De Jachtvelden

Terwijl Aramiro over de grasvlakte keek zocht hij verbitterd naar konijnen om te eten. Toen hij zich realiseerde dat hij niets ging vangen ging hij maar naar de rand toe ,richting het elfenterritorium. Toen hij er eindelijk achter was gekomen dat hij de levende dingen maar niet op de grasvlakte moest zoeken tuurde hij het woud in ,waar hij alles zag dartelen ,onbereikbaar voor de Ridders.

(Alleen voor Ridders en Vampiers die er jagen op dieren/mensen.)

Jasmyn zag dat er niet veel in de woud te doen was er waren geen elfen en niet veel dingen te vinden ze had ook geen honger ze keerde maar terug naar de jachtvelden misschien was daar iets te doen of iedegeval iemand om er mee te praten. Jasmyn liep rustig terug naar haar eigenland. Het woud lied ze achter zonder terug te kijken, haar ogen bleven naar het punt kijken van de jachtvelden en wat er ook in het woud gebeurde kon haar niet veel schelen er was gewoon niet zoveel aan nu misschien volgende keer beter dacht Jasmyn zoals altijd. Jasmyn verveelde zich van het lopen maar zag dat ze er bijna was. Haar voeten leken moe maar kwam vast gewoon door de pijn van de bladeren, Jasmyn kwam door twee bomen het grasveld op van de jachtvelden en zag dat er iemand was ze herkende hem meteen en liep op hem af en vroeg."Hoe gaat het?"

Aramiro was geheel in gedachten verzonken toen hij ineens een stem hoorde :"Hoe gaat het?". Het was een zachte ,fluweelachtige stem. Maar dat deed niet terzake. Het was Jasmyn ,de Koningin die samen met hem regeerde. "Het gaat goed ,ik ben alleen wat hongerig" ,zei hij gefrustreerd ,"de konijnen willen maar niet komen hier.". Hij stond op en als een echte heer kuste hij de hand van de koningin ,die hij toch wel wat meer mocht dan de andere dames. "Hoe gaat het met u op deze beeldschone dag ,m'lady?" ,zei hij op wat onderdanige toon ,maar toch met een grijns op zijn gezicht. Daarna draaide hij zich om en hij tuurde voor zich uit.

Jasmyn glimlachde lieftalig toen Aramiro haar hand kuste en zei"Hoe gaat het met u op deze beeldschone dag ,m'lady?" Jasmyn nam een stap naarachteren weer en zei op een zachte toon "het gaat goed." Jasmyn mocht hem echt well meer dan de andere heren hier in het koningrijk naja dacht jasmyn, en keek weer naar hem en dacht er aan om hem te gaan helpen met jagen om zijn hongerige lust te stillen en vroeg: "Mag ik u misschien helpen met jagen als het mag ik geef me graag vrijwillig op." En jasmyn gaf een mooie glim lach en wachte gerust op zijn antwoord.

"Het gaat goed" ,luidde het antwoord. Hij glimlachte ,natuurlijk zag zij dit niet. Hij draaide zich weer om om dan weer direct de volgende vraag te horen : "Mag ik u misschien helpen met jagen als het mag ik geef me graag vrijwillig op." Als zijn doordachte antwoord gaf hij alleen dit : "Daar is een dame als u toch niet mee gemoeid? Daarbij wil ik niet uw kostbare tijd innemen met mijn onverzadigbare honger." Hij pakt verbitterd zijn boog en tuurde in de verte naar een héél groot konijn. "Die moet ik hebben!" ,zei hij luid en hij rende naar een plek waar hij goed stond. Hij spande zijn boog en schoot het konijn. Tevreden liep hij ernaartoe.

Jasmyn keek rustig op toen het niet hoefde en ging rustig zitten en pakte een blaadtje waar ze rustig op ging spelen en lokte wat diren dichter bij. Jasmyn sloot haar ogen en bleef rustig naar de omgeving en de klanken van haar muziek luisteren die streekte over de jachtvelden. Jasmyn was rustig geworden en lette niet op het geluid als er ene dire werd gedood ze lette alleen maar op haar klanken die rustig met ed wind waaide. Zachtjes strijjkte haar bruine haren mee ik het koude maar toch mooie briesje van de dach en verdiepte in het spelen op haar blaadtje. En een glimlach strijkte rustig op jasmyn's gezicht, De dieren kwamen gerust en te vrede naar haar toen en jasmyn ging steets zachter en kalmer spelen en wachte af tot dat allle diren weg waren.

Hij keek om toen hij het blaadje schel hoorde fluiten over de wind. "Ze is niet alleen mooi ,maar ook nog artistiek.." ,mompelde hij. Hij liep fluitend terug naar de dame ,maar bleef staan toen hij de dieren zag. Hij legde het konijn uit de wind en waste zijn handen in
een beekje. Hij bleef simpelweg staan kijken hoe de dieren langzaam weer
weggingen ,als een jager die loert op zijn prooi. Maar dit was geen
prooi ,maar de schoonheid van de natuur. Het 'wijf' dat hij eerder nog
op het oog had gehad was nu ineens een bosnimf die de dieren bespeelde
met een blaadje. Toen alle dieren weg waren pakte hij het konijn weer op
en liep hij fluitend naar Jasmyn terug. Hij legde het voor haar neer
met de woorden :"Ik gok erop dat dit ons avondeten is vanavond. Is het wel genoeg jonkvrouwe?" Terwijl hij dit zei ,glimlachte hij. Hij ging naast haar zitten en kuste haar in haar nek.

Jasmyn zag hoe aramiro om kijkte en iets mompelde dat zee net niet hoorde en speelde rustig weer verder op het koele briesje die over het jachtvelden strijkte. Jasmyn hoorde zachtjes dat hij mee fluite en opende haar ogen en keek naar de knappe jonge man die fluitend terug keerde naar haar en hij bleef opeens staan. Jasmyn keek omzig heen hoe het kwam dat hij opeens stopte met lopen, en zag dat het door de dieren kwam. Jasmyn lied haar ogen gerust weer op hem vallen en hara ogen blinkte op toen ze zag dat hij terug liep met een konijn in zijn handen en glimlachde met het blaadje en die strijkte mee. Jasmyn wachte tot hij helemaal terug kwam en het dier voor haar legde en stopte met spelen en luisterde aandachtig naar hem toen hij zei"Ik gok erop dat dit ons avondeten is vanavond. Is het wel genoeg jonkvrouwe?" En de glimlach werd alleen maar lieftalliger op jasmyn's mond en kreeg een mooie zachte rode kleuren op haar wangen toen hij een kus in haar nek zacht zette. "this genoeg hoor meneer." En glimlachte weer en gaf een zachte kus op zijn wang.

"We hebben er niets aan om nu naar de muren te lopen." ,zei hij ,meteen weer ter zake gekomen ,"Ze doen de poorten toch niet open." Hij stond op ,nog steeds blozend van de zoen op zijn wang ,en begon brandhout te zoeken. Toen hij dan eindelijk genoeg dieren had weggejaagd en vond dat hij genoeg hout had ,begon hij een een vuurtje te maken om dat dode konijn nuttig mee te maken. Toen dat eenmaal brandde ,hing hij het konijn boven het vuur en ging hij wachten.

Jasmyn bleef liefdevol naar aramiro kijken tot hij opeens zegt "We hebben er niets aan om nu naar de muren te lopen." En jasmyn knikte met nog steets een kleurrijke kleur op haar wangen en toen zag ze al dat hij weer iets nieuws ging zeggen "Ze doen de poorten toch niet open." En jasmyn wist dat hij gelijk had en knikte weer lieftallig. Jasmyn zag dat hij even weg ging en wachte af en speelde gerust weer op haar blaadje de klanken gingen weer helemaal met de wind die dit keer door het bos strijkte waar de elfen hun eigen prachtige liedtjes hadden om de dieren te kalmeren opeens hoorde ze aramiro terug kwam met hout terug. Jasmyn lachde weer en hielp hem met het vuur te maken en lied het konijn aan hem over. Jasmyn hield er niet zo van om doode dieren op te pakte en wachte tot aramiro het boven het vuur had hangen en lachde en kwam tegen hem aan zitten en keek naarv het vuur en wachte af wat hij zou doen.

Aramiro pakte zijn viool en begon een vrolijk Iers deuntje te spelen ,hoewel hij het probeerde op de melodie van Jasmyns blaadjesmuziek. Het klonk best wel vrolijk. Uit alle hoeken van het kleine stukje land kwamen dieren. Aramiro was blij weer eens buiten de stad te zijn. De smalle straatjes en het kasteel waren een deprimerende plek. Hij vond het daarom fijn om samen met zijn geliefde in de natuur te zijn.

Jasmyn was rustig op haar blaadje bezig toen Aramiro opeens een viool pakte en een glimlach strijkte over haar gezicht toen hij mee dee op de muziek. Jasmyn zag dat hij weer blij was en dat alle dieren weer kwamen kijken en zo speelde ze een vrolijk stukje samen Aramiro op zijn viool en Jasmyn op haar blaadje. Jasmyn sloot haar ogen en dee mee op de klanken die Aramiro maakte die langzaam in de lucht dreven en verder over de grasvlakte strijkte. Jasmyn vond het fijn om buiten gewoon even met zijn tweeen even op hun gemak te spelen. Jasmyn dee haar ogen weer open en zag dat het vuur bijna uit was. Jasmyn stopte en gooide het blaadje in het vuur. Ze stond op en gaf een glimlach. "Het word al donker zullen we naar het kasteel gaan we hebben morgen genoeg tijd om verder te kunnen spelen." Jasmyn stak haar hand naar hem uit.