Kynia liep met gebogen hoofd tussen de bomen door. Haar handen trilden en ze drukte ze stijf tegen haar lichaam aan. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen of gedragen. Haar adem ging trillerig, snel en dan was er bijna geen ademhaling meer. Ze had zin om de eerste de beste die ze zou tegenkomen aan stukken te scheuren. Ze hield adem en het klonk scherp. Ze voelde zich zelden zo, maar dit was een van die dagen, dat ze haar ergernis, woede en haat niet kon inhouden. Haar gezicht bleef verborgen in de schaduw, maar er was een pijnlijke blik vol woede in te zien. Haar ogen waren felrood en stonden dorstig. Na al die jaren had ze nog steeds een hekel aan zichzelf. Ze beet hard op haar onderlip om het niet uit te schreeuwen. Ze richtte haar blik op de hemel. Het weer paste niet bij haar gevoel en ze gromde zacht. Pijn verscheurde haar van binnen en ze walgde van zichzelf. Ze begreep zichzelf op dit moment niet. De vampier in haar wilde verscheuren wat er nu nog in haar zat, maar er zat niks meer in. Ze slaakte een woedend schreeuw, die een aantal vogels deed opvliegen. Haar ogen schoten naar de opvliegende vogels en haar adem ging sneller. Ze moest iets doden, alleen zo kon ze deze zwakte van haar laten verdwijnen. Woedend sloeg ze met haar vuist tegen een boom aan. De boom kraakte en viel met veel gedonder om. Kynia greep nu naar haar hoofd en het leek alsof ze gek begon te worden. Geuren van bloed drongen nu sterker dan anders haar neus binnen en de geluiden van kloppende harten maakte haar gek. Ze liet haar handen zakken en keek dorstig in het rond. Opnieuw schreeuwde ze en door haar dorst was ze vergeten waar ze was. Het deed er nu niet meer toe… niks deed er toe. Nadenken zou ze nu niet meer kunnen. Ze werd een gevaar voor zichzelf. Risico’s kon ze nu gaan nemen, die ze anders nooit zou hebben gedaan. Ze keek op toen ze zachte stemmen hoorde. Ze begon nu te rennen en leek bezeten te zijn. Haar blik was zelden zo afwezig geweest. Tussen een aantal bomen zag ze 2 mensen lopen. Ze waren met elkaar in gesprek en leken niks door te hebben. Een grijns verscheen op haar gezicht en ze hoorde de 2 levende harten kloppen. Zonder twijfel sloeg ze toe. Een van haar slachtoffers liet nog een schreeuw horen voor ze beiden hun nek had gebroken. Ze zakte op haar knieën en drong met haar tanden iemands hals binnen. Warm bloed vulde haar mond. Haar handen zaten onder het bloed net als een deel van haar gezicht. Van de eerste had ze genoeg gehad en schopte die van haar weg. Ze moest er vreselijk uit zien, maar dat kon haar niks schelen. Ze pakte de tweede en wilde net beginnen toen ze iets hoorde. Haar bloedrode ogen schoten langs alles wat er was en bleven rusten op een schim. Een laag gegrom rees op uit haar borst en ze siste zacht. Niet wetend wie het was stond ze langzaam op en bleef tussen de twee lijken staan.
-Voor iedereen die haar nu een les wil leren... laat haar pijn hebben of wat dan ook. Ik verdien dat op dit moment.... -
Onderwerp: Who can stop me?! 
