Here I Am

Al heel vroeg werd de jonge Morgan wakker en keek haar kamer rond. Vandaag zou de dag van haar eerste training zijn. Even gaapte ze luid en rekte zich uit. Snel kleedde ze zich aan in haar smetteloze witte kleding en pakte snel een appel en rendde de duer uit. Ze wist waar ze heen moest. 5 uur 's ochtends had Loveday gezegd, en ze moest naar het Groenbos. Stilletjes liep ze tussen de bomen door en keek goed om zich heen. Loveday had gezegd dat niemand haar mocht zien en dus ging ze stilltjes in de schaduw van een boom lopen. Langzaam liep ze van schaduw naar schaduw, hopend dat ze het goed deed. Ze wist niet tot hoever ze moest doorlopen en liep gewoon maar door. Haar mentor had gezegd dat ze haar zou vinden. Haar gedachtes zakte terug naar de Ceremonie van de vorige dag. Die rare Elf Felix had haar bijna omver gelopen, ze snapte het niet echt helemaal. Wat had ze foutgedaan? Loveday had wel gezegd dat ze zich niks van haar moest aantrekken maar toch was ze een beetje onzeker. Ze had er best eng uitgezien. even zuchtte ze en keek weer rond. Waar was ze nu ongeveer? Langzaam liep ze verder en bedacht zich toen dat haar mentor tijdens de Ceremonie in een boom had gezeten. Haar ogen zochten meteen een boom die makkelijk beklimbaar was voor een meisje zoals zij. Snel rende ze eropaf en sprong tegen de stam op, deze was glad dus het had niet veel effect. Ze gleed naar beneden en lande met een plofje op de grond. Ze keek even naar haar eens witte tuniek waar nu een groene veeg op zat. Ze haalde haar schouders op en keek naar de boom. Dik keer zette ze zich anders af en greep een van de takken, met veel moeite zette ze haar voeten tegen de stam en klom op de tak. Een glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze goed op de ging zitten. Misschien was ze haar mentor wel te slim af!

-Loveday-

Loveday was al een paar uren op. Het was de dag na de cerimonie. Haar leerling zou al hou het bos in gaan. Met de hulp van de dieren zou ze haar makelijk vinden. Ondertussen had ze al een heel deel kunnen af gaan. Waar ze zich voorlopig geen zorgen over hoefde te maken. Felix had gisteren wel niet te lief gedaan. Waarschijnlijk was die boos. Omdat ze niet was uitgekozen als mentor. Ze zuchte eens, nu was zij mentor. Ergens was ze er blij mee en ergens was ze er ook niet zo blij mee. Het eerste wat ze zou zeggen. Was dat Morgan niemand mocht vertellen over haar. Ze lachte bij de gedachte. Haar mentor had dat ook als eerste gezecht. Ze miste hem echt. Hij was een soort vader voor haar. Ingo kwam aan gevlogen. Ze snapte meteen wat hij wilde zeggen. Ze ging van boom tot boom. Tot dat ze iets wit door het donkere groene bos zag lopen. Van schaduw tot shadow. Het was Morgan, het meisje deed wel wat ze had gevraagt. Of ja...Meer gezecht. Ze volgde haar leerling maar even. Om te zien wat ze van dat meisje kon verwachten. Opeens stopte Haar leerling en keek naar de bomen. Loveday kon ze niet zien. Morgan proberde in een boom te klimmen. De eerste keer lukte niet zo goed. Maar dat was ook te verwachten. De tweede keer ging het meisje al slimmer aan het werk. Loveday ging stil verder. Tot dat ze uiteindelijk achter het meisje zat. maar een beetje in de shaduw. "Goed dat je optijd bent."

Het was stil in het bos, maar dat gaf niet echt. door de stilte kon je wel meer horen. Ze had constant om zich heen gekeken, zoekend naar haar mentor. Niet dat ze verwachtte haar te vinden, want ze was toch veel beter in het verbergen dan dat ze zelf was. Maar zoals haar moeder eens had gezegd, het kan nooit kwaad om te proberen. Ze glimlachte even bij de gedachte aan haar moeder, ze was zo wijs geweest, zo rustig. Ze had altijd zo veel naar haar moeder opgekeken, het was haar grote voorbeeld. Als zij ooit beschermer werd dan wilde ze net zo wijs en dapper zijn als haar eigen moeder. Even zuchtte ze, ze mistte haar familie heel erg, maar de tijd terugdraaien kon ze niet. Even vroeg ze zich af hoe Loveday haar zou kunnen vinden. Ze klemde haar dunne armpjes om de tak heen en staarde naar de grond, eigenlijk verwachtend dat haar mentor over de grond zou lopen. Ze merkte totaal niet dat er iemand achter haar kwam zitten en schrok ook op toen ze ineens een stem hoorde. "Goed dat je optijd bent." Klonk de stem en onmiddelijk schoot Morgan overeind en draaide zich om. Haar ogen zochten even in de schaduw en vielen toen op Loveday. Twee rode blosjes verschenen op haar wangen terwijl ze knikte. Langzaam verscheen er een glimlach op haar mond en ze draaide zichzelf stuntelig om naar Loveday. ''U zei vroeg, en mij is geleerd altijd te doen wat er gezegd word.'' Zei ze verlegen en keek even naar haar handen.

Ze volgde haar leerling maar even. Om te zien wat ze van dat meisje kon verwachten. Opeens stopte Haar leerling en keek naar de bomen. Loveday kon ze niet zien. Morgan proberde in een boom te klimmen. De eerste keer lukte niet zo goed. Maar dat was ook te verwachten. De tweede keer ging het meisje al slimmer aan het werk. Loveday ging stil verder. Tot dat ze uiteindelijk achter het meisje zat. maar een beetje in de shaduw. "Goed dat je optijd bent." Evenzocht haar leerling haar. Maar al snel zag ze loveday toch zitten. wat stuntelig draaide haar leerling zich naar haar toe. Even dacht ze dat Morgan ging vallen. Gelukig was dat niet zo. ''U zei vroeg, en mij is geleerd altijd te doen wat er gezegd word.'' Antwoorde dat meisje. "Dat is goed. Maar niet altijd het beste." Ze keek met haar blauwe ogen naar Morgan. Misschien snapte ze het niet. Misschien ook wel. Ze draaide haar blik eens om en liet haar ogen over het gebied glijden. "Morgan, je mag niemand ooit iets over mij vertellen. Zelf niet dat ik bestaa. Aleen aan Mordon, Nature en mimi." Bijna precies het zelfde dat haar mentor zei. Alleen met andere namen. Ze sprong uit de boom. Het gras was nag wat vochtig en dus was grip houden moeilijker. "Heb je nog vragen?" Voeg ze dan maar. Het was beter om eerst te kijken of Morgan nog vragen had. Die ze dan zo goed mogelijk zou beantworden. Of miszschien niet. Dan zou ze zwijgen. Ze keek nog eens vanuit haar oog hoeken naar haar leerlinge. Een groene veeg zat op de witte jurk. dat was door de eerste poging om in die boom te kruipen. Ze keek nog eens goed rond. Voordat haar leerling de mond open leek te doen.

Ze had totaal niet verwacht dat haar mentor achter haar zou verschijnen, dat was ook de reden dat ze geschrokken was. Nadat ze verlegen had gesproken keek ze op naar Loveday, wachtend op een antwoord. "Dat is goed. Maar niet altijd het beste." Morgan knikte meteen, ze snapte het niet helemaal maar dat zou later waarschijnlijk wel duidelijker worden voor haar. Ze keek even het bos rond en streelde met haar vinger over een blaadje en glimlachte. ''Morgan, je mag niemand ooit iets over mij vertellen. Zelf niet dat ik besta. Alleen aan Mordon, Nature en Mimi." Ze keek Loveday even vragend aan. ''En de King toch ook?'' Vroeg ze zodra Loveday stil was en uit de boom sprong. Ze besloot haar mentors voorbeeld te volgen en sprong ook naar beneden. Ze had er niet op gerekend dat het gras nat was en ze gleed uit en belandde op haar achterste. Onmiddelijk werd haar gezicht rood en ze krabbelde overeind. Ze keek even naar de achterkant van haar jurk die er ook al niet meer uitzag. Beschaamd keek ze naar haar voeten en toen weer naar Loveday. "Heb je nog vragen?" Vroeg haar mentor en even dacht ze na, ze had een heel hoop vragen. Even ademde ze diep in en keek naar Loveday. ''Hoe kunt u zo stil door de bomen enzo lopen?'' Vroeg ze toen en schuifelde even met haar voeten. Daarna keek ze Loveday nieuwsgierig aan en sloeg haar handen even op haar rug.

Loveday beantwoordde haar eerste vraag niet, maar het leek haar wel logisch dat ze natuurlijk wel over haar mocht praten waar de King bij was of tegen de King. Haar landing op de grond was best pijnlijk en zo'n gezicht trok ze ook even. Ze keek naar haar mentro die op een knie was gezakt en even aan het gras voelde. Onmiddelijk keek Morgan nieuwsgierig naar haar. Zodra ze haar vraag had gesteld keek Loveday haar aan. "Noem me loveday of love. Geen u." Zei ze en Morgan knikte. ''Oké,'' zei ze en glimlachte even. "Dat zul je leren." Dat was het antwoord op haar werkelijke vraag en opnieuw knikte ze en keek even rond. Wie weet kon ze later als ze groot was zo lopen dat niemand wist waar ze was. Dat ze gewoon kon verdwijnenn in haar omgeving. Ze richtte haar rode ogen weer op Loveday terwijl die opstond. "Volgende vraag." Zei ze, alsof ze gewoon wist dat ze meer wilde vragen. even dacht ze na over haar volgende vraag. ''Is boogschieten echt zo makkelijk als het lijkt? Ik bedoel het lijkt zo moeiteloos te gaan.'' Ze keek Loveday aan en keek toen weer rond. Ze hoopte eigenlijk dat Loveday niet boos was om haar stuntelige val van net.

Loveday ging weer op een knie leunen en voelde aan het gras. De geur was sterk. Maar het zou niet lang deuren voor dat ze weer droog waren. ''Hoe kunt u zo stil door de bomen enzo lopen?'' Was de eerste vraag. Ze keek haar leerling aan. "Noem me loveday of love. Geen u." Verder zweeg ze weer even. "Dat zul je leren." De meeste beschermers konden toch zo stil lopen! Of niet? Misschien somigge wat minder dan andere. Maar iedereen had hun goede kanten. Loveday stond op. "Volgende vraag." Ze wist dat Morgan meer wou vragen. Ze keek naar het oosten. Daar zag je al wat licht naar voren komen. Het zou rond 6,7u wel klaar zijn. Zeker in dit bos. ''Is boogschieten echt zo makkelijk als het lijkt? Ik bedoel het lijkt zo moeiteloos te gaan.'' Ze keek eens naar Morgan. "Boogschieten is oefening geen simpel gedoe. Leren leren en leren." zo was het en zo zou het blijven. Ze liep lanzaam door. Ze knikte Morgan omp haar te volgen. "Nog vragen en als dat zo is. Vraag ze dan maar allemaal tegelijk." Zei zonder naar haar om te kijken. Ze vond het zo beter dan dat ze één vraag per keer moest antwoorden. Ze dacht aan mordon. Hun gesprek ging in het begin zo vreemd oon de gang. Maar uitijndelijk....

Geduldig en zwijgend hield Morgan haar rode ogen op Loveday gericht. Ze luisterde naar wat Loveday zei en knikte telkens. Ze moest echt nog een hoop leren, maar ze had daar gelukkig nog genoeg tijd voor. Opnieuw zakte haar gedachtes terug naar haar moeder. Als ze nog geleefd had, was ze dan nu haar mentor geweest? Had haar moeder dan in de plaats van Loveday gestaan? Had ze dan nu naar de woorden van haar moeder staan luisteren. Haar moeder zou zeker weten hebben gelachen om haar actie met zowel het boomklimmen als het eruit springen. Loveday had niks gezegd, geen glimlachje had ze getoond of een woord van zorg. Geen vraag of het wel ging en of ze in orde was. Helemaal niks. Toch besloot ze dat niet te tonen. Haar vraag over het boogschieten zorgde ervoor dat haar Mentor haar weer aankeek. "Boogschieten is oefening geen simpel gedoe. Leren leren en leren." Langzaam liep haar Mentrix door en gaf haar een knikje om te volgen. Ze knikte zelf en liep snel achter Loveday aan. "Nog vragen en als dat zo is. Vraag ze dan maar allemaal tegelijk." Loveday had haar niet aangekeken toen ze het zei. even fronste Morgan en dacht na. ''Zou ik op een Overleg aanwezig zijn samen met jou?'' Ze dacht even na, het leek haar echt fantastisch om aanwezig te mogen zijn op een Overleg van de beschermers. ''Is het leven van een beschermer zwaar?'' Dit waren eigenlijk wel al haar vragen.

Vragend keek Morgan op naar Loveday, wachtend op het antwoord van haar vragen. Maar Loveday bleef zwijgen en stilletjes liep Morgan nog altijd met haar mee. Zou ze nog antwoorden op haar vragen? Ze begon onderhand te denken dat Loveday niet meer zou antwoorden op haar vraag toen ze ineens sprak. "Misschien, ik ben er niet helemaal zeker van. Maar ik zal het eens vragen aan Mimi." Zei Loveday en Morgan knikte zonder een woord te zeggen. Ze hoopte echt dat het mocht, dat zou fantastisch zijn! Ze keek weer naar Loveday, wachend op het antwoord van haar laatste vraag. "Voor somige moeilijker dan voor de andere. Je zult het voor je eigen moeten uit maken.'' Zei Loveday en Morgan zag een kleine glimlach op het gezicht van haar mentor. Ze knikte weer en keek om zich heen. Langzaam liep ze met Loveday mee en keek naar de grond. Er waren vele sporen van dieren, zoveel dat ze ze nauwelijks uit elkaar kon halen. Lovedasy wist het blijkbaar wel want bij sommige sporen zei ze even wat het was. "Dat is een hazen spoor." Morgan zakte even door haar knieën en bekeek de sporen goed. Zo hoopte ze het beter te kunnen onthouden. Loveday was al verder gelopen en snel liep Morgan weer achter haar aan. "En dit is het spoor van een konijn." Zei Loveday en opnieuw zakte ze door haar knieën en bekeek het aandachtig en knikte toen. Ze keek weer op naar Loveday en glimlachte even. Snel liep ze weer met haar mentor mee en keek rond. Het leek alsof ze steeds dieper het woud in trokken. Ze keek naar Loveday die ineens stopte, ze zei niks en volgde haar blik naar de zon. Die was al behoorlijk gezakt, het begon al laat te worden. Moest ze niet naar huis? Loveday wenkte haar dat ze mocht gaan zitten en zwijgend ging ze toen ook zitten. Ze keek toe hoe Loveday hout sprokkelde en het allemaal op een stapel gooide. Ze keek toe hoe Loveday het vuur aanmaakte en zweeg nog altijd. Zijgend nam ze het fruit aan dat Loveday haar aanreikte en nam voorzichtig een hap. "Vandaag ga je niet terug naar huis. Dat zul je pas morgen of over twee dagen kunnen doen.'' Morgans rode ogen schoten open. ''D-d-dan p-p-pas?'' Vroeg ze stotterend en keek Loveday aan. Ze was nog nooit zo lang van huis geweest, en al zeker iet in een bos. Ze ademde even die in en probeerde zich te kalmeren. Het was toch veilig? Loveday was hier n die zou haar niks laten gebeuren, daar was ze haar mentor voor. Ze slikte even en nam een diepe adom zodat ze haar volgende vraag goed kon formuleren. ''Maar waar slapen we dan?'' Haar stem klonk zacht, en haar ogen gleden naar het vuur. Ze hoopte dat Loveday niet boos op haar was geworden, en zwijgend keek ze op naar haar.

De ogen van haar leerling schoten letterlijk open. ''D-d-dan p-p-pas?'' Stotterde Morgan er uit. Haar leerling was daar duidelijk niet aan gewend. Maar dat zou Loveday haar wel leren. Morgan ademde eens diep in en keek haar aan. ''Maar waar slapen we dan?'' Wat een vraag. Ze keek naar haar leerling. Ergens was ze wel een beetje kwaad. Maar dat zou ze niet laten merken. "Waar denk je." Het was meer een zeggen dan een vraag want. "We slapen hier. Je hoeft geen schrik te hebben. Ik blijf de hele nacht op." Misschien niet op op. Maar Ingo en de dieren zouden haar wel waarschuwen als er echt iets was. Ze ging in kleermakers zit zitten. Een hele tijd was het stil af en toe een uil de schreeuwde. "Heb je ooit al verhalen over mij gehoort?" Vroeg ze dan maar om het ijs te breken. En anders zou ze haar wel een les kunnen geven. Of ze kon een van de verhallen vertellen. Natuurlijk kon ze ook zeggen waar ze naar toe gingen. Maar ze zou natuurlijk eerst moeten wachten. Loveday stond op. Stil en geluidsloos. Want ze hoorde iets. "Blijf hier." Fluisterde ze naar Morgan. Ze schoot de struiken in en sloop een eindje verder. Daar zag ze een schaduw. Maar het was ee hert die op een paar takjes was gelopen. Ze knikte naar het beest en liep rustig terug. Langzaam kwam ze terug op de open plek en ging weer zitten in kleermekers zit. Niets aan de hand. Wat ging je zeggen?" Zei en vroeg ze. Nu was het stil, de gewoone bos geluiden dat ze zo gewend was waren er. Maar haar ogen liepen af en toe de omheving rustig rond. Ze focuste zich op ieder geluid. Want zij had geleerd welk geluid een indringer was of een dier. Maar dat hert... Ze was toen gefucust op Morgan. Dus was het het best dat ze was gaan kijken. Morgan deed haar mond open.

"Waar denk je." Was het antwoord van Loveday en Morgan slikte toch even. Het bos leek toch best wel eng nu het donker werd. Ze wist niet wat ze hiervan moest denken, ze moest nu op de bosgrond slapen en niet thuis in haar warme bed. Onbewust rilde ze even en keek haar mentor aan. "We slapen hier. Je hoeft geen schrik te hebben. Ik blijf de hele nacht op." Zachtjes knikte Morgan en keek naar haar voeten. Ze keek toe hoe haar mentor ging zitten en bleef zelf nog staan. "Heb je ooit al verhalen over mij gehoord?" Vroeg ze en voordat kon antwoorden stond Loveday geruisloos op. Wat was er aan de hand? Morgans ogen schoten open van schrik en angst. "Blijf hier." Fluisterde ze en schoot de struiken in. Stilletjes liet ze zich tot de grond zakken en sloot haar ogen. Toen hoorde ze weer voetstappen en ze opende haar ogen en zag dat Loveday weer terug was. Haar mentor ging weer in kleermakerszit zitten en Morgan volgde haar voorbeeld. '' Niets aan de hand. Wat ging je zeggen?" Morgan keek Loveday aan maar zweeg nog even. Haar eigen ogen gleden over de omgeving, het was toch best wel eng om op dit tijdstip in het bos te zijn. Maar ze moest Loveday vertrouwen, daarvoor was ze tenslotte toch haar mentor? Even ademde Morgan diep in en keek naar haar handen, die ze in haar schoot had gelegd. ''Nou, ik heb gehoord dat je je erg afzondert van de rest en vaak dagen op pad gaat.'' Ze keek Loveday weer aan. Meer dan dat had ze niet echt over haar gehoord, nou er was nog een ding. ''Maar ook dat je heel goed met dieren kan communiceren,'' vervolgde Morgan en glimlachte toch even. Haar stem klonk niet vreemd, ze bedoelde het goed. Ze wilde Loveday niet kwaadmaken, vooral niet hier in het bos, weg van de rest. Ze zuchtte even en keek weer om zich heen. Ze voelde zich nog altij ongemakkelijk in het bos, ze hoopte echt dat dit gevoel zou wennen. Want ze had het voorgevoel dat ze wel vaker dit soort tripjes zou gaan maken met Loveday.

-Omg! echt sorry voor deze late reactie, ik was dit topic gewoon compleet vergeten

''Nou, ik heb gehoord dat je je erg afzondert van de rest en vaak dagen op pad gaat.'' Morgan leek even te twijfelen. ''Maar ook dat je heel goed met dieren kan communiceren,'' Ze knikte even. "Wat scheelt er Morgan, er licht iets op je geest... Vertel het." Morgans ogen deden haar wat denken aan Mordon. Ze vroeg zich even af wat hij nu zou doen. Jagen, slapen, verkennen? Op dit uur zou zelf zij nog eens rond lopen om te zien, of de grenzen vijlig waren. Maar Morgan kon ze moeilijk alleen laten. Nature, Mordon en de rest zouden het wel alleen aan kunnen. "Je hoeft je nergens zorgen om te maken, je zult een prima beschermer worden." 'Zeker als je goed naar me luistert.' Mombelde ze er nog even bij. Het vuur stak al goed op, maar toch bleef de kilte hangen. Misschien, kwam het doordat de winter er aan kwam, of toch zeker de herst. Of zou er echt iets mis zijn. Het bos was allesints erg stil. Ze spiste ij elk geluid haar oren. De wind fluisterde in haar oren. "in elk einde is een begin." Mompelde ze weer. "De zware storm is pas voor bij als zij...." Vervrinkt in haar gedachten, hoorde ze stemmen, in het vuur zag ze vreemde figuuren. Ze sloot even haar ogen en luisterde gespannen. Toen keek ze Morgan recht aan. "Vergeet dat nooit." Mompelde ze nog. "Zei je wat Margan?" Door de gedachten had ze niets anders gehoord of gezien. Er kwam een storm aan, maar wie waren... zij...?



[Heeft niet heb toch maar af en toe internet.]