I'm afraid of that inside me (XX)

Voorzichtig liep Delaney door het bos. Dit was teveel voor haar. Ze had een appel in haar hand. Ze was naar een boom geweest die helemaal aan het uiteinde stond van het bos. Bij de sterfelijke mensen zoals ze werden genoemd. Delaney had er een paar appel uitgeplukt. Ze had te veel honger gehad en ze wou niet dat de wolf in haar het zou overgeven. Ze keek naar de appel in haar hand en bracht hem naar haar mond. De laatste. Ze wou een hap nemen toen ze plotseling een geluid hoorde. Al haar zintuigen werden op scherp gesteld en een vuur in haar borst begon te branden. Ze bracht de appel weg van haar mond. Ze liet haar hand hangen terwijl ze in de richting van het geluid keek. Stokstijf bleef ze zo staan. 'Misschien gaat het zo wel weer weg, en hoef ik niet te vechten.' Bracht ze zichzelf wijs. 'Ben je gek! Natuurlijk moet je vechten, of moet ik zeggen, moet ik vechten.' Klonk een grommende stem door haar hoofd. "Nee ik wil niet vechten, ik wil gewoon normaal zijn!" Schreeuwde het jonge meisje met tranen in haar ogen. Het geluid kwam dichterbij, wie of wat het dan ook was. Het kwam haar kant op. 'Nu heb je het voor jezelf verpest nietwaar?' Klonk de vals lachende stem in haar hoofd. Delaney antwoorde er niet meer op. Ze bleef verstijfd staan. Ze kon niets meer doen terwijl het geluid dichterbij kwam. Het liep zijn dood te gemoed. Delaney wou schreeuwen dat het weg moest blijven. Maar het kwam en het kwam dichterbij.

(I'll kill you who ever you are >:3)

Langzame pasen waren te horen en een persoon was diep in gedachten. Woede raasde nog steeds door haar heen. Nog steeds was er te weinig wild in Diepbos. De meeste prooien waren te klein voor haar grote honger. Van de week had ze nog een ridder gedood om tenminste iets in haar maag te hebben. Deze Ridder was te dom geweest om het niemandsland te betreden. Haar meest Menselijke uiterlijk was nog iets dat best monsterlijk was zoals de elfen het genoemt hadden. Riddel vouwde haar vleugels tegen haar lichaam en krabte op haar achterhoofd waar de hoorns van een volgroeide draak uit groeiden. Boos schudden ze haar kop en snoof een ijskoude rookwolk uit alsof het midden in de winter was. Ze hoorde plotseling een hard geschreeuw en meteen was ze op haar hoede. Het moest een Shapeshifter zijn dat kon niet anders, want ze riep dat ze normaal wilde zijn! Riddel gromde diep in haar keel, maar zo zacht dat het niet voor andere te horen was. De struiken duwde ze voorzichtig opzij en zwiepte voorzichtig maar alert met haar lange staart heen en weer. Ze had alleen de bouw van een mens met elfen oren, maar voor de rest had ze alle kenmerken van een draak. 'Tegen wie schreeuwde je eigenlijk?' vroeg Riddel op vriendelijke toon, maar haar ogen bleven rond kijken tot haar blik weer op het meisje viel dat voor haar stond met een appel in haar hangende hand.