Stupid Mortals

Seth zuchtte en hield zich vast bij de schouder. "en de enige die mij dit flikt zonder gedecapiteerd, uit elkaar gescheurd, doodbloedend en krijsend te sterven." zei Seth. "Hoewel ik in een slechte positie ben om dat te zeggen." vervolgde hij zijn zin terwijl hij bijna weggleed van de schouder af. Sheila lachte even helder en stak haar hand naar haar schouder om Seth een zetje te geven. '' Geen zorgen hoor, wij zijn nog altijd een vredelievend volk. En ik maak je heus wel weer groot.'' Ze grinnikte weer. Het was fijn om gewoon ook iets gezelligs te kunnen doen zonder alle stres die rond haar hoofd zweefde. Ze strekte haar vleugels verder uit en bleef in de lucht hangen. Nu kon ze neerkijken op alles wat er was. De kerk die ze verlaten hadden, en de bomen die het bos maakte. Ze glimlachte vol in zichzelf. Langzaam begon ze iets af te dalen en keek om zich heen. ''Maar zeg eens eerlijk, hoe voelt het om mijn formaat te hebben?'' Ze grijnste vrolijk en draaide haar hoofd zodat ze in ieder geval naar Seth kon kijken.

fluuutttt

- toestemming seth -

Savannah had haar zusje gevolgd uit verveling en het hele tafereel gevolgd. Haar groene vleugels klapperde geluidloos terwijl aar blonde lokken met de wind mee voerde.
Sheila lachte even helder en stak haar hand naar haar schouder om Seth een zetje te geven. '' Geen zorgen hoor, wij zijn nog altijd een vredelievend volk. En ik maak je heus wel weer groot.'' Ze grinnikte weer. Het was fijn om gewoon ook iets gezelligs te kunnen doen zonder alle stres die rond haar hoofd zweefde. Ze strekte haar vleugels verder uit en bleef in de lucht hangen. Nu kon ze neerkijken op alles wat er was. De kerk die ze verlaten hadden, en de bomen die het bos maakte. Ze glimlachte vol in zichzelf. Langzaam begon ze iets af te dalen en keek om zich heen. ''Maar zeg eens eerlijk, hoe voelt het om mijn formaat te hebben?'' Ze grijnste vrolijk en draaide haar hoofd zodat ze in ieder geval naar Seth kon kijken.
Savannah moest grinniken toen ze vredelievend volkje zei. ze keek naar de twee, Sheila hun queen ging om met een tovenaar. Het uitschot van de magie, Savannah haatte tovenaars. Maar goed wat haatte dit meisje niet, in haar zeventienjarige leven had ze nooit lief gehad of was ze vriendelijk geweest. Savannah was een bitch en haar ouders hielden meer van Sheila en zo hebben ze dit monster gecreëerd. Niks vredelievend

Geen zorgen hoor, wij zijn nog altijd een vredelievend volk. En ik maak je heus wel weer groot.'' Ze grinnikte weer. Het was fijn om gewoon ook iets gezelligs te kunnen doen zonder alle stres die rond haar hoofd zweefde. Ze strekte haar vleugels verder uit en bleef in de lucht hangen. Nu kon ze neerkijken op alles wat er was. De kerk die ze verlaten hadden, en de bomen die het bos maakte. Ze glimlachte vol in zichzelf. Langzaam begon ze iets af te dalen en keek om zich heen. ''Maar zeg eens eerlijk, hoe voelt het om mijn formaat te hebben?'' Ze grijnste vrolijk en draaide haar hoofd zodat ze in ieder geval naar Seth kon kijken. Seth glimlachte, "het bevalt me niet. Ik wil veel liever normale lengte zijn... al is het maar voor mijn geliefde. Een moordenaar.. een bruut... of een monster... kunnen alsnog liefde kennen. Mijn liefde.. heb ik nodig en dan moet ik normale lengte zijn." lachte Seth kalmpjes. Hij dacht even na en zuchtte, "mijn spreuken zouden er vaag uitzien op dit formaat."