Familiereünie

Aramiro had van een onbekende een brief ontvangen om naar een grote boom in het midden van het verboden elfenwoud te komen. Dat was nog eens wat anders. Daarom ging hij maar al te graag akkoord. Na een lange wandeling kwam hij op de plek aan. Hij was zijn harnas expres vergeten en had alleen een pijl en boog bij zich. Hij pakte zijn veldfles ,ging zitten en dronk een grote slok van heerlijke gemberbier. "Het is bijna een verslaving geworden.." ,zei hij met een fonkeling in zijn ogen.

(Alleen Aramiro en Mimi)

Mimi liep vanuit haar kasteel door het grote bos. Ze had haar reis outfit aangedaan en had alleen haar boog en haar mes mee. Mocht er iets mis gaan. Ze liep rustig en had geen haast. Na een kwartiertje kwam ze aan bij de open plek. Tegen de grote levensboom zoals hij door de elfen werd genoemd zat een gespierde jonge man. Ze wist wie het was, zonder ook maar naar zijn naam te vragen. " Aramiro welkom in mijn bos. " Ze liep naar hem toe en ging voor hem zitten. Ze ging met haar hand voorzichtig over het gras onder de Levensboom. Het was de grootste en oudste boom in het bos, de enigste boom in het bos die altijd in bloei stond. Een wit bloesemblaadje viel dwarrelend naar beneden en landde tussen haar en Aramiro in terwijl ze wachtte tot hij de stilte zou doorbreken.

Aramiro was dronken van zijn eigen gedachten. Figuurlijk natuurlijk ,dat is logisch. Toen hij opeens zijn naam hoorde ,schrok hij op. " Aramiro ,welkom in mijn bos. " ,klonk het. Hij keek op en zag een elf die ,gezien haar vermoedelijke leeftijd ,nog heel mooi was. Hij stond op en gaf haar een hand. "Het is fijn om te zien dat de elfen het bos goed onderhouden." ,zei hij met zijn grote glimlach die hem de laatste dagen eigen was geworden.

Mimi glimlachte bij het horen van de rauwe en o zo menselijke stem. "Het is fijn om te zien dat de elfen het bos goed onderhouden." Zei Aramiro met een grote glimlach. Ze lachte even terug maar daarna keek ze weer serieus naar de boom. Ze legde haar boog naast zich neer en streek zuchtend en liefkozend over het zacht hout. "Het bos schenkt ons leven Aramiro. Zonder dit bos kan ik en mijn volk niet overleven. Die boom waar je nu tegen aan zit, heet de Levensboom. Vanuit deze boom is het bos ontstaan. Dit bos heeft de hele geschiedenis aangezien. De eerste dag dat de elfen met de sterfelijke contact maakte. De dag dat het heilige bloed van de elfen gemengt werden." Ze zuchtte toen er nog een bloesemblaadje naar beneden viel. Ze hielt haar hand op en liet het blaadje op haar hand vallen. Ze streek met haar vinger over het bloesemblaadje en keek naar Aramiro wachtend op zijn antwoord.

"Elfenbloed ,het nobele goed ,het wordt begeerd door de wezens van de nacht. Heeft het misschien te maken met smaak of toch macht? Er werd op mij gejaagd ,door zowat elke soort op ons wereldgeheel. Maar goed ,ik merk dat ik u nu verveel. Ik weet maar een ding : U bent een elf. Er was genoeg over mij ,vertel iets over uzelf."

"Elfenbloed ,het nobele goed ,het wordt begeerd door de wezens van de nacht. Heeft het misschien te maken met smaak of toch macht? Er werd op mij gejaagd ,door zowat elke soort op ons wereldgeheel. Maar goed ,ik merk dat ik u nu verveel. Ik weet maar een ding : U bent een elf. Er was genoeg over mij ,vertel iets over uzelf." Sprak Aramiro. Mimi zuchtte en keek hem recht aan. "Ironisch, ik weet alles van U heer, en u weet niets van mij. Nietwaar Aramiro Aymondrah?"Ze rekte zich licht uit en keek liefdevol naar de boom waar Aramiro achter zat.

(Waarom zou ik achter de boom zitten?)
"Ironisch, ik weet alles van U heer, en u weet niets van mij. Nietwaar Aramiro Aymondrah?" ,hoorde Aramiro zijn onbekende gastvrouw spreken. "Ik vraag me alleen af waarom u dan niets over het persoon dat u bent vertelt." ,zei Aramiro rustig. Hij pakte een dood stuk hout op en zag hoe het langzaam begon te branden. Toen het doofde wachtte hij totdat het afgekoeld was en legde hij het weer neer. Dit was nou niet waar hij op gehoopt had.