The voices keep on calling, calling me

Ze was anders. Dat had Meredith altijd geweten, ze had het ook laten merken. Waar alle elfenkinderen braaf deden wat er werd gezegd, schopte zij enorme stennis. Waar alle elegante bewegingen moesten zijn, waren haar lichte, simpele bewegingen een enorme rariteit. En het gepest was nooit opgehouden, het bleef maar doorgaan. Het was teveel om te negeren, bedacht ze terwijl ze haar woede uitte door alles in een omgeving van vijf meter te bevriezen. Het was niet eerlijk. En waarom ze anders was, had niemand haar ooit toevertrouwd. Voor haar zeven jaren had Meredith een uitzonderlijk hoge intelligentie, maar de reden was ze nooit te weten gekomen. Haar moeder had haar nooit het kamp ook maar uitgelaten, altijd bang dat ze niet meer terugkwam. Haar wangen waren licht plakkerig van de tranen die ze had gelaten om de laatste pesterij. Haar haren, die eerst tot over haar middel hingen, waren nu nog hoogstens half zo lang. Tot halverwege haar rug. Terwijl ze lag te slapen, nota bene! Wanhopig zakte ze door haar knieën, probeerde een manier te bedenken om die etterbakken terug te pakken. Een manier zonder ‘trucjes’ zoals Meredith haar magie noemde. Niemand had haar ooit tovenaar genoemd, altijd ‘mislukte halfelf’ of ‘dat vervloekte kind’. Zelfs haar naam was zeldzaam om te horen. Haar handen gleden over de stijfbevroren grond, lieten er lichte schokken elektriciteit overheen glijden. ‘Waarom,’ vroeg ze zich tegen niemand in het bijzonder af, ‘Waarom is het altijd mijn schuld? Ik ben niet degene die ervoor zorgt dat het niet regent. Ik ben niet degene die het kleine kind heeft mishandeld. Dat waren zij, maar waarom krijg ik de schuld?’ Ergens wist ze wel dat ze alleen de zondebok was in de hele samenleving van de elven. Haar moeder zag ze eigenlijk amper, te beschaamd om zich, vaak overdekt met schaafwonden en blauwe plekken van de gevechten die ze had, in het paleis te vertonen. Meestal bleef ze in de stallen, of op haar kamer vlakbij de keukens. Met een laatste snik zette ze al haar gewone barriéres opzij, en vocht ze niet langer tegen de constante druk op haar schouderbladen. Meredith wist al veel langer dat vleugels ook een van haar ‘trucjes’ waren, maar ze hield het altijd verborgen. Zelfs Sará had het nog nooit gezien. Niet dat ze met haar zo’n goede band had. Meredith was meestal alleen, alleen in een rijk waar ze niet eens thuishoorde. Maar als zevenjarige kon je niet veel. Hoewel ze innerlijk misschien al een jaar of veertien was, bezat ze nog steeds het kleine lichaam van een zevenjarige. En die zeven jaar dat ze had geleefd, was een hel geweest. Het hield nooit op, bedacht ze zich. Daar zat het blonde meisje maar, twee engelenvleugels uit haar rug, op de met rijp bezaaide grond.

-Pfoeee, even inkomen heuwr~
-Open~

Dave zette zijn stap op het gebied van de elven en meteen liep hij door, het kon hem nu neit schele in welke gebied hij zat. Dave was het zat om Mariah steeds te zien hij werd gek van haar dacht ze echt dat hij zo zwak was. Zijn vingers tintelde hij moest nu iets opblazen, voor hem lag een steen die daar voor niks stond. Dave richte zijn hand op de steen en sprak rustig de spreuk uit 'explosion without sound pieces' de steen vloog uit elkaar zonder enige geluid maken. het was fijn om ergens je kracht uit te laten maar het zou leuker geweest zijn als het een vampier was dat zou een kick geven die hij zou leuk vond. Rustig liep de jonge verder en tussen de bomen zag hij een meisje die bezaait op de grond zat met 2 engelen vleugels en blond haar. Er schoot een droom binnen en meteen wist hij wie die meisje was.

Er liep een lichte rilling over Meredith's rug, maar niet van de kou. Meredith had het nooit echt koud. Hoogstens een beetje fris, meer niet. Al zeven jaar lang had het meisje nooit echt kou gevoeld. Zelfs haar eigen ijs kon haar niet bevriezen. De rilling kwam van iets anders, van iemand anders. Haar vleugels strekten zich in hun volle lengte uit, reikten tot over de twee meter. Het kostte haar wat moeite om ze echt recht te houden, gezien ze zelf ongeveer een meter vijftig was. Voorzichtig stond ze op, rechtte ze haar rug. De lokken blond haar waren nog steeds warrig, maar in haar ogen was geen enkel spoor van emotie te bekennen. Bevroren als haar ondergrond. Over haar huid vormde zich een doorzichtig laagje ijs, hoewel het niet te zien was. 'Teruggekomen voor nog een potje "pest Meredith tot ze jankt"?' Haar stem was licht gebroken, maar vooral ijskoud. Haar handen balden zich tot vuisten, er danste elektriciteit omheen. 'Want dat gaat mooi niet door.' Ze draaide zich naar de persoon om, klaar om hem of haar een stomp in de maag te verkopen. Haar pupillen verwijdden zich toen Meredith zag dat er geen elf tegenover haar stond. Een vampier had ze nog nooit gezien, noch andere rassen. Het leek wel of ze nooit uit het territorium kwam, zelfs nooit verhalen hoorde over de andere rassen. Onderzoekend keek ze naar de jongen, van haar leeftijd. 'Wie ben jij?' vroeg ze koud. Hij was een indringer, en had haar niet in een vrolijke bui gestoord. Geen slim plan.

'Teruggekomen voor nog een potje "pest Meredith tot ze jankt"?' even keek Dave haar normaal aan, ze was geen normale elf. Ze leek meer op een tovenaar. 'Want dat gaat mooi niet door.' De meid draaide zich om en keek onderzoeken naar hem. De meisje had dezelfde blauwe ogen als hij en mimi zijn moeder 'Wie ben jij?' vroeg ze koud. nog steeds keek hij recht in de blauwe ogen 'Mijn naam is Dave Fel'dan, zo nu heb ik me voor gesteld is het jou beurt om je naam te zeggen' zei hij kalm, leunde tegen een boom en kruiste zijn armen, rustig wachte hij af tot zijn zusje iets zou zeggen of iets zou doen.

'Dave... Fel'Dan.' herhaalde Meredith zachtjes, terwijl ze de jongen nog eens opnam. Zwart haar, helderblauwe ogen. Overduidelijk geen elf. Net zo helder als die van haar moeder, en die van haar. Dat deed pijn. Niemand had zulke blauwe ogen, was haar altijd verteld. En nu kwam er ineens een vreemde jongen die dezelfde ogen had. Het was niet fijn, om zoiets tegen te komen. 'Ik ben Meredith. Maar dat had je al kunnen raden.' Ze liep een paar passen op Dave af, haar vleugels spreidend. Ze vertrouwde hem voor geen meter, en wilde dat ook niet. 'Dus Dave.. Wat doe je hier? Je bent niet een van die kinderen van het paleis, of wel?' Ze had hem echt nog nooit eerder gezien, en hij leek ook niet op alle elfenkinderen waar Meredith iedere dag mee te maken had. Heel anders, geen puntige oren als al die pestkoppen. Geen blik alsof hij haar minachtte, hoewel zij wel zo keek. Hij drong haar territorium binnen, en stoorde haar op een zwak moment. Ergens voelde ze een vreemd soort aantrekkingskracht naar de jongen toe, alsof ze hem kende, maar dat verdrong ze. Ze had deze jongen nog nooit eerder gezien, hield ze vol. 'Want als je hier bent om ruzie te zoeken, heb je de verkeerde persoon voor je.' Langzaam strekte ze haar arm, liet ze een klein vonkje elektriciteit van haar nagel springen. Het was niet heel veel, maar het liet de meeste elfenkinderen enorm schrikken.

'Ik ben Meredith. Maar dat had je al kunnen raden.' Ze liep een paar passen op Dave af, haar vleugels spreidend. Ze vertrouwde hem voor geen meter, en wilde dat ook niet. 'Dus Dave.. Wat doe je hier? Je bent niet een van die kinderen van het paleis, of wel?' Zei hem zusje weer 'gelukkig niet nee, en ik kwam hier uit verveling en ik wil zo ver mogelijk van me zus zijn' Zei hij en er kwam een glimlach in zijn gezicht, hij vond dit wel geinig hoe ze tegen hem gedraagt.
'Want als je hier bent om ruzie te zoeken, heb je de verkeerde persoon voor je.' Langzaam strekte ze haar arm, liet ze een klein vonkje elektriciteit van haar nagel springen. Het was niet heel veel, Dave lachte met een brede lacht, het was geinig hoe ze hem probeerde bang te maken. Dave liet zijn hand naar een andere steen richten en fluisterde de zelfde woorden weer 'explosion without sound pieces' en de andere steen ontplofte zonder enige geluid te maken, de stenen naar benden vielen kletterde tegen zijn schild die nu ook om Meredith zat zo dat ze niet gewond zou worden. 'Mij maak je niet bang' fluisterde hij zachtjes en keek recht in de ogen van Meredith

Met simpele en elegante passen liep de blauwharige vroegere elf door haar bossen. Iedereen wist nu wat ze was. Maar in deze tijden kon ze niet van de troon stappen. Maar ze moest plannen maken. Te snel zou ze nu haar kleine Sàra achter zich moeten laten. Hunter zou haar.. Beschermen, dat had hij beloofd. Maar met Meredith zou ze nu al snel wegtrekken. Diep verzonken in gedachtes hoorde ze oppeens een bekende stem. 'Mij maak je niet bang' klonk de bekende stem van haar verloren zoontje. Ze liet het tekebblok en het potlood dat ze toen nog in haar handen had vallen en rende met soepele passen naar de stem. Toen ze daar licht hijgend aankwam zag ze alleen Dave. Ze liet zich met tranen op haar wangen vallen voor Dave en omhelste hem. "Dave wat doe je hier." Fluisterde ze gelukkig en stond daarna lachend op. Toen pas merkte ze dat er nog iemand was. Langzaam draaide Mimi haar hoofd en keek haar aan. "Meredith.." Fluisterde ze en stond op. Even keek ze haar lachend aan en legde haar hand op Meredith's schouder om haar daarna ook even te knuffelen. "Correctie wat doen jullie allebij hier?" Vroeg ze even en keek rond. "En waar is je vader of iemand anders die op je let Dave?" Vroeg ze en keek hem aan.

-Mimeh komt jullie pesten.-

Ineens was Mimi er. Haar ademhaling ging een stuk rustiger, snel kalmeerde ze. Maar haar moeder ging niet naar haar toe. Ze ging naar de vreemde jongen, wie hij ook was. En ze knuffelde hem, alsof ze van hem hield. Een vonk sloeg over op een boom, waar een zwartgeblakerde plek ontstond. Hoe kon ze? De jongen had haar bedreigd, en dan knuffelde ze hem? "Meredith.." Eindelijk kwam haar moeder naar haar toe. 'Mama,' Het woord kwam eruit als een soort bevrijding, van de ijskoude toon die ze had aangehouden. Haar moeders armen waren beschermend, en even voelde ze zich veilig. "Correctie wat doen jullie allebij hier?" Meredith keek haar moeder verbaasd aan. 'Mama, wat is er? Ken je hem?' Haar toon was vragend, nog steeds bijna boos door de jongen. 'Wat is er met ons beiden?' Haar onwetendheid had haar altijd beschermd, hoewel ze dat niet wist. Bijna boos, machteloos stond ze. "En waar is je vader of iemand anders die op je let Dave?" Ja, haar moeder kende de vreemde jongen. Tranen welden in haar ogen op. Bij haar moeder was ze altijd een stuk gevoeliger, hoewel ze wilde dat niemand dat zag. 'Mama, wat is er? Hoe ken je hem, en wat is er met zijn vader?' Meredith had nooit naar een vader verlangt. Haar moeder was meer dan haar lief was, en had haar altijd goed verzorgd. Zelfs toen Meredith had besloten dat ze haar niet echt meer nodig had. 'Mama...'

MImi dook plotseling uit de bos en omarmde hem "Dave wat doe je hier." Even keek hij zijn moeder aan, mimi draaide zich om en zei "Meredith.." "Correctie wat doen jullie allebij hier?" Meredith keek haar moeder verbaasd aan. 'Mama, wat is er? Ken je hem?' Haar toon was vragend, nog steeds bijna boos door de jongen. 'Wat is er met ons beiden?' Haar onwetendheid had haar altijd beschermd, hoewel ze dat niet wist. Bijna boos, machteloos stond ze. "En waar is je vader of iemand anders die op je let Dave?" Even keek hij naar zijn moeder 'Mam ik probeer zo ver mogelijk van mariah ik word gek van haar.' Zei hij half boos en keek in de ogen van meredith 'tuurlijk kent ze me, ze is mijn moeder en ik ben je broer' zei hij plagerig.

'Mam ik probeer zo ver mogelijk van mariah ik word gek van haar.' Zei hij half boos en keek in de ogen van meredith 'tuurlijk kent ze me, ze is mijn moeder en ik ben je broer' zei Dave plagerig. Seth ahd het goed gehoord en spande War's teugels aan en de zes poten van het vlammende paard raasden vooruit. Seth's ogen glinsterden even door de openingen in het masker voor hij War weer inhield om rustig te draven, elke stap verbrandde eht gras, verschroeide de aarde en liet de grond trillen. Langzaam kwamen Dave, een meisje en Mimi inzicht en Seth gromde zachtjes vanachter zijn masker. Zijn zwarte kledij en beschermers maakten hem een angstaanjagende gedaante. "Dave..... jij... bent... weggegaan... zonder... te... zeggen. Wat haal je je wel niet in je hoofd. Vooral in deze tijd!" gromde Seth en ging van War af. Het vlammende demonische paard steigerde zachtjes terwijl Seth naar voren liep op Dave af. Hij keek hem aan en het schedel gezicht op het masker leek te grijnzen. Toen haalde Seth zijn masker weg en het gezicht van een bezorgde ouder verscheen. Druipend van vampierbloed van een van zijn 'gesprekjes' gooide hij zijn maskerachtige- helm op de grond. "Waag, dat niet meer.. ik snap dat je gek word van haar.... eigenlijk niet... maar als er iets is zeg je het gewoon of ga je op ons gebied waar t nog veilig is wachten." zei Seth en omhelsde zachtjes Dave. "Het is gevaarlijk buiten ons gebied, vooral als een zoon van mij." zei Seth zacht. Toen merkte hij Mimi weer op en glimlachte, "Nog even schoon en liefelijk als altijd Mimi," zei Seth en boog beschaafd naar zijn vrouw .

Tranen welden in Meredith haar ogen op. 'Mama, wat is er? Hoe ken je hem, en wat is er met zijn vader?' Had Meredith gezegd. 'Mama...' Mimi veegde een traan van haar wang en kuste haar zacht op haar voorhoofd. 'Mam ik probeer zo ver mogelijk van mariah ik word gek van haar.' Zei hij half boos en keek in de ogen van Meredith 'tuurlijk kent ze me, ze is mijn moeder en ik ben je broer' zei hij plagerig. Mimi zuchtte en keek Dave aan. Maar voor hij wat kon zeggen voelde ze de grond trillen. Seth gromde zachtjes vanachter zijn masker. Zijn zwarte kledij en beschermers maakten hem een angstaanjagende gedaante. "Dave..... jij... bent... weggegaan... zonder... te... zeggen. Wat haal je je wel niet in je hoofd. Vooral in deze tijd!" gromde Seth en ging van War af. Het vlammende demonische paard steigerde zachtjes terwijl Seth naar voren liep op Dave af. Hij keek hem aan en het schedel gezicht op het masker leek te grijnzen. Toen haalde Seth zijn masker weg en het gezicht van een bezorgde ouder verscheen. Druipend van vampierbloed van een van zijn 'gesprekjes' gooide hij zijn maskerachtige- helm op de grond. "Waag, dat niet meer.. ik snap dat je gek word van haar.... eigenlijk niet... maar als er iets is zeg je het gewoon of ga je op ons gebied waar t nog veilig is wachten." zei Seth en omhelsde zachtjes Dave. "Het is gevaarlijk buiten ons gebied, vooral als een zoon van mij." zei Seth zacht. Toen merkte hij Mimi weer op en glimlachte, "Nog even schoon en liefelijk als altijd Mimi," zei Seth en boog beschaafd naar zijn vrouw. Mimi glimlachte even en stapte op hem af. Zachtjes pakte ze zijn hand en keek hem even aan. "Seth, ontmoet je dochter." Fluisterde ze in zijn oor. Daarna draaide ze zich om en oprnde haar handen naar Meredith terwijl ze door haar knieen ging. "Meredith, schat er zijn een paar dingetjes die ik je moet vertellen." Sprak ze en glimlachte eventjes.

Als het kleine kind wat ze eigenlijk nog was kneep ze haar handen tot vuisten terwijl ze zich aan haar moeder vastklemde. Haar tranen bevroren zodra ze van haar gezicht af waren. 'Ik heb geen broer,' wierp ze Dave in het gezicht, 'Je liegt. Leugenaar.' Half boos keek ze op naar haar moeder. 'Mam, hij liegt to-' Voordat ze haar zin kon afmaken, dreunde de grond onder haar.  "Dave..... jij... bent... weggegaan... zonder... te... zeggen. Wat haal je je wel niet in je hoofd. Vooral in deze tijd!" Geschrokken keek het blonde meisje op, haar verdriet ineens omgevormd tot angst en woede. Geen goede combinatie, vaak zelfs dodelijk. De man van wie de stem afkomstig was was in haar helblauwe ogen reusachtig, onmenselijk groot en minstens even angstaanjagend. Het liefst had ze hem een schok gegeven, of had ze zijn vingers eraf gevroren, maar dat durfde ze niet. Bovendien zij Mimi altijd dat ze geen trucjes mocht uithalen als er anderen bij waren, dus deed ze dat ook niet. De man liep op Dave af, en zelfs zonder masker was het gezicht doodeng. Heel zachtjes snikte Meredith. Wie was dit nu weer? Kennelijk kende hij haar moeder, want hij boog en zei; "Nog even schoon en liefelijk als altijd Mimi," Ze bekeek hem nog eens met een vuile blik. Hoe durfde hij haar moeder zo aan te spreken? Maar kennelijk was het goed, want ze werd losgelaten en Mimi stapte op de man af. Kort daarna draaide ze zich weer naar Meredith toe. Ze spreidde haar armen, en als Meredith de man niet had gevreesd, zou ze spontaan in de armen gelopen zijn. "Meredith, schat er zijn een paar dingetjes die ik je moet vertellen." Ze schudde haar hoofd, alle controle vergetend. Haar vleugels richtten zich knetterend van de elektriciteit op, zacht begon de wind te waaien. 'Nee' bracht ze uit, 'Nee, ik wil niet! Alles was goed zoals het was, ik wil niet!' Verdrietig en boos en bang, dat was ze. Ten einde raad stortte ze zich toch maar in haar moeders armen, zacht snikkend.

Dave voelde trilling via het grond, nee dit kon niet goed zijn. "Dave..... jij... bent... weggegaan... zonder... te... zeggen. Wat haal je je wel niet in je hoofd. Vooral in deze tijd!" gromde Seth en ging van War af. Het vlammende demonische paard steigerde zachtjes terwijl Seth naar voren liep op Dave af. Hij keek hem aan en het schedel gezicht op het masker leek te grijnzen. Toen haalde Seth zijn masker weg en het gezicht van een bezorgde ouder verscheen. Druipend van vampierbloed van een van zijn 'gesprekjes' gooide hij zijn maskerachtige- helm op de grond. "Waag, dat niet meer.. ik snap dat je gek word van haar.... eigenlijk niet... maar als er iets is zeg je het gewoon of ga je op ons gebied waar t nog veilig is wachten." zei Seth en omhelsde zachtjes Dave. "Het is gevaarlijk buiten ons gebied, vooral als een zoon van mij." Zijn hart ging werd gek 'Pap ik...' zei hij zacht maar merkte dat zijn vader niet meer op hem lette "Nog even schoon en liefelijk als altijd Mimi," zei Seth en boog beschaafd naar zijn vrouw. Mimi glimlachte even en stapte op hem af. Zachtjes pakte ze zijn hand en keek hem even aan. "Seth, ontmoet je dochter." Fluisterde ze in zijn oor. Daarna draaide ze zich om en oprnde haar handen naar Meredith terwijl ze door haar knieen ging. "Meredith, schat er zijn een paar dingetjes die ik je moet vertellen." Sprak ze en glimlachte eventjes. Met grote ogen keek hij naar zijn moeder. Had ze hun niks verteld over hem.'pap het spijt me, ik had even rust nodig en als ik in ons territoria bleef zou iemand mij toch nog lastig vallen.' Zei hij met en zucht en keek naar zijn vader, hij had op vampiers gejaagd of met ze gevochten en gewonnen.

"Seth, ontmoet je dochter." Fluisterde ze in zijn oor. Daarna draaide ze zich om en oprnde haar handen naar Meredith terwijl ze door haar knieen ging. "Meredith, schat er zijn een paar dingetjes die ik je moet vertellen." Sprak ze en glimlachte eventjes. Met grote ogen keek hij naar zijn moeder. Had ze hun niks verteld over hem.'pap het spijt me, ik had even rust nodig en als ik in ons territoria bleef zou iemand mij toch nog lastig vallen.' Zei Dave met en zucht en keek naar zijn vader. Seth zuchtte even en knikte als teken dat het goed was, toen keek hij naar Meredith die snikkend in de armen van Mimi zat. Seth zuchtte even en ging naar Mimi &Meredith toe. Zachtjes legde hij zijn hand op Meredith's rug. "Wat je moeder je wilt zeggen... is dat.. je familie hebt die wegens liefde... je nooit hebben gezien. Je vader die veel van je gaf en omdat je nog zwakjes en broos was meegaf met je moeder. Je broertje die al gezond en sterk was en acht jaar zonder zijn lieve zusje moest. Meredith... wij hadden het beste met je voor... ik weet wat jij in je hebt zitten, ik ken je." zei Seth zacht en klopte op haar rug. "Alsjeblieft Meredith, ik weet dat je me niet kent, en dat je niet weet of ik wel een kans verdien. Alleen probeer het alsjeblieft?" vroeg Seth kalm en zette een stap naar achter en glimlachte kalmpjes. "het voelt zo lang geleden... Mimi," zei Seth zachtjes.

Meredith schudde haar hoofd, alle controle vergetend. Haar vleugels richtten zich knetterend van de elektriciteit op, zacht begon de wind te waaien. 'Nee' bracht ze uit, 'Nee, ik wil niet! Alles was goed zoals het was, ik wil niet!' Verdrietig en boos en bang, dat was ze. Ten einde raad stortte ze zich toch maar in haar moeders armen, zacht snikkend. 'Pap het spijt me, ik had even rust nodig en als ik in ons territoria bleef zou iemand mij toch nog lastig vallen.' Zei Dave met een zucht en Mimi drukte Meredith dichter tegen haar aan terwijl ze sussende woordjes in haar oor fluisterde. Seth zuchtte even en ging naar Mimi &Meredith toe. Zachtjes legde hij zijn hand op Meredith's rug. "Wat je moeder je wilt zeggen... is dat.. je familie hebt die wegens liefde... je nooit hebben gezien. Je vader die veel van je gaf en omdat je nog zwakjes en broos was meegaf met je moeder. Je broertje die al gezond en sterk was en acht jaar zonder zijn lieve zusje moest. Meredith... wij hadden het beste met je voor... ik weet wat jij in je hebt zitten, ik ken je." zei Seth zacht en klopte op haar rug. "Alsjeblieft Meredith, ik weet dat je me niet kent, en dat je niet weet of ik wel een kans verdien. Alleen probeer het alsjeblieft?" vroeg Seth kalm en zette een stap naar achter en glimlachte kalmpjes. "het voelt zo lang geleden... Mimi," zei Seth zachtjes. Mimi keek even op en glimlachte zachtjes. Daarna pakte ze voorzichtig Meredith's hoofd tussen haar koude handen. "Lieverd, wat had je liever gehad, je verdient een leven wat jij hoor te hebben. Het leven met een vader, een moeder en een broertje en zusje. De dag dat ik jou voor het eerst in mijn armen kon sluiten. Was de meest pijnlijke maar mooiste dat in mijn leven. Ik kon niet.. Zonder jou noch je broertje of zusje, noch je vader. Maar het moest, vanbinnen werd ik verscheurd, vooral toen ik je nog eens een maand over moest geven aan ome Mordon." Fluisterde ze zachtjes en omhelste Meredith weer en tilde haar simpel op zodat ze enkel zat op Mimi's linkerarm terwijl haar rechterhand Meredith ondersteunde. Rustig kwam ze overeind en knuffelde Meredith. "Jij bent mijn kleine meisje, en ik wil dat je dit weet lieverd. Je bent niet zoals je zusje, maar dat wist je zelf ook zeker. Binnenkort zal je een mentor krijgen die weet wat hij of zij doet, ze zal je trainen en je zal worden wat je echt bent. Niemand zal je dan nog pesten. Je zal gelukkig zijn lieverd, bij mensen die je begrijpen en van je houden. Je zal samen met mij, papa en Dave zijn." Zacht glimlachte ze en leunde licht tegen Seth aan zodat Meredith's rug tegen zijn borst steunde. Met haar nu vrije arm pakte ze opnieuw Seths hand. Ze zei niets maar keek enkel op naar hem met haar blauwe ogen en glimlachte zacht. Even liet ze haar hoofd op zijn schouder rusten en keek Dave met een glimlachje aan.