Take me away..

Een harde wind rukte aan de haren van Silente, die met trage pas door het wuivende gras liep. Een zon scheen, en streelde haar witte huid. Haar ogen, diep ingedachten verzonken, gesloten. Haar handen Trilde op het gevest van haar zwaard, en de zilvere kling schitterde in het zonlicht. Ze stond stil, en opende haar heldere violette ogen, en ging zitten. De wind werd rustiger, en floot niet meer. Silentes handen maakte zich los van de kling en ze liet zich langzaam achter over vallen. Deze prachtige winderige dag kon haar gestolen worden. Ze zuchtte stilletjes, en de zucht steeg op naar de hemel, waar hij zou rustten. Silentes naam was eigenlijk Nora, maar Silente had ze te danken aan haar stille zwijgzame karakter. Haar beschermers taken vervulde ze goed, en ze vriendelijk tegen iedereen. Toch, was er iets, waardoor haar hoofd op hol sloeg en ze zichzelf zag in een andere wereld.



De tijd verstreek en Silente bleef liggen. Haar ogen helder naar de lucht starend, opzoek naar een punt om zich aan vast te grijpen. Een rustige pas, die ze hoorde onder de grond, maakte haar erop attent dat er iemand aan kwam. Silente bleef liggen haar hand onopvallend naar de kling van haar zwaard gaan, wetend dat er geen gevaar dreigdde. Een schaduw overviel haar lichaam, en overmeesterde haar. Silente keek recht in het gezicht van de schaduw.

kynia had de vrouwelijke ridder al een tijdje lopen volgen. Misschien was ze op ruim 100m afstand gebleven. Het was makkelijk voor haar om iemand van zo'n afstand te volgen. Het enigste wat ze moest doen was luisteren. Waarom ze de ridder volgde wist ze zelf ook nog niet. Licht ging haar mondhoek omhoog, terwijl haar gezicht verborgen bleef in de schaduw van haar kap, die over de helft van haar gezicht viel. Ze kon zich ergeren aan de zon en bleef zo goed mogelijk onder haar mantel. Zo zwierf ze al een tijdje rond en was zo op het spoor van de ridder gekomen. Tijd had ze genoeg. De laatste tijd was haar leven rustig geweest... als ze het leven kon noemen. Veel was ze kwijt en zou nooit meer terugkeren. Haar voetstappen gingen langzamer toen ze de ridder zag liggen in het veld. Kynia stopte niet en bleef langzaam dichterbij komen. Ze stopte pas, toen ze bijna naast de ridder stond. Haar schaduw viel over de ridder heen en ze keek de vrouw rechtaan.

Silente keek de vampier kalm aan, haar hand maakte zich los van het zwaard. Ze keek de vrouw een tijdje onderzoekend aan, terwijl de wind het gras liet ritselen. De vrouw het een kil en wit gezicht, duidelijk een kenmerk van een vampier. Na lange tijd kwam Silente dan toch overeind en klopte de gevallen grashalmen en blaadjes van zich af. De zon leek te verduisteren achter een wolk toen Silente naar de jonge vrouw keek. Ze was hoogstends volwassen, maar Silente wist dat achter deze vrouw een veel oudere leefde, van meer dan eeuwen oud. Ze glimlachtte terwijl ze de leren riem van haar zwaard weer vast maakte om haar middel. Bang zijn had geen zin, het maakte alleen de vampier maar woest, en smachtend om te bijten. De zon kwam weer tevoorschijn en Silente keek naar de kleurige weelde die haar en de jonge vrouw omringde. Stuifmeel en bijen volgen door de lucht, meegenomen en overmeesterd door de wind. Het was hier rustig, de krekels tjierpte en het gras wuifde, al wiegde ze op de wind. Silente vond het een mooie tijd worden om te gaan praten en met helder, niet overslaande stem sprak ze:''Welkom vampier, ik neem aan dat je hier al wel eens eerder bent geweest?''

Ze had je ridder stil en kalm bekeken en glimlachte licht naar haar vraag. 'Bedankt, het klopt dat ik hier al eerder ben geweest. Ik loop vaak rond in andere gebieden. Misschien is het mijn eigen verborgen nieuwsgierigheid... of de vragen die ik me blijf herinneren.' en ze keek de ridder aan. Geen enkele emotie was op Kynia's gezicht af te lezen. 'Jouw gedrag doet me verbazen. De meesten stormen op me af zonder een woord met me te wisselen.' Kynia zette haar kap af en nam de duisternis weg rond haar gezicht. 'Kynia, en jij?"



-srry flutpost-

''Jouw gedrag doet me verbazen. De meesten stormen op me af zonder een woord met me te wisselen.'' De jonge vrouw zette haar kap af, en een wit gezicht werd onthuld. Silente deinsde nog terug of gaf een kik als blijk van angst, volkomen rustig staarde ze de vrouw aan.' 'Knya en jij?'' Zei ze toen. ''Silente, mijn vorige naam was Nora.'' Sprak Silente met een heldere klank in haar stem. Ze keek Knya vriendelijk aan, en stak haar hand uit, als begroeting. Silente had nooit angste gevoeld, Angst was voor haar onmogelijk. Nergens was ze bang voor, en ze was niet haatdragend. Maar omdat ze voor nergens bang was was, ze dan ook niet dapper.

Silente deinsde nog terug of gaf een kik als blijk van angst, volkomen rustig staarde ze Kynia aan.' 'Kynia en jij?'' Zei ze toen. ''Silente, mijn vorige naam was Nora.'' Sprak Silente met een heldere klank in haar stem. Ze keek Kynia vriendelijk aan, en stak haar hand uit, als begroeting. Kort keek Kynia even naar de hand en schudde die toen maar. Ze had gemakkelijk de ridder naar zich toe kunnen trekken, maar dat deed ze niet. Ze liet de hand weer los en glimlachte licht. Waarom sloeg ze haar slag eigenlijk niet? Misschien omdat ze al genoeg had gehad... maar dat was bijna onmogelijk. 'Ben jij niet bang voor de vampiers?' vroeg ze. 'Ik kan geen spoor van angst of wat dan ook vinden.' en ze grinnikte. 'Werkelijk, ik verbaas me hier echt over. Zo'n jong iemand met geen spoor van angst te zien. De meesten boven jouw leeftijd tonen zelfs nog een lichte angst. Ridders zijn natuurlijk wel dapper... maar dit.' en ze lachte.