Curses

Seth was met lichte moeite de bergen dieper ingetrokken om met rust te kunnen oefenen met zijn duistere ontwikkeling van zijn kracht. Het leek andere soms wel te storen als hij met zijn magie bezig was daarbij was zijn vorm wel een beetje afwijkend dan de gebruikelijke vorm. Hij hief Dreinor -Zijn staf- en snoof. Hij richtte het kalm op een vogel die laag langs vloog. "Corruption" zei Seth en Dreinor gloeide maar de gloed verdween. Uit het niets sloeg de vogel tegen een rots aan en kronkelde rond alsof het een worm was. Het gekrijs dat uit zijn snavel kwam was vergelijkbaar met dat van een raaf of een dier met veel pijn. Na enkele seconden viel de vogel dood neer en groene en zwarte stukken dode huid was zichtbaar aangezien de veren hadden losgelaten op die plekken. Seth grijnsde en hij plaatste Dreinor op zijn rug waarna hij met beide handen als vuisten van de vogel afstand, "Perish" zei Seth en de vogel begon in elkaar te zakken tot een hoopje wat in brand vloog. Tegen niemand begon hij te praten, "Mooi, nog steeds zo vloeiend als altijd. Jammer voor dat rondvliegende ziekte versprijdertje. had hij hier maar niet moeten vliegen." zei Seth en grijnsde van onder de helm onder de kap van zijn gescheurde mantel. Hij droeg van zichzelf altijd een lichte harnas en hij deed de arm en been stukken los en legde ze aan de kant waarna hij de helm van zijn hoofd haalde en die op zij rolde, zijn bruine ogen keken rond en hij snoof de geur van verotting op die er nog licht hing. "Heerlijk om die geur weer eens zo vrij te ruiken." zei Seth weer tegen niemand en pakte Dreinor weer en plantte die met een scherpe uiteinde in de grond. "Rottengrain" zei hij en de rotsen onder zijn schoenen werden platgemaakt door een schimmelachtige laag die in de wind oplostte toen het stuk grond daar plat was gemaakt. Seth was op een laatste rots gaan zitten en zuchtte. "Weer zo'n irritant saaie dag hier." Seth snoof en keek om zich heen toen hij een geluid leek te horen, hij pakte Dreinor vast, als er een vijandelijk iemand zou zijn, dan zou die de schrik van diens leven krijgen met wat geluk.

-heb toestemming!-

Hoog op een paard reed een gestalte door de bergen van het tovenaarsgebied. Wat hij hier deed wist hij eigenlijk niet maar hij wist en ding zeker. Hij moest wel weg hier. Waarom had hij geen andere weg terug gekozen? Hij zuchtte even en spoorde zijn paard aan om harder te gaan lopen, hoe sneller hij hier weg was des te beter. Zijn blauwe ogen gleden de kale bergen rond en deden hem een angstaanjagend gevoel geven. Heel ver in de verte zag hij een gestalte, zou hij ernaartoe gaan? Hij was eigenlijk best wel verdwaald en wildetoch graag de weg weten terug naar zijn kasteel. Voorzichtig keerde hij zijn paard en steeg af toen het te gevaarlijk werd om te gaan rijden. Met de teugels in zijn hand sjokte hij verder, concentrerend op zijn omgeving. Langzaam naderde hij de onbekende en rook de geur van verrotting. Hij trok even zijn neus op van walging maar liep wel verder. Hij hoorde wel een stem en wist dat hij nu wel goed liep. Even liet hij zijn paard bij een groter stel rotsen staan en liep alleen verder. Hij wist niet zeker of dit wel zo'n goed idee was of wie het was die hij naderde. Ineens stond hij voor iemand die gehuld was onder een kap. Hij schrok even en bleef meteen staan. ''Ehmm hallo?'' Sprak hij beleefd en keek om zich heen. Hij vertrouwde het niet helemaal hier, maar dat was wel logisch dit was niet zijn gebied. Hij bekeek het gestalte even maar zweeg

''Ehmm hallo?'' zei een stem. Seth zweeg en bleef zitten, na enkele seconden stond hij op en draaide zich om. Hij nam de persoon in zich op en snoof. "Wat moet een elf hier in tovenaars gebied!" riep Seth niet al te hard en met een snerende ondertoon. Dit was echt niet normaal, een elf..... een elfje op tovenaars gebied. Die was ver van huis en haard, als je dat zo kon noemen bij elven. Seth plaatste Dreinor op zijn rug en keek naar het paard van de elf, het paard had problemen hier rond te lopen maar dat boeide Seth niet. Seth's bruine ogen groeven zich in de elf en hij fronste, "Waarom begeeft een elf zich in deze gebieden? Moe van leven? Zoekend naar avontuur? Of gewoon dom bezig?" vroeg Seth serieus. Natuurlijk waren er nog andere opties maar die overweeg hij enkel in zijn gedachten want een elf die moest natuurlijk meer weten van gebieden dan de andere groepen. Seth wendde zijn hoofd af en zag een rat langskruipen op zoek naar het rottende lichaam dat Seth vernietigd had. Hij snoof, "domme beesten" zei hij en hief zijn hand. "reattore" zei hij simpel en de rat vloog in brand en was even later niet meer dan as. "Zo simpel is een klein leven nemen, leuk toch. Pestverspreiders die dood gaan, het is een leven maar die gaat niemand missen," zei Seth en keek de elf grijnsend aan. Hopend op een furieuse reactie.

Hij wist best wel dat hij hier niet thuishoorde, maar dit was de kortste weg terug naar huis. De man tegen wie hij had gesproken stond na enkele seconden op en draaide zich om. Om te tonen dat hij niet bang was bewoog hunter geen spier. Hij zag dat de onbekende hem in zich opnam en snoof. Dit klonk al niet erg goed. "Wat moet een elf hier in tovenaars gebied!" Riep de onbekende niet al te hard en Hunter kon er toch een snerende ondertoon uit halen. Hij was dus echt niet welkom hier. Maar wat had je anders kunnen verwachten. Het viel hem op dat de bruine ogen van de onbekende zich in die van hem boorden. "Waarom begeeft een elf zich in deze gebieden? Moe van leven? Zoekend naar avontuur? Of gewoon dom bezig?" Vroeg de onbekende nu serieus en Hunter keek hem kalm aan. ''Ik ben simpelweg onderweg naar huis, en dit is de kortste weg.'' Sprak hij kalm en keek even om zich heen. Pas nu viel het hem op dat de onbekende geen normaal mens. Zijn blik viel op een rat en even glimlachte hij. Elk leven had wel iets moois. Blijkbaar was de onbekende het daar niet mee eens. Hij snoof,''domme beesten.'' Zei de onbekenden en hief zijn hand. Toen sprak hij iets uit dat leek op een spreuk en de rat vloog ineens in de brand. "Zo simpel is een klein leven nemen, leuk toch. Pestverspreiders die dood gaan, het is een leven maar die gaat niemand missen," zei de onbekende grijnzend. Even ademde hij diep in en slikte. Hij mocht nu niet kwaad worden. ''Elk leven is iets belangrijks, en je mag het niet zomaar van iemand afnemen!'' Sprak hij scherp en keek de onbekende kil aan met zijn blauwe ogen.

-laatheid-

''Elk leven is iets belangrijks, en je mag het niet zomaar van iemand afnemen!'' zei de elf. Seth stond op, "Ik vermoed dat ik niet zomaar met een normale elf te maken heb hier. Ik neem aan de king. Alleen die zou de verachtelijke trekjes hebben een andere king tegen te spreken..... " zei Seth woedend en hij keek naar de elf. "Setherian Fel'dan. Tovernaarskoning... ik weet dat tovenaarskoning niet klinkt alleen tja dat is de prijs van macht en kracht." zei Seth terwijl hij de tovenaar een blik toewierp. Het liefst zou hij het paard van de elf afmaken maar dat zou niet eerlijk zijn. "War." zei Seth zacht. Een vuurzuil links van hem steeg op uit de grond en gaf de oorsprong van een wezen dat zowel verwant was als de elf zijn rijdier als aan Seth's magie. Een brandend paard verscheen, hij steigerd en maakte het geluid van een beer, hoewel de tanden van het baard leken op dat van een wolf. Vier van de zes poten steigerden en War kwam neer op de grond met zijn hoeven waar de rotsen onder zijn hoeven leken te gaan koken.


-laatheid ten top-