What are you doing here?

Mordon keek om zich heen, en liep het Woud in. Hij was juist bij het paleis geweest, en zag niet direct iemand die hij kende. Hij wist neit waarom hij zich in het openbaar had begeven, maar hij vermoedde dat dat iets te maken had met zijn verlangen om de Beschermers te zien. Hij zuchtte gefrustreerd dat hij niemand had gezien, en begon te rennen. Hij wist niet waarheen, maar hij had even tijd nodig om alles van de laatste dagen te laten bezinken. Het wa sook zoveel geweest! Zijn gedachten vlogen naar de herinneringen aan de laatste vergadering, en hij moest direct denken aan Felix haar bedreigingen. Zelfs Loveday had het gehoord! Dan kon het toch niet zijn dat hij discriminerend bezig was? Hij zuchtte opnieuw en naderde het eind van het Woud. HIj was er niet dwars doorheen gerend, maar meer zo'n hoekje. Een donker duister bos was nu voor hem, en nog altijd vroeg hij zich af waar zich daar ophield. Niemand wist het, en degenen die zich er dapper in waagden, werder nooit meer teruggezien. Na dat er een heel stuk van de bevolking was verdwenen, was het Woud dat daar lag taboe geworden. Niemand sprak erover, en wie er heen wilde met angvallig gemeden, toch had Mordon altijd een interrese gehad voor het duistere stuk. Hij wist niet wat er ophield, maar het woud was bezijndor eenzaam, dat voelde hij gewoon! Er leefden wel iets. Niemand wist wat natuurlijk, want er was niemand teruggekeerd. Toch waren er dingen die op sporen van levenduiden. Alleen, anders, dierlijker. Mordon schudde zijn hoofd, en samen met de gedachten vervloog ook de angst. Hij zette een stap tussen de bomen, en luisterde. Hij was niet dood, dus de volgende zou ook wel veilig zijn! Voorzichtig deed hij nog een stap. Hij was nog steeds niet dood of ontvoerd, Mordon glimlachte om zichzelf, en begon steeds dieper et woud in te dringen. Wat kon hij verwachtten?

-Alessea-

Er klonken hele zachte voetstappen in het niemandsland, een donker bos, een tengere elf liep erdoor heen wat vrij ongewoon was maar je kon haar er wel vaker vinden, met haar dolk in haar rechterhand geklemd en haar kap over haar witte haren getrokken sloop ze naar avontuur en het onbekende. Ze genoot van de adrenaline die door haar aderen spoelde en van het uittesten van haar zelf. Plotseling hoorde ergens voetstappen, iets van vijf meter bij haar vandaan, er liep iemand. Langzaam en zacht haalde ze haar boog van haar rug terwijl ze met haar ogen de schim bleef volgen. ZE trok ook een pijl uit haar pijlen koker, er zaten ijswitte veren op, geconcentreerd legde ze de pijl aan en spande ze haar boog, ze mikte en liet de pijl gaan, als ze recht schoot, wat ze altijd deed, zou de pijl net voorlangs de persoon gaan en hem net raken maar alleen de stuipen op het lijf jagen. Alassea glimlachte terwijl ze haar boog vliegensvlug op haar rug hing en haar dolk in haar hand nam, langzaam en geruisloos besloop ze de schim en bekeek hem vanuit de schaduw. Al na een paar minuten hem bekeken te hebben kwam ze erachter dat hij gewoon een elf was, hopelijk niet weer die verwaande kwast van een Hunter, maar dat was heel onwaarschijnlijk. Voordat ze er eigenlijk goed over nagedacht had stapte ze achter de boom vandaan, van waar ze hem bespied had, en liet zich openlijk, nou ja, wel met haar kap op, aan hem zien. 'Wat doet een elf als jij hier?' vroeg ze kil terwijl haar gezicht schuil ging onder haar kap.

Vroeg in de ochtend vertrokken. Weer door de bossen die hij al zo lang kende. Af en toe eens wisselen van gedaante. Een muisje of iets groters doden en eten. Ruzie maken met het wezen in hem. Zij blauwe ogen laten glijden over een gebied. Dat was zo wat zijn leven. Sinds hij shadow ontmoet had was dat al anders. Veel verbeterd. Alsof hij nu meer één geheel was dan daar voor. Hij hield van haar, en hij wist ook zeker. Dat zij ook van hem hield. Vaak zien of hoen dat deden ze nu momenteel niet. In het begin was het een wonder als je iemand zag. Maar momenteel zag hij toch vaker en vaker. Ander shapeshifters. Velen vertelden nu ook al rare verhalen. Over elven en de rest. Die oude verhalen waren weer boven gekomen. Vaak luste de meesten dan op wraak. Maar ook velen wilden dan extra hun best doen. Om te bewijzen dat ze niet zo slecht waren. Een mislukt expiriement, dat waren ze volgens de meeste. Door de elven gemaakt en verbannen. Toen ze hun niet meer nodig hadden. Soms was hij boos, en soms dan ook weer niet. Hij was het boost op dat de elven en de andere soorten. Hun tussen de jaren door gewoon vergaten waren. Maar iedere shapenshifter wist de verhalen. Dat zouden ze nooit vergeten. Maar nu gleed hij leterlijk door de bossen. Als een slang, een cobra, van 5,25m. Zwart en blauw. Zoals de meeste niet kende. Hij hoorde op een geheven moment iets. Iets dat hij nog niet kende. Het waren zeker geen shapeshifters dat hij rook. Voor zichtig ging hij naar de stemmen toe. Als slang kroop hij in een boom. Daar zag hij iets wat hij niet verwacht. ELVEN wat deden die hier. Een woede ontstond. Maar ook ergens een intresse.

Hij wist niet wat er ophield, maar het woud was bezijndor eenzaam, dat voelde hij gewoon! Er leefden wel iets. Niemand wist wat natuurlijk, want er was niemand teruggekeerd. Toch waren er dingen die op sporen vanevenduiden. Alleen, anders, dierlijker. Mordon schudde zijn hoofd, en samen met de gedachten vervloog ook de angst. Hij zette een stap tussen de bomen, en luisterde. Hij was niet dood, dus de volgende zou ook wel veilig zijn! Voorzichtig deed hij nog een stap. Hij was nog steeds niet dood of ontvoerd, Mordon glimlachte om zichzelf, en begon steeds dieper het woud in te dringen. Wat kon hij verwachtten? Een pijl schoot langs hem heen, en hij maakte een koprol op de grond. Argwanend keek hij om zich heen, wat was dat? 'Wat doet een elf als jij hier?' vroeg iemand kil terwijl het gezicht schuil ging onder haar kap. Geschrokken keek hij achteruit. Hij had niemand verwacht hier, en zeker geen.. Elf? 'Mag ik weten tegen wie ik spreek?' Vroeg hij met een halve grijns op zijn gezicht. Hij stapte achteruit, en keek haar in waar hij haar ogen. Nu merkte hij wel dat er nog anderen in het bos waren, niemand die hij kende, maar ook geen ander bekend volk. Zijn ogen gleden de open plek af, maa rhij kon geen beweging ontdekken in de doordringende duisternis die hem langzaam omhulden.

'Mag ik weten tegen wie ik spreek?' zei de elf met een grijns op zijn gezicht en even begon Alassea zich te ergeren maar bijna gelijk veranderde de frons op haar voorhoofd in een klein glimlachje om haar mond en schoof ze haar kap naar achter waar door haar witte haren zichtbaar werden. 'Alassea Culnámo' zei ze terwijl ze hem van top tot teen bekeek, hopelijk was dit niet zo'n omhooggevallen jochie 'En jij?' vroeg ze daarna aan de elf terwijl ze haar dolk terug in de schede stopte. 'Wat doe je hier, jong?' vroeg ze terwijl haar ogen heen en weer flitsten, ze werden bekeken door een van de wezens van het woud. 'Sshht' siste ze tegen de elf terwijl ze haar boog van haar rug haalde, die vliegensvlug aanspande, zich vervolgens omdraaide en de pijl liet gaan. De wit gevederde pijl boorde zich in het hout van een boom, vlak naast een cobra. 'Dat was een waarschuwingsschot' deelde ze aan de cobra mee, maar al te goed wetend wat het was, ze was vaker met shape shifter in aanraking gekomen, maar had er nooit een gedood, doden was onnodig vond zij. 'Wij hebben geen kwaad in de zin, enkel als jij ons aanvalt, dus verander naar je mensen vorm en laat je zien' De dieren voor was onbetrouwbaarder, wist ze uit ervaring, want die was sneller en fliste dus sneller op je af om je aan te vallen. Ze had ondertussen een nieuwe pijl op haar boog gelegd maar richtte haar boog met de pijl naar de grond zodat ze zou kunnen schieten als het nodig was, maar geen directe bedreiging was voor de shapeshifte.

Hij luisterde naar het gesprek. 'Mag ik weten tegen wie ik spreek?' Zei de één. De andere deed haar kap af. 'Alassea Culnámo' Dit was best interesant. 'En jij?' Vroeg de elf toen aan de andere. Maar ze had door dat hij er zat. Want opeens zei ze. 'Sshht' siste ze. Daarna kreeg hij een pijl naast hem. Dju dit was echt peg hebben. Hij siste daar na. 'Dat was een waarschuwingsschot 'Wij hebben geen kwaad in de zin, enkel als jij ons aanvalt, dus verander naar je mensen vorm en laat je zien." Maar waarom zou hij dat doen. Hij had geen kwaad in de zien. Misschien wel een beetje. Maar dat was normaal. Hij liet zich een beetje zakken. Toch een deeltje van zijn lichaam. Hij keek met zijn blauwe ogen van de een naar de ander. "Waarom zou ik dat doen." siste hij. Legolas had zich onder controle. Toch het meeste van de tijd. Zijn wezen riep in zijn hoofd, om die twee aante vallen. Ergens wilde hij dat wel doen. Maar ergens dan ook weer niet. De een wist toch meteen wat hij was. "Wij zijn niet zo slecht weetje." Voegde hij er aan toe. Want het was waar wat hij zei.



[Zo kort O.O]

Geschrokken keek hij achteruit. Hij had niemand verwacht hier, en zeker geen.. Elf? 'Mag ik weten tegen wie ik spreek?' Vroeg hij met een halve grijns op zijn gezicht. Hij stapte achteruit, en keek haar in waar hij haar ogen. Nu merkte hij wel dat er nog anderen in het bos waren, niemand die hij kende, maar ook geen ander bekend volk. Zijn ogen gleden de open plek af, maa rhij kon geen beweging ontdekken in de doordringende duisternis die hem langzaam omhulden. 'Alassea Culnámo' zei ze terwijl ze hem van top tot teen bekeek, 'En jij?' vroeg ze daarna aan de elf terwijl ze haar dolk terug in de schede stopte. 'Wat doe je hier, jong?' vroeg ze terwijl haar ogen heen en weer flitsten, Sshht' siste ze tegen hem terwijl ze haar boog van haar rug haalde, die vliegensvlug aanspande, zich vervolgens omdraaide en de pijl liet gaan. 'Dat was een waarschuwingsschot' Zei ze tegen iets. 'Wij hebben geen kwaad in de zin, enkel als jij ons aanvalt, dus verander naar je mensen vorm en laat je zien' Mordon keek verbaast naar haar. Wist ze wat hier leefde? Interresse schoot in zijn blik, en hij keek naar de duisternis. Waarom zou ik dat doen." siste iets. "Wij zijn niet zo slecht weetje." Voegde hij er aan toe. Mordon pakte zijn boog, en legde er geruisloos een pijl op. Hij stapte naar voren, tot hij bij Alessea was, en keek naar het ding. Ondertussen kon hij vage vormen onderscheiden, en zag hij wat hij dacht dat het wezen was. 'Wil je hier komen? Ik weet niet wie je bent, maar ik wil je geen pijn doen ofzo..' Zei hij tegen het iets. Hij keek om zich heen, maar zag niets anders. Hij ontspande zijn boog, om te alten zien dat hij het meende. 'Kom maar,' Zei hij. Voorzichtig.

"Waarom zou ik dat doen." siste de cobra en Alassea haalde haar schouders op 'Altijd even eigenwijs' zei ze terwijl ze haar schouders omhaalde. Ondertussen was de andere elf naast haar komen staan en had een pijl aangelegd. "Wij zijn niet zo slecht weetje." zei de shape shifter weer en Alassea knikte 'Sommigen van jullie niet, dat weet ik best, maar anderen..' ze maakte haar zin niet af en schudde haar hoofd. Wil je hier komen? Ik weet niet wie je bent, maar ik wil je geen pijn doen ofzo..' zei de elf jongen ineens 'Kom maar,' ging hij voorzichtig verder en Alassea wierp hem een dodelijke blik toe en gaf hem met haar eleboog een por tussen zijn ribben. 'Kop houden, niks doen' snauwde ze tegen hem 'Jij hebt geen ervaring met hun soort, ik meer dan genoeg' zei ze terwijl ze hem scherp aankeek maar toch de cobra in het oog hield 'En jij hebt nog steeds niet verteld wie je bent' ging ze daarna verder waarna ze zich weer tot de shape shifter wende 'En ook jij weet mijn naam dus eis ik de jouwe, dat zijn mijn regels en als je mijn spel niet leuk vind, zorg dan maar dat je hier snel wegkomt!' ze zei het kalm beheerst maar ijzingwekkend tegen de Shape Shifter.

'Altijd even eigenwijs' Zei de elvin. Alsof zei zelf niet eigenwijs was. "We zijn niet zo slecht weet je." Voegde hij er aan toe. 'Sommigen van jullie niet, dat weet ik best, maar anderen..' De andere elf was onder tussen naast de elvin gaan staan. Hij keek maar raar in zijn ogen. Zijn boog had hij ook gespannen vast. Maar wat konden zij doen tegen hem. 'Wil je hier komen? Ik weet niet wie je bent, maar ik wil je geen pijn doen ofzo..' Zei de elf. Precies tegen een hond. 'Kom maar,' Zei hij nog eens oorzichtig. De elvin wierp hem een dodelijke blik toe en gaf hem met haar eleboog een por tussen zijn ribben. 'Kop houden, niks doen' snauwde ze tegen hem 'Jij hebt geen ervaring met hun soort, ik meer dan genoeg' Snel ging ze verder. 'En jij hebt nog steeds niet verteld wie je bent. 'En ook jij weet mijn naam dus eis ik de jouwe, dat zijn mijn regels en als je mijn spel niet leuk vind, zorg dan maar dat je hier snel wegkomt!' DEeze elven hadden wel lef. "1 Ik ben geen hond. 2 Je eist... Van mij kun je niets eisen. 3 Dit is mijn land, dus ik ben niet de gene die hier weg moet." Siste hij woedend. "Maar als je het echt moet weten... Ik ben Legolas." Zijn naam zeggen kon wel geen kwaad. Wat hadden die elven er trouwens aan.

Sshht' siste ze tegen hem terwijl ze haar boog van haar rug haalde, die vliegensvlug aanspande, zich vervolgens omdraaide en de pijl liet gaan. 'Dat was een waarschuwingsschot' Zei ze tegen iets. 'Wij hebben geen kwaad in de zin, enkel als jij ons aanvalt, dus verander naar je mensen vorm en laat je zien' Mordon keek verbaast naar haar. Wist ze wat hier leefde? Interresse schoot in zijn blik, en hij keek naar de duisternis. Waarom zou ik dat doen." siste iets. "Wij zijn niet zo slecht weetje." Voegde hij er aan toe. Mordon pakte zijn boog, en legde er geruisloos een pijl op. Hij stapte naar voren, tot hij bij Alessea was, en keek naar het ding. Ondertussen kon hij vage vormen onderscheiden, en zag hij wat hij dacht dat het wezen was. 'Wil je hier komen? Ik weet niet wie je bent, maar ik wil je geen pijn doen ofzo..' Zei hij tegen het iets. Hij keek om zich heen, maar zag niets anders. Hij ontspande zijn boog, om te alten zien dat hij het meende. 'Kom maar,' Zei hij. Voorzichtig. Alassea wierp hem een dodelijke blik toe en gaf hem met haar eleboog een por tussen zijn ribben. 'Kop houden, niks doen' snauwde ze tegen hem 'Jij hebt geen ervaring met hun soort, ik meer dan genoeg' zei ze terwijl ze hem scherp aankeek maar toch de cobra in het oog hield 'En jij hebt nog steeds niet verteld wie je bent' ging ze daarna verder. Hij staarde haar boos aan. De dieren waren niet zo erg! Hij rolde met zijn ogen, 'Mordon Kil'Jaedan' Zei hij zuchtend, en legde zijn boog weer op zijn rug. Hij pakte zijn dolk uit zijn laars in een vloeiende beweging, en speelde ermee tussen zijn vingers. 1 Ik ben geen hond. 2 Je eist... Van mij kun je niets eisen. 3 Dit is mijn land, dus ik ben niet de gene die hier weg moet." Siste hij woedend. "Maar als je het echt moet weten... Ik ben Legolas." Mordon knikte, wat Legolas zei was waar. Zij waren hier binnengedrongen, en dan de bewoners bedreigen, nu ja, Alessea. Hij was gewoon nieuwsgierig, en wou weten wat er was. Niemand bedreigen! 'Hij heeft gelijk! Wij zijn hier de indringers!' zij hij tegen de elf. Hij draaide zich terug om naar Legolas. 'Wat ben je eigenlijk?' Vroeg hij. 'Je weet wie wij zijn, en wat. En wij weten wie jij bent. Dus..?' Mordon trok zich niets aan van Alessea, die was gewoon een beetje te veel angst gewend ofzow. Whatever.

Alassea richte het grootste gedeelte van haar aandacht op de Shape Shifter maar hield toch uit haar ooghoek de jonge elf in de gaten, voordat je het wist zou hij iets vreselijks stoms doen, tenminste dat gevoel had ze. 'Mordon Kil'Jaedan' zei de elf, Mordon dus, en Alassea knikte terwijl ze uit haar ooghoek zag hoe hij met zijn dolk begon te spelen. "1 Ik ben geen hond. 2 Je eist... Van mij kun je niets eisen. 3 Dit is mijn land, dus ik ben niet de gene die hier weg moet." Siste de Cobra woedend als reactie op haar woorden tegen hem "Maar als je het echt moet weten... Ik ben Legolas." ze knikte terwijl ze geergerd naar Mordon keek die zijn mond weer opentrok 'Hij heeft gelijk! Wij zijn hier de indringers!' zei hij waarna hij zich naar Legolas wendde 'Wat ben je eigenlijk?' Vroeg hij. 'Je weet wie wij zijn, en wat. En wij weten wie jij bent. Dus..?' zei hij tegen de Shape Shifter en Alassea zuchtte 'Jij bent echt hopeloos he?' zei ze tegen Mordon, nog voordat Legolas kon reageren 'Hij is een Shape Shifter, een mislukt experiment van de elfen' ze sprak de woorden uit alsof ze zelf niet een van hen, de elfen, was, maar ze voelde zich ook niet als een van hen daarna wendde ze zich tot Legolas en zei 'En ik zie mezelf hier niet als vreemdeling, ik heb jaren doorgebracht in dit woud' zei ze ijzig kalm 'En daarnaast zijn er ook leden van jou soort die vreselijk onbetrouwbaar zijn, wat je ook doet, maar ik weet wat jullie zijn en zal de fout van de soort van mijn grootmoeder niet ontkennen, jullie zijn hun fout, de fout van de elfen, maar geloof me, ik heb geen zuiver elfen bloed!' riep ze uit terwijl ze haar kap op haar hoofd trok en daarna verder ging tegen de twee mannen, ieder appart 'Legolas, veel plezier met dat hopeloze stuk elfen vlees, je bent vast wel in voor een hapje. En Mordon, veel succes, hun soort is bijna beter dan de jouwe' ze had de woorden ijzig koud gesproken en daarna weggelopen, maar als je hele goede nacht ogen zou hebben, zoals Legolas waarschijnlijk had, kon je zien dat ze op vijf meter afstand in de schaduw tegen een boom aangeleund stond.

Ondertussen kon hij vage vormen onderscheiden, en zag hij wat hij dachtdat het wezen was. 'Wil je hier komen? Ik weet niet wie je bent, maar ik wil je geen pijn doen ofzo..' Zei hij tegen het iets. Hij keek om zich heen, maar zag niets anders. Hij ontspande zijn boog, om te alten zien dat hij het meende. 'Kom maar,' Zei hij. Voorzichtig. Alassea wierphem een dodelijke blik toe en gaf hem met haar eleboog een por tussen zijn ribben. 'Kop houden, niks doen' snauwde ze tegen hem 'Jij hebt geen ervaring met hun soort, ik meer dan genoeg' zei ze terwijl ze hem scherp aankeek maar toch de cobra in het oog hield 'En jij hebt nog steeds niet verteld wie je bent' ging ze daarna verder. Hij staarde haar boos aan. De dieren waren niet zo erg! Hij rolde met zijn ogen, 'Mordon Kil'Jaedan' Zei hij zuchtend, en legde zijn boog weer op zijn rug. Hij pakte zijn dolk uit zijn laars in een vloeiende beweging, en speelde ermee tussen zijn vingers. 1 Ik ben geen hond. 2 Je eist... Van mij kun je niets eisen. 3 Dit is mijn land, dus ik ben niet de gene die hier weg moet." Siste hij woedend. "Maar als je het echt moet weten... Ik ben Legolas." Mordon knikte, wat Legolas zei was waar. Zij waren hier binnengedrongen, en dan de bewoners bedreigen, nu ja, Alessea. Hij was gewoon nieuwsgierig, en wou weten wat er was. Niemand bedreigen! 'Hij heeft gelijk! Wij zijn hier de indringers!' zij hij tegen de elf. Hij draaide zich terug om naar Legolas. 'Wat ben je eigenlijk?' Vroeg hij. Je weet wie wij zijn, en wat. En wij weten wie jij bent. Dus..?' Mordon trok zich niets aan van Alessea, die was gewoon een beetje te
veel angst gewend ofzow. Whatever. 'Jij bent echt hopeloos he?' zei ze tegen Mordon, nog voordat Legolas kon reageren 'Hij is een Shape Shifter, een mislukt experiment van de elfen' ze sprak de woorden uit alsof ze zelf niet een van hen, de elfen, was. Hij keek vol afschuw aan, ze sprak alsof ze verloekt waren ofzow, en zijn mening werd met de seconde minder vol van Alessea. 'En ik zie mezelf hier niet als vreemdeling, ik heb jaren doorgebracht in dit woud' zei ze ijzig kalm 'En daarnaast zijn er ook leden van jou soort die vreselijk onbetrouwbaar zijn, wat je ook doet, maar ik weet wat jullie zijn en zal de fout van de soort van mijn grootmoeder niet ontkennen, jullie zijn hun fout, de fout van de elfen, maar geloof me, ik heb geen zuiver elfen bloed!' riep ze uit terwijl ze haar kap op haar hoofd trok en daarna verder ging tegen de twee mannen, ieder appart 'Legolas, veel plezier met dat hopeloze stuk elfen vlees, je bent vast wel in voor een hapje. En Mordon, veel succes, hun soort is bijna beter dan de jouwe' ze had de woorden ijzig koud gesproken en daarna weggelopen. Mordon haalde zijn schouders op, werd hij tenminste niet de hele tijd behandelt als een klein kind. 'Legolas, wil je hier in het licht komen?' Vroeg Mordon zacht. Misschien waren ze wel gevaarlijk, die shapeshifters, maar Mordon was nu eenmaal nieuwsgierig, en hij wouu Legolas niet aanvallen ofzow. En dat hij een elf was, ja, elven hadden in de loop der tijden fouten gemaakt, maar dat betekende niet dat hij daar verantwoordelijk was. Hij wou he tniet ontkennen, maar om hem daar nu de shculd van te geven was een beetje corrupt. Hij keek nog even moeilijk, maar keek toen naar Legolas, die hij steeds duidelijker zag.

'Hij heeft gelijk! Wij zijn hier de indringers! 'Wat ben je eigenlijk?' Vroeg hij. 'Je weet wie wij zijn, en wat. En wij weten wie jij bent. Dus..?' Vroeg de elf genaamt mordon. Maar voor hij iets kon zeggen. bent echt hopeloos he? 'Hij is een Shape Shifter, een mislukt experiment van de elfen' ze sprak de woorden uit alsof ze zelf niet een van hen, de elfen, was, maar ze voelde zich ook niet als een van hen daarna wendde ze zich tot Legolas en zei 'En ik zie mezelf hier niet als vreemdeling, ik heb jaren doorgebracht in dit woud' zei ze ijzig kalm 'En daarnaast zijn er ook leden van jou soort die vreselijk onbetrouwbaar zijn, wat je ook doet, maar ik weet wat jullie zijn en zal de fout van de soort van mijn grootmoeder niet ontkennen, jullie zijn hun fout, de fout van de elfen, maar geloof me, ik heb geen zuiver elfen bloed!' Wat ze zei was moeilijk te volgen. 'Legolas, veel plezier met dat hopeloze stuk elfen vlees, je bent vast wel in voor een hapje. En Mordon, veel succes, hun soort is bijna beter dan de jouwe' Toen liep ze wag. Maar met zijn ogen zag hij dat ze daar nog ergens zat. Maar wat kon het hem wat schelen. 'Legolas, wil je hier in het licht komen?' Hoorde hij de stem van Mordon. Die duidelijk niet vanplan was om te luisteren naar de andere elf. Legolas kronkelde uit de boom de open plek op. Waar het licht was. Hij stopte voor mordon. Omdat hij zo grood was. Kon hij makelijk oog in oog staan met mordon. Leterlijk en figuurlijk. "Lekker hapje, die elf had gelijk kom pak hem." Siste de stem in zijn hoofd. Maar dat zou hij toch niet doen. Of wel? "Nog iets te zeggen?" Siste hij.