Here comes a stalker

Half huppelend liep een nog jong meisje met blonde haren over het gras. Een klein glimlachje lag rond haar mond maar haar blauwe ogen stonden nog vrolijker. Ze had haar nieuwe leven wel geaccepteerd, meer doordat ze haar zus ook bij zich had. Samen waren zij een geheel, een gelijke tweeling maar toch zo gehecht aan elkaar. Nu waren ze samen opgesloten in dit eeuwige leven, maar veel konden ze er niet meer aan veranderen. Zachtjes begon ze te neuriën en sloot haar ogen even. Ze stond stil en keek om zich heen. In de verte zag ze een onbekend gestalte en vrolijk zwaaide ze naar hem. ''Hallo daar!'' Riep ze vrolijk en huppelde naar de onbekende toe.

-Cormag

''Hallo daar!'' Riep een stem vrolijk nar Cormag. Het meisje huppelde naar hem toe, Cormag zuchtte en stond op. Hij was net rustig gaan zitten en nu stoorde een klein irritant rot kind hem. Cormag schrapte de laatste zin in zijn gedachten en keek Abigail aan. Hij grijnsde eventjes, "Allo, hebben we daar een van de jongste bloedzuigertjes?" vroeg Cormag met een glimlachje. Hij hield het vernielde kruis rond zijn nek even vast en speelde ermee. Hoe vaak had hij het niet ondergedompeld in elkker bloed, sappig,r ood, warm lekker bloed. Cormag likte zijn lippen af bij de gedachte en keek het meisje even aan. "Waarom zo vrolijk Ab? Net gedronken?" vroeg Cormag.

Hij grijnsde eventjes, "Allo, hebben we daar een van de jongste bloedzuigertjes?" vroeg Cormag met een glimlachje. Abigail grinnikte en keek hem aan. ''Jup dat ben ik, samen met mijn zusje.'' Ze grijnsde even en sloeg even haar blonde haar over haar schouders. "Waarom zo vrolijk Ab? Net gedronken?" vroeg Cormag. Abby schudde haar hoofd en grinnikte. ''Ik ben gewoon altijd vrolijk, altijd al geweest.'' Ze streek even over de stof van haar blauwe jurk en keek naar de lucht. ''Hoe oud ben jij eigenlijk?'' Vroeg ze toen en glimlachte vrolijk en knipperde even. ''Heb jij nog een mentor? Die van mij is vrouwe Roxanne.'' Haar ogen glinsterde licht toen ze Roxanne haar naam noemde. ze had wel gehoord dat hij haar ook kende, hij vond haar vast aardig.

''Ik ben gewoon altijd vrolijk, altijd al geweest.'' Ze streek even over de stof van haar blauwe jurk en keek naar de lucht. ''Hoe oud ben jij eigenlijk?'' Vroeg ze toen en glimlachte vrolijk en knipperde even. ''Heb jij nog een mentor? Die van mij is vrouwe Roxanne.'' zei Abigail. Cormag knikte, "Nee, ik ben zestien en mijn mentor was ook Rox. Ze heeft me zeven jaar geleden gebeten, gered van mijn thuis, mijn pestduivel vermoord en mij opgenomen. Ja, ik ken Rox en je hebt geluk." zei Cormag kalm en glimlachte. Hij keek Abigail aan, "Alleen om eerlijk te zijn...... mag ik Rox niet volledig. Het blijft haar die mijn oude leven heeft afgenomen maar ook redemptiebracht." zei Cormag twijfelend en hij keek Abigail aan met een glimlachje. Ze was eigenlijk best wel schattig met het kleine meisjes uitstraling alleen Cormag keek heel simpel weg zoekend naar een eventuele vijand of prooi maar toen die niet te zien waren keek Cormag Abigail maar aan.