Wrong choice

Kaiadja zat met gekruiste benen op een rots en staarde naar iets. Haar ogen keken naar het kleine draakje bij haar voeten. Ze wist niet waarom ze er telkens mee speelde, maar het liet haar al het andere vergeten. Ze zat vlak bij de grenzen van het gebied van de tovenaars. De dag was bijna ten einde en de zon verdween langzaam achter de eerste boomtoppen. Het draakje sprong achter een zwart bolletje aan en liet al het gras onder zijn pootjes verbranden. Ze balde haar hand tot een vuist en het draakje verdween in een vlam. Het zwarte bolletje bewoog naar haar hand toe en ze liet het tussen haar vingers door bewegen. Ze knapte het bolletje tussen haar vingers en zuchtte zacht. Haar blik ging naar een boom links van haar en ze legde haar hand op de bast neer. Ze mompelde de zachtjes een aantal woorden en haar hand gloeide kort zwart. In een seconde verdween al het vocht uit de boom en de bladeren kwamen allemaal tegelijkertijd naar beneden. De bast vloog van de boom af en daarna veranderde de boom in as. Kaiadja stond op en klopte alle bladeren van haar af. Waarom moest ze zo nodig telkens weer iets gaan proberen, dacht ze terwijl ze bladeren tussen haar haren weg probeerde te krijgen? In een schaduw openden zich 2 gele ogen en keken haar stil aan. 'Erian, kun je ook eens een seconde niet naar me zitten te kijken!' snauwde ze en richtte haar hand op de schaduw. Het volgende moment lag Erian plat op de grond en kreunde zacht van pijn. Kaiadja draaide zich weg van Erian, die langzaam verdween zoals ze hem had bevolen. Ze bleef stilstaan toen ze vanuit haar ooghoek iets tussen een aantal bomen zag staan. Wat ze zag benam haar der adem en ze bleef stil kijken.

-First Hades, misschien later nog anderen-

Hades liep stil tussen de bomen van het woud. Bij iedere stap die hij plaatste op het gebladerde kraakte er wel wat onder zijn voeten. Hij keek naar de kleine straaltjes licht dat tussen de bomen uit kwamen, een paar meter verder, en hij liep er naar toe. Hij ging in het zonlicht staan en dwong zichzelf in de zon te kijken. Hij hield van de pijn die het hem bezorgde. Het was een soort van kick die hij ondernam, zijn eigen persoonlijke drugs die niemand van hem weg kon nemen. Een grote kramp strekte zich over zijn hele lichaam uit en hij besloot dat het nu wel genoeg was. Hades staptte weer verder, opgelucht en weer helemaal fit. Helemaal gekalmeerd ging hij met zijn vingers langs de bomenrij. Voor zijn ogen zacht hij een boom in as opgaan en de vogels opvliegen van de omringende bomen. Hij grijnsde en liep ernaartoe. Op zijn hand streek een raaf neer en hij aaide het beest over zijn kop terwijl hij even later tussen de bomen uitkwam op de open plek waar een meisje zat. Een tovenaar... dacht Hades en met een grote grijns begon hij nu ook kil te praten tegen het meisje. "Wat doet zo'n jong meisje als jij bijna buiten haar territorium?"

Kaiadja staarde met nog een licht geschrokken gezicht naar de vampier die tussen de bomen naar haar toegelopen kwam. Hij had een grijns op zijn gezicht en sprak haar met een kille stem toe. "Wat doet zo'n jong meisje als jij bijna buiten haar territorium?" Ze wachtte met antwoord geven en twijfelde over de stap die ze zou gaan maken. Ze trok haar gezicht neutraal en bleef stil op haar plaats staan. De vampier angst tonen zou niet gaan helpen. Ze probeerde weer terug te denken aan haar lessen, maar door de blik van de vampier lukte het haar bijna niet. Ze beet zacht op haar tong en keek de vampier nu koel aan. 'Wat ik hier doe? Waarom vraag je dat als ik jou ook het zelfde kan vragen?' en ze hield haar hoofd schuin. 'Ik ben hier om te genieten van mijn rust.' en ze glimlachte nu. 'De rust zal helaas niet verder kunnen gaan nu jij hier bent verschenen.' Ze lachte nu zelfs zacht. 'Kaiadja!' hoorde ze Erian in haar gedachten zetten, maar ze negeerde hem. 'Mag ik nu vragen wat een vampier als jij zo dicht bij de grens aan het doen bent?' vroeg ze met een kinderlijke stem.

Eerst staarde het meisje hem met een licht geschrokken blik aan, maar daarna verstrakte haar gezicht weer naar een normale plooi. Zonde vond Hades het. Ze bleef stil staan en zei toen "Wat ik hier doe? Waarom vraag je dat als ik jou ook het zelfde kan vragen?" ze hielf haar hoofd schuin. "Ik ben hier om te genieten van mijn rust." ze glimlachte. "De rust zal helaas niet verder kunnen gaan nu jij hier bent verschenen." Ze lachte zelfs zacht en zonder het te laten merken was hij wat verwonderd. Waarom zou ze lachen? Ga weg Hades, dit is maar een naief kind. Dacht hij tegen zichzelf toen ze blijkbaar niets meer ging zeggen maar ze dan toch nog haar mond open deed. "Mag ik nu vragen war een vampier als jij zo dicht bij de grens aan het doen bent?" Ze klonk als een klein kind en dat maakte de grijns op zijn gezicht nog groter. Hij kon zijn voeten nietmeer verzetten. Hij wou het fijna van haar acties weten en alsof hij de toekomst al wist dacht hij wel dat dit nog een leuk spel kon worden. Hij keek haar nog steeds aan en plots merkte hij dat hij wel begon te stappen. Maar niet naar de richting dat hij wou, neen hij ging alleen dichter naar haar toe en liep in trage cirkels om haar heen. Hij stopte bij de boom achter haar en liet zijn hand langs de bast gaan. "Ach, vertel mij eerst maar eens waarom je dat wil weten..." zij hij poeslief. "Vampiers doen toch wat ze willen?"

Hij keek haar nog steeds aan met een nog bredere grijns en begon langzaam te lopen. Ze bewoog met de vampier mee en zorgde ervoor dat hij niet de kans had om haar van achteren te grijpen. Hij stopte bij de boom achter haar en liet zijn hand langs de bast gaan. "Ach, vertel mij eerst maar eens waarom je dat wil weten..." zij hij poeslief. "Vampiers doen toch wat ze willen?" Ze voelde de spanning stijgen of verbeelde ze zich dat allemaal. Ze merkte dat ze een stap naar achter had gezet en voelde de haat tegen zichzelf weer opkomen. Kort veranderde de blik in haar gezicht. Kort schoot er een vlaag van ergernis en haat over haar gezicht, maar verdween na enkele seconden weer. Ze balde haar handen tot vuisten, maar bleef de vampier in alle rust aankijken. Was haar gedrag zo, omdat ze nog zo jong was. Ze wist het niet. ‘Ik wil het weten en heb het recht om het te weten.’ Antwoordde ze met een onbedoelde snauw. ‘Ik bedoel…’ begon ze meteen weer rustig en zichzelf nu in de hand houdend. ‘Vampiers doen misschien wat ze willen, maar dat wil niet zeggen dat ze ongestoord hun gang kunnen gaan. Ik heb verhalen over jullie gehoord. Ergere verhalen dan je zelf misschien zal weten. Jij zal van geen enkele tovenaar inclusief mij een druppel bloed mogen drinken. Proberen betekent voor veel het einde van hun ondode leven.’ Haar verassend volwassen stem nam het nu over en ze koos haar woorden zorgvuldig uit. ‘Vieze, bloeddrinkende parasieten.’ Siste ze zacht en een grijns verscheen op haar gezicht.