I'm sick of it all, cant you not just let me die?

My whole world is the pain inside me
The best I can do is just get through the day
When life before is only a memory
I'll wonder why God lets me walk through this place
And though I can't understand why this happened
I know that I will when I look back someday
And see how you've brought beauty from ashes
And made me as gold purified through these flames

After all this has passed, I still will remain
After I've cried my last, there'll be beauty from pain
Though it won't be today, someday I'll hope again
And there'll be beauty from pain
You will bring beauty from my pain

Here I am at the end of me (at the end of me)
Tryin' to hold to what I can't see (to what I can't see)
I forgot how to hope
This night's been so long
I cling to Your promise
There will be a dawn

After all this has passed, I still will remain
After I've cried my last, there'll be beauty from pain
Though it won't be today, someday I'll hope again
And there'll be beauty from pain
You will bring beauty from my pain

Denaii had een gezicht dat vlak, uitgestreken was, maar in zichzelf voelde ze zich slecht. Alleen, verlaten, negeerd, ze wist dat ze het allemaal maar verzon in zichzelf, maar ze kon er niets aan doen. Het was nu eenmaal zo, en by the way, who cares? Ze was er toch maar, de enigen van wie ze dacht dat ze er nog mocht zijn, had ze ook niets meer van gehoord, als je iemand tof vond, als vriend, liet je die toch niet stikken? Zeker niet als je een rotbui hebt, en zij je troost, wat was dat nu voor houding? Ze begreep ze niets van, en ze zakte ineen. De koude vloer van de grot scheen haar koel toe, maar ze kon zich ook vergissen, de laatste tijd hield ze toch ook allemaal door elkaar. En ja, zij had ook haar problemen, en ze mocht bij mensen zagen, en dan voelde ze zich happy, hoe erg het ook was, maar als het omgekeerd niet was, en je hoorde dat mensen dat niet bij jou doen, om de een of andere stupide reden, was het redelijk raar. Ze zuchtte, en ging rechtop zitten. Zo, tegen de grotwand geleund, keek ze verdrietig naar haar handen. Als je hoorde dat mensen je niet vertrouwde, ja, dat deed pijn. Zij had ze altijd al makkelijk als vrienden beschouwd, maar stel. Stel dat zij het maar acteerden? Hoe kon ze dat merken? Er doorheen kijken? Het was onmogelijk! Waarom was het ook altijd zo moeilijk voor haar? Kon ze dan nooit eens een happy moment hebben zonder dat er weer iets mis moest gaan? Ze voelde dat haar ogen nat werden, en vloekte zacht. Moest ze nu ook nog gaan huilen? Ze liet het maar, en ze voelde al snel de eerste lopen. Ze snifte zachtjes, zo breekbaar had ze zich nog nooit gevoelt, en opeens zag ze de waarheid. Ze had zichzelf gewoon jarenlang voorgelogen, alsof ze ooit een echte tovenares zou worden! Alsof ze het niet acteerden, en haar gewoon gebruikten, misschien niet iedereen, maar wel de mensen aan wie ze zich het meest kwetsbaar had gesteld. Ze keek om zich heen, op zoek naar een teken dat het zou tegen wijzen, maar alleen de stilte kwam haar tegenmoed, en die scheurde ze aaneen. Het was niet genoeg! Het was weer eens moeilijk, uitgerekend voor haar. Geluk maak je zelf, maar stel dat je het gewoon niet meer kan? Wat moet je dan doen? ze kon toch niet opgeven? Toch? Dat was wat ze wouden, maar dat zou ze toegeven. En ze zou zich nooit gemakkelijk gewonnen geven. Maar ze was zo moe van alles. Ze liet haar hand langfs haar ogen gaan, en voelde hoe nat die waren. Ze was hopeloos, en dat hadden ze vast eerder gezien, waarom zouden ze haar anders zo behandelen? Ze wist het niet meer, ze had het gevoel dat ze steeds meegsleurd werd, als een wilde zee die zijn weg niet vind, velroren, in haar eigen inmaginacion. Als een het laatste blad dat van de boom erd getrokken, voor het weggevoerd word op zijn deinende stromingen, maar toch alleen. Ze zag de kleinste details, de woeste kleuren die uitbraken, Denaii voelde niet hoe ze het koud kreeg, of hoe de dag voorbij ging, ze staarde daar maar voor zich uit, met haar grijzige ogen, kijkend naar iets wat niemand kon zien, of voorstellen. Ze hoorde de holle klanken in de grotten niet, of hoe ze haar kant opkwamen.

-Maakt niet uit wie, maar remember, ik ben nu niet echt in stemming, dus gewoon bedenk dat voor je antwoord-

Sean was naar ed grotten gegaan en zag daar opeens Denaii zitten. "Denaii wat is er?" Sprak hij met een onderton in ijn stem van bezorgheid en nieuwsgierigheid. Sean kwam lang zaam dicht bij Denaii tot dat hij langzama stil stond voor haar. "Voel je niet lekker Denaii?" sprak hij uit en kon het al van haar gezicht lezen en zuchte toen. "Denaii wis ej al dat je een hele speciale dame voor me bent?" Sprak hij met een lief glimlachje naar haar uit om haar op et vrolijken of iedegeval hoop et geven. "Ik heb nog nooit iemand anders zo mooi en special gezien als jij Denaii. Maar.." Er kwam een treurige onder toon in zijn keel en lied zijn hoofd naar de gron zakken. "Ik ben et jong voor je om het ooit echt te laten zien..." Hij lied toen langzaam een tran va zijn gezicht druipen die snel op ed grond kwam en veegde toen zjn gezicht afmet zijn mouw. "Denaii wil ej niet hier depri zitten en gelukkig zijn in ej leven.." Sean stak toen langzaam zijn hand uit en keek weer met zijn hoofd en ogen naar haar die fonkelde. "Wil je em beloven nooit meer zo te ziten en van het leven te genieten en later heel gelukkig te worden? Promis?" Zei Sean zachtjes en wachte toen op haar antwoord.

(Okee ik ben gek bezig en flut post)

Ze was hopeloos, en dat hadden ze vast eerder gezien, waarom zouden ze haar anders zo behandelen? Ze wist het niet meer, ze had het gevoel dat ze steeds meegsleurd werd, als een wilde zee die zijn weg niet vind, velroren, in haar eigen inmaginacion. Als een het laatste blad dat van de boom erd getrokken, voor het weggevoerd word op zijn deinende stromingen, maar toch alleen. Ze zag de kleinste details, de woeste kleuren die uitbraken, Denaii voelde niet hoe ze het koud kreeg, of hoe de dag voorbij ging, ze staarde daar maar voor zich uit, met haar grijzige ogen, kijkend naar iets wat niemand kon zien, of voorstellen. Ze hoorde de holle klanken in de grotten niet, of hoe ze haar kant opkwamen. "Voel je niet lekker Denaii?" sprak hij uit en kon het al van haar gezicht lezen en zuchte toen. "Denaii wist je al dat je een heel speciale dame voor me bent?" Sprak hij met een lief glimlachje naar haar uit. Ze keek op, en zag Sean voor zich staan. "Ik heb nog nooit iemand anders zo mooi en speciaal gezien als jij Denaii. Maar.." Er kwam een treurige onder toon in zijn keel en liet zijn hoofd naar de grond zakken. "Ik ben te jong voor je om het ooit echt te laten zien..." Hij liet toen langzaam een traan van zijn gezicht druipen die snel op de grond kwam en veegde toen zijn gezicht afmet zijn mouw. "Denaii wil je niet hier depri zitten en gelukkig zijn in je leven.." Sean stak toen langzaam zijn hand uit en keek weer met zijn hoofd en ogen naar haar die fonkelde. "Wil je me beloven nooit meer zo te ziten en van het leven te genieten en later heel gelukkig te worden? Promis?" Zei Sean zachtjes en wachte toen op haar antwoord. Ze glimlachte heel zwakjes. 'Aww, dat is echt lief van je Sean.' Ze zuchtte, 'Maar ik kan je het niet beloven, in het leven gebeuren veel dingen, sommigen goed, anderen slecht. En hoewel het goed bedoelt is, zul jij ook ooit twijfelen aan alles, en iedereen.' Ze snifte even, het was wel redelijk koud hierbinnen. 'Hoe oud ben je nu ongeveer?' Vroeg ze plots. De jongen was snel gegroeid, en waarschijnlijk zou hij binnenkort zijn mentor krijgen. Ze wist het niet meer, ze was een beetje uit de sociale omgeving gegroeid.

-Aww, totaal nieeet! :3 -

Ze glimlachte heel zwakjes. 'Aww, dat is echt lief van je Sean.' Ze zuchtte, 'Maar ik kan je het niet beloven, in het leven gebeuren veel dingen, sommigen goed, anderen slecht. En hoewel het goed bedoelt is, zul jij ook ooit twijfelen aan alles, en iedereen.' Ze snifte even, het was wel redelijk koud hierbinnen. 'Hoe oud ben je nu ongeveer?' Vroeg ze plots. De jongen was snel gegroeid, en waarschijnlijk zou hij binnenkort zijn mentor krijgen. Ze wist het niet meer, ze was een beetje uit de sociale omgeving gegroeid.Sean glimlachte."Ik ben nu pas 11 jaar oud." Hij werd een beetje rood vvan schaamte maar begon toen al met stukjes aarde te spelen die naar zijn hand vloog. "Het leven is een grote pad met vuilkuilen als je er in valt moet je er ook uit komen." Zei hij met een zacht stemmetje en werd stetes rood als hij haar zag.

"Denaii wil je niet hier depri zitten en gelukkig zijn in je leven.." Sean stak toen langzaam zijn hand uit en keek weer met zijn hoofd en ogen naar haar die fonkelde. "Wil je me beloven nooit meer zo te ziten en van het leven te genieten en later heel gelukkig te worden? Promis?" Zei Sean zachtjes en wachte toen op haar antwoord. Ze glimlachte heel zwakjes. 'Aww, dat is echt lief van je Sean.' Ze zuchtte, 'Maar ik kan je het niet beloven, in het leven gebeuren veel dingen, sommigen goed, anderen slecht. En hoewel het goed bedoelt is, zul jij ook ooit twijfelen aan alles, en iedereen.' Ze snifte even, het was wel redelijk koud hierbinnen. 'Hoe oud ben je nu ongeveer?' Vroeg ze plots. De jongen was snel gegroeid, en waarschijnlijk zou hij binnenkort zijn mentor krijgen. Ze wist het niet meer, ze was een beetje uit de sociale omgeving gegroeid. "Ik ben nu pas 11 jaar oud." Hij werd een beetje rood vvan schaamte maar begon toen al met stukjes aarde te spelen die naar zijn hand vloog. "Het leven is een grote pad met vuilkuilen als je er in valt moet je er ook uit komen." Zei hij met een zacht stemmetje en werd stetes rood als hij haar zag. Denaii staarde hem even aan, wow, wacht, MEENDE HIJ DAT? Ze keek hem even verschrikt aan. 'Ehm.. Sean?' Vroeg ze voorzichtig, 'Waarom zei je dat eigenlijk?' Ze ging rechtop zitten, en keek hem recht aan. Als het was wat ze dacht dat het was, was het eeerg met hem gestelt.

"Denaii wil je niet hier depri zitten en gelukkig zijn in je leven.." Sean stak toen langzaam zijn hand uit en keek weer met zijn hoofd en ogen naar haar die fonkelde. "Wil je me beloven nooit meer zo te ziten en van het leven te genieten en later heel gelukkig te worden? Promis?" Zei Sean zachtjes en wachte toen op haar antwoord. Ze glimlachte heel zwakjes. 'Aww, dat is echt lief van je Sean.' Ze zuchtte, 'Maar ik kan je het niet beloven, in het leven gebeuren veel dingen, sommigen goed, anderen slecht. En hoewel het goed bedoelt is, zul jij ook ooit twijfelen aan alles, en iedereen.' Ze snifte even, het was wel redelijk koud hierbinnen. 'Hoe oud ben je nu ongeveer?' Vroeg ze plots. De jongen was snel gegroeid, en waarschijnlijk zou hij binnenkort zijn mentor krijgen. Ze wist het niet meer, ze was een beetje uit de sociale omgeving gegroeid. "Ik ben nu pas 11 jaar oud." Hij werd een beetje rood vvan schaamte maar begon toen al met stukjes aarde te spelen die naar zijn hand vloog. "Het leven is een grote pad met vuilkuilen als je er in valt moet je er ook uit komen." Zei hij met een zacht stemmetje en werd stetes rood als hij haar zag. Denaii staarde hem even aan, wow, wacht, MEENDE HIJ DAT? Ze keek hem even verschrikt aan. 'Ehm.. Sean?' Vroeg ze voorzichtig, 'Waarom zei je dat eigenlijk?' Ze ging rechtop zitten, en keek hem recht aan. Als het was wat ze dacht dat het was, was het eeerg met hem gestelt.
Sean keek Denaii aan maar wou het eigenlijk niet. "Ik zei het echt Denaii." Antwoorde hij maar wist dat het de verkeerde antwoord was en zuchte toen. "Sorry." Antwoorde hij en keek Denaii aan.

(Flut)

Ze zuchtte, 'Maar ik kan je het niet beloven, in het leven gebeuren veel dingen, sommigen goed, anderen slecht. En hoewel het goed bedoelt is, zul jij ook ooit twijfelen aan alles, en iedereen.' Ze snifte even, het was wel redelijk koud hierbinnen. 'Hoe oud ben je nu ongeveer?' Vroeg ze plots. De jongen was snel gegroeid, en waarschijnlijk zou hij binnenkort zijn mentor krijgen. Ze wist het niet meer, ze was een beetje uit de sociale omgeving gegroeid. "Ik ben nu pas 11 jaar oud." Hij werd een beetje rood vvan schaamte maar begon toen al met stukjes aarde te spelen die naar zijn hand vloog. "Het leven is een grote pad met vuilkuilen als je er in valt moet je er ook uit komen." Zei hij met een zacht stemmetje en werd stetes rood als hij haar zag. Denaii staarde hem even aan, wow, wacht, MEENDE HIJ DAT? Ze keek hem even verschrikt aan. 'Ehm.. Sean?' Vroeg ze voorzichtig, 'Waarom zei je dat eigenlijk?' Ze ging rechtop zitten, en keek hem recht aan. Als het was wat ze dacht dat het was, was het eeerg met hem gestelt. Sean keek Denaii aan maar wou het eigenlijk niet. "Ik zei het echt Denaii." Antwoorde hij maar wist dat het de verkeerde antwoord was en zuchte toen. "Sorry." Antwoorde hij en keek Denaii aan. 'Ik..' Ze zuchtte, 'Het geef niet. Het is niet jouw fout. En trouwens, je bent wel lief.' Ze glimlachte kleintjes naar hem.

Denaii staarde hem even aan, wow, wacht, MEENDE HIJ DAT? Ze keek hem even verschrikt aan. 'Ehm.. Sean?' Vroeg ze voorzichtig, 'Waarom zei je dat eigenlijk?' Ze ging rechtop zitten, en keek hem recht aan. Als het was wat ze dacht dat het was, was het eeerg met hem gestelt. Sean keek Denaii aan maar wou het eigenlijk niet. "Ik zei het echt Denaii." Antwoorde hij maar wist dat het de verkeerde antwoord was en zuchte toen. "Sorry." Antwoorde hij en keek Denaii aan. 'Ik..' Ze zuchtte, 'Het geef niet. Het is niet jouw fout. En trouwens, je bent wel lief.' Ze glimlachte kleintjes naar hem. Sean glimlachde ook een beetje maar wist dat het nep was. Vandaag de dag was hij al veel ouder geworden en bijna klaar met zijn opleiding. Sean mompelde wat en in zijn hand kwam een perfecte roos. "Een bloemmetje voor de daame hier." Sprak hij lief en gaf hem aan Denaii.


(Nu is hij 18)