Ohaii c:

Het was al licht aan het schemeren op dit late tijdstip van de dag. Toch wierp de zon haar laatste waterige zonnestralen nog door het dichte bladerdek van de boomkruinen. Veel stonden er niet in het rotsige plateau-achtige gebied, maar de bomen die er stonden waren groot, mossig en met flinke klauwen van takken die fier omhoog staken, begroeid met dikke bladeren die het laatste zonlicht filterden alsof ze het begin van de avond al aan wilden kondigen. Eigenlijk had hij vandaag maar een beetje lopen nietsnutten. Behalve hier en daar in een snaai en een gris plunderen had hij niet te doen om rond te komen, want het was nu niet echt te constateren dat hij veel vrienden had. Het was hem gelukt vandaag wat gifige vloeistof uit exotische planten en bladeren te extracteren. De benodigde voorraad die hij eens per maand in moest slaan. Nu zat Vick in kleermakerszit op een knoest van een tak, ergens hoog boven in de toppen van de bomen en bijna camouflerend verborgen tussen de vele bladeren voor ieder die geen oog voor detail had. Met een klein genoegd glimlachje op zijn gelaat klapte hij bedachtzaam wat hokjes van zijn klauwwapens open die zich ter hoogte van zijn pols bevonden en klikte er smalle glazen capsules met gifgroene vloeistof in vast. Glunderend hief hij één van zijn vicieus ogende klauwen op om de zaagachtige bladen ervan in het laatste beetje zonlicht te gebruiken. 'Hmmhmm,' murmelde hij tevreden glimlachend. Weer als nieuw.
Het was bijna een soort automatisme hoe zijn blik het volgende moment vervolgens langzaam langs zijn arm naar beneden richting de grond gleed. Daar bewoog iets - daar liep iemand. En hij zou die iemand niet zomaar onder zijn tak door laten lopen zonder hem of haar een welverdiende encounter te geven. Wie wilde hem nu mislopen?
Met een soort kinds enthousiasme in zijn dieprode ogen gleed Vick bijna geluidloos achter de stam van de boom op een andere tak om zich erachter te verstoppen, zijn mondhoeken lichtjes omgekruld en zijn klauwen in de aanslag. Kreeg hij vanavond toch nog zijn pleziertje.

- Denaii
En ya, ik heb toestemming c:

Ze zuchtte en keek op. Bij de deur stond iemand te wachten. 'Ja?' Klonk haar heldere stem. 'Sorry Queen. Het is namelijk voor..' Ze hoorde de rest van de zin al niet meer. Zo ging het de laatste tijd steeds meer. Ze had er gewoon geen zin meer in, begreep niet hoe anderen dat volhielden. Ja, er moest nog een cerimonie komen, ja er waren invallen. Ja, vampiers vermoordden haar mensen. Maar om haar nu allemaal tegelijk lastig te vallen. Dat was er toch wel wat over? Ze zuchtte en hief haar hand. 'Het is goed. Ga maar.' Wat ze juist had gezegt wist ze niet, maar het deed er niet meer toe. 'Fay, liefje, wil jij de rest afhandelen, ik moet nog iets dringend doen.' Ze had geen idee wat, maar ze moest hier gewoon weg. Frisse lucht, wandelen, domme dingen doen, Denaii zijn, leven.. Het meisje knikte en ging op haar plaats zitten terwijl de volgende binnenkwam, maar tegen die tijd was ze al verdwenen.
Denaii bevond zich buiten, ze had zich een paar meter naar rechts getransformeerd. De lucht deed haar longen goed, en haastig ademde ze een paar teugen in en uit. Veel beter, ze kon weer helder nadenken! Dat was gewoon wat ze nodig had, een vrije dag. Zonder echt problemen. Of mensen die haar lastig vielen. Een glimlach stond op haar gezicht, iets wat ze niet meer gewoon was. Het liep allemaal volgens plan, ze was vrij, zonder problemen, geen vervelende vragen en liep nu door het bos. Ze zong zachtjes voor zich uit, een vrolijk liedje, zonder echt te weten waarover het ging. Het klonk mooi, maar als je goed luisterde hoorde je er wel een verdrietige ondertoon in. Een toon die je deed denken aan het moment voor de film zou beginnen. Het leven is gewoon nog niet compleet, de twee helften moesten mekaar vinden. Tja. Ze hield op met zingen, en bleef verder lopen. Zonder te weten waarheen.

Sawry,
Flut D:

Door de schemering kon hij niet alle details opvangen. Al mocht hij dan vosachtige trekjes hebben, zijn nachtzicht en scherpe gehoor waren in menselijke gedaante zwaar verminderd. Langs de donkere groene bladeren kon hij een witte schim van de bosgrond onderscheiden, iemand gehuld in kledij dat niet bepaald armoedig oogde. Vick zeeg geluidloos neer in kleermakerszit, zijn ijzeren klauwen rustend naast hem op de tak. Hij helde iets meer opzij om een glimp van de gedaante op te vangen toen hij of zij - wie het ook was - steeds dichter naderde. Net op het moment dat hij wilde overwegen om stilletjes naar een andere tak te verhuizen weerklonk er een zacht gezang dat het bos vulde met prachtige zuivere klanken. Hmmhm. Een missy? De hoge tonen die vrouwen konden halen en zuiver wisten te behouden prikkelden zijn gehoor, dat iets sterker was dan dat van de gemiddelde mens. Zang, dans, of enkele andere vorm van entertainment vandaag de dag kreeg hij niet vaak te zien of te horen. Hij leefde solitair, op zichzelf, en niemand die hem anders kende dan een donkere schim die in een flits weer verdwenen was als er zich weer een nieuwe roof had plaatsgevonden in de meer bewoonde gebieden. En hij zou ook doen alsof hij van niets wist, aharr.
De madame bevond zich nu vlak bij de boom waarin hij verscholen zat, en pas nu zag hij dat het nog geen volgroeide vrouw was, maar een meisje. Een meisje! Tegen de schemering alleen in het bos dat hij vandaag per toeval als zijn verblijfplaats had gekozen. Zijn mondhoeken trokken zich lichtjes op. Kon zijn dag nog beter?
Een twijgje knapte, maar ook niet meer dan dat. 'Halloee!' In een soepele beweging had Vick zich achterover laten vallen en schoof zijn breed glimlachende gelaat als vanuit het niets vlak voor dat van het meisje, hun neuzen nog geen zes centimer van elkaar verwijderd. Zijn mosgroene lokken en de smalle lintachtige uiteinden van zijn hoofdband hingen langs zijn hoofd en oren naar beneden zoals hij daar ondersteboven aan de tak bungelde. Zijn klauwachtige wapens had hij onschuldig over zijn buik gelegd in zijn verassende onthulling. Als een clown die na het melodietje uit zijn muziekdoos kwam gesprongen.

- Late post is laat ;3