are we friends now?

Samina keek uit over het plein, voor het eerst had ze geen ijzeren wapenuitrusting aan. Ze droeg een lange donkerpaarse jurk met zilveren borduulsels er op en haar zwarte haar golfde om haar heen. Ze hoefde geen grenzen te bewaken en kon dus de tijd nemen om met Hunter te praten. Ze wachtte nu al een tijdje op hem en ze hoopte dat hij haar bezorgdheid zou begrijpen. Ze voelde zich een beetje opgelucht toen ze vanochtend haar wapenuitrusting in de kast had laten hangen en een van haar weinige jurken had aangetrokken. Ze hoorde iemand achter haar en keek om. ''a, hunter!'' Ze boog even en vervolgde toen: ''Ik wil met je praten over Felix, ik wil gewoon dat je snapt dat je haar geen pijn kan doen want ik en jij weten allebij hoe ze kan zijna sl ze boos is. Luister, ik ken haar al mijn hele leven en ik wil gewoon dat ze gelukkig is! Wil jij haar gelukkig maken? Dan zal ik je eeuwig dankbaar zijn!'' Ze keek hem verwachtingsvol aan.

(hunter, duh!)

Stilletjes verliet Hunter zijn kamer, hij kon zich niet voor eeuwig daar houden. Op het plein buiten had hij Samina zien staan, en verbazend genoeg in een jurk. De enige keren dat hij haar zag liep ze in haar ijzeren wapenuitrusting. Zwijgend liep hij de trappen af en liep het plein op. Langzaam naderde hij Samina en blijkbaar hoorde ze hem want ze draaide zich om. ''a, Hunter!'' Ze boog even en hij knikte kort even. ''Ik wil met je praten over Felix, ik wil gewoon dat je snapt dat je haar geen pijn kan doen want ik en jij weten allebij hoe ze kan zijn als ze boos is. Luister, ik ken haar al mijn hele leven en ik wil gewoon dat ze gelukkig is! Wil jij haar gelukkig maken? Dan zal ik je eeuwig dankbaar zijn!'' Samina keek hem verwachtingsvol aan en even keek hij haar verbaasd aan en grinnikte toen. ''Tuurlijk wil ik haar gelukkig maken,'' sprak hij vriendelijk en keekhaar nu met een glimlach aan. ''Ik zal haar nooit pijn doen, daar kun je op vertrouwen.''

-flut xD-

even keek hij haar verbaasd aan en grinnikte toen. ''Tuurlijk wil ik haar gelukkig maken,'' sprak hij vriendelijk en keekhaar nu met een glimlach aan. ''Ik zal haar nooit pijn doen, daar kun je op vertrouwen.'' Ze zuchtte van opluchting en keek hem vriendelijk aan, dit was een van de weinige keren dat ze echt glimlachtte en haar mondhoeken voelde stijf aan. ''Ik hoorde wat er is gebeurt tussen jou en Mimi, ik schrok erg toen ik hoorde dat ze zwanger is.'' Ze keek weer naar het plein en vervolgde: ''ik heb mijn moeder maar even gekend, ze stierf toen ik zes was daarna heeft feetje voor mij gezorgd.'' Samina dacht na, zou ze Hunter vertellen dat ze zich nog steeds zorgen maakte? ''Weet je... ik maak me zorgen over Felix, ze gedraagt zich de laatste tijd zo raar, nou ja, meer dan anders, ze verdwijnt om de paar minuten en komt soms niet thuis. Ik weet niet waar ze heen gaat maar ze zegt niks tegen mij.'' Ze hoopte dat Hunter haar gerust kon stellen, dat hij zou zeggen dat ze die tijd met hem doorbracht maar hij leek het ook niet te weten.

Samina keek hem vriendelijk aan en hij glimlachte rustig. ''Ik hoorde wat er is gebeurt tussen jou en Mimi, ik schrok erg toen ik hoorde dat ze zwanger is.'' Onmiddelijk betrok zijn gezicht en hij hief zijn hand op en legde die even op zijn borstkas. Het was nog steeds niet geheeld en eigenlijk moest hij niet lopen, maar stilzitten weigerde hij gewoon. Maar wat er in de troonzaal was gebeurd was een gevoelig onderwerp voor hem. ''ik heb mijn moeder maar even gekend, ze stierf toen ik zes was daarna heeft feetje voor mij gezorgd.'' Even keek hij haar aan en fronste. Hij had zijn ouders ook gekend, maar die waren gestorven in de oorlog.''Weet je... ik maak me zorgen over Felix, ze gedraagt zich de laatste tijd zo raar, nou ja, meer dan anders, ze verdwijnt om de paar minuten en komt soms niet thuis. Ik weet niet waar ze heen gaat maar ze zegt niks tegen mij.'' Hij keek haar verbaasd aan en haalde toen zijn schouders op. ''Sorry, ik weet het ook niet en kan haar inderdaad ook vaak niet vinden.'' Zachtjes zuchtte hij

'Sorry, ik weet het ook niet en kan haar inderdaad ook vaak niet vinden.'' Zachtjes zuchtte hij. ''nou... weet je, voorlopig doen we of we niks hebben gemerkt. Over gemerkt gesproken, je hebt het waarschijnlijk al gezien maar...'' Ze wreef even onzeker over haar bolle buik. ''Zoals je kan zien...'' zei ze lachend. ''Hunter, dit is een vrij serieuze kwestie, ik wil je iets vragen. Mijn kind groeit op zonder vader maar ze heeft Felix natuurlijk als tante en jij misschien als oom. Ik vraag alleen dit: Denk je dat Mordon het leuk vind om peetvader te zijn, ik mag hem graag en hij is een grote steun voor mij in deze tijden. Jij kent hem het best dus jij kunt het weten.'' Ze keek Hunter vragend aan.

''nou... weet je, voorlopig doen we of we niks hebben gemerkt. Over gemerkt gesproken, je hebt het waarschijnlijk al gezien maar...'' Ze wreef even onzeker over haar bolle buik. Hunter glimlachte, hij had het ondertussen wel kunnen merken ja. ''Hunter, dit is een vrij serieuze kwestie, ik wil je iets vragen. Mijn kind groeit op zonder vader maar ze heeft Felix natuurlijk als tante en jij misschien als oom. Ik vraag alleen dit: Denk je dat Mordon het leuk vind om peetvader te zijn, ik mag hem graag en hij is een grote steun voor mij in deze tijden. Jij kent hem het best dus jij kunt het weten.'' Even dacht Hunter na over haar woorden en sloot zijn ogen. Oom zou hij worden ja, en hij vond het fijn om kinderen om zich heen te hebben. Ze gaven hem op een of andere manier toch weer kracht. Maar of Mordon peetvader zou willen worden? ''Eerlijk gezegd weet ik het niet helemaal. Ik bedoel Mordon is natuurlijk mijn broertje en ik zou dat moeten weten.'' Hij glimlachte even kort en trok zijn gezicht toen weer in plooi. ''Ik denk dat ik je beter kan aanraden het hem gewoon te vragen, ik weet bijna zeker dat hij niet zomaar zal weigeren.'' Hunter glimlachte weer en keek haar aan.

Hunter scheen even na te denken. ''Eerlijk gezegd weet ik het niet helemaal. Ik bedoel Mordon is natuurlijk mijn broertje en ik zou dat moeten weten.'' Hij glimlachte even kort en trok zijn gezicht toen weer in plooi. ''Ik denk dat ik je beter kan aanraden het hem gewoon te vragen, ik weet bijna zeker dat hij niet zomaar zal weigeren.'' Hunter glimlachte weer en keek haar aan. Samina lachte terug. ''Bedankt Hunter, bedankt voor dit gesprek. Jij en Mordon zijn echt een troost voor me in deze tijden.'' Ondanks haar dikte lukte het haar om hem te omhelzen. Ze plooide haar gezicht een een lieve glimlach, iets wat niet altijd lukte, en liep het balkon af. Ze zwaaide nog even en stapte toen weg over de holle gangen.

(Samina topic out)