A Silver moon is Rising up, It's my turn tonight..

Silente was al een week wegweg, overal en nergens was ze naartoe gegaan, en niemand had haar gezien. Ze zouden zich natuurlijk zorgen om haar maken, maar ze kon zichzelf prima redden. Ze had zich overdag stil en zwijgzaam verscholen in de bossen, en s'nachts ging ze op jacht, om te overleven. Al lange tijd had ze al een plan om de ridders te verlaten, en weg te gaan, voor al tijd. Maar dat kon iedereen dan opvatten als verraad, dus hield ze zich nu maar schuil in de bossen. De schemering trad in, en langzaam begonnen de vogels hun nesten op te zoeken, en werd het stiller, zelfs de bomen leken te stoppen met ruisen. Verscholen in een kleine maar sterke berkenboom, keek Silente toe hoe de laatste ridders het bos verlieten. Toen ze zeker was, dat ze helemaal alleen was, sprong ze behendig uit de boom, en landen op haar voeten en handen, die kleine stofwolkjes lieten opwaaien. Haar donkerblauwe fluwele mantel wapperde achter haar aan, toen ze met een stevige pas, dieper het bos inging. Haar zwaard lag klaar, in haar handen. Ze keek op, toen ze gekraak hoorde, een Hert! Ze sloop dichterbij en met een strak gebaar kwam het zwaard terecht in de heup van het dier. Silente had dan wel het zwaard gegooid, maar het was goed raak.

Na een lange tijd, zat Silente bij het vuur. De maan was vol en was duidelijk zichtbaar op de open plek. Hij scheen zilver en helder op Silente neer, en gaf het zonodige licht dat ze nodig had. De voels waren nu helemaal weggestorven en af en toe krastte een uil. Silente voelde zich prima op haar gemak in het bos, maar toch twijfelde ze. Misschien moest ze even wat gaan drinken, het hertenvlees had haar mond best uitgedroogd. Ze speelde nog even met een lok haar en keek naar de zilverwitte maan.''Wat moet ik doen?'' Fluisterde ze zachtjes, alsof de maan haar zou antwoorden. Ze stondtoch maar op, met twijfelen kwam je toch niet echt ver. Ze probeerde zo goed als het vuur te doven, streek haar prachtige mantel weer glad en deed haar kap op. Als ze zou worden herkend, dan zouden ze nog steeds moeten raden wie er onder de mantel zat. Ze gespde haar zwaard vast en liep toen met snelle pas richting de uitgang van het bos.

Op de vlakte waaide het harder, dat had ze wel gemerkt, haar kap was al een keer afgewaaid, maar ze had hem toch weer opgedaan, en met een zilver speldje vast gezet aan haar haar. Ze stond vlak voor het meer, waar de maan een zilvere weerspiegeling was op het nu gladde wateroppervlak. Ze zuchtte en streek een haarlok achter haar oor. Een rimpeling door de wind deed haar opschrikken. Geschuivel hoorde ze achter haar, en ze legde haar hand op haar zwaard, Er liepen hier s'nachts genoeg vampiers rond. Zonder aarzelen trok ze haar zwaard draaide zich om en keek recht in de ogen van een ridder. Bijna opgelucht dat het geen vampier was deed Silente haar zwaard weer terug, ze voelde zich goed bij deze ridder, al wist ze niet wie het was.

(Ridder)