vreemdeling in het groenbos

Daphne was aan het wandelen in het groenebosje met een stralende lach en ogen die glinsterde in de zon.
Ze keek omzig heen en zag dat iedereen blij was en gaf toen ook een blije glimlach naar de dieren.
Ze kwam uit eindelijk bij een boom aan die groot en stevig was en een mooie zit plaats had.
Daphne klom er rustig in en lette er op of ze viel of niet.
Gefocut op haar klim manier kwm ze er rustig in en keek even over het hele groenbos en pakte toen een viool en bleef kijken naar de omgeving.
Ze begon zachtjes te spelen en zong mee op het ritme haar kunstige vingertjes gingen soepel en met haar gezicht naar de omgeving.
Daphne sloot langzaam haar ogen en ging heen en weer wiegen op har muziek en dee toen langzaam haar ogen weer en zag dat er allemaal dieren er bij waren di aan het luisteren was.
Daphne gaf een mooie glimlach naar hun en begon luider et spelen dat je alle klanken over het helebos kon horen dat mee waaide op de wind.
Daphne sloot haar ogen en hoorde toen opeens ene luide knal en lied toen een valse klank gaan waar ed dieren van schrokken ze keek omzig heen en zag dat iemand uit de boom was gevallen en dee haar viool weer is haar tas en zette haar boog en pijl op hem en focuste.
"Wie ben jij en wat doe je hier." Zei Daphne met een rustige en ontspannen stem zonder angst

Zwijgend liep Hunter door het bos, zijn blauwe ogen hadden hun zorgelijke uitdrukking weer teruggekregen. Hoewel hij alleen was was er iets vreemds deze dag. Hij was nog gespanner dan normaal. Zachtjes zuchtte hij en liep langzaam verder. in de verte hoorde hij de zachte klanken van een viool. De klanken begonnen steeds luider te worden en stilletjes begon hij het te naderen. Hij merkte dat het geluid niet van de grond kwam en zachtjes klom hij in een boom en sprong van tak naar tak door. Hij hoorde er nu ook een zachte stem bij en er ontstond een glimlach op zijn gezicht. Hij klom iets hoger in de bomen om minder op te vallen en al gauw kwam hij al heel dichtbij. Hij landde op een hoge tak en keek naar beneden. Ze had haar ogen gesloten en zachtjes begon Hunter naar beneden te klimmen. Maar bij de laatste tak zette hij zijn voet verkeerd neer en stortte tegen de grond. Zijn rug raakte de grond met een harde klap en even zag hij toch echt een paar sterretjes. Hij sloot zijn ogen en zodra hij ze weer had geopend keek hij op naar de elf die nu een pijl op hem had gericht. "Wie ben jij en wat doe je hier." Zei de elf met een rustige, ontsnappen stem. Hij kon er geen angst in opmerken. ''Ook hallo,'' zei hij kalm en ging rechtop zitten. Hij beantwoordde haar vraag niet, hij zager niet echt een reden toe.

-ikke xD-

Daphne lied haar boog zakkn en zag dat hij pijn had en ging op hier knieeen zitten om hem te helpen.
Ze hielp hem even overeind en keek hem bezorgt aan ze dee zijn shirt bij zijn rug even m t kijken of het erg was.
Ze zag dat het heel er rood was en keek met een pijnlijke blik.
Ze dee zijn shirt weer omlaag en stak een hand uit om hem weer overeind te helpen.
Daphne keek met een bezorgde blik naar hem toe en ging toen naast hem zitten,
"Gaat het wel?" Zei ze met een mooie zachte stem dat als muziek in iemands anders oren klinkt.
Ze pakte zijn hand vast en wou hem overeind helpen maar viel zelf ook keihard op de grond door haar klunzigheid.
Ze had even een pijnlijk gezichte keek toen weer bezortg naar de elf die keihard was gevallen en keek naar hem.
"Ik ben Daphne Telrúnya." Zei ze met een klein lachje terwijl ze door de pijn heen beet.
Ze keek even goeed in zijn heldere blauwe ogen. "Wie ben jij als ik het mag vragen?"
Zei ze verlegen.

De elf liet haar boog zakken zodra ze zag dat hij pijn had, die klap was begoorlijk hard geweest. Ze hielp hem overeind, wat het een beetje verbaasde. Ze kende hem niet en toch was ze behulpzaam, dat was altijd het goede van elven. Hij bleef gewoon zitten toen ze op zijn rug keek, en glimlachte toch even kort. Zodra ze zijn shirt omlaagdeed en haar hand uitstak nam hij die aan en stond even op, maar meteen daarna ging hij toch maar weer zitten. Dit leek hem voorlopig even het beste. "Gaat het wel?" Zei ze met een zachte stem die hem als muziek in de oren klonk, het was anders dan de stemmen die hij normaal hoorde. Langzaam knikte hij even. ''Ja het gaat wel weer,'' zei hij en keek haar aan. Toen grijnsde hij even schaapachtig. ''Ik moet beter leren kijken.'' Sprak hij vriendelijk. Ze pakte zijn hand om hem overeind te helpen maar viel nu zelf ook. Onmiddelijk kwam hij half overeind en ging weerzitten. ''Gaat het?'' Vroeg hij en keek even naar haar. Hij had haar pijnlijke gezicht gezien, maar toch keek ze toen weer bezorgd naar hem. Hij was wel in orde, hij redde zich wel. Het was niet de eerste keer dat hij ergens uit viel. "Ik ben Daphne Telrúnya." Zei de elf met een klein lachje en hij lachte toch even terug. Maar toch zakte hij even in gedachtes. Ze had dezelfde achternaam als Mimi, zou ze haar kennen? Zou het familie van haar zijn? "Wie ben jij als ik het mag vragen?'' Vroeg Daphne verlegen en hij glimlachte even. ''Hunter Kil'jaedan is de naam,'' zei hij nog altijd met een glimlach. Zou hij het nu geoon vragen? Ach, aarom niet het kon toch geen kwaad. ''Ken jij misschien een Mimi Telrúnya?'' Vroeg hij vriendelijk en wreef nu zelf even over zijn rug. Hij keek de andere elf vragend aan, hij wist niet wat ze zou antwoorden. Maar toch was hij best nieuwsgierig.

Daphne keek hem verward aan en wou eigenlijk geen antwoord op ijn vraag geven ze herhaalde zijn vraag in haar hoofd. ''Ken jij misschien een Mimi Telrúnya?''
Natuurlijk herkende ze haar maar ze verdien het niet om familie te zijn.
Daphne keek hem nog en keer aan en gaf een glimlach.
"Nee ik herken haar niet." Zei ze voor zijn eigen best wil.
Dafhne stond langzaam op om haar viool weer tepakken en ging over de snaren heen.
Ze sloot even har puur blauwe ogen dicht en zuchte en begon toen langzaam te spelen.
Ze dee haar ogen weer even open en keek hoe ed dieren weer terug kwamen.
Daphne gign langzaam weer zitten op een steen en lied hr stem horen aan de dieren die keken terwjl ze zon glimlahde ze naar hun en sloot haar ogen toen weer en ging teets luider zingen.
Daphne dee haar ogen weer open en keek naar de elf die Hunter heete en ging toen over naar een lied die voor hem bestemt was. Terwijl ze dat dee begon ze zachter te spelen en op het ritme mee doen ze wachte af wat hij zou doen.

Felix sprong van boom tot boom. Ze was vreselijk kwaad. Ze kon nerens rust vinden, en ze werd niet toegelaten tot de stille kasteeltuinen. Ze kolkte van woede. Die wachters moesten eens weten met wie ze te maken hadden. De bomen zwiepte heen en weer waneer ze sprong. Ze kon alleen springen naar de bomen dichtbij, anders was het te gevaarlijk. Ze ging even zitten in een boom om op adem te komen. Haar woede zakte een beetje. Ze hoorde ergens verder beneden zacht gemompel van stemmen. Felix haalde even diep adem en was daarna doodstil. Ze hoorde muziek en het geluid van de stemmen waren verstomd. Felix sprong naar beneden vlak voor een jonge beschermer. Ze kwam op handen en voeten neer en keek dreigend naar haar. Hunter stond achter haar. Ze stond recht op.'Wie ben jij?' vroeg ze wantrouwend.

Na zijn vraag of ze Mimi kende keek ze hem alleen maar verward aan. Had hij iets verkeerds gezegd? Ze keek hem aan en glimlachte, hij glimlachte toch even terug maar zweeg en keek aar vragend aan. "Nee ik herken haar niet." Zei ze en Hunter knikte zwijgend. Hij keek naar haar terwijl ze opstond om haar viool te pakken. hij wist niet wat ze ging doen, hij had natuurlijk wel een idee maar hij wist niks zeker. Hij keek even in haar puurblauwe ogen voordat ze ze sloot en zuchtte. Hij fronste even maar zweeg omdat ze begon te spelen. Hij glimlachte weer en keek toe hoe de dieren toch weer terugkwamen door de klanken uit de viool. Het klonk zo mooi, zo zuiver. Alsof ze alle ellende van je af kon halen door naaraar noten te luisteren. Zachtjes liet hij zijn hoofd even zakken, sloot zijn ogen en nam de klanken diep in zich op. Hij focuste zich op het geluid van de viool en haar stem. opeens veranderde het lied en het klonk zachter. Langzaam tilde hij zijn hoofd op en opende zijn blawe ogen weer en keek Daphne aan. Hi luisterde zwijgend naar de klanken en een glimlach begon zijn gezicht te sieren. Hij kon zichzelf niet stoppen om te glimlachen, de klanken van de viool waren gewoon perfect. Ineens sprong er iemand uit de boom en landde voor hem. Hij deinsde geschrokken achteruit en keek naar de elf die voor hem stond. Pas na een seconde herkende hij haar als Felix. ''Wie ben jij?'' Vroeg Felix wantrouwend en Hunter stond stilletjes op. Hij legde zijn hand kalmerend op haar schouder. ''Het is in orde Felix,'' sprak hij kalm en glimlachte weer. ''Felix, dit is Daphne. Daphne, dit is Felix.'' Zijn stem bleef rustig en vriendelijk klinken. Hij keek even naar Daphne en toen weer naar Felix. hij had het niet nodig gevonden om Daphne's achternaam te noemen, dat deed er toch niet toe...

Daphne schrok op van de andere elf die opeens voor haar sprong en stopte met zingen en spelen en keek haar gefocust aan.
De elf begon meteen met vragen wwat Daphne niet ana kon staren. "Wie ben jij?' Begon ze meteen en Daphne staarde haar nog steets aan en keek toen naar hunter en toen wer doro de elf voor haar en keek toen met een serieuse blik.
Daphne wist dat de elf niks van haar hoeft te weten want waarschijnlijk kende ze Mimi en ze wou toch niet meer terug aan kijken naar haar grote zus.
Die bestaat niet meer voor zo dacht Daphne er over ze is niks voor mij.
Daphne stond langzaam op en keek de elf nog steets aan met haar zuivere blauwe ogen en haar haar dat schitterde in het licht.
Hunter kwam toen in actie en legte zachtjes zijn hand op de schouders van de vreemde elf en sprak iets wat Daphne goed kon volgen. ''Het is in orde Felix,'' sprak hij en gooide toen meteen nog wat woorden er uit.
''Felix, dit is Daphne. Daphne, dit is Felix.''
Daphne keek de vreemde elf die Felix heete nog steets aan en Zei toen met haar practig zong stem haar hele naam.
"Ik heet Daphne Telrúnya." Zei ze met ene gefocuste blik op haar en keek toen richting hunter en gaf een mooie glimlach naar hem met sprankelde ogen.
Ze keek toen even weer naar ed andere elf met de naam Felix en ging toen weer zitten.
Daphne keek even naar de elf die was binnen gevallen en ging toen weer prachtig spelen en zingen op ed melody.
Terwijl ze dat dee ging ze weer rustig naar het liedje waar ze gebleven was voor hunter en sloot rustig haar ogen paar lette wel op als de andere wat deden.

Hunter keek nog altijd naar Daphne, die was blijkbaar geschrokken van Felix die net ineens tevoorschijn was gekomen. Zelf schrok hij niet meer vanhaar aanwezigheid, nee tegengesteld zelfs hij was blij als zij in zijn buurt was. Maar haar toon had hem toch wel iets doen schrikken. "Ik heet Daphne Telrúnya." Zei Daphne met een gefocuste blik op Felix en keek toen richting hunter en gaf een mooie glimlach naar hem met sprankelde ogen. Zonder wat te zeggen glimlachte Hunter terug en sloot even zijn ogen. Haar aanwezigheid was rustgevend, al wist hij niet waarom. Hij zag haar weer even naar Felix kijken en volgde haar voorbeeld toen ze weer ging zitten. Hij sloot zijn ogen en luisterde zonder te bewegen naar de muziek en de stem van Daphne. Het was net alsof je zo kon verdwijnen in het geluid van haar stem, zo melodieus en zo mooi. Hij glimlachte weer en begon toen zachtjes heen en weer te wiegen, nog altijd luisterend naar Daphne's stem

-kort xD-

Daphne speelde rustig door en dee even haar ogen open en keek naar Felix en toen weer naar Hunter en concentreerde toen werev op wat ze speelde en zong. Ze zag alle dieren komen die er happy uit zagen en Daphne moes lachen. Ze sspeelde rustig door met het lied je en rook opeens wat en hoorde toen ene knal. Daphne's viool viel uit har handen en kwam op de grond terecht gelukkig nog heel maar Daphne vond het rara die knal. Daphne dacht goed na waar het vandaan kon komen en dacht toen ana een ding. "Me drankjes!" Ze keke met een angstige blik naar Hunter en Felix misschien was haar leerling nu wel alle drankjes dpoor elkaar ana het gooien dat niet mag en wist ze neit dt zulke dinge kon gebeuren. Daphne bleef als ene stambeeld stiil staan en hoopte op het eergste.


(wist niks xD beetej spelen doe ik neit altijd en halen we er were iemand bij ^^)