A night underneath the stars

Stilletjes verliet een jonge vrouw haar kleine huisje. Het mocht dan wel nacht zijn maar ze had nog genoeg energie om er op uit te gaan. Haar heldere ogen gleden eevn naar de lucht en ze bekeek even de sterren. Het was een behoorlijk heldere nacht, en dus weer eens tijd voor om te gaan zwemmen. Koud had ze het gelukkig niet en stilletjes liep ze verder. Haar voetstappen waren nauwelijks hoorbaar, en een glimlach sierde weer haar gezicht. Langzaam naderde ze het meer en keek naar het water, waarop de maan duidelijk weerscheen. Onder haar dikke mantel droeg ze niet veel meer, precies genoeg om nog in rond te kunnen lopen, en te kunnen zwemmen. Zwijgend liet Astra haar mantel over haar schouders glijden en keek even om zich heen. Niet dat ze er een probleem mee had dat iemand haar bekeek, maar wie weet was er wel een vijand in de buurt. Ze liet haar zwaard op haar rug hangen en dook soepel in het water. Het water rimpelde zwaar toen haar lijf erin verdween maar met een snelle beweging kwam Astra weer boven water. Maar toen zag ze iemand, iemand die ze niet helemaal herkende. Als in een reflex trok ze haar zwaard en hield hem voor zich. Ze besefte dat het vasthouden van een zwaard, en het zwemmen toch twee dingen apart waren. ''Wie ben je?'' Riep ze luid en bleef in de richting van de onbekende kijken.

-Samuel only-

Rustig stond Samuel op van zijn stoel en schoof die aan het bureau. Hij had net een blik soep weggewerkt. En het was voor hem een ritueel om na het eten alles even te laten zakken door middel van een wandeling door het bos. ’s Avonds zag het bos er altijd zoveel mooier uit dan overdag. Het was spannender en je zag dingen die je voorheen nooit heb kunnen zien. Met een brede grijns liet hij zijn zwaard over zijn schouder glijden en legde eventjes zijn hand erop. Dit zwaard had hij al lang. Hij zou het voor geen goud willen ruilen voor zo’n duur stukje prullaria die je nu kunt krijgen op de markt. Nee dit was zijn wapen en hij zal het gebruiken, voor het goede en het slechte. Rustig trok hij zijn vest aan. Express over zijn zwaard zodat die minder opvallen zal. Anders was het zo moeilijk om een gesprek aan te gaan met de mensen die langskomen. Ze zouden schrikken van wat ze zagen en wegrennen, of een smoes bedenken om weg te kunnen komen. Hij opende de deur en een windvlaag van kou omringde zijn lichaam. Even rilde hij maar raakte al snel gewend aan de koude temperatuur die er hing. Hij knoopte zijn vest dicht om nog iets meer warmte dicht te houden en sloot de deur achter zich dicht. Een vage glimlach verscheen er op zijn gezicht wanneer hij begon te lopen. Meteen in het bos kwam er een rustig gevoel bij hem naar boven. Normaal was hij met hele andere zaken bezig. Zoals met meisjes en vrouwen. Maar momenteel kon hem dat niets schelen. Een luidruchtige plons deed hem opschrikken uit zijn gedachten. Het bos grensde aan het zwembad. En rond dit tijdstip mocht je officieel niet zwemmen. Dat was niet van toepassing, of was verboden. Niet dat hij het nog nooit gedaan had. Neh, hij hield niet zo van regeltjes en hield zich er dan vaak ook niet aan. Hij liep door de bomen heen en klampten zich vast aan het hek. Zijn vingers kulde zich om het ijzer werk terwijl hij met zijn voeten een manier begon te zoeken om erover heen te kunnen klimmen. Wanneer hij zich eroverheen had geklommen kwam hij met een doffe klap op de grond. Zijn handen rustte op de grond terwijl hij rustig weer omhoog kwam. Hij was langer dan de gemiddelde man van 18jaar en de meeste schatte hem dan ook rond de 20. Hij grinnikte bij het zien dat er een meisje in het water zat. Zijn ogen gleden over haar lichaam en weer omhoog. Legde vervolgens zijn handen in zijn zakken en liep naar het meisje toe. ‘’Hmm, sinds wanneer mag je hier ’s avonds zwemmen?’’ hij bekeek het meisje bedenkend aan en hurkte toen voor haar neer, aan de rand van het zwembad.

Moeitelooos dreef ze nog in het water en keek naar het aankomende gestalte. Het was een man, zonder twijfel. Waarschijnlijk was hij rond de 20 jaar, misschien iets jonger. Ze was het niet gewend dat ze gestoord werd als ze ging zwemmen. Ze liet haar zwaar zakken toen ze toch wel merkte dat hij geen gevaar voor haar was. Maar ze hield hem nog wel stevig vast, klaar om toe te slaan. ‘’Hmm, sinds wanneer mag je hier ’s avonds zwemmen?’’ Vroeg de jongen en Astra bekeek hem eens goed. Hij was niet lelijk, als ze eerlijk was hij was best wel knap. Maar ze mocht zichzelf niet laten afleiden door zijn uiterlijk. Ze ontmoette zijn bedenkende blik en ze fronste. ''Ik doe gewoon wat ik wil.'' Zei ze rustig en grinnikte even. ''Maar dat is nog geen antwoord op mijn vraag.'' Ze zwom iets achteruit en stak haar zwaard weer weg. Moeiteloos gleed hij zijn schede in op haar rug en ze zwom weer soepel naar voren. ''Wie ben je? Dat was wat ik je vroeg.'' Ze keek de jongen strak aan maar zweeg verder. Ze was vast niet de enige die hier vaker kwam, maar deze jongen had ze nog niet eerder gezien. Maar ach dat had je wel vaker als je net zoals zij was. Ze vertrouwde niet veel mensen omdat ze zich te vaak afzonderde van de wereld. Dit deed ze nooit express maar het zat gewoon in haar. Ze wilde wel anders maar ze was de laatste tijd gewoon wantrouwig. De enige die ze durfde te vertrouwen zonder vragen te stellen waren haar nicht, Tanwen en natuurlijk haar King en Queen.

-flut =,=''
en laat ook nog, sorreh