It's time... Time for me to go...

Met haar dolk in zijn schede tegen haar zij aan liep Alassea gehuld in haar blauwe cape door de straten. Haar cape wapperde achter haar aan en voor haar weken elfen uiteen alleen al door haar noorse blik en grootte passen. De elvin liep door en toen ze eenmaal tussn de drukke straten vandaan was begon ze te rennen en haar capuchon viel van haar hoofd af waardoor haar witte haren achter haar aan wapperde. Nog een end rende ze tot ze plotseling tot stil stand kwam en haar tengere hand naar de schede van haar dolk ging. Ze trok het er met aan fikse ruk uit en liep nog een eind verder naar de rivier die je vanaf hier kon horen brullen. In kleermakers zit ging ze erlanks zitten en streek met haar smalle vingers over het lemmet van de dolk, haar geliefde dolk waarmee ze zoveel beleeft hadt, de dolk die ze van haar vader gehad had en waarmee ze een elf gedoood had, ze was nog klein geweest en had het niet eens door gehad, het was slechts een schram geweest, een scharm aan de binnenkant van zijn pols maar er was niemand geweest om hem te verzorgen en het gedeeltelijke elfje was weggerend en had niet eens genmerkt dat de grote elf langzaam doodbloede, als de geur van bloed niet eerst een aantal vampiers gelokt had die hem hadden bevrijd, pas later was ze erachter gekomen dat dat plekje aan de binnenkant van een pols zo dodelijk was en ze had nooit gedacht nog een op die plek te snijden, zeker niet bij zichzelf. Met haar lange witte haren op haar rug hangend en haar cape losjes om haar schoude voelde ze het koude lemmet op haar pols en ze sloot haar blauwe ogen een moment toen ze duwde en de eerste druppels bloed verschenen. Ze veegde het lemmet af aan het gras aan aaide het daarna zacht met haar vingerrtoppen waarna ze de dolk terugstopte in zijn schede. Haar kracht vloeide uit haar weg maar ze liet het begaan en sloot haar ogen, niet lang duurde het totdat ze bewusteloos achterover viel, op het gras langs de beek.

You're choice: help or not! It'll mean her dead or her second chance!

Langzaam liep Linde over het kouden gras langs de rivier. Doelloos en gedachtenloos. Ze floot een zacht melodietje. Er doemde eer elf op, ze zat in kleermakers zit. Linde zag iets opblinken waarschijnlijkeen mes. Misschien was de elf iets een het snijden. Geintereseerd liep ze er op af. Weer zag Linde het blinken van het mes. De elf viel achteroven in het gras. Even stond Linde stil maar begon toen te rennen. De elf was onbekend. Linde pakte haar op en legde haar tegen zich aan. Snel keek ze wat er was gebeurd, het bloed verraade al haast wat er was gebeurd. Was dit zelfmoord? Linde begon te sreeuwen om hulp ze kom de elf bijna niet haar eentje tillen. Ze schuurden een stuk van haar jurk af en bond dat om de wond. Het werd gelijk rood van het bloed. ze schreeuwde weer maar er kwam geen reactie, voorzichtig probeerde ze de elf op te tillen. Linde liep een stuk maar ze hield het niet maar ze moest wel doorzetten. Het ging om iemands leven. Ze tilde de elf weer op en liep weer een stukje. Hoe ver zou het zijn voor dat ze iemand tegen kwam. Ze moest en zou doorzetten.