My first mentorlesson, but am I enough?

Mordon keek om zich heen, en een trots grijnsje sierde zijn mond, hij was gisteren mentor geworden. Zijn eigen leerling! Hij kon het nog altijd niet echt geloven, en hij was wel trots. Hij hoopte dat de kleine Lillith dat ook was, want hij was wel de Deputy, maar daar tegenover stond wel zijn zonnige karakter, eens zien of ze dat aankon. De zon was juist op, en de eerste zonnestralen verwarmden zijn lichte huid. Mordon deed zijn ogen open, en zag blij hoe het groene licht naar binnen viel door het bladerdak. Hij wist dat het veel te vroeg was, maar hij was benieuwd rond welk uur Lillith zou aankomen, dan zou hij haar misschien kunnen inschatten. Hij sloot zijn ogen weer, en luisterde naar wat het woud hem vertelde, de laatste paar dagen was er niet echt meer iets gebeurt, en dat was redelijk raar. Wacht eens? Hoorde hij daar nu? Voetstappen? Nee, het zou wel een ander wild dier zijn geweest. Hij begon vaag voor zich uit te staren, en wachtte, op Lillith.

-Lillith :3 -

Door pootjes op haar buik werd Lilith wakker. Het tijgertje keek haar aan met zijn blauwe ogen. Lilith duwde het beestje geiriteerd van haar af maar toen bedacht ze het oppeens. Haar eerste les met Mordon! Lilith sprong op uit haar bed en schoot haar kleren aan. Half hinkelend rende ze haar huis uit met haar schoen nog aantrekkend. Zo rende ze door met het teigertje nog achter haar aan. Het was 10 minuten lopen naar de plek waar ze had afgesproken. Rennen moest ze er zo zijn. Toen ze hijgend aankwam zag ze op een paar meter afstand haar metor staan. Meteen liep ze door. "Mordon?" Vroeg ze twijfelend. "Ben ik op tijd?" Hijgde ze na en probeerde tevergeefs een glimlach op haar gezicht te toveren terwijl het tijgertje rond haar benen sprong.

Mordon keek om zich heen, en een trots grijnsje sierde zijn mond, hij was gisteren mentor geworden. Zijn eigen leerling! Hij kon het nog altijd niet echt geloven, en hij was wel trots. Hij hoopte dat de kleine Lillith dat ook was, want hij was wel de Deputy, maar daar tegenover stond wel zijn zonnige karakter, eens zien of ze dat aankon. De zon was juist op, en de eerste zonnestralen verwarmden zijn lichte huid. Mordon deed zijn ogen open, en zag blij hoe het groene licht naar binnen viel door het bladerdak. Hij wist dat het veel te vroeg was, maar hij was benieuwd rond welk uur Lillith zou aankomen, dan zou hij haar misschien kunnen inschatten. Hij sloot zijn ogen weer, en luisterde naar wat het woud hem vertelde, de laatste paar dagen was er niet echt meer iets gebeurt, en dat was redelijk raar. Wacht eens? Hoorde hij daar nu? Voetstappen? Nee, het zou wel een ander wild dier zijn geweest. Hij begon vaag voor zich uit te staren, en wachtte, op Lillith. "Mordon?" Vroeg ze twijfelend. "Ben ik op tijd?" HIj opende zijn ogen, en staarde in het gezicht van Lilith, en viel van de tak, hij was weliswaar laag, maar zijn schrok toch. Snel stond hij rechtop, 'Ja, tuurlijk,' Hij klopte zijn hemd even af, 'Zo Lilith,' En toverde een glimlach op zijn gezicht, 'Is dat je eigen tijger? Hij was er gisteren ook al bij.' Merkte hij op. 'Maar, terug naar de zaken, wat weet je al, over, alles.' Misschien rare vraag, maar die was hem ook ooit gestelt. En toen had hij ook geen antwoord geweten.