Finally making a friend.. I hope..

Delaney zuchtte terwijl ze door het dichte bos liep. Zelfde als altijd, zelfde bos, zelfde wandeling. Alles was hetzelfde. Misschien, heel misschien dat er vandaag wat zou kunnen veranderen. Maar waarom zou dat gebeuren? Dit was weer een dag zoals Delaney hem kon. Ze zuchtte en streek even over haar arm heen. Ze leek aan het oppervlak gewoon een aardig meisje van 16 jaar. Maar van binnen school er een monster in haar. Gevaarlijk genoeg om als een zesjarig kind al haar vader te vermoorden die veel ouder was als zij ook al had ze nog geen enkele training gehad. Ze keek even rond. In de verte hoorde ze de gewoonlijke geluiden. De geluiden van de andere Shapeshifters. Delaney rekte zich even uit en gleed met haar rug tegen een boom omlaag tot ze op de grond zat. Delaney liet haar hoofd hangen en zuchtte licht verdrietig. Er was niets, niets dat haar nog gelukkig kon maken. Ze raakte zo in gedachte verzonken dat ze niet merkte dat er voetstappen dichterbij kwamen. Ze schoot omhoog, maar het was al te laat, voor ze kon wegrennen zag ze de gestalte van een jongen voor haar. "Wie.. Wie ben jij? En hoe durf je me zo te laten schrikken!" Ze deed angstig een stap achteruit en keek de gestalte van de jongen aan. Hij had zichzelf nog niet bekend gemaakt. En dat irriteerde Delaney nog meer.

(jeeej only Joshua :3 )

Joshua was gaan lopen door het bos in eerste instantie als Jaguar maar naarmate hij een geur binnenkreeg die leek op een hele bekende vormde hij zich om tot een mens. Zijn snelle tempo werd langzamer tot het een simpel loop tempo was. Joshua had de geur herkend die hij vaker in Niemandsland had geroken dan elke andere geur. Joshua was om zich heen aan het kijken op zoek naar de drager van de geur en uiteindelijk zag hij een meisje van ongeveer zijn leeftijd op de grond liggen. Ze was de enige in de buurt dus moest zij de drager zijn. Joshua liep kalm op haar af en glimlachte kalm. "Wie.. Wie ben jij? En hoe durf je me zo te laten schrikken!" had ze geroepen en stapte achteruit. Joshua zweeg even en trok een wenkbrauw op, "Emh... ik liep gewoon naar je toe. Aangezien je het zo kalm en rustig vroeg geef ik wel antwoord. Ik ben Joshua, wees niet bang. Ik weet wat je bent en... tja soortgenoten kunnen elkaar beter helpen dan naar het leven staan." zei Joshua kalm en keek het meisje aan. Hij was naar achter gaan leunen tegen een boom en schudde verveelt aan een tak tot de vogels in de boom opvlogen. Zijn vriendelijke blik was gericht op haar gezicht en hij keek direct in haar groene ogen. Toen wendde hij zich af en keek naar een andere plek waar een vogel irritant lawaai zat te maken maar toen weer opvloog. Joshua beet op zijn lip en dacht na 'als dit maar niet fout gaat, zoals de vorige keer' zei hij in gedachten tegen zichzelf en toen keek hij het meisje weer aan. "Zou je het erg vinden als ik jouw naam vraag?" vroeg Joshua kalmpjes.

"Emh... ik liep gewoon naar je toe. Aangezien je het zo kalm en rustig vroeg geef ik wel antwoord. Ik ben Joshua, wees niet bang. Ik weet wat je bent en... tja soortgenoten kunnen elkaar beter helpen dan naar het leven staan. Zou je het erg vinden als ik jouw naam vraag?" Zei de jongen die schijnbaar Joshua heette. Delaney sloeg haar ogen neer en keek naar het donkere gras. "Mijn naam kan beter onbekend blijven, mijn bestaan kan beter onbekend blijven. Ik doe mensen alleen maar pijn zodra ze dichter bij me komen te staan." Verdriet steek over haar gezicht. "Maar als je het echt wil weten Joshua. Mijn naam is Delaney, niets meer dan een bloeddorstig monster. " Ze voelde vocht over haar gezicht lopen. Huilde ze? Wild schudde het witharige meisje haar hoofd. Ze mocht niet huilen. Dat was een zwakheid, ze had geen zwakheden.

"Mijn naam kan beter onbekend blijven, mijn bestaan kan beter onbekend blijven. Ik doe mensen alleen maar pijn zodra ze dichter bij me komen te staan." zei het meisje. "Maar als je het echt wil weten Joshua. Mijn naam is Delaney, niets meer dan een bloeddorstig monster." zei Delaney. Joshua keek haar even in stilte aan en zweeg. Hij snapte gelijk wat er aan de hand is, of ze heeft een slechte tijd achter de rug of ze heeft het gewoon heel zwaar met iets. Joshua zuchtte en keek haar aan, "Volgens mij is iedereen van onze soort wel een monster te noemen..... de andere vorm tenminste. We zijn een ras dat zo is. De anderen doen zo omdat wij dingen kunnen die hun niet kunnen. Wij zijn zo wel mens als dier, in hun ogen een monsterlijke kracht. Alleen in mijn ogen blijft het een gave." zei Joshua en keek Delaney aan. "Wij zijn een verstoten ras, des te meer reden om te bewijzen dat onze soort een echte is en niet bang is om te gebruiken wat ze hebben." zei Joshua en leunde luierend tegen de boom aan. - zie afbeelding- Kalm wachtte Joshua af en na te hebben gewacht besloot hij overeind te komen. "Wat is jouw... secundaire vorm? Jouw dierlijke vorm?" vroeg hij kalm en besloot zijne alvast te demonstreren en langzaam veranderde de 19 jaar oude tiener in een Jaguar die met amberkleurige ogen Delaney aan keek. Hij liep naar Delaney toe en legde zijn kop tegen haar arm aan. "Wees niet streng en somber tegenover jou," zei Joshua en hij keek met zijn heldere amberkleurige ogen naar Delaney.

"Volgens mij is iedereen van onze soort wel een monster te noemen..... de andere vorm tenminste. We zijn een ras dat zo is. De anderen doen zo omdat wij dingen kunnen die hun niet kunnen. Wij zijn zo wel mens als dier, in hun ogen een monsterlijke kracht. Alleen in mijn ogen blijft het een gave. Wij zijn een verstoten ras, des te meer reden om te bewijzen dat onze soort een echte is en niet bang is om te gebruiken wat ze hebben. Wat is jouw... secundaire vorm? Jouw dierlijke vorm?" Sprak Joshua zacht terwijl hij haar aankeek. Daarna veranderde hij in zijn Dierenvorm, een grote Jaguar. Hij liep naar haar toe en keek haar aan met amberkleurige ogen. "Wees niet streng en somber tegenover jou." Zei Joshua en bleef haar aankijken. Delaney slikte even en stak haar hand uit naar Joshua in zijn Jaguar vorm. Ze legde even haar zachte hand op zijn kop. "Ik ben bang, bang dat zodra ik verander het monster het overneemt. Ik wil je niet pijn doen, zeker niet nu, ik wil niemand pijn doen, maar het gebeurd." Delaney voelde een traan over haar wang gaan. Met een ruk trok ze haar hoofd weg en liet zich op de grond vallen. Delaney maakte een klein bolletje van zichzelf en bleef zo zitten. Vroeg Joshua haar om vrijwillig zichzelf over te geven aan hen monster in haar. "Asjeblieft Joshua, als ik je aanval. Vergeef me daarvoor dan. Ik kan het niet onder controle houden, maar ik doe m'n best ik beloof het." Fluisterde ze zacht terwijl ze een licht in zich voelde aanwakkeren. Zo beheerst al ze kon stond ze op en liet zichzelf vallen met haar handen uitgestrekt. Voor ze de grond raakte was ze veranderd. De sneeuwwitte wolf die in haar school keek Joshua licht spottend aan. Ze geeuwde even en keek daarna nogmaals indringend naar Joshua. "Dus katje, jij bent degene die Delaney tegenhield mij eerder mijn gang te laten gaan." Gromde de witte wolf terwijl ze Joshua aankeek wachtend op een antwoord.

Delaney legde haar hand op Joshua zijn kop, dit maal stond hij het toe voor een vreemde aangezien hij wist dat ze verdriet had. "Ik ben bang, bang dat zodra ik verander het monster het overneemt. Ik wil je niet pijn doen, zeker niet nu, ik wil niemand pijn doen, maar het gebeurd." zei Delaney. Ze liet zich ineens op de grond vallen en Joshua keek haar kalm aan, "Asjeblieft Joshua, als ik je aanval. Vergeef me daarvoor dan. Ik kan het niet onder controle houden, maar ik doe m'n best ik beloof het." fluisterde Delaney zachtjes. Joshua knikte, "ik vergeef simpel soort genoten." zei hij trillerig aangezien het een halve leugen was. Ze begon te veranderen in een spierwitte wolvin. Joshua beet zijn kaken op elkaar om niet te denken aan wat er was gebeurd maar toen kwam het weer voor. Hij zag de wolvin springen en hoe hij haar vermoorde, zijn vader zo dom genoeg zijn om de mensen te volgen en dan te moorden. Woede kwam in hem omhoog maar Joshua hield zich in en wachtte af. "Dus katje, jij bent degene die Delaney tegenhield mij eerder mijn gang te laten gaan." Gromde de witte wolf. Joshua opende zijn bek, "Ik ben misschien een kat maar wel een grotere dan jou. Ik hou niemand tegen, ik moedig juist aan tot deze gaven. Zolang degene die het verdienen maar de dupe ervan worden." zei Joshua met heel veel moeite. Hij keek de wolvin aan en ging kalm zitten, hij kon alles horen, ruiken en zien wat er om hem heen gebeurde. Behalve wat uit zijn blikveld lag tenminste. Joshua keek de wolvin aan, "Mooie vacht, komt niet vaak voor bij een wolvin." zei hij kalm. Alleen dit was niet bedoeld als compliment of vleierij dit was gewoon serieus materiaal voor een gesprekje. Hij vond dit een normale zaak, zijn ogen gleden langs de wolvin die Delaney was heen en hij keek naar de boom waar in de top een vogel op haar nest zat. De vogel maakte hem neit veel uit alleen het feit dat die zo makkelijk was in de buurt van 2 shapeshifters.

"Ik ben misschien een kat maar wel een grotere dan jou. Ik hou niemand tegen, ik moedig juist aan tot deze gaven. Zolang degene die het verdienen maar de dupe ervan worden. Mooie vacht, komt niet vaak voor bij een wolvin." Probeerde deze jongen een verhaaltje met haar aan te gaan? Daar was de witte wolvin niet van gediend. "Probeer nou maar niet om aan je lot te ontkomen katje, je hebt mij gevraagd. En nu zal dat je einde betekenen. Dit is nou gewoon het mooie aan alles. Mocht je mij pijn doen, voelt die zielige Delaney het alleen maar. Het is gewoon een win win situatie voor mij. " De wolvin zakte door haar poten in aanvalshouding en keek smalend naar de grote kat. Hij was duidelijk veel groter als zij was. Maar ze wist zeker dat ze nu twijfels bij hem naar boven had gebracht. 'Hij had zichzelf compleet onder controle. Die domme idioot van een Delaney heeft mij compleet niet onder controle.' Dacht de wolf met een valse lach op haar gezicht. Delaney had zich overgegeven aan de wolvin en nu kon dat meisje alleen maar door de bruingroene ogen meekijken hoe de wolvin zou afrekenen met Joshua. "Waar wacht je nog op? Of wil je dat lieve kleine onschuldige meisje niet van kant maken. " De wolvin gromde, dit was het mooiste wat er bestond. Terwijl in haar hoofd de zielige stem van Delaney die haar smeekte dit niet te doen. De wolvin lachte dit was altijd zo. Alleen leek haar stem nu toch stekender. Kon dat zwakke kind nu al vriendschap voelen voor hem? "Zielig kind!" Gromde de wolvin uit naar de stem van Delaney in haar hoofd.

"Probeer nou maar niet om aan je lot te ontkomen katje, je hebt mij gevraagd. En nu zal dat je einde betekenen. Dit is nou gewoon het mooie aan alles. Mocht je mij pijn doen, voelt die zielige Delaney het alleen maar. Het is gewoon een win win situatie voor mij. " zei de wolvin. Joshua zweeg en keek de wolvin aan. De wolvin zakte door haar poten in een aanvalshouding. Waar wacht je nog op? Of wil je dat lieve kleine onschuldige meisje niet van kant maken. " De wolvin gromde naar hem. Joshua had medelijden met Delaney alleen het was haar eigen fout dat ze zichzelf niet in de hand kon houden. "Zielig kind!" Gromde de wolvin in het niets. Joshua zuchtte en liep kalm met gebogen hoogfd naar Delaney toe en begon, "Delaney, je zit daar nog ergens in, je kan het. probeer los te breken, vecht er tegen... ik zou een soort genoot geen pijn doen." zei Joshua en hij stond enkele centimeters van de wolvin vandaan. Toen haalde Joshua snel achter elkaar uit met zijn klauwen en gromde. "Ze had ongelijk, een monster is iets met kracht en bloedlust, soms beheerst soms niet. Alleen iets wat je niet kan beheersen is een vorm van zwakte voor zowel drager als volger." zei Joshua en zijn mond was geopend, zijn grote lange snijtanden waren zichtbaar, zijn ogen vernauwden en hij sprong nogmaals naar voren en bewoog zich in een flits waar zijn dier goed in was naar voren voor een snelle aanval en Joshua probeerde Delaney vast te pakken. Na de actie te hebben geprobeerd had hij zich enkele stappen terug getrokken, "Je ziet dat ik en mijn dierlijke kant elkaars evenwicht zijn, wij zijn 1. Delaney pijn doen is zonde ja, alleen als dat moet om een vijand uit de weg te ruimen dan zij het zo," zei Joshua. Hij was een ultieme jager hier en nu, kwam iemand te dichtbij dan waren zijn reflexen zwaar in het voordeel. Zijn kaken konden schildpadden hun schild open breken, zijn kracht was groter dan dat van andere uit zijn soort. Zijn lust naar jacht was beheerst en hij had de intelligentie van een mens. Joshua grijnsde breed maar dat verdween snel aangezien hij niet ging onderschatten.

"Delaney, je zit daar nog ergens in, je kan het. probeer los te breken, vecht er tegen... ik zou een soort genoot geen pijn doen." Sprak Joshua. De witte wolf kreeg een glimlach over haar gezicht die toch niet oprecht was. Delaney had het duidelijk gehoord. Probeerde ze nou de overhand te nemen? 'Je krijgt je lichaam toch niet terug ongelukkig kind!' Dacht ze woest tegen Delaney. Ze wou tot de aanval overgaan maar haar lichaam bewoog niet. Luidkeels gromde ze terwijl de Jaguar hier duidelijk zijn profijt van nam. Hij haalde een paar keer achter elkaar uit maar alsnog kon de wolf niet bewegen. Het gevecht van binnen was in volle gang. "Ze had ongelijk, een monster is iets met kracht en bloedlust, soms beheerst soms niet. Alleen iets wat je niet kan beheersen is een vorm van zwakte voor zowel drager als volger." De witte wolvin wou lachen maar haar blik stond verstijfd. Alles aan haar was verstijfd terwijl Delaney zich een weg naar boven probeerde te krabben. Joshua deed nog een aanval op haar. Weer opnieuw kon ze niets doen. Wat was dit! Dit had de wolf nog nooit gehad. Normaal had ze altijd kunnen vechten. "Je ziet dat ik en mijn dierlijke kant elkaars evenwicht zijn, wij zijn 1. Delaney pijn doen is zonde ja, alleen als dat moet om een vijand uit de weg te ruimen dan zij het zo," Sprak hij en heel even leek het alsof de wolvin weer de overhand kreeg. Ze lachte kil maar zakte daarna ineens door haar poten. In haar gedachtes sloeg de wolvin nog een boze kreet en daarna was het over. Op de grond lag het voor haar leeftijd kleine meisje met sneeuwwit haar.

De wolvin had niets gedaan en was veranderd in het jonge meisje, Joshua hief zijn klauw en zette die op de grond neer en keek Delaney aan, een zacht toontje in zijn ademhaling toonde dat zijn agressieve gedrag afgelopen was en hij duwde zijn kop tegen Delaney aan, "Sorry, voor mijn gedrag. Alleen, misschien als ik je kon overmeesteren dat je dan weer normaal zou worden." zei joshua gemeend. Hij pakte Delaney voorzichtig vast en rolde haar op haar rug met zijn poten en kop. Hij keek haar aan en ging naast haar zitten en bleef wachten. Als mens zou hij .... anders overgekomen zijn. Nu keek hij met spijt in de grote mooie amberkleurige ogen naar Delaney. "Ik wou jou niet pijn doen, eigenlijk wel.... alleen zodat je dan weer jezelf kon worden." zei Joshua en ging liggen bij de voet van een boom waar zijn staart zachtjes heen en weer bewoog. Hij keek haar even aan en veranderde toen in een jongen, hij ging tegen de boom leunen en keek spijtig naar Delaney. Dit was nou ook bij iemand anders gebeurt die Joshua pijn had gedaan alleen die had het niet overleefd vanwege te veel woede. Joshua beet op zijn lip en zweeg eventjes. Alleen weer hield hij het niet vol. "Het spijt me heel erg," zei hij weer.

De duister had haar opgeslokt maar ze voelde de woede van de wolf wegtrekken. In de verte hoorde ze Joshua praten, het zoog haar terug naar het oppervlak. "Het spijt me heel erg." Bij die woorden kwam ze helemaal terug en kwam ze langzaam overeind. Met haar zacht hand ondersteunde ze haar hoofd. "Wat is er gebeurd?" Fluisterde ze zacht terwijl ze haar ogen opende en Joshua aankeek.