verbrak het oogcontact niet. Hij gooide het tasje naar haar toe. ''Jij denkt dat ik het hier maar makkelijk heb gehad, ik heb geluk dat ze me accepteerde. En zelfs dan nog ben ik een buitenstaander, ik ben anders dan alle feeën. Maar dat is iets dat je niet zult begrijpen. En bovendien moet ik op mijn hoede zijn als Deputy van de Feeën. Ik wil toch niet dat mijn volk ook maar een beetje gevaar loopt.'' Hij draaide zich om en zorgde voor afstand tussen hen in. ''En bovendien heb ik hier nooit om gevraagd.'' Zei hij nog en vloog weer weg om terug te keren naar de plek waar hij zojuist ook al had gelegen. opnieuw ging hij languit liggen en legde zijn handen onder zijn hoofd. Met een zucht sloot hij zijn ogen en dacht terug aan zijn eerste dag alleen.

''Ik kwam alleen maar je tasje brengen,'' Antwoordde hij kalm en hield haar blik zwijgend vast. Ze kreeg een rood kleurtje omdat ze hem had aan gebruld en hij haar eigenlijk haar tasje wou brengen. ''En aangezien je weer weggaat kan ik je ook gewoon vertellen waarom.'' Hij vloog verder naar voren en verbrak het oogcontact niet. Hij gooide het tasje naar haar toe. Met gemak ving ze het zonder oogcontact te verbreken ''Jij denkt dat ik het hier maar makkelijk heb gehad, ik heb geluk dat ze me accepteerde. En zelfs dan nog ben ik een buitenstaander, ik ben anders dan alle feeën. Maar dat is iets dat je niet zult begrijpen. En bovendien moet ik op mijn hoede zijn als Deputy van de Feeën. Ik wil toch niet dat mijn volk ook maar een beetje gevaar loopt.'' Hij draaide zich om en zorgde voor afstand tussen hen in. ''En bovendien heb ik hier nooit om gevraagd.'' Zei hij nog en vloog weer weg om terug te keren naar de plek waar hij zojuist ook al had gelegen. opnieuw ging hij languit liggen en legde zijn handen onder zijn hoofd. Ze schudde even haar hoofd,deed haar andere handschoen uit en stopte ze in haar kleine tasje. 'Snowflakes come out' Zei ze zachtjes en er kwam een witte draak te voorschijn, haar lief lings draak, de meisje krabde de draaks hoofd en fluisterde zachtjes 'what should I do dear, I am hopeless.' De draak verstond haar en gromde zachtjes een antwoord Bellona knikte en stapte op zijn rug, Snowflacke vloog zonder geluid naar haar broer toe, lande zachtjes neer en de fee sprong van zijn rug toe en ging naast de draak zitten die nu ging liggen. 'Ik weet best wat je bedoelt, ons hele familie was anders, anders dan andere feeën we zijn al sinds ons geboorte anders. Kijk naar mij, ik was gered door een tovenaar die me betoverd had zo dat ik met draken kon omgaan....Eigenlijk was het een experiment of ik sterk genoeg was, want de andere feeën gingen dood na de toverspreuk omdat ze niet sterk genoeg voor waren.' ze zweeg de draak duwde zijn neus tegen haar hand en haar tatoeage's werden zichtbaar ze kreeg weer een rode kleur.

Hij had haar rode kleurtje wel opgemerkt toen hij haar vertelde dat hij alleen maar haar tasje kwam brengen. Dat ze opnieuw tegen hem was uitgeschoten deed hem eigenlijk helemaal niks meer. Maar nu lag hij weer naar de eindeloze blauwe lucht te staren en zuchtte opnieuw. Hij voelde hoe zijn gedachtes weer helemaal naar nul gingen en zich resetten. Zijn gezicht had alle kille trekken verloren en toonde nu de zachte en vriendelijke lijnen van elke fee. Hij sloot zijn ogen en focuste zich op het zachte geluid van de bladeren die ritselden door de zachte bries die er was opgestoken. 'Ik weet best wat je bedoelt, ons hele familie was anders, anders dan andere feeën we zijn al sinds ons geboorte anders. Kijk naar mij, ik was gered door een tovenaar die me betoverd had zo dat ik met draken kon omgaan....Eigenlijk was het een experiment of ik sterk genoeg was, want de andere feeën gingen dood na de toverspreuk omdat ze niet sterk genoeg voor waren.' Hadleys ogen schoten geschrokken open. Hij was zo geconcentreerd geweest op zijn omgeving dat hij haar niet had horen aankomen. ''Nee je weet niet wat ik bedoel, ik ben iets wat ik niet wil zijn.'' Begon hij kwaad en zuchtte weer. ''Wees blij, je zal het hier makkelijk hebben. Ik daarintegen niet, ik heb ineens veel meer verantwoordelijkheid en dat zit er nog van alles in mijn hoofd te rommelen.'' Hij keek haar recht aan. hij wist dat ze heus niet weg zou gaan, zijn geheugen ging nog net ver genoeg terug om dat te weten van haar. ''En ik weet trouwens prima hoe het is om te moeten leven zonder dat je moet vluchten voor monsters. Ik ben hier namelijk niet meteen gekomen. Ik heb samen met mijn voormalige beste vriend nog rondgezworven. Totdat ze hem zes jaar geleden toch te pakken kregen, en op die dag besloot ik dat ik niet alleen verder ging in de buitenwereld. Dus zocht ik deze plek op.'' Hij wist niet hoe deze informatie nuttig zou zijn voor haar maar dat kon hem niks schelen.

''Nee je weet niet wat ik bedoel, ik ben iets wat ik niet wil zijn.'' Begon hij kwaad en zuchtte weer. ''Wees blij, je zal het hier makkelijk hebben. Ik daarintegen niet, ik heb ineens veel meer verantwoordelijkheid en dat zit er nog van alles in mijn hoofd te rommelen.'' Hij keek haar recht aan. hij wist dat ze heus niet weg zou gaan, zijn geheugen ging nog net ver genoeg terug om dat te weten van haar. ''En ik weet trouwens prima hoe het is om te moeten leven zonder dat je moet vluchten voor monsters. Ik ben hier namelijk niet meteen gekomen. Ik heb samen met mijn voormalige beste vriend nog rondgezworven. Totdat ze hem zes jaar geleden toch te pakken kregen, en op die dag besloot ik dat ik niet alleen verder ging in de buitenwereld. Dus zocht ik deze plek op.'' Ze knikte even ongemakkelijk en keek naar de grond, zijn leven was en is ook hard. Bellona pakte haar tasje en zocht naar de ketting van hun vader, die van hun moeder had zij aan, eindelijk had ze het gevonden en gaf hem aan haar broer 'hier deze was van onze vader, hij heeft het me gegeven voor dat hij stierf...Ik moest het aan jou geven' zei ze zacht en gaf het aan Hadley. Het was een kruis iets groter dan die van hun moeder maar het was echt een feeën werk omdat hun vader zulke kettingen maakte. Veen raakte ze met een vrije had haar eigen kruisje aan die versierd was met zwarte rozen.

Ze knikte even ongemakkelijk en keek naar de grond, zijn leven was en is ook hard. Bellona pakte haar tasje en zocht naar de ketting van hun vader, die van hun moeder had zij aan, eindelijk had ze het gevonden en gaf hem aan haar broer 'hier deze was van onze vader, hij heeft het me gegeven voor dat hij stierf...Ik moest het aan jou geven' zei ze zacht en gaf het aan Hadley. Het was een kruis iets groter dan die van hun moeder maar het was echt een feeën werk omdat hun vader zulke kettingen maakte. Even raakte ze met een vrije hand haar eigen kruisje aan die versierd was met zwarte rozen. Zachtjes nam hij hem aan en streelde er even over met zijn vingers. Zijn vader, een goede man en zo zorgzaam. Na al zijn jaren had hij iets tastelijks om zijn herinneringen aan te koppelen. Zachtjes zuchtte hij en staarde er even naar. ''Dankje,'' mompelde hij zacht en keek haar eevn aan.

-flut sorreh-

Zachtjes nam hij hem aan en streelde er even over met zijn vingers. Zijn vader, een goede man en zo zorgzaam. Na al zijn jaren had hij iets tastelijks om zijn herinneringen aan te koppelen. Zachtjes zuchtte hij en staarde er even naar. ''Dankje,'' mompelde hij zacht en keek haar eevn aan. 'geen dank ik weet hoe vervelend het is om zonder iets van je ouders te hebben leven' fluisterde ze zachtjes en keek weg 'Dus je bent een deputy geworden, het is fijn dat een van ons een fijne leven krijgt' zei ze daarna zachtjes.


-sorry kortheid-

'geen dank ik weet hoe vervelend het is om zonder iets van je ouders te hebben leven' fluisterde ze zachtjes en keek weg 'Dus je bent een deputy geworden, het is fijn dat een van ons een fijne leven krijgt' zei ze daarna zachtjes. Hadley keek haar even onderzoekend aan en zuchtte weer. Waarom dacht iedereen dat hij dit fijn vond, hij wilde alleen zijn. En geen verantwoordelijkheden hebben voor zijn volk. Hij was daarvoor gewoon te wisselvallig. ''Ja ik ben verkozen tot Deputy,'' in zijn stem klonk geen trots alleen maar afkeer. ''Maar ik ben er gewoon niet blij mee, dat is geen plek meer voor mij.'' Hij zuchtte. Zij zou dat toch moeten begrijpen van hem? Ze kende hem beter dan wie dan ook van dit volk. hij woonde hier dan nog wel een tijdje, maar niemand wist echt veel van hem. Ze bleven vaak allemaal uit zijn buurt, iets dat hij prima begreep. wie wilde er nu in de buurt van iemand zoals hij komen, hij was in een woord gewoon raar. hij zuchtte weer en richtte zijn ogen naar de hemel.

laat en ook flut =,=''

'Ja ik ben verkozen tot Deputy,'' in zijn stem klonk geen trots alleen maar afkeer. ''Maar ik ben er gewoon niet blij mee, dat is geen plek meer voor mij.'' Bellona keek hem aan en dacht na over zijn woorden, hij was altijd anders geweest dan zij, al sinds kind. Ze was niet hetzelfde als normale feeën die altijd vrolijk waren, nee zo was ze zeker niet en haar broer ook niet. Zelf keek ze nar de hemel en dacht na wat ze zou antwoorden, welke woorden ze zou gebruiken. 'Weetje Hadley, je was altijd anders en dat begrijp ik ook en ik begrijp dat je er niet trots bent met je rang maar alsjeblieft probeer wel een king te worden, het is een hele eer voor onze familie die nog leeft!' zei ze rustig en keek haar draak aan 'eeeh Hadley heb jij je verandering eigenlijk al?' vroeg ze voorzichtig en keek hem niet aan.

-flut-

'Weetje Hadley, je was altijd anders en dat begrijp ik ook en ik begrijp dat je er niet trots bent met je rang maar alsjeblieft probeer wel een king te worden, het is een hele eer voor onze familie die nog leeft!' Hadley zuchtte kort na de woorden van zijn zusje. ''Ik kan het gewoon niet alleen.'' zijn stem klonk zacht en hij keek haar aan. ''Tenzij jij bereid bent om mij te helpen, wil je dat zusje?'' Zijn stem was zacht maar hij meende het wel. 'eeeh Hadley heb jij je verandering eigenlijk al?' vroeg ze voorzichtig en keek hem niet aan. Hadley voelde het bloed in zijn lijf branden. Waar had ze het over, welke verandering? Angst nam langzaamaan een overhand op hem. ''Hoe bedoel je verandering?'' Zijn stem klonk opgefokt en met toch een vleug van angst Hij keek Bellona strak aan, hij wist niet waar hij nu op moest wachten. Als het slecht was dan had hij een groot probleem.

-shame laatheid