is my dream the truth

Stilletjes staarde de King weer uit zijn raam, het was een werkelijk ritueel voor hem geworden. Nee, eerder gezegd een gewoonte. Een behoorlijk slechte gewoonte. Maar hij kon er gewoon niks meer aan doen, hij wilde best weer teruggaan naar zijn oude leven. Maar angst bleef hem belemmeren in alles wat hij deed, angst om alles dat hij had te verliezen. Hij had onderhand beseft dat deze angst hem begon over te nemen, maar dat mocht niet gebeuren. Stilletjes ademde hij diep in en sloot zijn ogen. Hij moest nu actie ondernemen voor het te laat was. Met een krachtige sprong zette hij zich af van de vensterbank en landde met een zacht plofje op de grond. Zijn raam liet hij maar openstaan. Frisse lucht was tenslotte goed voor je. Hij rechtte zijn rug en zette snel zijn gedachtes op een rijtje. Hij mocht zich niet meer laten inbinden door angst, niet meer door haat. Hij moest zichzelf vrijlaten, zijn hart weer tonen aan zijn volk. Tonen dat hij niet veranderd was, en nog altijd dezelfde Hunter was dan dat hij altijd was. Snel pakte hij zijn mantel en sloeg die rond zijn schouders. Met vastbesloten passen liep hij naar de deur en opende die met een grootse zwaai. Door de zwaai woei zijn mantel op en hij glimlachte even in zichzelf. Hij was eigenlijk best wel nieuwsgierig hoe het nu met Samina ging, misschien kon hij het haar gaan vragen. Met nieuwe energie bewoog hij zich voort, zijn hoofd trots geheven en zoals altijd weer vriendelijk knikkend naar voorbijgangers. Langzaam liep hij naar het deel van het kasteel waar iedereen sliep, het was daar vaak wel gezellig. Maar deze keer echter niet. Het was stil, te stil in de gangen. Hij bleef even stilstaan en schrok op toen hij geschreeuw hoorde. Met een ruk draaide hij zich om en beende naar de kamer waar het geschreeuw vandaan kwam. Even bleef hijbij de deur staan en twijfelde, zou hij zomaar naar binnen wandelen? Hij wist dat dit de kamer van Linde was, zou zij moeilijk gaan doen? Hij haalde zijn schouders even op en opende toen toch voorzichtig de deur. ''Linde?'' Vroeg hij rustig en stapte toen langzaam naar binnen. ''Is alles in orde Linde?'' vroeg hij toen vriendelijk en zag dat ze met haar rug naar hem toestond. Met een vragende blik in zijn ogen deed hij nog een stap naar voren en tilde zijn hand op om hem op haar schouder te kunnen leggen. Hij schrok echter toen ze zich omdraaide en trok zijn hand meteen bij haar weg. Even kon je de schrik in zijn ogen zien maar die vaagde al snel weer weg. Zijn volk zou hem toch geen kwaad doen? De vragende blik kwam echter terug en hij zweeg verder.

''Linde? Is alles in orde Linde?'' Geschrokken draaide linde zich om maar zag toen wie het was. Hunter stond daar in het kleine beetje licht dat naar binnen scheen door de deuropening. Niet begrijpend keek Linde Hunter aan. Ze was net waker geworden uit een freeselijke droom en wilde even een glaasje water gaan drinken. Ze had Hunter toch niet wakker gemaakt, soms sreeuwde ze in haar slaap. ''Alles is goed.'' Antwoorde Linde vriendelijk ''Heb ik je waker gemaakt?'' Vervolgde ze met een schuldig gezicht. ''Als het zo is het spijt me heeel erg.''

Niet begrijpend keek Linde Hunter aan. Hij reageerde door te fronsen en nog altijd te zwijgen. dit soort situaties waren altijd vreemd geweest. Vooral voor hem, het was nooit een gewoonte geweest om zomaar in andermans kamer te staan. ''Alles is goed.'' Antwoorde Linde vriendelijk ''Heb ik je waker gemaakt?'' Vervolgde ze met een schuldig gezicht. ''Als het zo is het spijt me heeel erg.'' Hunter grinnikte heel even en bleef haar aankijken. zijn gegrinnik stierf weer weg en hij schudde glimlachend zijn hoofd. ''Neehoor, je hebt me niet wakker gemaakt.'' Sprak hij rustig en merkte hoe bekend dit voelde voor hem. Zijn rust was wedergekeerd, alles was hopelijk weer zoals het oude. Natuurlijk bleven er dingen wel weer anders, maar hij wilde zich echt niet meer terugtrekken van zijn volk. ''Ik was al een hele tijd wakker hoor,'' zei hij rustig en schuifelde langzaam naar achteren zodat hij tegen de muur kon leunen. Hij bleef haar nog altijd aankijken, hopend om zo vriendelijker te lijken desondanks dat hij de king was. ''Je had een nachtmerrie nietwaar?'' Vroeg hij zacht en knipperde heel even voordat hij zijn blik naar het raam liet glijden en even naar buiten staarde.

''Neehoor, je hebt me niet wakker gemaakt.'' antwoorde Hunter ''Ik was al een hele tijd wakker hoor,'' zei hij rustig. Linde slaak een zucht van verlichting. ''Je had een nachtmerrie nietwaar?'' Vroeg Hunter zacht en knipperde heel even voordat hij zijn blik naar het raam liet glijden en even naar buiten staarde. ''Ja, ik zag mezelf dood in de sneeuw liggen en er was niets anders dan sneeuw en de twee ikken. later kwam er een wind en die blies de doode ik weg omdat ze in stof was veranderd.'' andwoorde Linde verbaast over haar eigen spontaniteit. Verlegen keek ze naar haar voeten. In zo'n situatie was ze nog nooit terecht gekomen en het was erg ongemakkelijk. ''Dan ga ik maar iets drinken he." zei ze tenslotte terwijl ze naar de deur wees.

''Ja, ik zag mezelf dood in de sneeuw liggen en er was niets anders dan sneeuw en de twee ikken. later kwam er een wind en die blies de doode ik weg omdat ze in stof was veranderd.'' andwoorde Linde verbaast over haar eigen spontaniteit. Hunter fronste even en dacht na over haar woorden. Verlegen keek ze naar haar voeten, maar Hunter glimlachtte weer even geduldig. ''Dan ga ik maar iets drinken he." zei ze tenslotte terwijl ze naar de deur wees. Hunter knikte en merkte dat ze zich echt ongemakkelijk voelde. Hij zette zich van de muur af en keek haar weer aan. ''Moet ik je alleen laten?'' Vroeg hij vriendelijk en sloot zijn ogen even. Hij draaide zich om en liep naar de deur, hij begreep het vaak wel. Vele voelde zich ongemakkelijk in zijn gezelschap. Was het niet om zijn vreemde gedrag van de laatste tijd dan was het wel vanwege het feit dat hij hun King was. Hij zuchtte even, dit was hetgeen wat hij haatte aan zijn rang. Iedereen keek tegen hem op en behandelde hem alsof hij alles was. En dat terwijl hij niet meer dan hen was. Hij keek weer even om en glimlachte weer. Het gaf hem een goed gevoel, al kwamen zijn monhoeken maar een klein stukje omhoog. Het was weer een goed begin voor een goede toekomst.

''Moet ik je alleen laten?'' Vroeg hij vriendelijk en sloot zijn ogen even. Hij draaide zich om en liep naar de deur. Linde hoorde hem zuchten, ''is er iets, van mij mag je wel blijven hoor.'' Ze liep naar de kan met water en schonk een glas in. Ze draaide zich om, nam een slok en keek vragend naar Hunter die zich nu had omgedraait. Een windvlaag kwam door het open raam naar binnen en liet Linde huiveren. Ze zetten het glas weer neer en liep nu naar de kast voor een sjaal die ze om zich heen sloeg. ''Wil je ook wat drinken?'' haar aandacht was nu weer op Hunter gericht.

''is er iets, van mij mag je wel blijven hoor.'' Ze liep naar de kan met water en schonk een glas in. Bij haar woorden was hij blijven staan en hij had zich omgedraaid. Het was voor een van de eerste keren dat iemand hem vroeg of er iets met hem was. Hij haalde heel even zijn schouders op. Was er iets aan de hand met hem, zat hem iets dwars? Ja er was genoeg. Hij merkte haar vragende blik op en zuchtte weer even. Zijn glimlach vervaagde en zijn ogen werden serieus. ''Tja hoe leg ik dat uit. Ik weet niet of ik dit nog lang volhoudt.'' Zijn antwoord klonk niet al te luid maar het was toch hoorbaar. ''Ik bedoel, alle druk die er is en alle ellende waardoor ik omringt word.'' Hij schudde even zijn hoofd en keek uit het raam. Hij veroerde geen vin toen een koude wind langs zijn lijf joeg. Hij zag dat Linde een sjaal omdeed en fronste. ''Je kan toch ook het raam dichtdoen?'' Vroeg hij een beetje geamuseerd en keek haar aan. ''Wil je ook wat drinken?'' Vroeg ze en Hunter dacht even na. Hij mocht zijn volk niet meer wantrouwen, iedereen was te vertrouwen. hij bleef het herhalen in zijn hoofd en knikte toen. ''Als je hebt, graag.'' Antwoordde hij toen rustig en glimlachte. Het was hem gelukt. Dit zou nog een geweldige afloop kunnen hebben. En zodra Mimi weg was kon hij rusten. Hij zou dan zijn taak als King goed kunnen vervullen zonder te ver in de stress te lopen.

''Tja hoe leg ik dat uit. Ik weet niet of ik dit nog lang volhoudt.'' Zijn antwoord klonk niet al te luid maar het was toch hoorbaar. ''Ik bedoel, alle druk die er is en alle ellende waardoor ik omringt word.'' Hij schudde even zijn hoofd en keek uit het raam. ''Je kan toch ook het raam dichtdoen?'' Vroeg hij een beetje geamuseerd en keek haar aan. ''Wil je ook wat drinken?'' Vroeg ze en Hunter dacht even na. ''Als je hebt, graag.'' Antwoordde hij toen rustig en glimlachte. Glimlachend liep ze weer naar het tafeltje waar haar glas stond en de kan. Uit het kastje erboven pakte ze nog een schoon glas en schonk deze ook vol. Linde pakte de twee glazen op en gaf er een aan Hunter. ''Hoorde ik je nu net weer zuchten?'' vroeg ze lachend ''maar ik snap het wel hoor, jij hebt het nu niet bepaald rustig enzo.'' voegde ze er medelevend aan toe. De gespanne sfeer was verdwenen.

Glimlachend liep ze weer naar het tafeltje waar haar glas stond en de kan. Uit het kastje erboven pakte ze nog een schoon glas en schonk deze ook vol. Linde pakte de twee glazen op en gaf er een aan hem. ''Dankje,'' zei hij rustig en pakte het glas vast. ''Hoorde ik je nu net weer zuchten?'' vroeg ze lachend ''maar ik snap het wel hoor, jij hebt het nu niet bepaald rustig enzo.'' voegde ze er medelevend aan toe. Hunter glimlachte even met moeite. ''Ik zucht inderdaad een hoop de laatste tijd.'' Hij grinnikte heel even. ''Maar vanwege die oorlog met de vampiers heb ik het drukker dan ooit, maar ook persoonlijke stress vreet aan mij. Bovendien heb ik mijn momenten dat ik me totaal niet op mijn gemak voel onder het volk.'' Hij keek weer uit het raam. ''Ik heb nooit geweten dat dit de prijs was voor mijn rang, maar het is iets wat ik moet accepteren. Maar wat vaak niet gewoon doordringt is dat ik behandeld wil worden alsof ik een gewone beschermer ben, niet als een King. Ik wil ook liever geen hoogheid genoemd worden als ik een van jullie persoonlijk tegenkom, gewoon Hunter is voor mij genoeg.'' Hij keek Linde weer aan en glimlachte weer kort. ''In grootse gelegenheden dan begrijp ik het wel, dan heb ik er geen bezwaar tegen. Maar toch...'' Hij viel even stil en haalde en hand door zijn haar.

Hunter glimlachte even met moeite. ''Ik zucht inderdaad een hoop de laatste tijd.'' Hij grinnikte heel even. ''Maar vanwege die oorlog met de vampiers heb ik het drukker dan ooit, maar ook persoonlijke stress vreet aan mij. Bovendien heb ik mijn momenten dat ik me totaal niet op mijn gemak voel onder het volk.'' Hij keek weer uit het raam. ''Ik heb nooit geweten dat dit de prijs was voor mijn rang, maar het is iets wat ik moet accepteren. Maar wat vaak niet gewoon doordringt is dat ik behandeld wil worden alsof ik een gewone beschermer ben, niet als een King. Ik wil ook liever geen hoogheid genoemd worden als ik een van jullie persoonlijk tegenkom, gewoon Hunter is voor mij genoeg.'' Hij keek Linde weer aan en glimlachte weer kort. ''In grootse gelegenheden dan begrijp ik het wel, dan heb ik er geen bezwaar tegen. Maar toch...'' Hij viel even stil en haalde en hand door zijn haar. Linde luisterde geintereseerd naar wat Hunter op het hart had. Ze had niet gedacht dat het dit zou zijn maar begreep het wel. ''Ik snap wat je bedoeld, ik had zelf ook zo iets van dat ik niet wist hoe ik je moest aanspreken toen je zo net opeens in mijn kamer stond.'' bij de herinnering moest ze weer lachen. ''Als ik in jouw schoenen stond zou ik met het zelfde moeite hebben, precies als jij.'' Ze keek Hunter aan en glimlachte kort. ''Misschien moet ik toch maar het raam dicht doen.'' zei ze toen er weer een koude windvlaag langs haar heen streek, en liep naar het raam. Linde keek naar buiten waar de heldere maan die boven de boomtoppen haar in het raamkozijn bescheen. De gordijnen wapperde in de wind wat een fijn geluid gaf maar toch deed Linde het raam dicht

''Ik snap wat je bedoeld, ik had zelf ook zo iets van dat ik niet wist hoe ik je moest aanspreken toen je zo net opeens in mijn kamer stond.'' Hunter grinnikte even. Dat was het dus altijd. ''Als ik in jouw schoenen stond zou ik met het zelfde moeite hebben, precies als jij.'' Ze keek hem aan en glimlachte kort. ''Misschien moet ik toch maar het raam dicht doen.'' zei ze toen er weer een koude windvlaag langs haar heen streek, en liep naar het raam. hij keek weer uit het raam en knikte in zichzelf. ''Vele denken dat het gemakkelijk is om King te zijn, maar er zijn echt tijden dat ik wens om weer een gewone beschermer te kunnen zijn. Simpelweg om van alle druk te kunnen ontsnappen.'' hij glimlachte kort en keek Linde aan en nam een slok water. ''Er zijn natuurlijk ook een hoop goede dingen, dat ontken ik niet. De ceremonies zijn gewoon mooi en ik ben tch wel trots op mijn volk.'' Hij sloot even zijn ogen en dacht even aan alle goede dingen. Zijn blik gleed naar het gesloten raam en haalde opnieuw een hand door zijn haar.

''Vele denken dat het gemakkelijk is om King te zijn, maar er zijn echt tijden dat ik wens om weer een gewone beschermer te kunnen zijn. Simpelweg om van alle druk te kunnen ontsnappen.'' hij glimlachte kort en keek Linde aan en nam een slok water. ''Er zijn natuurlijk ook een hoop goede dingen, dat ontken ik niet. De ceremonies zijn gewoon mooi en ik ben toch wel trots op mijn volk.'' Hij sloot even zijn ogen. Zijn blik gleed naar het gesloten raam en hij haalde opnieuw een hand door zijn haar. Linde liep naar haar bed en ging zitten. Haar glas met water zetten ze op het plankje naast het bed. Ze dacht na, iets wat ze eigenlijk te vaak deed. Met een flauwe glimlach op haar gezicht staarde ze voor zich uit zonder werkelijk iets te zien. Ze schrok op uit haar gedachten, Hunter was er ook nog. ''Ik denk dat ik weer ga slapen, ik ben eigenlijk toch best moe snap je.'' Ze kon de geeuw nog net onderdrukken wand die was toch wel iets te genant waar de king bij was, hij had dan wel net gezecht dat hij graag als ieder ander behandeld wilde worden maar om nu met een wijdopen mond voor de king te gaan zitten ging te ver. Zelfs bij iemand anders maakt niet uit wie zou ze dat liever niet doen. Glimlachend over haar eige gedachte die niet grappig was keek ze Hunter aan

Linde liep naar haar bed en ging zitten. Haar glas met water zetten ze op het plankje naast het bed. Hij zag aan haar ogen dat ze nadacht, hij kende die blik. Hij had hem maar al te vaak in de spiegel gezien als hij zelf in gedachtes was verzonken. Zwijgend nam hij nog een slok water en keek haar rustig aan. Ze leek ineens op te schrikken uit haar gedachtes en Hunter fronsde even. ''Ik denk dat ik weer ga slapen, ik ben eigenlijk toch best moe snap je.'' Hunter zag dat ze een geeuw onderdrukte en hij grinnikte even zacht. Het deerde hem niet, van hem zou ze best mogen gapen. Ze was moe, hij geloofde haar. ''Ik snap het,'' zei hij zacht en glimlachte vredig. ''Ik zal je weer alleen laten, maar je kunt altijd naar me toe komen als je wilt praten. Ik neem aan dat j mij wel weet te vinden.'' Hij bleef glimlachen en fronste toen zijn glimlachte. ''Is er iets grappig?'' Vroeg hij ruswtig en haalde toen zijn schouders op. ''Het zal wel, ik denk dat ik maar beter kan gaan.'' Zei hij rustig en draaide zich om. De passen die hij richting de deur maakte geen enkel geluid.

''Ik snap het,'' zei hij zacht en glimlachte vredig. ''Ik zal je weer alleen laten, maar je kunt altijd naar me toe komen als je wilt praten. Ik neem aan dat j mij wel weet te vinden.'' Hij bleef glimlachen en fronste toen zijn glimlachte. ''Is er iets grappig?'' Vroeg hij ruswtig en haalde toen zijn schouders op. ''nee, er is niets.'' andwoorde ze met een grote glimlach''. ''Het zal wel, ik denk dat ik maar beter kan gaan.'' Zei hij rustig en draaide zich om. De passen die hij richting de deur maakte geen enkel geluid. Toen de Deur achter hem dicht ging ging Linde weer liggen. Ze staarde naar haar plafond en probeerde zich te herinneren waar ze net aan dacht. Linde viel weer in slaap net toen de zon boven de horizon verscheen en de vogels hard bij het raam begonnen te fluiten. Linde merkte daar niets van maar sliep zonder te dromen.