You must be kidding me!

Met geruisloze stappen liep een jonge vampier tussen de bomen door, hij had geen bepaalde eindbestemming maar hij ging onbewust toch de verkeerde kant op. Hij wist dat hij door het territoriuim liep van de tovenaars, maar was niet bang voor hen. Hij was snel genoeg om ze te kunnen ontlopen dus hij was niet in gevaar. Hij had al gevoed voordat hij hier kwam dus hij zou in princiepe geen schade kunnen aanrichten hier. Zachtjes zuchtte hij, hij wist dat er iemand in de buurt was. Hij rook het gewoon. Hij kon zichzelf niet weerhouden om van richtinng te veranderen. Hij rook wel dat de onbekende alleen was dus hij kwam niet in zeer diepe problemen. Hij wist niet wat hem bezielde door op een tovenaar af te gaan. Was hij levensmoe? Wilde hij gewoon dood? Hij wist het zelf echt niet, maar het maakte niet veel uit. Hij had niet echt veel om voor te leven, zijn familie had hij vernield en zijn dierbare kleine zusje was verdwenen. Opnieuw zuchtte hij en sloot zijn ogen. Met gesloten ogen liep hij door totdat hij ineens tegen iemand aanliep...

-Denaii Only!-

Denaii liep door, ze was in de war. Maia was haar mentor, en Seth leek een goede leider, maar ze voelde zich nog altijd niet erg thuis in het Wiz territorium. Het was anders, ze was leuk opgevoed, en haar adoptieouders waren zeer aardig altijd, al was zij dat niet altijd. Maar toch, de laatste tijd zat ze steeds meer te denken aan haar echte familie. Ze wist nog dat ze een broer had gehad, maar wat was er met hem gebeurt? Ze schudde haar hoofd, en dacht aan fijne dingen, zoals Maia, die haar vanalles ging leren. Ze wou alles weten, en leren. Dan ging ze de beste tovenares ooit worden! Wie haar ouders ook waren, ze zouden dan vast trots op haar zijn! Denaii zuchtte, en liet een vlammetje op haar vingers likken, haar ouders. Opnieuw was ze bij het gevoelige onderwerp gekomen, kon ze dan niets zeggen zonder een verband te leggen? Ze keek gefrustreerd naar een struik, die spontaan in brand vloog. Ze zuchtte, ze moest kalmer worden, straks vloog het hele bos in brand. Dat zou Maia vast niet leuk vinden! Ze liep verder, en genoot van de zon op haar blonde haren. Ze was in de richting van de grijzeachtige metaalkleurige hoogbergen gelopen. Denaii vond het niet fijn hier, ze lucht had een metaalachtige bijsmaak in haar mond, en ze keek toen ook niet al te blij toen ze toch de bergen inliep. Waarom? Dat wist ze niet, ze had gewoon zo'n voorgevoel. Een vogel scheerde door de lucht, en Denaii die de stilte gewoon was sloot haar ogen even. Ze voelde dat ze tegen iets aanliep, waar het was niet hard. Geschrokken opende ze haar ogen en keek naar een vamp. Ze keek hem aan, maar was niet bang. In haar hoofd vochten twee stemmetjes om voorrang, de een zei dat ze moest gillen en wegrennen, de andere zei dat de een haar kop moest houden. Denaii schudde haar hoofd, was ze al zover de Hoogbergen ingedrongen? 'Euhm, sorry?' Begon ze onhandig. Ze ging rechtop staan, en veegde het stof af. Waarom rende ze niet weg? owja, ze was de almachtig wizard! Niet dus. Maar ze kon doen alsof! Ha! Dit alles speelde slechts in een seconde af in haar hoofd. 'Sorry, ik lette niet op!' Waarom verontschuldigde ze zich bij een Vamp? Denaii keek een beetje raar, en kneep argwanend haar ogen een beetje toe. Waarom was die eigenlijk hier? 'Wat doe je hier?' Vroeg ze met iets met arrogantie in haar stem. Dat wa sniet hoe ze was, maar als ze bang deed was ze zeker dood. Ondood dood. Whatever! 'Jij hoort hier niet te zijn!' Denaii liet de arrogantie maar achterwege, die was niet nodig, ze ging zich hieruit redden zonder magie! Maia, het was leuk je gekend te hebben! Zei ze in zichzelf. Met iets meer interrese keek ze de vamp aan, hij was nogal... zwart. Zijn haar, ogen, kleding, het type-bat/bad. Een klein grijnsje verscheen over haar gezicht. Hij had nog niets gezegt, en dat was waarop Denaii wachtte, voor ze ging schreeuwen en wegrennen.

Geschrokken keek Brandon naar datgene waar hij tegenaan was gelopen en zuchtte even toen hij zag dat het nog maar een jonkie was. Maar toch schoot er een glimp van verbazing door zijn ogen, ze kwam hem vaag bekend voor. hij wist niet waarvan, maar het was toch onmogelijk. ''Euhm, sorry?'' Begon het meisje onhandig en even toonde Brandon een glimp van een glimlach. Het was een kind, hooguit een hele jonge leerling. 'Sorry, ik lette niet op!' Zei het jonge meisje toen en Brandon knikte alleen maar even. Hij vond het niet erg dat ze tegen hem aan was gelopen. ''Het geeft niet,'' sprak hij rustig en trok zijn mond toch weer tot een strakke lijn. Het meisje keek het raar aan en kneep haar ogen argwanend toe. 'Wat doe je hier?' Vroeg het meisje en hij hoorde iets van arrogantie in haar stem. Hij keek aar strak aan en haalde achteloos zijn schouders op. Waarom zou hij zichzelf moeten verantwoorden tegenover een kind. 'Jij hoort hier niet te zijn!' Hij hoorde nu geen arrogantie meer en even lachte hij. ''Zie ik eruit alsof het mij wat kan schelen of ik hier wel of niet mag zijn?'' Klonk zijn koele wedervraag. Hij was niet van plan haar iets aan te doen, ze was nog maar een kind! Maar hij mocht deze zwakte niet tonen, maar toch was er iets anders aan dit meisje. Hij had haar zien grijnzen maar gaf geen krimp. zijn ogen kneep hij even samen en keek het meisje onderzoekend aan. Nog altijd zweeg hij, hij vond het net nodig haar meer info te geven.

Ze voelde dat ze tegen iets aanliep, waar het was niet hard. Geschrokken opende ze haar ogen en keek naar een vamp. Ze keek hem aan, maar was niet bang. In haar hoofd vochten twee stemmetjes om voorrang, de een zei dat ze moest gillen en wegrennen, de andere zei dat de een haar kop moest houden. Denaii schudde haar hoofd, was ze al zover de Hoogbergen ingedrongen? 'Euhm, sorry?' Begon ze onhandig.''Het geeft niet,'' sprak hij rustig en trok zijn mond toch weer tot een strakke lijn. Ze ging rechtop staan, en veegde het stof af. Waarom rende ze niet weg? owja, ze was de almachtig wizard! Niet dus. Maar ze kon doen alsof! Ha! Dit alles speelde slechts in een seconde af in haar hoofd. 'Sorry, ik lette niet op!' Waarom verontschuldigde ze zich bij een Vamp? Denaii keek een beetje raar, en kneep argwanend haar ogen een beetje toe. Waarom was die eigenlijk hier? 'Wat doe je hier?' Vroeg ze met iets met arrogantie in haar stem. Dat wa sniet hoe ze was, maar als ze bang deed was ze zeker dood. Ondood dood. Whatever! 'Jij hoort hier niet te zijn!' Denaii liet de arrogantie maar achterwege, die was niet nodig, ze ging zich hieruit redden zonder magie! Maia, het was leuk je gekend te hebben! Zei ze in zichzelf. Met iets meer interrese keek ze de vamp aan, hij was nogal... zwart. Zijn haar, ogen, kleding, het type-bat/bad. Een klein grijnsje verscheen over haar gezicht. Hij had nog niets gezegt, en dat was waarop Denaii wachtte, voor ze ging schreeuwen en wegrennen. Zie ik eruit alsof het mij wat kan schelen of ik hier wel of niet mag zijn?'' Klonk zijn koele wedervraag. Denaii haalde haar schouders op, 'Ik kon het toch vragen?' Zei ze half om zich heen kijkend. Hmm, ze was niet zo ver gegaan, dus het was nog niet zo erg. Ze keek de vamp aan, en vroeg zich af hoe hij heette, en waarom hij haar nog niet had aangevallen. Haar onbegrijpende frons verscheen op haar voorhoofd, en ze keek hem aan. 'Maarre, er zijn hier Wizzys die je voor minder in brand laten vliegen.' Zei ze half gapend, alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. hij kon het maar beter weten, Denaii had geen afkeer wegend vamps, in tegenstelling tot de meeste van haar volk. Ergens kwam hij haar heel vaag bekend voor, en ze wou juist vragen wie hij was, toen ze haar vraag weer inslikte. Vanwaar zou zij een vamp kennen? Denaii zuchtte, ze zou dit niet tegen Maia kunnen vertellen, die zou haa rlevend villen als ze erachter kwam dat Denaii hem niets had gedaan. Of Seth, die zou haa rwaarschijnlijk in een brandende kooi stoppen, die naar vlees rook, en dan een uitgehongerde roedel wolven erin toveren. Hmm, dan koos ze toch voor Maia, dat was waarschijnlijk minder pijnlijk.

Nog altijd keek Brandon neer op het jonge meisje en gaf nog altijd geen krimp. Hij was niet bang voor dit jonge meisje, en al helemaal niet omzat ze zo nodig een tovenaar was. hij had de gestoorde king van haar volk al ontmoet, dat was echt een mafkees. Na zijn laatste opmerking halde ze haar schouders op. 'Ik kon het toch vragen?' Zei ze half om zich heen kijkend. Brandon knikte zwijgend. ''Ja natuurlijk mag je het vragen.'' Antwoordde hij kalm. Hij merkte dat het meisje hem aankeek en hij richtte zijn hele lichtblauwe ogen op haar. Ergens in zijn achterhoofd kende hij dit meisje, maar hij kon haar nergens plaatsen. Hij schudde even zijn hoofd om deze gedachtes weg te werken uit zijn hoofd. 'Maarre, er zijn hier Wizzys die je voor minder in brand laten vliegen.' Zei het meisje half gapend, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Even haalde hij zwijgend zijn schouders op en keek haar aan. ''Maar ik weet dat jij me niet in de brand zal laten vliegen,'' sprak hij zacht en glimlachte nu echt. Zijn mondhoeken ver opgetrokken tot een vriendelijke glimlach. Een glimlach die in zijn kindertijd vaak verscheen op zijn gezicht. ''Ga me vooral niet vragen waarom ik dat zeg, ik weet het gewoon.'' Hij grinnikte even en keek naar de lucht. Hij was niet bang voor haar, zij zou hem niks doen. Diep van binnen wist hij dat zeker, al wist hij niet echt hoe hij daaraan kwam. Was het een of andere vage herinnereing die wel gevoel losliet maar geen beeld of geluid gaf? Hij zuchtte even zachtjes en keek het meisje weer aan. ''Natuurlijk vraag jij je af waarom ik je niet aanval nietwaar?'' Sprak hij verder, deze conversatie had hem al meer woorden gekost dan de gemiddelde conversaties in zijn vampiersleven. ''Nou dat zal ik je zeggen,'' begon hij enkeek even weg. ''Eigenlijk weet ik dat dus ook niet.'' Mompelde hij stilletjes.

-jeej faalpost-

Een klein grijnsje verscheen over haar gezicht. Hij had nog niets gezegt, en dat was waarop Denaii wachtte, voor ze ging schreeuwen en wegrennen. Zie ik eruit alsof het mij wat kan schelen of ik hier wel of niet mag zijn?'' Klonk zijn koele wedervraag. Denaii haalde haar schouders op, 'Ik kon het toch vragen?' Zei ze half om zich heen kijkend. ''Ja natuurlijk mag je het vragen.'' Antwoordde hij kalm. Hmm, ze was niet zo ver gegaan, dus het was nog niet zo erg. Ze keek de vamp aan, en vroeg zich af hoe hij heette, en waarom hij haar nog niet had aangevallen. Haar onbegrijpende frons verscheen op haar voorhoofd, en ze keek hem aan. 'Maarre, er zijn hier Wizzys die je voor minder in brand laten vliegen.' Zei ze half gapend, alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. ''Maar ik weet dat jij me niet in de brand zal laten vliegen,'' sprak hij zacht en glimlachte nu echt.hij kon het maar beter weten, Denaii had geen afkeer wegend vamps, in tegenstelling tot de meeste van haar volk. Ergens kwam hij haar heel vaag bekend voor, en ze wou juist vragen wie hij was, toen ze haar vraag weer inslikte. Vanwaar zou zij een vamp kennen? Denaii zuchtte, ze zou dit niet tegen Maia kunnen vertellen, die zou haa rlevend villen als ze erachter kwam dat Denaii hem niets had gedaan. Of Seth, die zou haa rwaarschijnlijk in een brandende kooi stoppen, die naar vlees rook, en dan een uitgehongerde roedel wolven erin toveren. Hmm, dan koos ze toch voor Maia, dat was waarschijnlijk minder pijnlijk. Natuurlijk vraag jij je af waarom ik je niet aanval nietwaar?'' Sprak hij verder, en Denaii knikte, ja dat wou ze wel weten. "'Nou dat zal ik je zeggen,'' begon hij enkeek even weg. ''Eigenlijk weet ik dat dus ook niet.'' Mompelde hij stilletjes. Ze lachte, dat is ook een antwoord! 'Weet je, ken ik jou misschien al?' Vroeg ze, oops. Ze had het dan toch gevraagt, nu ja, ze kon niet meer terug, dus wachtte ze af. Ze wist dat dit een grote uitzondering op de regel was, dat hij haar niet aanviel, en ze was dan ook blij. En ze vond hem aardig, al zou ze dat nooit toegeven!

-Zelfde hiero, ugh-

Nog altijd keek hij neer op het jonge meisje, hij wist maar al te goed dat ze hem niks aan zou doen. Maar waarom kon hij maar niet bedenken. Maar zij, zij leek hem zo bekend. En toch kon hij haar niet in zijn gedachtes plaatsen. Ze leek zo vreemd, zo onbekend. Maar hij wist dat hij haar kende. Hij wist het zeker! Maar zij wist nu ook dat hij haar geen kwaad zou doen, dat had hij immers gezegd. Telkens als hij sprak knikte het meisje, maar antwoorden deed ze niet echt. Hij vroeg zich af wat ze allemaal wist, en waar ze toe in staat was. ''Weet je, ken ik jou misschien al?'' De vraag van het meisje deed hem opschrikken uit zijn gedachtes. Even staarde hij haar verward aan. Wie was zij, waarom vroeg ze zoiets? ''Dat is onmogelijk,'' snauwde hij haar ineens toe. ''Kijk eens naar jezelf, je bent een Tovenaar, en wat ben ik? Ik ben een Vampier, natuurlijk ken ik je niet!'' Hij schrok een beetje van zijn eigen woorden. Zijn gevoel kede haar wel, maar dat kon hij niet toegeven. Maar zijn toon, ze was nog maar een kind. Even boog hij zijn hoofd en zuchtte. ''Sorry, ik had niet zo tegen je uit mogen vallen.'' Mompelde hij zacht en keek het meisje weer aan. ''Wat is touwens je naam?'' Vroeg hij toen, proberend een ander onderwerp te openen.

-jeej flut en echt laat
SORRYSORRYSORRY

Ze lachte, dat is ook een antwoord! 'Weet je, ken ik jou misschien al?' Vroeg ze, oops. Ze had het dan toch gevraagt, nu ja, ze kon niet meer terug, dus wachtte ze af. Ze wist dat dit een grote uitzondering op de regel was, dat hij haar niet aanviel, en ze was dan ook blij. En ze vond hem aardig, al zou ze dat nooit toegeven! Even staarde hij haar verward aan. ''Dat is onmogelijk,'' snauwde hij haar ineens toe. ''Kijk eens naar jezelf, je bent een Tovenaar, en wat ben ik? Ik ben een Vampier, natuurlijk ken ik je niet!'' Ze schrok van zijn felle toon, en wou hem juist een fel antwoord teruggeven, toen ze zijn uitdrukking zag. Even boog hij zijn hoofd en zuchtte. ''Sorry, ik had niet zo tegen je uit mogen vallen.'' Mompelde hij zacht en keek het meisje weer aan. ''Wat is touwens je naam?'' Vroeg hij toen, proberend een ander onderwerp te openen. Ze staarde hem nog even boos aan, en zuchtte toen ook. 'Denaii..' Ze twijfelde even, 'Denaii Naji'Moîra' Haar volle naam. Ze staarde hem uitdagend aan, wat zou hij hierop te zeggen hebben? Ze vroeg zich af wat zijn naam was, en liet haar blik toen afdwalen. Daarnet was hij fel uitgekomen, maar hij had een soort van zijn eexcuses aangeboden, ze had nog nooit van een vamp gehoord dat die beleefd was. Hij was zeker de grote uitzondering op de regel. Hij had toch iets bekend, iets wat tegen haar gedachten aan bleef zagen, alsif ze iets heel belangrijk over het hoofd zag. En toch kon ze niet bedenken wat.

Nog altijd had hij best wel spijt dat hij het meisje had afgesnauwd. Het meisje was wel geschrokken van zijn toon en dit maakte het voor hem zelfs nog erger. Als je hem nu zo zou zien zou je niet zeggen dat hij vroegr echt een schat van een jongen was. Hij wist het zelf wel, hij was een engeltje geweest. Maar zijn nieuwe leven had hem veranderd, en jammergenoeg op een slechte manier. En hij wilde best vriendelijk zijn voor anderen maar het lukte hem gewoon niet meer, de pijn uit zijn verleden hield hem constant tegen. Het meisje keek hem nu boos aan en hij wendde zijn blik af. Hij hoorde haar even zuchten en keek haar kant weer op. 'Denaii..' Hoorde hij het meisje zeggen en keek haar nu nieuwsgierig aan 'Denaii Naji'Moîra' Het meisje staarde hem uitdagend aan. Bij het horen van haar achternaam voelde Brandon net alsof hij een enorme stomp in zijn maag kreeg. Zijn gezicht verschoot van het kalme en koele masker terug naar pure verbijstering. Naji'Moîra was vroeger ook zijn naam geweest, maar in een poging zich verder te verwijderen van zijn verleden had hij zijn naam veranderd. In plaats van Brandon Naji'Moîra, heette hij nu Brandon Sethfire. Langzaam begon hij met zijn hoofd te shudden waardoor zijn zwarte haar voor zin ogen heen en weer vloog. Dit was onmogelijk, of toch niet. Hij staarde Denaii aan en deed lngzaam een stap naar voren en bekeek haar van top tot teen. Opnieuw liep hij verder naar voren tot hij voor haar stond en op haar neer keek. ''Onmogelijk,'' mompelde hij zacht. ''Ben jij dat echt?'' vroeg hij met een schorre stem en keek haar recht in haar ogen. Toen schudde hij weer zijn hoofd en keerde haar zijn rug toe. ''Nee,'' sprak hij voor zichzelf maar wel hoorbaar. ''Sorry, ik verwarde je met iemand anders. En diegene is vast allang dood'' Mompelde hij terwijl hij zelf toch echt nog twijfelde. En zelfs al was dat wel zo, vroeg of laat zou hij haar dn ook nog pijn doen. En dat was het laatste dat hij wilde. Hij sloeg zijn armen strak over elkaar en spande zijn spieren. Dit was juist de situatie waar hij nooit aan had willen denken.

Zodra hij schrok van haar naam zag hij haar kwade blik veranderen naar een bezorgde blik. Ze dacht vast dat hij niet spoorde, daar had ze vast gelijk in. Hij begon het een beetje te verliezen. 'Gaat het wel?' Vroeg Denaii ongerust en Brandon schudde met zijn hoofd. ''Nee het gaat niet, ik verlies mijn verstand.'' Mompelde Brandon op een vreemde toon. hij keek het meisje aan en zuchtte zacht, waarom was haar toon zo ongerust geweest? Was ze dan toch wie hij dacht dat ze was? Opnieuw schudde hij zijn hoofd en richtte zijn verwarde blik op Denaii. 'Waarom schrok je zo?' Vroeg Denaii twijfelend maar Brandon zweeg. Ze begreep er waarschijnlijk helemaal niks van. Maar wi wel, hij gedroeg zich als iemand die echt zijn verstand was verloren. Toen haalde hij zijn schouders op enkeek weer weg. ''Dat gaat jou niks aan. Dat zijn mijn privézaken,'' antwoordde hij kort en haalde toch even een hand door zijn haar. En zelfs al was het waar, het zou haar alleen maar in gevaar brengen. Het was niet goed voor beide, een zucht verliet zijn mond en hij keek even vanuit zijn verre oogoeken achterom naar Denaii. Hoe zou zij reageren? Zou ze weer kwaad worden, of zou ze net zo'n ongeruste toon aanslaan als dat ze net deed. Hij snapte haar niet meer, maar dat deed er niet meer toe. Hij wachtte gespannen op haar reactie.


-WHOOO NIET TE LAAT =)

Hij staarde Denaii aan en deed lngzaam een stap naar voren en bekeek haar van top tot teen. Opnieuw liep hij verder naar voren tot hij voor haar stond en op haar neer keek. ''Onmogelijk,'' mompelde hij zacht. ''Ben jij dat echt?'' vroeg hij met een schorre stem en keek haar recht in haar ogen. Toen schudde hij weer zijn hoofd en keerde haar zijn rug toe. ''Nee,'' sprak hij voor zichzelf maar wel hoorbaar. ''Sorry, ik verwarde je met iemand anders. En diegene is vast allang dood'' Mompelde hij. 'Gaat het wel?' Vroeg ze ongerust. Hij leek hard te twijfelen, maar hoe kon ze hem nu kennen? Hij had daarstraks nog zelf gezegt dat zij een wiz was en hij een vamp. 'Waarom schrok je zo?' Vroeg ze twijfelend. Ze verstond er niets van. Nope, ze begreep het niet. Haar gezicht werd terug glad, terwijl haar ogen nog steeds stormachtig stonden. Waarom was hij zo verbaast geweest? En wie was 'Diegene'? Brandon schudde met zijn hoofd. ''Nee het gaat niet, ik verlies mijn verstand.'' Mompelde Brandon op een vreemde toon. Opnieuw schudde hij zijn hoofd en richtte zijn verwarde blik op Denaii. Echt, ze begreep dus niets meer van hem! EN van zichzelf, maar dat was al langer zo. Toen haalde hij zijn schouders op enkeek weer weg. ''Dat gaat jou niks aan. Dat zijn mijn privézaken,'' antwoordde hij kort en haalde toch even een hand door zijn haar. Ze keek hem kwaad aan, 'Hallow, ik ben hier, ik loop een vamp tegen het lijf! Hjij bijt me niet, en daarom ben ik blij, vervolgens vraagt hij mijn naam, en reageerd heel raar, om vervolgens te zeggen dat het me niets aangaat!' Ze had niet door dat ze was gaan schreeuwen, en ze hield verschrikt haar mond. Ze zuchtte, en staarde hem wel nog kwaad aan, 'Mag ik dan wel jouw naam weten?' Vroeg ze hem stuurs. 'Als dat mijn zaken wel zijn..' Mompelde ze er onhoorbaar achterna. Ze keek hem expres niet aan.

WHOOT! I'm proud on you :3

Nog altijd wachtte Brandon de reactie van Denaii af, nog altijd twijfelend over hoe ze zou reageren.'Hallow, ik ben hier, ik loop een vamp tegen het lijf! Jij bijt me niet, en daarom ben ik blij, vervolgens vraagt hij mijn naam, en reageerd heel raar, om vervolgens te zeggen dat het me niets aangaat!' Brandon schudde zachtjes zijn hoofd. Hij had wel verwacht dat ze zou gaan schreeuwen en zeeg even toen ze ineens stil was. ''Je zult het toch niet begrijpen,'' sprak hij zacht en draaide zich weer om. Hij hoorde haar zuchten en ontmoette haar kwade blik. 'Mag ik dan wel jouw naam weten?' Vroeg ze hem stuurs. Brandon zuchtte zachtjes en zette zich af om op een uitstekende rots te springen en te gaan zitten. ''Ik ben Brandon Seth...Naj....'' Hij viel stil en schudde zijn hoofd. ''Ik heb geen achternaam meer, ik dien die niet te dragen met mijn schande.'' Hij keek weg en staarde naar een steen. ''Niet dat jij er veel van zou begrijpen, je weet niet wat ik heb gedaan in mijn leven.'' Sprak hij triest en balde zijn hand even tot een vuist. ''Of wat ik verloren ben,'' sprak hij er zacht en nauwelijks hoorbaar achteraan.

-WHOOO ZELFDE AVOND NOG, DIT GAAT GOED>3

Opnieuw schudde hij zijn hoofd en richtte zijn verwarde blik op Denaii. Echt, ze begreep dus niets meer van hem! EN van zichzelf, maar dat was al langer zo. Toen haalde hij zijn schouders op enkeek weer weg. ''Dat gaat jou niks aan. Dat zijn mijn privézaken,'' antwoordde hij kort en haalde toch even een hand door zijn haar. Ze keek hem kwaad aan, 'Hallow, ik ben hier, ik loop een vamp tegen het lijf! Hjij bijt me niet, en daarom ben ik blij, vervolgens vraagt hij mijn naam, en reageerd heel raar, om vervolgens te zeggen dat het me niets aangaat!' Ze had niet door dat ze was gaan schreeuwen, en ze hield verschrikt haar mond. Ze zuchtte, en staarde hem wel nog kwaad aan, 'Mag ik dan wel jouw naam weten?' Vroeg ze hem stuurs. 'Als dat mijn zaken wel zijn..' Mompelde ze er onhoorbaar achterna. Ze keek hem expres niet aan. ''Je zult het toch niet begrijpen,'' sprak hij zacht en draaide zich weer om. Brandon zuchtte zachtjes en zette zich af om op een uitstekende rots te springen en te gaan zitten. ''Ik ben Brandon Seth...Naj....'' Hij viel stil en schudde zijn hoofd. ''Ik heb geen achternaam meer, ik dien die niet te dragen met mijn schande.'' Hij keek weg en staarde naar een steen. ''Niet dat jij er veel van zou begrijpen, je weet niet wat ik heb gedaan in mijn leven.'' Sprak hij triest en balde zijn hand even tot een vuist. Hij fluisterde er nog iets onverstaanbaars achterna, en ze keek hem verdrietig aan. Ze wist hoe het was om iets te verliezen, niemand kon het begrijpen, maa je wou het toch kwijt. 'Niet alleen jij hebt een vergooid leven' Sprak ze zachtjes. Ze haalde diep adem, en staarde weg, 'Toen ik klein was, heb ik mijn familie verloren, ik ben gevonden in het bos, en geadopteerd, ik weet hoe het is' Nu pas keek ze hem aan, hoe zou hij hierop reageren? Ze wist het niet, en het kon haar plots net meer schelen, ze was doodmoe plots, en de vermoeidheid van de afgelopen nacht kwam plots op. Ze leunde tegen een rots, en liet zich zachtjes neerzakken, tot ze op de grond zat. Het was gewoon teveel geweest.

-Sorry, was-ben- niet echt in n poststemming :/ -

ik post alleen voor de afleiding...

Brandon keek het meisje nog altijd aan, niet wetend hoe ze zou reageren. Niet dat ze er iets van zou begrijpen, ze wist niet eens wie hij was. Hij durfde haar nu niet aan te kijken, simpelweg omdat hij niet wilde weten hoe ze reageerde. ''Niet alleen jij hebt een vergooid leven'' Sprak ze zachtjes. Ze haalde diep adem, en staarde weg, ''Toen ik klein was, heb ik mijn familie verloren, ik ben gevonden in het bos, en geadopteerd, ik weet hoe het is'' Nu pas keek ze hem aan. Brandon staarde naar zijn gebalde vuist en zweeg. Nog altijd begreep ze het niet, ze wist niet wat hij had gedaan. Langzaam draaide hij zijn hoofd zo dat hij haar aankijken, zelfs nu ze zat. ''Als ik het mag vragen, wie waren je familie?'' Vroeg hij zach en keek haar vragend aan. Hij wist niet helemaal waarom hij dit vroeg maar ergens in zijn gedachtes wist hij het wel. ''En waarom zijn ze dood?'' De vraag rolde uit zijn mond voor hij er erg in had en onmiddelijk keek hij weg en staarde naar de lucht. ''Als je het niet wil zeggen doet het er niet toe hoor.'' Zei hij er nog snel achteraan en keek nog altijd weg.

Nog altijd staarde Brandon voor zich uit, hij wist niet echt meer wat hij moest zeggen tegen haar. Maar er was een ding dathij nu wel zeker wist, dat wist hij bij haar naam al, maa zij was iemand die hij ooit lief had gehad. Hij ontweek haar verdrietige blik en keek naar zjn gebalde vuisten. 'Niet alleen jij hebt een vergooid leven' Sprak ze zachtjes. Ze haalde diep adem, en staarde weg, 'Toen ik klein was, heb ik mijn familie verloren, ik ben gevonden in het bos, en geadopteerd, ik weet hoe het is' Hij ontmoette haar blik en zijn gelaatstrekken werden even wat vriendelijker. ''Aha op die manier,'' zei hij zacht maar werd toch steeds nieuwsgieriger. Bij zijn volgende vraag eek hij haar beslist niet aan, zijn ogen ouden hem zo verraden. 'Ik weet het niet echt, het enige dat ik weet, is dat ze van achternaam Naji'Moîra noemden, en dat ze mij weg hebben gebracht.' Ze keek naar haar handen, die samengevouwen op haar schoot lagen. 'Maar ik weet dat ze het niet wouden, er moest wel iets gebeurt zijn. Ik heb soms flashen van vroeger, en waarschijnlijk had ik nog een broer of zus.' Het laatste murmelde ze voor zich uit. ''Een broer,'' mompelde hij toe en keek haar aan. ''Je had een oudere broer.'' Hij opende zijn handen en staarde naar zijn handpalmen. Zou ze nu al een conclusie kunnen trekken? ''Een broer die het zichzelf nooit kan vergeven wat hij heeft gedaan,'' zijn stem klonk zwakker dan voorheen en hij zuchtte zacht.

Hij wist niet hoe ze zou reageren op zijn opmerking, ze kon hem natuurlijk alsnog verbranden, of woorden naar hem schreeuwen die totaal niet bij een meisje zoals zij zouden passen. Even schudde hij zijn hoofd, hij moest zijn aandacht erbij houden. Ze keek op, staarde hem aan, stond op, en sloot haar mond. 'Hoe weet jij dat nu...' Ze eindigde haar vraag niet. Brandon tilde nu zelf zijn hoofd op en ontmoette haar blik. Zwijgend keek hij haar aan, eigenlijk niet wetend wat hij moest zeggen. 'Dit is onmogelijk!' Fluisterde ze zachtjes voor zichzelf uit en met zijn goede gehoor kon hij het horen en zuchtte even. 'Brandon? My brother? No way! Its just.. not possible!' Ze keek naar hem, en aarzelde. Langzaam stond Brandon nu op en sprong van de rots af. Zijn voeten maakte een geluidsloze aanraking met de grond en hij keek haar aan. Zwijgend liep hij op haar af en keek haar recht aan. '' Why? Why is it impossible?'' Vroeg hij met een zachte en gekwelde stem. ''Ik ben Brandon Naji'Moîra, en dat zal ik alijd blijven. Zelfs nu ik meer bekend sta als Brandon Sethfire.'' Hij zuchtte en keerde haar zijn rug toe. Waarom deed hij dit, zo bracht hij haar alleen maar in problemen en gevaar. Maar iets in zijn hart vertelde hem dat hij niet weg mocht lopen, nee hij moest nu blijven. ''Je weet niet hoe ik me voelde, ik had alles verloren, mam, pap, en zelfs jou. Niet dat je je veel van mij kan herinneren, jij was destijds nog jong. En alle tijd die jij bij de tovenaars hebt doorgebracht, omringt door mensen die om je geven, zo alleen heb ik het moeten doorbrengen.'' Hij schudde opnieuw zijn hoofd. ''Niet dat je het echt zult begrijpen,'' hij draaide even zijn hoofd om en keek haar aan. ''Maar ik denk dat het beter is als ik ga en nooit meer terug kom. Wie weet wat ik jou ook nog aan kan doen...'' Bij zijn laatste woorden draaide hij zijn hoofd weer terug en liet zijn schouders zakken. Dit was dus de waarheid, hij had haar gevonden, en zou haar meteen weer verliezen. Hij zuchtte weer en begon toen zacht sloffend zich weg te bewegen van Denaii. Terwijl zijn hart schreeuwde om te blijven hield hij zich sterk. Hoewel, zij was de enige die hem toch wel kon tegenhouden. Maar waarom zou ze dat doen? Ze had hem ten slotte nooit echt gekend, ze wist niet wat hij gedaan had, ze wist niet wie hij werkelijk was. Zachtjes zuchtte hij, maar hield toch zijn aandacht bij de geluiden die hij achter zich hoorde.

Even bleef hij toch staan wachten op haar reactie, hij wilde blijven, hij wilde niet weg. Maar als zij hem zou zeggen dat hij weg moest gaan dan zou hij dat doen. En dat alleen maar voor haar. Zachtjes nam hij nog een stap. 'Wacht.' Vroeg ze zacht. 'Blijf hier!' Nu iets luider en Brandon bleef staan maar draaide zich niet om. 'Brandon' Zei ze zachtjes, en liep op hem af. 'Het kan me niets schelen' En ze sloeg haar armen om hem heen. Zo bleef ze staan. Brandon draaide eerst alleen zijn hoofd, en maakte zich toen ietsjes los uit haar greep om zich om te draaien. Zodra hij zich had omgedraaid legde hij zijn handen zacht op haar schouders en keek haar recht aan. ''Je weet niet wat je zegt, maar er is niets dat ik liever wil dan blijven.'' Zijn stem brak even en hij legde nu zelf zijn armen om haar heen. Hij zorgde er natuurlijk wel voor dat hij haar niet te strak vastklemde in zijn armen. Nog nooit in zijn leven had hij zich zo blij gevoeld, hij had zijn zusje terug, en het kon haar niks schelen wie hij was of wat hij had gedaan. Hij legde zijn hoofd op haar schouder, en hoopte dat ze hem vertrouwde. Nooit van zijn leven wilde hij haar bijten, haar bloed drinken of wa dan ook. Zij mocht een leven leiden dat hij nooit had kunnen leiden. Een leven als een mens, in haar geval dan tovenaar, maar zij kon gewoon oud worden.''Zelfs al was je jong, ik heb je gemist.'' FLuisterde hij en tilde zijn hoofd niet op. En zelfs al zou hij dat doen, zijn ogen versterkten zijn woorden alleen maar. Hij had niks meer te verbergen, hij kon zichzelf weer zijn. En al was het alleen bij zijn kleine zusje, dan kon he niks schelen. Hij had na al die jaren weer iemand bij wie hij kon steunen.

Zijn hart had gesproken en had zich nu vastgeklampt aan zijn enige nog levende familie. Zijn enigeechte kleine zusje Denaii. Hij legde zijn hoofd op haar schouder, en ze zuchtte. Zodra hij had gesproken had ze haar hoofd iets opgetild. 'Ik ook.' Antwoordde ze en Brandon glimlacte. 'Ik wist dat er ergens iemand was, en vandaag heb ik je eindelijk terug gevonden.' Brandon tilde zijn hoofd op en knikte zwijgend. Hij had weer een doel om voor te leven, iets dat het echt waard was om voor te vechten.Maar toch was er een dergelijk gevaar, het vol waar ze nu onder leefde zou dit nooit accepteren. Als ze wisten dat hij ier was dan hadden ze hem genadeloos laten branden. Nooit zouden ze echt samen kunnen zijn als broer e zus, niet zonder gevaar. Maar dat was gevaa dat hij ten alle tijden durfde te trotseren. 'Maar je mag hier niet blijven, het is te gevaarlijk.' Haar woorden kwamen hard aan, desondanks dat het een onontkoombaar feit was. Het was hier te gevaarlijk. Langzaam knikte Brandon en keek haar aan. ''Ik weet het, ik weet het.'' Mompelde hij en keek even om zich heen. ''Maar ik zal wel gaan.'' Hij liet haar los en drukte een kus op haar voorhoofd. Een beschermelijke kus, en meteen daarna zette hij zich af en keek vanaf de rots naar beneden. ''Maar ik beloof je, ik zal terugkeren. Ik kan mijn zusje ten slotte niet helemaal alleen verder laten gaan nietwaar?'' Een glimlach verscheen rond zijn mond en hij keek haar nog een keer aan voor hij verder sprong.