Reading

De stenen muren waren koud en hoog, precies zoals de muren die ze om haar hart gebouwd had in haar schimmige verleden, dat slechts af en toe vastere vormen aannam. Gwenwyn had zich over een boek gebogen, een redelijk oud boek dat niet vaak gelezen leek te zijn. Het was waarschijnlijk omdat zij er als één van de weinigen interesse instelde. Wie wilde anders wat weten over vergiften? Het paste wel bij haar rang; ze kon genezen maar ook doden, hield als ze wilde leven en dood in haar handen, zodra ze vertrouwen had. Ze was er trots op dat ze de rang van Healer mocht vervullen, was er trots op een tovenaar te zijn onder de leiding van Setherian, die nergens voor terugdeinsde. Als het moest zou hij zijn eigen spiegelbeeld nog doorboren. Zij was niet zo dapper, had geen heldenmoed. Ze was een sluwe, achterbakse vrouw die alleen hielp als het haar iets goeds bracht. Maar wat kon het haar schelen? Ze had niemand die trots op haar moest zijn, ze had niemand die om haar moest geven. Punt uit. Toen ze naderende voetstappen hoorde keek Gwenwyn op, haar gezicht een masker van rust en neutraliteit, hoewel ze vanbinnen nieuwsgierig was. Wie zou hier zomaar binnenlopen? Niet dat het verboden was, maar toch.. Ze streek haar vreemd gekleurde haren naar achteren en ging wat rechter zitten, wachtend tot de voetstappen een persoon zouden onthullen.. Haar blik gleed even snel naar de schedel die niet ver bij haar vandaan stond. Heerlijk. Iedere keer als ze het zag gleed er een lach over haar lippen. De onfortuinlijke broer van Setherian, een heilige gek waarvan ze niet meer wist wat ze ooit leuk aan hem gevonden had. Wat een walgelijk persoon was dat bij nader inzien geweest. De stappen waren nu zo dichtbij dat ze bijna moest kijken, om te weten wie er kwam.

[Setherian graag ]

Seth liep met een arm richting Gwenwyn, letterlijk. Hij hield in zijn rechterhand een arm die hij gevonden had, uiteindelijk kwam hij aan bij haar huisje en liep naar binnen. Hij zag Gwen al kijken en liep door. ZIjn maskerachtige helm nog op zijn hoofd, zijn gezicht verduisterend en zijn bruine ogen gefocust op Gwen. Natuurlijk wist ze hoe hij eruit zag maar alsnog hield hij hem op. Hij hield de arm uitgestrekt aslof hij Gwen de hand wou schudden. "De ring is van een van de tovenaars, alleen.... is de eigenaar al langsgekomen?" vroeg Seth die in een knapzak op zijn rug nog iets had zitten. Hij zette met zijn andere hand de helm af en zijn jonge gezicht kwam tevoorschijn maar wel met een valse grijns. Niet tegenover Gwen maar gewoon tegenover ... de eigenaar van de arm. Seth keek haar even aan en wachtte geduldig op een antwoord. Toen hij besefte dat ze de hand niet ging schudden krabte hij ermee aan zijn enkel en wachtte grijnzend op antwoord.

Haar blik gleed naar het gemaskerde gezicht, wat ze direct herkende. Ze kende de persoon die erachter zat, wist wie hij was. Het vreemde aan hem deze keer was echter dat.. hij een arm naar haar uitgestrekt hield. Alleen een arm, duidelijk niet van zichzelf. Ze dacht er niet over om de uitgestoken hand te schudden en keek er slechts kort naar, waarna ze weer naar Seth keek, die iets zij over een ring. De eigenaar? Gwen rolde kort met haar ogen en schudde haar hoofd. 'Nee, de eigenaar is nog niet langs gekomen. Ik weet vrij zeker dat ik hem wel herkend had,' antwoordde ze. 'Iemand met één arm is niet gemakkelijk te missen.' Hij had een knapzak bij die haar nieuwsgierigheid wekte. Het gezicht onder de helm die hij afzette kende ze al, trok haar aandacht niet zo. 'Waar heb je die arm nu weer vandaan gehaald, Seth?' vroeg ze hem, snel nog even een blik op de schedel werpend. Gelukkig was Seth zoveel anders.. 'Ik neem aan dat ik deze tovenaar niet meer kan helpen,' zei ze, al vond ze dat niet zo'n probleem.

'Waar heb je die arm nu weer vandaan gehaald, Seth?' vroeg Gwenn hem. 'Ik neem aan dat ik deze tovenaar niet meer kan helpen,' zei Gwen. Seth schudde zijn hoofd, "hij verloor zijn arm en kon zijn koppie er niet bij houden," zei Seth en pakte de knapzak. Hij schudde de zak los nadat hij erin had gegrepen, een hoofd hield hij omhoog, "de eigenaar ziet er ongeveer zo uit." zei Seth lachend en legde die op de knapzak op een tafel. "Zo Gwenwyn, hoe gaat het? Als je tijd hebt heb ik iets wat je leuk vind, het is ontstoken, zo'n 10 centimeter lang, 2 centimeter diep, zit op me arm en jeukt heel erg," zei Seth. Hij trok zijn mouw omhoog en liet een onregelmatige wond zien. "Vanmiddag gekregen door een ongelukje met een vampier die een zwaardje had gevonden, zo irritant, altijd maar in je rug aanvallen...... Alleen hij is nu as dus dat scheelt," zei Seth en prikte met zijn vinger in de wond. Zijn arm was gevoelloos dus hij voelde het niet. "Het rook niet zo heel lekker dus ben hier maar gekomen." zei Seth kalm en zuchtte. Hij keek Gwen aan en ging kalm zitten op een stoel. "Mij kan je wel helpen, dat moet je toch... alleen laat ik het beleefd vragen. Gwen, kan je me arm oplappen?" zei Seth kalmpjes.

'Hij verloor zijn arm en kon zijn koppie er niet bij houden,' was het gevatte antwoord van haar leider. Hij pakte de knapzak - die eerder al haar aandacht getrokken had - en haalde er een hoofd uit. Het verraste haar eigenlijk nauwelijks na de voorspelbare grap die Seth net gemaakt had. Ze toverde een charmante lach op haar gezicht en bestudeerde de wond bij de nek. Ergens was ze blij dat ze de eigenaar niet kende; stel je voor dat ze hem zelf had willen vermoorden? Dan moest ze nu weer aardig tegen Seth blijven doen die weer iemand voor haar vermoordt had. Ja, wéér. Hij had zijn broer vermoordt, haar partner. O, wat was ze blij van hem verlost te zijn.. Seth lachte en vroeg hoe het ging. Gwen behield haar glimlach toen ze opkeek. 'Het gaat prima, met jou?' Seth gaf nog geen antwoord en trok zijn mouw op om een onregelmatige wond te onthullen. Een kort maar krachtig verhaal over een vampier volgde. 'Vampiers kunnen ook niet met zwaarden omgaan,' vond Gwenwyn. De wond was ontzettend onregelmatig en zag eruit alsof hij zo kon ontsteken. Één verkeerde bacterie en hop, je arm kon eraf. Dat was ook waarom zij er was, maar goed. De arm was dik en zag er niet goed uit, hoewel ze merkte vanwege het heftige prikken in zijn arm dat het nogal gevoelloos was. Hij ging rustig zitten en vroeg na een korte overdenking beleefd of ze wilde helpen. Gwenwyn knikte, er niet helemaal bij, met haar hoofd meer bij de kruiden die ze zou gaan pakken. 'Goudsbloem,' mompelde ze in zichzelf. 'Goudsbloem en brandnetelbladeren, met papaverzaadjes..' Ze had de ingrediënten snel bij elkaar gezocht en begon ze te stampen in een vijzel. Zodra ze dat klaar had liep ze met een reep stof weer naar Seth toe. 'Wat goudsbloem tegen een infectie, brandnetel tegen de zwelling en papaver.. tegen de pijn,' meldde ze koeltjes, terwijl ze het erop wreef, over de hele wond en het verband stevig aantrok. 'Het verband niet loshalen,' zei ze nog. Waarschijnlijk was Seth niet blij met de papaver tegen de pijn, maar hij zou het ermee moeten doen. Zodra de gevoelloosheid verdween zou hij haar dankbaar zijn. Ze keek nogmaals naar de schedel. 'Deze is toch charmanter dan dat hoofd wat jij meegenomen hebt, Seth,' vond ze. Seth zou ze niet zomaar willen vermoorden of verkeerd behandelen; hij had haar immers van die broer van hem afgeholpen.. 'Zijn schedel past goed bij het interieur.'

'Het gaat prima, met jou? Vampiers kunnen ook niet met zwaarden omgaan,' vond Gwenwyn. 'Goudsbloem,' mompelde ze in zichzelf. 'Goudsbloem en brandnetelbladeren, met papaverzaadjes..' Ze had de ingrediënten snel bij elkaar gezocht en begon ze te stampen in een vijzel. Zodra ze dat klaar had liep ze met een reep stof weer naar Seth toe. 'Wat goudsbloem tegen een infectie, brandnetel tegen de zwelling en papaver.. tegen de pijn,' meldde ze koeltjes, terwijl ze het erop wreef, over de hele wond en het verband stevig aantrok. 'Het verband niet loshalen,' zei ze nog. 'Deze is toch charmanter dan dat hoofd wat jij meegenomen hebt, Seth,' vond ze. 'Zijn schedel past goed bij het interieur.' zei Gwen. Seth zuchtte, "Arme..... arme.... jongen. Hij had altijd iets tegen me, alleen... waarom mag het verband niet los... trouwens en ..... ik voelde toch niets. Dankzij Valencia, dat ze nog in de dood triomf heeft." zei Seth en plukte een beetje aan het verband. "Trouwens, de schedel siert je karakter, is me broer toch nog ergens geod voor geweest. Met mij gaat het goed, enkel wat wondjes..." zei Seth en keek Gwen aan. Hij stond op en zuchtte, "hoe gaathet met je magie? oefen je nog wel eens of is dat definitief voor je voorbij gegaan?" vroeg Seth kalm.

Seth zuchtte en zei iets wat hij totaal niet meende. 'Arme.. arme jongen. Hij had altijd al iets tegen me, alleen..' Gwen grinnikte even, iets wat ze niet vaak deed en wat aangaf dat leedvermaak haar gevoel voor humor was. 'Waarom het verband niet los mag? Dan smeer je mijn zorgvuldig bereide zalf nog overal aan,' protesteerde Gwenwyn. Ze was niet voor niets Healer; op dit vlak zou Seth tenminste voor de eerste dag naar haar moeten luisteren. Dat zou ze hem alleen niet zeggen; dan zou hij het zeker niet doen. Voelde toch niets.. ja, ja! Gwenwyn schudde lichtjes haar hoofd. 'Zodra de brandnetel de zwelling tegengaat, wordt je arm gevoeliger. De papaver komt op dat moment in werking dus je zult niet eens merken dat het enige invloed heeft gehad.' Anders zou hij het vanzelf wel merken of er iets met magie aan moeten doen. De schedel sierde haar karakter.. hij had er gelijk in. Wat stond er immers op vergif? Juist; skull&crossbones. Gwenwyn was er dol op. Ze praatte soms tegen de schedel, als ze dingen op een rijtje moest zetten. Niet dat iemand dat hoefde te weten. Hoe het met haar magie ging.. Gwen dacht daar even over na. 'Healing magic gaat prima en met Poison zijn er ook geen problemen,' zei Gwen. Over Psychic zou ze het nog even niet hebben, dat was een beetje ondergeschoven. Ze oefende veel met de andere twee, maar van de laatste kreeg ze hoofdpijn.. 'Met jouw magie gaat alles zo te horen nog prima,' merkte ze op. 'Wat ga je met dat hoofd doen?' informeerde ze daarna.

'Waarom het verband niet los mag? Dan smeer je mijn zorgvuldig bereide zalf nog overal aan,' protesteerde Gwen. Seth zuchtte en keek haar aan. 'Zodra de brandnetel de zwelling tegengaat, wordt je arm gevoeliger. De papaver komt op dat moment in werking dus je zult niet eens merken dat het enige invloed heeft gehad.' zei Gwen. "Die zaadjes doen me niks, die wond doet me niks.. tis enkel dat de geur zo vervelend was." protesteerde Seth. 'Healing magic gaat prima en met Poison zijn er ook geen problemen,' zei Gwen. Seth knikte en liep even rond terwijl hij zuchtte. 'Met jouw magie gaat alles zo te horen nog prima,' merkte ze op. 'Wat ga je met dat hoofd doen?' informeerde ze daarna. "Het hoofd? je mag het hebben als je wilt, de eigenaar heeft er niets aan, anders zou ik het toch maar verbranden. Ja, met mijn magie is alles prima, Valencia... was mijn mentrix. Vergeet dat nimmer," snoof Seth en hij keek Gwen recht aan. "Die schedel zou een leuke accesoire zijn voor je," zei Seth grappend en gleed weer terug in de stoel.

De geur vervelend.. Hij was af en toe best een zeur, net als die broer van hem. Al was die erger dan erg. Helemaal goed, blij, bloemetjes, blabla.. Ze snapte niet hoe ze ooit in 's hemelsnaam voor de man gevallen was. Misschien omdat hij haar echt leuk leek te vinden? Waarschijnlijk had hij gehouden van het gezicht wat ze destijds aangenomen had. Gwenwyn was een geboren actrice, die een houding vaak voor een aantal maanden aannam. Ze was bijna een ander persoon om de zoveel tijd, hoewel dat niet veel mensen opviel. Met wie ging ze dan ook om? In die maanden, de maanden waarin ze redelijk aardig was, had ze misschien echt wel van hem gehouden. Maar zodra dat masker af was gegaan.. was het voorbij geweest. Voor hem alleen niet, niet voor de broer van Seth.. En dat had hij met de dood moeten bekopen, ware het niet dat Seth het al voor haar gedaan had. Ze mocht het hoofd hebben.. Fijn.. 'Ik kan zo een verzameling beginnen,' grinnikte Gwen. Eigenlijk was dat nog best grappig. Straks ging ze ook nog vingerkootjes sparen. Seth werd een moment heel serieus, zei iets over Valencia. In erkenning boog Gwenwyn haar hoofd even. Valencia was één van de meest meesterlijke tovenaressen ooit geweest.. Iemand die veel respect verdiend had. Ze wist dat Seth een goede relatie met haar gehad had. Zijn grapje bracht een lach op haar gezicht. 'Ach, als het geen goede gesprekspartner blijkt te zijn kan ik er altijd een nieuwe vijzel van maken,' stelde Gwen nuchter. 'Al je moorden komt nog wel handig uit, nu,' grapte ze. Het viel op zich best mee.. Seth was gewoon agressief. Door de opvoeding, waarschijnlijk. En dat was wat hem zo'n goede King maakte. 'Heb je nog iets interessants meegemaakt, Seth? De laatste tijd zijn er niet zoveel gewonden,' verzuchtte Gwen. Soms werd het leven saai..

'Ach, als het geen goede gesprekspartner blijkt te zijn kan ik er altijd een nieuwe vijzel van maken,' stelde Gwen nuchter. 'Al je moorden komt nog wel handig uit, nu,' grapte ze. 'Heb je nog iets interessants meegemaakt, Seth? De laatste tijd zijn er niet zoveel gewonden,' verzuchtte Gwen. Seth had gelachen, "Vampiers... irritante beesten, alleen branden wel goed." zei Seth. "Het zijn er veel, ze blijven terug komen.... konden ze maar verrekte dieren leegzuipen of dwergen, zeemeerminnen wat dan ook....." gromde Seth en zijn hand werd omhuld met zwart vuur. Hij vormde een vuist en het vuur werd geconcentreerd en veel warmer. Toen vernietigde hij de vlammen en gromde. "We moeten ze allemaal afslachten en verbranden voordat ze te ver gaan en misschien een paar of twintig houden als plezier, lekker uit elkaar scheuren als we boos zijn. Meer zijn ze niet goed voor. Elk teken van zwakte voor een vampier is een teken van lafheid, is een teken van verraad. Verraders.... mogen hopen dat ze snel dood gaan want anders zijn hun laatste seconden erger dan een eeuwigheid in de hel," gromde Seth weer en keek Gwen aan. "Alleen Gwen, Heb je soms iets dat helpt tegen hoofdpijn..... ik meot minder kopstoten geven, vampieren blijven een hardere schedel hebben, ondanks dat hun schedel toch leeg is anders zouden ze niet afkomen rennen op iemand die ze op afstand verbrand." mopperde Seth.

Vampieren.. Seth had daar echt haat aan, aan die vuile bloedzuigers. Gwenwyn snapte dat op zich wel; ze vond het alleen vreemd dat hij zo zijn best deed ze uit te roeien. Nou ja, zij was gewoon niet het type dat anderen afmaakte.. zonder gif dan. 'Of feeën,' voegde Gwenwyn eraan toe. Feeën, wat een walgelijke schepsels vond ze dat. De positiviteit die van ze afstraalde was gewoon.. eng, ongelooflijk eng. Ze negeerde de vuist van vuur; Setherian zou haar alleen wat aan doen met een goede reden. Die moest er dan eerst nog komen en voorlopig was ze niet van plan hem te verraden of wat dan ook. Gwenwyn hoefde niet zonodig dood. Hoewel ze niet zo van het afslachten was, maakten Seths woorden dat ze het voor zich zag en even gemeen moest grinniken. 'Dat zou een geweldig idee zijn.. Misschien moeten we dat maar doen,' vond ze. Het onderwerp veranderde in één keer naar een vraag aan haar. Gwen knikte en draaide zich om, keek even bedenkelijk naar haar ingrediënten. 'Ze zijn gewoon niet slim, Seth. Laten we het daar maar op houden,' suste ze over de harde schedels. 'Maar het spijt me.. de kamille is op. Ik weet niet waarom er soms kruiden verdwijnen, maar ik zal het even moeten gaan halen.' Zonder het te beseffen had ze een vreemde kwestie aangekaart, hoewel Gwenwyn zelf er niet al teveel belang in stelde. Ze veronderstelde dat Amelia het meenam om te oefenen, al had ze haar gevraagd nooit iets mee te nemen. Ze moest haar een keer daarover aanspreken.. Gwen stond op en streek haar jurk glad. Ze moest maar eens wat veldwerk gaan doen, dan. Niet dat ze daarvan hield, maar het hoorde bij de job.

'Dat zou een geweldig idee zijn.. Misschien moeten we dat maar doen,' vond ze. Het onderwerp veranderde in één keer naar een vraag aan haar. Gwen knikte en draaide zich om, keek even bedenkelijk naar haar ingrediënten. 'Ze zijn gewoon niet slim, Seth. Laten we het daar maar op houden,' suste ze over de harde schedels. 'Maar het spijt me.. de kamille is op. Ik weet niet waarom er soms kruiden verdwijnen, maar ik zal het even moeten gaan halen.' Seth zcuhtte en kek Gwen aan. "Als er ooit een gevaarlijke plek is met kansen op gevechten waar je kruiden moet halen. JE... WEET.. ME... TE ...VINDEN." zei Seth duidelijk met een grijns. Hij rekte zich even uit en keek naar Gwen, "Je weet hoe het me broer is vergaan.... alleen niet hoe het Lute is vergaan, me zusje... ze is nog steeds... degene die ik het minst haat en bewijst me tegenwoordig een dienst," zei Seth grijnzend. In gedachten beschreef hij Lute, zwart lang haar, jong gezicht voor haar leeftijd, behendig, net zo'n erge feeënprinses als Seth, toen ze leefde geslaagd in magie, nu geslaagd in een wapen en het belangrijkste... Aylin. Seth grijnsde en keek Gwen aan, als ze het wist dan zou ze snappen wat er lollig zou zijn.

- SORRY D: Ik heb/had totaal geen inspiratie ;.; -

Seth zuchtte eerst melodramatisch voor zijn doen en kwam toen met het geniale idee dat ze hem wel mee mocht slepen als er een gevaarlijke plaats was om kruiden te zoeken. [Zullen we kruiden gaan zoeken en vampiers tegenkomen xD] Hij begon daarna voer zijn broer. Gwen knikte, met een iets lugubere glimlach. Wist Seth eigenlijk dat ze zijn broer had willen vermoorden? Ze was vergeten of ze het verteld had, maar wat maakte het ook uit? Die kerel was nu veilig en wel van deze aardbodem verdwenen. Maar over zijn zusje, Lute.. Nee, daar had ze nog niets van gehoord. Hij grijnsde, wat ze niet helemaal snapte. Blijkbaar was er iets heel grappigs. 'Nee, ik weet inderdaan niet hoe het haar vergaan is. Ik hoop dat het met haar beter is afgelopen dan met je broer?' Gwen was er wel benieuwd naar. Seth was nu niet echt blij geweest met zijn familie, maar hij zei net dat hij zijn zusje niet zo haatte. 'Wat is er trouwens zo lollig,' vroeg ze, met een goedmoedige glimlach die ze eigenlijk alleen aan Seth toonde.

'Nee, ik weet inderdaan niet hoe het haar vergaan is. Ik hoop dat het met haar beter is afgelopen dan met je broer?' Gwen was er wel benieuwd naar. In ieder geval zo klonk ze. 'Wat is er trouwens zo lollig,' vroeg ze, met een goedmoedige glimlach. Seth grijnsde en hief zijn arm, Aylin verscheen naast hem, "Seth, Gwenwyn...." zei Aylin zachtjes. "Aylin, zet je helm af," zei Seth. Aylin nam haar helm af en op de ijzige blauwe ogen had ze dezelfde vorm gezicht, zelfde conturen maar dan vrouwelijker en ze grijnsde even zoals Seth altijd deed. "Gwen, dit is Lute. Nu.. Aylin, ik laat me tweelingzusje niet volledig dood gaan." zei Seth en sloeg een arm om Aylin. Seth grijnsde even naar Gwen en toen verdween Aylin. "Zij was de enige die me niet tot amper irriteerde en ik laat haar niet eeuwig brandde omdat ze me weinig irriteerde." zei Seth grijnzend en keek Gwen aant erwijl hij zich even uitrekte.


-is goed-