Silence!

(Only Samina, Hunter)



Felix wandelde rusteloos door het bos.Ze moest eigenlijk op de grenzen letten, maar alles was rustig dus had ze niks te doen. Ze zag de heuvel boven het bos uitsteken en ze begon aan de klim. De struiken maakte krassen in haar huid maar het deed haar niets. Het was hier altijd stil en ze stond stil om te genieten. Ze was nu eindelijk op de top en zuchtte even om adem te laten ontsnappen. De volgentjes floten en er waren koele schaduwen. Ze had geluk dat ze op dit uur nog wel tegen zonlicht kon. Haar blinde rechteroog Ging heen en weer, hoopzoekend naar een straaltje licht, dat nooit zou komen. Ze ging zitten in het koele gras en pakte een graspriet die ze fijnvreef. Ze floot erop, en een schelle toon kwam tot leven. Ze wachtte geduldig.

Samina liep over het door voetstappen ontstaande paadje en genoot van de stilte terwijl haar lange zwarte haar achter haar aan wapperde. In tegenstelling tot haar zus deden de zonnestralen haar goed, haar haar glansde en waaide zachtjes in de wind. Velen dachten dat zij en haar zus weinig met elkaar gemeen hadden, ze hadden het allemaal mis! Het enige verschil was dat Samina's oog niet blind was en dat ze er alleen maar wazige schimmen door zag, zo erg waren nagelstriemen niet, en haar zus was wat afstandelijker. ondanks deze dingen hield Samina van haar zus die haar altijd geholpen had toen hun moeder samen met hun jongere, ongebore broertje stierf. Samina hield stil toen ze een schelle toon hoorde, dat was vast haar zus. ze liep in de richting van het geluid en legde een hand op felix's schouder.''hallo zus, ik ben blij dat ik je zie''

Felix voelde een koele hand op haar schouder.''Hallo zus, ik ben blij dat ik je zie.'' Klonk de kille, maar ook zachte stem van Samina.''Waarom ben je dan blij? Je ziet me toch de hele dag?'' Zei Felix sarcastichs, maar ook met een kleine vonk humor. Ze stond op en liet de graspriet los. Hij dwarrelde naar beneden en viel zacht op de grond. Felix staarde er even naar, maar richtte zich daarna weer op Samina.''Saai he, de hele tijd bij de grenzen staan om te kijken of alles goed gaat. Ga gewoon zitten.'' Zei ze en ze plofte weer in het koele gras neer.''Die Mordon heeft inderdaad iets mysterieus, zoals je had gezegd.'' Felix keek even bedachtzaam en plukte een tweede graspriet die ze ook weer fijnwreef. Ze stopte hem in haar mond en dacht na. Samina was aardig te vertrouwen, maar om haar het plan te vertellen, was dat niet zo'n goed idee.''Weet je..'' Begon ze.''Ik zit al een tijdje met...eeuhhmm...iets..'' Iets was inderdaad het juiste woord. ''Ik...'' Begon ze, maar ze werd onderbroken door gekraak. Ze draaide zich met een ruk om en stond op. Ze had de verkeerde persoon voor zich, het was niemand minder dan...Hunter.

Met rustige passen liep Hunter door het bos, waar hij heen ging kon hem niet echt veel schelen. Hij zocht een beetje rust, alle zorgen begonnen hem een beetje aan te tasten. Er was zoveel waar hij zich zorgen om moest maken, zoveel waarop gelet moest worden. Hij zuchtte even en liep richting de Elfenheuvel. Een belangrijke plek in hun gebied, de belangrijkste verzamelplek. Zodra hij rondkeek zag hij in de verte twee figuren. Hij fronste even en liep langzaam richting de twee, maar bedacht zich. Ze zouden hem vast niet in de buurt willen hebben, maar toch... Langzaam liep hij toch verder, niewsgierig. Felix was tijdens de ontmoeting vertrokken, ze was wel weer teruggekomen maar hij maakte zich toch echt een beetje zorgen. Hij wilde de loyaliteit van zijn beschermers niet in twijfel trekken maar hij kreeg soms gewoon een raar gevoel. Stilletjes liep hij verder en naderde de twee beschermers vanuit de rug. Het was zijn bedoeling geweest om vanaf een afstandje te luiseren naar wat ze zeiden. Hij hoorde vaag de naam van zijn jongere broertje, wat was er met hem. Maar zodra hij nog een stap zette was hij op een takje gaan staan wat natuurlijk brak onder zijn gewicht. Felix, die al die tijd had gezeten stond nu ineens op en draaide zich om. Zwijgend keek hij haar aan, eigenlijk wachtend op een verklaring.

Samina hield stil toen ze een schelle toon hoorde, dat was vast haar zus. ze liep in de richting van het geluid en legde een hand op felix's schouder.''hallo zus, ik ben blij dat ik je zie'' ''Waarom ben je dan blij? Je ziet me toch de hele dag?'' Zei Felix sarcastichs, maar ook met een kleine vonk humor. Ze stond op en liet de graspriet los. Hij dwarrelde naar beneden en viel zacht op de grond. Felix staarde er even naar, maar richtte zich daarna weer op Samina.''Saai he, de hele tijd bij de grenzen staan om te kijken of alles goed gaat. Ga gewoon zitten.'' Zei ze en ze plofte weer in het koele gras neer. Samina deed hetzelfde.''Die Mordon heeft inderdaad iets mysterieus, zoals je had gezegd.'' Felix keek even bedachtzaam en plukte een tweede graspriet die ze ook weer fijnwreef. Samina gaf geen antwoord. Felix haatte Mordon dus zijzelf moest dat ook wel doen, maar waarom kreeg ze het dan koud en warm tegelijkertijd als hun blikken elkaar alleen maar kruiste. Toen hij tijdens het overleg alleen maar even pe rongeluk haar been aanraakte ging er een elektrische schok door haar heen. Ze zag dat Felix diep nadacht. ''Weet je..'' Begon Felix.''Ik zit al een tijdje met...eeuhhmm...iets..'' Samina keek haar bedachtzaam aan, ze wilde graag luisteren naar wat haar zus zou vertellen. Felix was zo slim! ze kon haar altijd goed adviseren. ''Ik...'' Begon Felix, maar ze werd onderbroken door gekraak. Samina schrok zich een ongeluk, ze sprong op, stootte haar hoofd tegen een lage tak, vloekte en keek in het vragende gezicht van Hunter.