DemonNightmares

Mason keek om zich heen, hij wou zichzelf er van verzekeren dat hij alleen was. Hij hield teneerste niet van andere, en anderen ook niet van hem, hij schrok mensen af, met zijn donkere uiterlijk, ogen en gedrag. Zijn zusje was anders, iedereen mocth haar, ze was de leerling van de King, en ze hield van goede magie. Ugh, Mason walgde ervan. Die lieve en goede mensen, die iedereen leuk vonden, allemaal leugens! NIemand was perfect, en om dat te illusteren was gewoon voorliegen van mensen! Hij werd nog kwader dan hij al was, en liet per ongeluk bijna de grot in storten. Iets wat geschrokken beende hij met grote passen verder die versluimerde grot in. NIemand kwam hier, en dat was ook de bedoeling, maakt niet uit wie hij tegenkwam, als hij of zij niet snel zou verdwijnen zou hij inderdaad de grot laten instorten, op zijn hoofd! Nogmaals keek hij om zich heen, en leunde tegen de muurwand. Hij gromde kwaad, en zakte onderuit tegen de muur. Zijn ouders hadden hem in de steek gelaten, zijn mentrix leerde hem bijna nooit iets, en als het al wat was, kreeg hij stomme runen en spreuken te leer! Alsof hij dat niet al lang wist! ZIjn ogen fixeerden zich op het plafon, en hij concentreerde zich erg. De bats die er toevallig rondvlogen maakte geen schijn van kans, en iets later dwarrelden ze in een nasmeulende vlucht naar beneden. Moesten ze hier maar niet komen! Hij gromde, en keek weg van alles. Niemand gaf om hem, en daardoor was hij nu zo geworden, niet zijn fout hij hij gemeen evil sarcastisch, duister, het liefst in de nacht rondsloop, schaduwen opriep. Hij was helemaal fout bezig, maa rhij kon er niets aan doen, dit was wie hij was, vanbinnen. HIj verstpote zich tenminste niet achter een vrolijke glimlach, vrienden of familie. Hij kwam voor zichzelf op, en dat was wel goed. HIj sloot zijn ogen, en kneep met zijn hand in zijn neusbrug. Zwarte kringen omlijsten zijn ogen, en zijn vaalbleke huid glinsterede in het donker van de grot. De laatste tijd sliep hij niet meer, en had hij steeds nachtmerrie's die hij zich nooit meer kon herinneren. Het was verwarrend, en hij kon dus geen licht meer zien. De nachtmerrie's kon hij zich vaag herinneren, en hij kon zich een vage zwarte rode gedaante voor de ogen halen. Langzaam begon ook geluid oor hem door te dringen, en hij hoorde een bulderende lach die de grot deed schudden. Wacht! Dit was geen memory! Dit was echt! Mason keek in paniek om hemm heen, en concentreerde zich op Seth, Grace, Ginny, Denaii.. WHaterver, aan alles behalve de demon. Zijn hoofd bartste bijna, en hij trilde helemaal. Mason keek om zich heen, en zag nog net schaduwen wegglippen, 'You cant ignore me forever, joung wizard' Hoorde hij nog net een stem galmen. Mason slikte, what happend? Verbaast zag hij dat er kleine scheur in de grond was ontstaan waar hij had gelegen, en dat hij helemaal aan de andere kant van de grot lag. Blijkbaar was er een stuk naar benenden gevallen, en had iets of iemand hem verplaats. Hij keek snel om zich heen, maar zag niemand. Langzaam krabbelde hij overeind, en keek versufd naar de scheur. Holle voetstappen drongen nog ergens tot hem door, in een andere wereld. HIj keek niet om, tot het geluid vlak achter hem was. Slowy draaide hij zich om, en keek in een ander gelaat, wat hem niet direct bekend was.