No big prey....

erveelt liep een gedaante tusen de bomen door. Twee ijzige blauwe ogen gleurde tussen de stammen door. Enkle kleine prooien schoten tussen de struiken door. Ze verveelde zich dood er was geen groot wild waar ze op jagen kon! Boos veranderde zij zich in haar draken vorm en sprong de lucht in. Al snel liet ze de bomen achter zich en schoot hoog de lucht in en keek toe of er nog ergens een verdwaalde hert of koe zich langs de bosrand op hielt? Woede bleef in haar aderen koken en ze vloog richting de bosrand en landen daar weer. Hier had ze wel eens een mens gedood toe te dicht bij Bosdiep langs liep. Riddel bleef stilletjes lans de rand wachten, maar er kwam niemand. Een zucht van ergernis kwam uit haar mond en ze schudden haar hoofd. De andere rasen zouden snel moeten boeten voor hun daden. Maar ze wist niet of alle andere Shapeshifters mee zouden willen doen... Riddel gromde kort voor ze weer gebon te lopen. Verderop hoorde ze geritsel en al snel bleef ze staan luisteren en zag een kalf tussen de struiken vandaan komen. Het was geen grote prooi zoals Riddel het liefste had, maar ze moest wat eten! Stilletjes sloop ze op de prooi af en sprong daarna en doden het kalf. Voetstappen klonken in de verte en Riddel hoore dat het van een Shapeshifter was.

(Enkel Shapeshifters.)

RadioActive rende weg van de mensen wereld. Hij sprong omhoog en veranderde in een grote, zwarte wolf. Hij had fel rode ogen, wanneer hij wolf was. Als mens had hij donker bruine ogen. De jongen had gave's. Zo kon hij ontzichbaar worden wanneer er gevaar dreeg en had hij de gave gekregen dat hij gedachten kon lezen. Met zijn tong uit zijn bek rende hij door tot hij ergens terecht kwam. Snel schoot hij door de bomen heen, opzoek naar eten. Hij vroeg zich altijd af, hoe sommige dieren zo dom waren om nooit na te denken dat er gevaar kon dreigen. RadioActive had nog nooit zo vaak als zijn gedaante wolf gejaagd. Maar 1 of 2 keer. Wanneer hij nu zou jagen, zou hij gewoon als een dolle hond het hele dier opeten. In de verte hoorde hij een andere shapeshifter via zijn gedachten, maar hij rende met een boog er om heen. Hij had een stuk groot vlees geroken. Ook wist de jongen precies waar hij stond. Makkelijk om hem zo aan te vallen. RadioActive rende stevig door en sprong daarna wild op het dier, waarna hij de nek van het beest brak. Gulzig begon hij ervan te eten. Het beest was op de verkeerde plek en verkeerde tijdstip geweest, wat hij helemaal niet erg vond. Nadat hij het beest grotendeels op had, liet hij een grote boer. De jongen gniffelde en veranderde terug naar zijn mensen gedaante. Zijn spieren waren enorm geworden nadat hij kon veranderen.

[RadioActive is een shapeshifter, is net nieuw en heeft zich voor de groep aangemeld.]

De voetstappen hielden op en Riddel begon zich in haar drakenvorm te veranderen en slokte het kalf in een keer op. Ze wilde niet gesnapt worden met een half lege maag en draaide zich daarna al grommend naar de plek waar ze eerder nog het geluid had gehoord om. Met twee sprongen was ze bij een jonge man die nog wat bloed op zijn lippen had. De geur was duidelijk die van een Shapeshifter en ze eranderde zich in haar meest menselijke vorm terug. Helaas erdwenen haar vleugels, staart, klauwen en hoorns niet ook haar ogen bleven die van een draak. Haar lange scherpe tanden blonken in het weinige licht dat in diepbos binnen drong. 'Honger gehad?' vroeg ze op kille toon. Niet echt wat bij een jonge vrouw hoorde, maar ze had nu eenmaal geen andere toon in haar stem dan kilheid. Haar ogen glommen neiuwschierig naar de jonge knaap, maar ze bleef op haar hoede, want deze Shapeshifter had ze nog nooit eerder gezien, maar de andere wel.

RadioActive keek op en zag hoe een grote draak zich veranderde naar een mens, maar bijna alles behield. Het weinige licht dat door de bomen drong, lieten de tanden van de shapeshifter glimmen. 'Honger gehad?' Het meisje keek hem kil aan, maar zei het ook kil. RadioActive draaide zijn hoofd naar het beest dat hij helemaal opgereten had. Hij had inderdaad veel honger gehad en het beest was dan ook grotendeels op. De jongen draaide zijn hoofd stil, zwijgend terug naar de shapeshifter. 'Ja. Ik heet RadioActive.' Hij gaf uit respect even een knikje. De jongen keek haar eens aan. Hij wilde wel een hand geven, maar hij wist niet of dat wel zo verstandig was nu de shapeshifter half mens half draak was. Zijn ogen schoten eens langs een paar bomen. Daarnet dacht hij wat te hebben gezien. Hij liet zijn gave maar eens inwerken op degene die nu binnen zijn bereik was. Maar veel kon hij er toch niet uithalen. Het wezen verdween alweer vrij snel. Te snel om zijn gedachten te lezen. Hij keek eens met een schuin hoofd naar de shapeshifter voor hem. Het meisje was vast en zeker niet ouder dan 25/26, maar hoe ze sprak. Dat was niet echt iets voor een meisje. Misschien zou het uit verdediging zijn geweest. Maar RadioActive deed niets, alleen wanneer ze hem wat deden, zou hij vechten. Diegene zo hard verwonden, dat hij een paar dagen niet kon zitten.

Dus deze jongen heten Radioactive! Riddel hoorde het schepsel of wat het ook was ook en gromde kort maar dreigend. Het schepsel verdween ook weer zo snel als het gekomen was en Riddel legde haar blik weer op de jonge knaap. 'Ik ben Riddel welkom in Diepbos. Het verbaasd me te zien dat die elven nog steeds hun lesje niet geleerd hebben!' de toon van haar stem werd wat zachter, maar het scheelde niet veel. Riddel vouwde haar vleugels op en keek Radioctive strak aan. Ze wist niet waarom de elven hen hadden gemaakt en dan bang voor ze werden. De steen rond haar hals begon te gloeien en Riddel keek ernaar en wist meteen dat er mensen in de buurt waren. Gek dat die dat niet had gedaan toen Radioactive in haar buurt was verschenen? Riddel bedekte de steen met haar klauwen en keek naar de bosrand. een grote groep mensen met hakbijlen bedoelt om bomen te gaan kappen merkte niet dat hun twee daar stonden. 'Laten we snel wezen je weet maar nooit of er een wild dier in de buurt rond schaart!' sprak een van de mannen en sloeg met zijn bijl in een van de bomen. Riddel begon te beven van woede. Hoe durfde ze bomen te komen stelen van Diepbos! De steen rond haar hals begon nog feller te gloeien en lichtstralen schoten tussen haar vingers uit. Met deze steen kon ze het weer in haar macht en kon ze die gebruiken om tegenstanders tegen te werken, maar nu wilde ze deze tien mannen niet liever dan roosteren! De hemel begon te betrekken en lichtflitsen teisterde de hemel. Twee van de mannen namen afscheid en fluchten naar huis, maar net voor ze het bos uit waren raakte twee bliksemflitsen hen kort naar elkaar. De achter mensen die oer waren lieten een kreet van pure schok horen, maar Riddel was nog niet klaar met ze en gromde diep in haar keel die alleen Radioactive zou kunnen horen. Er volgde nog acht bliksemflisten kort achter een voor ze het noodweer los liet en het verder liet gaan mee gevoerd op de wind. Haar blik richten zich weer op de jongen die ze net had leren kennen en glimlachte even vriendelijk.

RadioActive zag hoe de Shapeshifter de hel los liet barsten, voor de normale mensen. Hij gniffelde gemeen. 'Eigen schuld, dikke bult.' dacht hij. Alle tien de mensen waren getroffen door de bliksem. De jongen bleef nog even kijken en keek daarna weer terug naar de shapeshifter voor hem. Ze glimlachte even vriendelijk. 'Wat is jou naam?' Glimlachend keek hij haar aan.
Hij kijk eens rond en liep naar een steen, daar ging hij op zitten en keek vriendelijk naar het meisje. 'Woon jij hier al lang?' Vragend keek hij haar aan. Zouden er nog meer shapeshifters zijn? Zo ja, hoe zagen zij er in hun dieren kant uit. Ook hij was erg nieuwsgierig. Glimlachend keek hij weer voor zich. De jongen was blij hoe hij was en accepteerde zichzelf, maar hij had zijn familie moeten achterlaten en Stereo was een van zijn beste vrienden, ookal was hij zijn broer. Niemand van zijn vriendengroep begreep hem en ze lieten hem stikken. Stereo was op dat moment zijn beste vriend geworden. Hij kon er makkelijk mee omgaan hoe Radio niet echt zichzelf was en er later achter kwam dat hij kon veranderen.
Dat moment kon RadioActive zich nog goed herinneren.

" 'Stereo, ik voel me zo anders. Al mijn botten doen pijn en het lijkt alsof er gif door mijn aderen heen spuit.' Wanhopig als 14,5 jarige jongen keek hij zijn 3 jaar oudere broer aan. Alles deed hem pijn en wat er door zijn aderen ging, voelde als vergif. 'Het komt wel goed broertje.' RadioActive vertrouwde hem en glimlachte eens zwak. Ze waren buiten aan het wandelen. 'Stereo, ik voel me niet goed.' Vlak nadat hij het had gezegd viel hij neer op de grond. Zijn broer keek hem met grote ogen aan en schudde zijn hoofd. 'Nee dat kan niet, die stomme fee.' Hij ging bij RadioActive zitten en keek hem aan. 'Het komt wel goed broertje.' Plots begon hij te draaien van pijn. 'Aan de kant ik knap zo uit elkaar.' Had hij nog tegen zijn broer geschreeuwt. Kruipend was hij het bos in gegaan, waar ze vlak bij waren."

Zijn verandering was ontzettend pijnlijk geweest. Maar hij had het er voor over. Hij had meerdere spieren gekregen en iedereen was later jaloers. Alle meisjes vielen voor hem, bij hem in de klas. Maar alles had hij achter gelaten. Allemaal om als shapeshifter te leven. De jongen opende zijn ogen weer en keek naar het meisje die nu vlak bij hem stond.

Riddel zag dat Radioactive ergens aan terug dacht en wilde hem daar niet op onderbreken, maar hij schudden zijn hoofd en vroeg of zij hier al lang woonden en hij vroeg naar haar naar haar naam, maar die had ze al gezegd, maar hij was vat zo in gedachten dat hij het misschien niet gehoord had? 'Riddel!' zei ze kort aangebonden en keek de jongen even dreigend aan, maar ze bleef binnen de perken. 'Ik woon hier al te lang. Het is niet gemakkelijk vooral de grotere prooien zijn gevlucht naar andere gebieden, waar wij niet mogen komen, want anders zullen zij ons aanvallen!' gromde Riddel boos en ze keek even richting de dode mannen die bomen uit Diepbos hadden willen stelen.

Liam keek eens naar Riddel. Hij wist haar naar nu wel, nadat ze hem nog een keer had gezegd. 'Je kunt er niks aan doen.' De jongen stond op en keek naar haar. 'Kun je me misschien nog wat vertellen over hier?' Omdat hij net nieuw was, wist hij nog niet wat wel en niet mocht. 'Welke gebieden mag je wel en niet komen?' Hij keek vragend naar Riddel. Zo wist hij meteen dat hij maar niet in die gebieden ging komen.
Rustig hing Liam tegen een boom aan en wachte op antwoord. Hij had inmiddels, toen hij naar hier op weg was, dat hij niet aan aanraking moest komen met ene Setherian. 'En wie is die Setherian dan? Ik heb ergens opgevangen dat je daar niet bij in de buurt moet komen?' Hij keek haar eens vaag aan.

[Naam moest veranderd worden en sorry voor het lange wachten]

Liam sprak weer en Riddel hoorde wat hij zei en luisterde met aandacht. Hij vroeg waar ze wel en niet mochten komen en wie Setherian was. Riddel gromde diep in haar keel bij het horen van die naam. De tovenaar die het voor vele Shapeshifters het moeilijk had gemaakt. Zelf had ze hem nooit ontmoet, maar dat zou toch ooit eens van komen. Riddel hervouwde haar vleugels vol ergernis en de blik in haar ogen werd nog harder dan dat die eerst al was. 'Wij Shapeshifter's mogen enkel in Diepbo verblijven. Terwijl de andere rassen het zich gemakkelijk maken en jagen op de dieren die daar verblijven. Maar die Setherian is een tovenaar die de meeste Shapeshifter's het al of moeilijk heeft gemaakt of ze bijna gedood!' gromde Riddel op het laatste en draaide zich van Liam af en keek naar de boerderijen die een paar meter van diepbos af lagen. Het liefste zou ze daar heen gaan, maar Riddel wist dat die vreselijke tovenaar rond deze bossen hing en graag zijn toverkracht tegen de shapeshifter's gebruikten. Haar maag rommelde en Riddel liep even van Liam weg en zakte door haar benen om an de pas gedoden mensen te eten. Dit was het enige groot wild dat zij hier kon vinden! Herten waren schaars en als ze hier kwamen leefden ze nooit echt lang, omdat zij ze dan weer doden en op at. Riddel had graag diepbos verlaten, maar er lag een erbod op alle Shapeshifters die er woonden. Suki was hen leider, maar ze had zelf graag de leiding op zich genomen. Nadat ze haar maag vol had keerde Riddel terug naar Liam en ging tegen een boom staan leunen. 'Verder mag je overlal in Diepbos komen, maar Suki is onze aanvoerder. Het zal niet lang meer duren voor we in op stand zullen komen hoop ik, want die andere rassen denken dat ze alles mogen!' zei Riddel op kalmere toon en keek Liam op een valze manier aan. ze hoopte dat de revolutie van de Shapeshifters niet lang meer zou duren en dat ze de andere Rassen snel op hun knieén zouden kunnen dwingen?



( Sorry had eerder geen inspiratie.)

'Verder mag je overlal in Diepbos komen, maar Suki is onze aanvoerder. Het zal niet lang meer duren voor we in op stand zullen komen hoop ik, want die andere rassen denken dat ze alles mogen!' Vertelde Riddel hem en keek hem eens vals aan. Liam grijnsde. 'I'm in!' Hij zei het rustig, maar in zijn stem was een stukje wraak te horen. De jonge shapeshifter was er voor in om aan te vallen. Daarvoor was hij hij gemaakt als weerwolf, toch? Liam's ogen glinsterende het uit. Hij hoopte dat die revolutie snel kwam. Zijn grijns werd ook met de minuut groter. 'Dit is ons land toch? Wat als er andere wezens hier komen, mag je ze dan ook verjagen of doden?' Stiekem had Liam daar nu ontzettend veel zin in. Even een aantal mensen doden of wezens. Het idee al dat hij kon doden, maakte hem wild van binnen. 'Sorry ik kan me even niet meer inhouden.' Hij veranderde naar een grote wolf die een bruine vacht had. Hij was ook groter. Die revolutie waar Riddel het over had gehad, liet gewoon de wraaklustige Liam in hem tevoorschijn komen. Dat liet hem ook veranderen. Hij wilde niet meer zacht aardig zijn, nee. Hij hoorde te doden. Dieren, wezens dat op verkeerde grondstukken kwamen. Zijn grijns was weer te zien. Hij kon gewoon niet meer wachten tot hij eindelijk eens wezens aan stukken mocht scheuren, vooral vampiers. Die kon hij al helemaal niet uit staan, vooral hun vieze geur niet.

[Flut-Stuk, maar je hebt me wel op een idee gebracht x'D]

Riddel zag de verandering bij Liam snel door breken en grijnsde presierig. Ze kon hem gemakkelijk als vriend zien, maar Riddel had nog nooit een vriend gehad in haar leven. alleen medestanders. Riddel keek hem op een rustige manier aan en knikte op zijn laatste woorden. 'Ja dit is ons land en we zullen meer vergaren zodra de revolitie door zet, maar eerst moeten we sterker worden Liam. anders kunnen we het wel schudden als we zo veel rassen te gelijk willen dwingen voor ons op hun knieen te gaan.' zei Riddel op waarschuwende toon, maar ook zij voelde de moordlust in zich roeren om te doden en de hele wereld aan hun voeten te dwingen. Ze keek van Liam naar de open vlaktes voor Diepbos en zag een grote groep mensen met wapens voor het bos rond dwalen. Ze durfde eigenlijk het bos niet te betreden, maar ze wilde hun mede dorpelingen gaan zoeken. 'Laten we wat mensen gaan doden en ze duidelijk maken voor eens en altijd dat ze hier niet welkom zijn?' vroeg Riddel en veranderde zich in haar draken vorm en gromde uitnodigend tegen Liam mocht hij mee willen doen dan zou ze het fijn vinden, maar als hij niet mee zou willen doen was het ook goed dan had ze hen voor zichzelf alleen! Riddel zetten de eerste stappen tussen de bomen en strekte haar klauwen ver uit voor ze het luchtruim koos en zich al snel boven de mensen begaf. Hun kreten om hulp of gevloek deden haar niks.

Liam grijnsde breed. Hij begon te rennen. Dit vond hij zo geweldig, uitmoorden. De reu rendde sneller en greept een van de mensen. Daarna rende hij snel weg, ergens waar ze hem niet zouden zien. 'You're dead!' Hij beet ruw in de hals van de man die hij had mee getrokken. De slagader was geraakt, nu zou de man niet meer lang te leven hebben. Snel ging hij terug en moorde de rest uit. Het deed hem goed om dit te doen. Laten zien dat zij hier de baas waren en ze dus niet met hun moesten sollen. Liam gromde eens en schoot de bosjes in. Hij veranderde weer en trok wat kleding aan. Dit voelde zo goed. Rustig liep hij uit de bosjes en ging tegen een boom aan leunen. Wachtend tot Riddel kwam. Hij mocht haar wel. De jongen kende niet veel, zoals vriendschap. Hij had dat nooit zo veel gehad, maar de meisjes mochten hem wel. Alleen trok hij zich daar niks van aan. Hij sloot zijn ogen en glimlachte. Dit leven vond hij veel beter. En hij mocht uitmoorden, daarvoor was hij immers gemaakt. Om te moorden. Het leukste vond hij om vampieren uit elkaar te scheuren. Een grijns speelde om zijn mond. Dit werd nog een geweldig vooruit zicht. Maar hij zou ook niet ouder worden wanneer hij elke keer zou veranderen. Wanneer hij niet meer veranderde, werd hij ouder. Liam grijnsde, hij kon dus voor eeuwig leven, als hij vaak genoeg bleef veranderen. Grijnzend keek hij voor zich, dit was gewoon weg geweldig.

Liam kwam al snel erbij en Riddel dook naar beneden en greep een van de mensen die naar haar uithaalde, maar miste. Met een grote zwieper toste ze de man ver weg en ze landen bruut boven op de groep zonder uit te kijken of ze mensen pletten. Met een zwaai van haar staart sloeg ze verschillende mensen weg en Liam greep een volgende die naar haar toe renden. Een valse grijns speelde op haar drakenmuil en ze spuwde een ijsstraal naar de overige mensen die stokstijf bevroren. Nadat er niemand meer in leven was zag Riddel dat de mensen in het dorp naar hen gekeken hadden en ze gromde luid. De mensen bevroren van schrik en renden hard weg. Het deed haar goed te zien dat de andere rassen nog steeds bang voor hun waren. Riddel liep het bos weer in zonder zich nog om te zien en met een zwiep van haar staart sloeg ze de verijsde mensen door midden. Liam grijnsde breed en Riddel duwde met haar snuit tegen zijn arm en liep verder. De plek waar ze naar toe liep was een grote grot waar ze thuis was, liep naar binnen en ging op een grote platte rots liggen en keek naar de ingang van de grot waar ze iemand aan zag komen lopen.

Liam liep rustig achter Riddel aan, al was ze wel wat sneller dan hem. Omdat hij dus in mensenvorm was, liep hij dus niet zo snel. De jongen liep rustig de grot in en keek naar Riddel. 'Is dit je verblijfsgrot?' Hij hield zijn kop schuin en keek haar vragend aan. Rustig ging hij op de grond, tegen de muur zitten. Liam sloot zijn ogen en dacht diep na. Wat zou hij nu doen. Eigenlijk wilde hij wel heel graag nu even wat wezens gaan vermoorden. 'This is what I do. That's why I created. Created to kill.' Hij mompelde in zichzelf. De jongen opende zijn ogen en keek voor zich. 'Ik ben zo terug.' Liam rende naar buiten en rende een klein eindje van de grot af, zodat hij zich kon veranderen. Hij liep rustig naar de bosjes toe, ging achter staan en kleedde zich uit. Daarna bond hij zijn kleding aan zijn enkelband en veranderde naar wolf. Hij nam zijn schoenen in zijn bek en rende snel terug naar Riddel in de grot. 'Zo ik ben er weer.' Hij knikte naar de draak en ging rustig liggen. Wachten tot er weer iets nieuws kwam.