A Queen returned to her trone..

Zwijgend zat Hunter op zijn vensterbank uit het open raam te staren. Het verlaten van het kasteel was voor hem ook nauwelijks meer het geval. Hij kon niet uitleggen waarom hij niet weg kon, zijn gevoel hield met altijd tegen. Al een heel jaar lang zonderde hij zich af van zijn volk, alleen de rust zoekend bij zichzelf. Zelfs met zijn broer en Felix besprak hij het nauwelijks. Sinds dat hele gedoe in de troonzaal met Mimi was hij veranderd, hij had soms zelfs het gevoel alsof hij niemand meer kon vertrouwen. Hij hoorde ergens een raam sluiten en keek in die richting. Was ze terug? Zachtjes snoof Hunter even en sprong van de vensterbank, terug in zijn kamer. Met krachtige passen liep hij naar de deur en verliet zijn kamer. Zijn doel was nu om de feiten te weten te komen. Als ze een kind hd zou hij hem of haar geen kwaad doen, hoewel hij zichzelf niet kon voorspellen wist hij een ding zeker. Een kind zou hij nooit echt pijn doen. Zo snel als hij kon liep hij door de gangen en stapte net de gang in waar Mimi's kamer zich bevond. In de verte zag hij haar de deur uitstappen en die op slot doen. Geruisloos stapte hij naar haar toe en bleef achter haar staan. ''Mimi,'' sprak hij koeltjes en keek haar strak aan. ''Ik zie dat je weer terug bent,'' merkte hij op en sloeg zijn armen over elkaar. Meer als afstandelijkheid, en als bescherming. Dat deed hij onbewust, vooral terugdenkend aan hun laatste ontmoeting.

'Ik zie dat je weer terug bent,'' merkte hij op en sloeg zijn armen over elkaar. Verslagen keek Mimi hem vanonder haar kap aan. Bang haar ogen te laten zien. Die feller waren.. Hij kon haar goed genoeg om het verschil op te merken. met haar ene hand nog op de edelsteen die ze van Seth had gekregen een jaar geleden. De andere rond de deurklink gevouwen staarde ze nietsziens Hunter aan. "Ja, ik ben terug.." Fluisterde ze zacht met een nieuwgevonden stem. Langzaam hief ze haar hoofd en liet haar ogen zien. Haar heldere ogen waren vol met nieuwe wijsheid. "Hunter... Ik heb je gemist...." Fluisterde ze zacht wn keek hem aan met gepeinigde ogen.

(Ashamed zo kort)

Zwijgend keek Hunter haar aan, wachtend op haar reactie. Het verbaasde hem dat ze haar gezicht verborg oner haar kap maar hij zei er niks over. Zijn blik viel op haar ketting en toenb op haar hand die op de deurklink lag. "Ja, ik ben terug.." Fluisterde ze zacht met een nieuwgevonden stem. Hunter snoof even. Toen ze haar hoofd lichtte schrok hij even van haar ogen, de wijsheid erin was niet te missen maar ze was niet meer de Mimi die hij kende. Hij deed een stap achteruit en keek haar strak aan. "Hunter... Ik heb je gemist...." Fluisterde ze zacht en keek hem aan met gepeinigde ogen. ''En ik jou dus niet,'' sprak hij koeltjes en deed weer een stap naar voren. '' Dat heb je verziekt toen je me toetakelde in de troonzaal een jaar geleden.'' Zijn ogen stonden vol woede aan die herinnering.''Ben je trouwens bang dat ik een kind wat aandoe?'' Zijn vraag was alles behalve vriendelijk. Op en of andere manier kon hij zichzelf er niet op brengen om vriendelijk te spreken tegen haar. Zijn ogen waren opnieuw gericht op de deurklink. Hij wist zeker dat ze daar haar kind verborg, hoe kon ze dit doen? Kende ze hem dan zo slecht? Hij snoof weer en keek haar recht aan.

"En ik jou dus niet. Dat heb je verziekt toen je me toetakelde in de troonzaal een jaar geleden. Ben je trouwens bang dat ik een kind wat aandoe?'' Zijn vraag was alles behalve vriendelijk. Mimi schudde zacht haar hoofd en viste de sleutel uit haar zak. Terwijl ze hem in het slot stak zuchtte ze even. "Hunter.. Ik was een ander mens toen.. Wat ik het afgelopen jaar en dan vooral laatste maand heb meegemaakt.. Is... slopend.. Maar.. de reden waarom deze deur dichtzit is omdat mijn dochter soms.. rare trucjes uithaalt." Voor ze de sleutel omdraaide keek ze opnieuw Hunter aan. "Denk van me wat je wil, maar ik ben teruggekomen, alles waar ik zo van hou op twee van mijn kinderen na achtergelaten.. Voor mijn volk en daarmee ook voor jou.." Siste ze bijna en toen maakte ze de deur open. Op zo'n zacht mogelijke manier liep ze naar het bed en ging op de rand zitten om Meredith op haar voorhoofd te kussen en Sara te kietelen onder haar kinnetje.

Hunter wachtte op haar reactie, en hij verwachtte eigenlijk dat ze kwaad werd. Waarom wist hij niet, maar op een of andere manier hoopte hij dat niet. Mimi schudde zacht haar hoofd en viste de sleutel uit haar zak. Terwijl ze hem in het slot stak zuchtte ze even. "Hunter.. Ik was een ander mens toen.. Wat ik het afgelopen jaar en dan vooral laatste maand heb meegemaakt.. Is... slopend.. Maar.. de reden waarom deze deur dichtzit is omdat mijn dochter soms.. rare trucjes uithaalt." Hunter fronste even met een vragende blik in zijn ogen. Maar voor ze de sleutelomdraaide en de deur opende keek ze hem weer aan. "Denk van me wat je wil, maar ik ben teruggekomen, alles waar ik zo van hou op twee van mijn kinderen na achtergelaten.. Voor mijn volk en daarmee ook voor jou.." Siste ze bijna en toen maakte ze de deur open. Hij fronste weer, toch was hij wel blij dat zij er weer was, nu hoefde hij niet meer zoveel belangrijke dingen doen. Hij wachtte even met het betreden van de kamer en liep toen geruisloos naar binnen. Zijn blik viel op de twee kleine meisje de in het bed lagen te slapen. Zachtjes stapte hij dichterbij en keek op de drie neer. ''Dus het is er meer dan een?'' Vroeg hij op zijn oude kalme toon weer, de toon de hij bijna altijd aansloeg als hij serieus was of geruststellend. Hij keek naar de meisjes en onbewust verscheen er even een klein teken van een glimlach, maar hij trok zijn gezicht snel weer strak. ''Trouwens ik heb de deputies aangesteld, Samina en Mordon heb ik daarvoor gekozen.'' Zijn stem klonk iets ongemakkelijk, maar dit moest ze weten. Ze zou ten slotte toch wel weer haar plaats op de troon terugnemen dus moest ze dit weten. Hij sloeg zijn armen weer over elkaar en keek Mimi aan. Zou ze commentaar leveren op zijn keuzes?

"Dus het is er meer dan een? Trouwens ik heb de deputies aangesteld, Samina en Mordon heb ik daarvoor gekozen.'' Mimi knikte zacht bij zijn woorden. "Het is een drieling, 2 Dochterjes.. 1 Zoon, Dave is.. Bij.. Seth gebleven.." Verdrietig sloeg ze gaar ogen neer. "Samina is een goede vervanger voor mij.. En Mordon zal zeker een groot koning worden.." Fluisterde ze zacht en zuchtte. Haar kleine dochters. Zo vredig als ze nu sliepen.. Zouden ze ooit hun vader leren kennen? Meredith wel. Absoluut, zodra ze oud gwnoeg was zou Mimi haar naar Seth brengen. " Sara.. Zal hier blijven.. Meredith zal.. Als ze oud genoeg is naar Seth gaan." Vporzichtig stond ze op en legde haar han op Hunter's schouder. "Hunter.. ik vraag je, nee ik smeek je. Als er iets met mij gebeurd wat dan ook. Zorg alsjeblieft voor Sara.. Breng Meredith dan naar Seth en vertel het hem... Hunter ik smeek je." Haar ijskoude hand spande zich even aan maar daarna ontspande hij weer en met haar nieuwe ogen keek ze Hunter aan.

Mimi knikte zacht bij zijn woorden. "Het is een drieling, 2 Dochterjes.. 1 Zoon, Dave is.. Bij.. Seth gebleven.." Verdrietig sloeg ze gaar ogen neer. "Samina is een goede vervanger voor mij.. En Mordon zal zeker een groot koning worden.." Fluisterde ze zacht en zuchtte. Hunter knikte. ''Ik heb nog getwijfeld bij wat de anderen zouden kunnen zeggen in protest, Mordon is tenslotte mijn broertje.'' Hij zuchtte nu zelf even en keek naar de twee meisjes die lagen te slapen in het bed. Hij bekeek ze eens goed, alleen een had de duidelijk elf-achtige trekken. " Sara.. Zal hier blijven.. Meredith zal.. Als ze oud genoeg is naar Seth gaan." Voorzichtig stond ze op en legde haar hand op zijn schouder. Bij haar aanraking verstijfde Hunter onbewust, maar hij bewoog verder niet. "Hunter.. ik vraag je, nee ik smeek je. Als er iets met mij gebeurd wat dan ook. Zorg alsjeblieft voor Sara.. Breng Meredith dan naar Seth en vertel het hem... Hunter ik smeek je." Haar ijskoude hand spande zich even aan maar daarna ontspande hij weer en ze keek hem weer aan. Hunter keek haar even recht aan en knikte kort. ''Als ik dat zou doen dan doe ik dat voor hen en niet oor jou.'' Sprak hij kortaf en schudde haar hand van zijn schouder. Zwijgend liep hij naar het raam en keek naar buiten. Natuurlijk zou hij voor hem zorgen als zij weg was, hij kon het nu eenmaal niet over zijn hart verkrijgen om kinderen de rug toe te keren. Hoewel hij ernit echt naar uitkeek om de king van de tovenaars te weerzien.

Hunter keek haar even recht aan en knikte kort. ''Als ik dat zou doen dan doe ik dat voor hen en niet oor jou.'' Sprak hij kortaf en schudde haar hand van zijn schouder. Zwijgend liep hij naar het raam en keek naar buiten. Ze glimlachte zacht en ging weer op het bed zitten. met haar hand speelde ze zacht met Sara's haar terwijl ze licht begon te neurien wat uit liep tot het slaapliedje wat er vanaf haar geboorte voor haar en voor Daphne gezongen was."Os iusti meditabitur sapientiam. Et lingua eius loquetur iudicium. Beatus vir qui suffert tentationem. Quoniam cum probatus fuerit accipiet coronam vitae. Kyrie, fons bonitatis. Kyrie, Ignis Divine, Eleison. O quam sancta, quam serena, quam benigna. Quam amoena esse virgo creditur. O quam sancta, quam serena, quam benigna. Quam amoena O castitatis lilium..." De zachte klanken van haar stem verzachtte haar eigen pijn en toen ze weer opkeek naar Hunter die bij het raam stond zuchtte ze zacht. "Bedankt Hunter.. Ik zal dit niet vergeten.." Daarna sloot ze haar ogen en neuriede zacht verder.

dit is het liedje
met engelse Lyrics :3
https://www.youtube.com/watch?v=baqIIuAquKQ&feature=related

Spoiler:

Can Sara join?

Rustig was Sara slapende, ze was weggezonken in een heerlijke droom en had er niks van gemerkt dat haar moeder haar zusje en haarzelf had gedragen en op een heerlijk zacht bed gelegd, al die tijd had ze stug doorgeslapen. Maar toen de kleine elf wakker werd sond haar wel gelijk een verrassing te wachten, niet alleen herkende ze het blauwe haar van haar moeder maar ook het gelaat van een onbekende mannelijke elf, met haar blauwe oogjes weid opengesperd begon ze zachtjes te huilen en stak haar handjes naar haar moeder uit, want die onbekende elf straalde iets uit waar ze niet van hield, het leek bijna op woede.

Felix liep met gehaaste passen door het kasteel. Overal hoorde ze fluisterende stemmen, geruchten, maar Felix liep nog steeds door niet reagerend op de stemmen, geruchten of de fluisteringen. Haar zwarte, satijnen mantel wapperde achter haar aan, en een nieuw litteken had zich over haar rechteroog getrokken, dat nu volledig blind was geworden en niet meer bewoog. Ze hoorde fluisternde stemmen achter de deur en met een ruk deed ze die open. De verbazing gleed van haar gezicht af, en haar ogerustheid kwam in de plaats. Mimi was terug, maar Hunter keek niet echt blij. Bovendien had Mimi ook nog kinderne op haar arm. Ze aarzelde even en sprak toen met een onvaste stem, te bang dat ze het verkeerde zou kiezen:''Mimi, waar was je? Ik heb je gemist!'' Maar in tegendeel, speelde het in Felix' hoofd af. Mimi had weg moeten blijven dan had ze meer kans gehad. Ze stapte met aarzelende stappen naar binnen en keek van Hunter naar Mimi, en toen naar de kleintjes die op Mimi's armen lagen. Ze slikte, dit maakte het alleen maar lastiger.

Zwijgend staarde Hunter uit het raam, nadenkend over wat hij nu moest doen. Hij kon voor het volk niet tonen dat hij niet meer het volledige vertrouwen in haar had, in tegenstelling zelfs. Hij had eerder last van wantouwen tegenover haar. Maar waarom stond hij hier eigenlijk nog? Waarom liep hij deze kamer niet uit om terug te keren naar zijn eigen vertrekken? Hij rechtte even zijn schouders. Hij luisterde hoe Mimi zong en sloot toch een zijn ogen. Iets in haar stem bracht bij hem toch wel weer de rust terug. Dat iets was de Mimi die hij gekend had. Hij hoore Mimi zuchten en draaide tocheven zijn hoofd om. "Bedankt Hunter.. Ik zal dit niet vergeten.." Hij haalde zijn schouders op en keek weer uit het raam. Het gehuil van een van de twee meiden deed hem weer opkijken en met een kalme blik keek hij het kleine meisje aan. Zij was de enige van de drie die waarschijnlijk het meese weghad van de Elven. "Goed zo Hunter.. Je maakt me kind doodsbang.." Sprak ze sarcastisch. Hunter keek haar scherp aan maar zei niks. ''Mimi, waar was je? Ik heb je gemist!'' Hunter keek naar de deur n een blije glans verscheen in zijn ogen. "Ik was... weg, in belangen van de Elfen.." De blik die Mimi hem wierp bracht een rilling over zijn ruggengraat. Hij wist wat ze ermee bedoelde, hij moest zijn mond houden over wie de vader was van die kinderen. Maar hij hield zijn blik koeltjes, alsof hij het niet doorhad. Ik heb je ook gemist Felix." Zei Mimi met een slappe glimlach. Hunter keek naar Felix, maar liep nu niet naar haar toe. Toen kreeg hij een vasberaden blik in zijn ogen. Hij was niet bereid haar te laten liegen tegen Felix, zijn Felix. ''Waarom lieg je tegen haar Mimi, je bent niet vertrokken in het belangen van ons volk.'' Zijn stem was scherp,e n hij was voorbereid op Mimi haar reactie. ''Ik laat niet toe dat je tegen het volk liegt, jij bent weggegaan omdat jij zo nodig kinderen droeg van iemand die niet van ons ras is!'' Hij deed een stap naar voren en keek Mimi strak aan.

Tevreden brak er een lachje door op het gezichtje van het jonge elfje door toen haar moeder haar oppakte en haar dicht tegen zich aan drukte en ze pakte de kleren van haar moeder beet met haar kleine handjes terwijl er een heleboel werd gezet. De kleine Sara keek echter pas op toen er een onbekende stem klonk, alweer een nieuwe. 'Mimi, waar was je? Ik heb je gemist!' zei de stem en Sara keek naar de elvin met de zwarte haren die tegen haar moeder had gepraat, duizenden vragen speelden zich af in het kleine hoofdje maar geen werd er uitgesproken, maar deze nieuwe elfen waren niet aardig, vond ze. "Ik was... weg, in belangen van de Elfen.." sprak haar moeder als antwoord maar Sara kon de woede van de elf voelen 'Waarom lieg je tegen haar Mimi, je bent niet vertrokken in het belangen van ons volk.'' riep hij uit en Sara begon van schrik opnieuw zachtjes te huilen, ze wou dat de enge vreemdelingen weg gingen.

Felix versmalde haar ogen een aantal momenten. Ze voelde dat Hunter de waarheid sprak, maar toch zei iets in haar dat ook Mimi iets van waarheid sprak. Haar ogen werden weer zachter toen een klein kindje met blauwe haren zachtjes begon te huilen. Felix liep langzaam naar hunter toe en zei toen, nog steeds met onvaste stem: ''Waar heeft Hunter het over?! Ik wil je best geloven hoor Mimi, maar ik moet jou en Hunter bijde kunnen vertrouwen'' haar stem vond plotseling midden in de zin een vaste, heldere klank. Ze fronstte even en keek naar het meisje met de blauwe haren, ze had iets van Mimi, maar ook van iemand anders. En die was geen elf, maar een ander ras... Felix zuchtte even en schuude haar hoofd, dit was heel erg ingewikkeld.

Samina veegde met een doekje haar mond af, er lag een plas braaksel in de wasbak en het stonk ongelooflijk. ''Getver!'' Zwangerschap was zwaarder dan ze dacht en dat constante braken was erg vervelend. Ze voelde nog een vieze smaak in haar mond maar negeerde het. Ze liep verder door het kasteel en hoorde verderop stemmen. Ze ging de hoek om en zag Felix een kamer binnen gaan, ze wist niet of Felix bij de ceremonie was geweest maar ze wilde dingen met haar bespreken en haar vertellen dat ze het was geworden. Ze ging de kamer binnen en hoorde Felix nog net zeggen: ''Waar heeft Hunter het over?! Ik wil je best geloven hoor Mimi, maar ik moet jou en Hunter bijde kunnen vertrouwen''. Ze dacht er nauwelijks bij na en ze stapte over de drempel. ''Felix, ik ben het geworden! Ik ben deputie! Ik-'' Ze stokte toen ze Mimi zag staan, samen met Hunter en twee kleine baby's, de blauwharige had iets weg van Mimi. Ze herinderde zich haar gesprek met Hunter, een jaar geleden, hij had toen een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht en Mimi was toen verdwenen. 'Mimi, wat fijn dat je er weer bent, en wie zijn die twee kleintjes?'

Opnieuw begon het kleine meisje bij Mimi te huilen, maar ditmaals schonk hij er totaal geen aandacht aan. Hij hield zijn blauwe ogen strak op Mimi gericht, hij keek op toen Felix naar hem toeliep en zachtjes sloeg hij een arm om haar heen. ''Waar heeft Hunter het over?! Ik wil je best geloven hoor Mimi, maar ik moet jou en Hunter bijde kunnen vertrouwen'' Haar onvaste stem deed Hunter haar aankijken. Hij hoorde haar zuchten en zag dat ze haar hoofd schudde. ''Felix, ik ben het geworden! Ik ben deputie! Ik-'' Hunter keek met een ruk op en hoorde dat Samina haar zin niet afmaakte. 'Mimi, wat fijn dat je er weer bent, en wie zijn die twee kleintjes?' Hunter richtte zijn ogen weer op Mimi en zweeg. “Tell your friend a lie. If he keeps it secret, then tell him the truth...” Sprak Mimi zacht en keek met duistere ogen hem aan. “It's no hidden secret. It's no code you have to break. You have to have solid defense, you have to have good pitching and timely hitting.” Hunder snoof, totaal niet meer onder de induk van haar. Maar onbewust klemde hij zijn arm steviger om Felix heen, alsof hij nu steun bij haar zocht. Ditmaal zou hij niet voor haar antwoorden, ze zocht zelf haar weg hieruit maar.

-oops verkeerde acc xD