Hunter you will learn the lessons of life

Rox keek nog met ene blik naar het kamp wara ze opgegroeit was tot de moord machine van nu. Ze liep rustig uit het kamp en glimlachde vandaga zou ene bjzondere les worden haar gedachhte bleef er in hangen met een grijns die nooit meer van haar gezicht wou. Rox liep rustig naar de elfen en wist wie ze moet helpe en wie er ook in zou trappen. Rox iep rustig naar het kasteel van haar vroegere marteling. Rox keek op naar het kasteel en bestuurde de kamers en dacht waar hij zou zitten mar had eerst iets anders voor ogen. Rox liep naar mimi's kamer en grijnste naar ed kleine meid die lach et slapen. "Ooit zul je failen en ook in je dromen." Vrluisterde ze zonder dat ze het kon horen. Rox pakte toel stil ene jurk uit de kast en trok hem gerust aan. (stripe) Ze liep toen rustig naar de kamer van de grote king. Rox dee gerust de deur open en zag hoe hij daar lach te slapen. "Lieve kleine hunter van me je angel is gekomen." Rox zei dat rustig trwijl ze over de gezicht van de king streekte. Rox wachte met alle gerust af tot hij wakker zou worden. Terwij ze verleidelijk op het bed zat met ed rode jurk aan. Rox dacht in haar gedachte welke gave ze zou hebben de gave die haar tot alles zou brengen als ze niet meer in staat zou zijn om haar lichaam niet meer te kunnnen bewegen. Ze zoou veel meer kunenn dan normaal ze zou iedereen aan kunnen die even zijn kop er niet meer bij zou kunnen houden. elke beweging zou ene marteling worden en hun einde.

Stilletjes liep een jong kind tussen de bomen door. De blauwe ogen van de jonge glansden vrolijk en zijn zwarte haartjes dansden op de wind. Hij werd achtervolgd door een vrouw met blonde haren en dezelfde blauwe ogen als het kleine kindje. Het kleine jongetje begon harder te rennen om te vluchten van de vrouw. Zijn kinderlijke lachje klonk tussen de bomen en soepel klom hij in een boom en grinnikte. ''Kijk mamma, goed hé?'' Vroeg hij met zijn vrolijke kinderstem en keek neer op de blonde vrouw. ''Erg goed hoor kleine vent, kom nu maar weer die boom uit voordat je vader je daarboven ziet.'' Ze glimlachte trots naar de kleine jongen. Ze was trots op haar zoon, en hij zou een speciale toekomst hebben. Ze wist ook dat hij zwaar in de gaten werden gehouden door een aantal beschermers. Met een grijns sprong het jonge kind uit de boom en keek op naar zijn moeder. ''Waarom mag ik dit soort dingen niet doen van pappa?'' Vroeg hij zacht en zijn ogen waren wijzer dan die van eenzelfde kind van zijn leeftijd. De blonde vrouw zuchtte even en keek haar oudste zoon aan. ''Je vader wil gewoon niet dat jouw iets overkomt. Dat begrijp je toch wel?'' Zei ze op een warme toon, maar haar ogen stonden serieus. ''Maar mamma, mij zal echt niks gebeuren hoor! Ik ben heel sterk en dapper'' Zei hij dapper en de blonde vrouw reageerde door te glimlachen en hem te omhelzen. ''Dat weet ik ook wel mijn lieve kleine Hunter...''

''Lieve kleine Hunter van me je angel is gekomen." Klonk opeens een andere stem en hij bewoog even iets. Toen opende hij langzaam zijn ogen en staarde naar de onbekende vrouw die op de rand van zijn bed zat. ''Ik kan hier nog niet weg,''mompelde hij slaperig en had nog niet helemaal door dat dit de echte wereld was en geen droom. ''Er zijn nog teveel problemen onder het volk, en ik moet nog...'' Toen begon het tot hem door te dringen, er klopte iets hier niet. Hij wreef even in zijn ogen en knipperde verward. ''Wie ben jij!?'' Klonk toen zijn stem een stuk scherper en met zijn hand greep hij het mes dat altijd onder zijn kussen lag. Sinds die onfortuinlijke dag in de troonzaal vertrouwde hij nauwelijks nog iemand. Zijn blauwe ogen begonnen steeds verwarder te staan. Waarom deed deze onbekende vrouw hem zoveel denken aan zijn moeder. Ze had dezelfde woorden uitgesproken als haar moeder op die ene dag. Langzaam ging hij rechtop zitten waardoor zijn deken iets naar beneden gleed en de littekens van zijn voorval met Mimi verschenen. Al vele jaren had hij die littekens verborgen, omdat hij niemand ooit de waarheid kon vertellen over wat er was gebeurd. Dan zou ze hem vermoorden, dat had ze zelf ook nog gezegd. Zwijgend staarde hij naar de onbekende vrouw en wachtte op het antwoord op zijn vraag.

en nu heb ik typpolio
En ik heb die droom een beetje aangepast xD
besefte net pas dat Hunter 50 zou zijn als zijn broertje jong en toen was hij al deputy

Klonk opeens een andere stem en hij bewoog even iets. Toen opende hij langzaam zijn ogen en staarde naar de onbekende vrouw die op de rand van zijn bed zat. ''Ik kan hier nog niet weg,''mompelde hij slaperig en had nog niet helemaal door dat dit de echte wereld was en geen droom. ''Er zijn nog teveel problemen onder het volk, en ik moet nog...'' Toen begon het tot hem door te dringen, er klopte iets hier niet. Hij wreef even in zijn ogen en knipperde verward. ''Wie ben jij!?'' Klonk toen zijn stem een stuk scherper en met zijn hand greep hij het mes dat altijd onder zijn kussen lag. Sinds die onfortuinlijke dag in de troonzaal vertrouwde hij nauwelijks nog iemand. Zijn blauwe ogen begonnen steeds verwarder te staan. Waarom deed deze onbekende vrouw hem zoveel denken aan zijn moeder. Ze had dezelfde woorden uitgesproken als haar moeder op die ene dag. Langzaam ging hij rechtop zitten waardoor zijn deken iets naar beneden gleed en de littekens van zijn voorval met Mimi verschenen. Al vele jaren had hij die littekens verborgen, omdat hij niemand ooit de waarheid kon vertellen over wat er was gebeurd. Dan zou ze hem vermoorden, dat had ze zelf ook nog gezegd. Zwijgend staarde hij naar de onbekende vrouw en wachtte op het antwoord op zijn vraag.
Rox grijnsde even maar keke lieftallig naar Hunter. "Ik ben Roxanne Nemesis." Zei ze op een lieve toon. Rox wist wat ze moet doen om de king rustig te krijgen en strijkte toen door zijn haar heen. "Rustig ik doe je niks ik ben niet zoals Mimi die haar volk verrade." Zei rox met een glimlacht en lied Hunter toen rustig kalmeren. "Ik wou ej gewoon een keer opzoeken lieve hunter van me het zou toch oneerlijk zijn als ej me nooit zou mogen zien?" Rox kwam tien rustig dichter bij en snoerde zijn mond even en lied ton het mes rustig uit zijn handen glijden. rox keke lief naar Hunter en kwam steets dichter bij hem en raakte hem op een gegeven moment aan met haar vinger toppen die langs zijn borst kast gleden. "Rustig maar ik ben je bescherm engel." Zei ze gerust stellend en kwam tegen hem aan liggen met haar hoofd op zijn borst kast.

Rox grijnsde even maar keek lieftallig naar Hunter. "Ik ben Roxanne Nemesis." Zei ze op een lieve toon. Rox wist wat ze moet doen om de king rustig te krijgen en strijkte toen door zijn haar heen. "Rustig ik doe je niks ik ben niet zoals Mimi die haar volk verrade." Zei rox met een glimlacht en liethem toen rustig kalmeren. Hoe wist zij over Mimi, eigenlijk was dat niet zo moeilijk. Dat wist iedereen ondertussen. "Ik wou je gewoon een keer opzoeken lieve Hunter van me het zou toch oneerlijk zijn als je me nooit zou mogen zien?" Rox kwam toen rustig dichter bij en snoerde zijn mond even en liet toen het mes rustig uit zijn handen glijden. Hij besefte niet echt wat er nu gebeurde, het voelde net alsof dit een droom was. Rox keek lief naar hem en kwam steeds dichter bij hem en raakte hem op een gegeven moment aan met haar vinger toppen die langs zijn borst kast gleden. dit gaf hem een ongemakkelijk gevoel, hij liet nauwelijks iemand dicht bij zijn borstkas komen. "Rustig maar ik ben je bescherm engel." Zei ze gerust stellend en kwam tegen hem aan liggen met haar hoofd op zijn borstkas. Haar stem gaf hem even een rilling, wat was hier aan de hand? ''Waarom ken je mij? Ik heb jou nog nooit gezien.'' Zei hij even scherp en voelde zich toch weer gespannen worden. Er was iets vreemds aan deze vrouw, iets eng vreemds. Hij keek naar de vrouw die nu met haar hoofd op zijn borstkas lag, had hij nu niet al genoeg problemen met vrouwen? Even keek hij naar het plafond, op een of andere manier vertrouwde hij deze Roxanne toch wel een beetje. ''En misschien kan ik wel een beschermengel gebruiken, aangezien je toch zoveel over me weet, weet je ook waarom.'' Hij zuchtte zacht en sloot zijn ogen.

dit gaf hem een ongemakkelijk gevoel, hij liet nauwelijks iemand dicht bij zijn borstkas komen. "Rustig maar ik ben je bescherm engel." Zei ze gerust stellend en kwam tegen hem aan liggen met haar hoofd op zijn borstkas. Haar stem gaf hem even een rilling, wat was hier aan de hand? ''Waarom ken je mij? Ik heb jou nog nooit gezien.'' Zei hij even scherp en voelde zich toch weer gespannen worden. Er was iets vreemds aan deze vrouw, iets eng vreemds. Hij keek naar de vrouw die nu met haar hoofd op zijn borstkas lag, had hij nu niet al genoeg problemen met vrouwen? Even keek hij naar het plafond, op een of andere manier vertrouwde hij deze Roxanne toch wel een beetje. ''En misschien kan ik wel een beschermengel gebruiken, aangezien je toch zoveel over me weet, weet je ook waarom.'' Hij zuchtte zacht en sloot zijn ogen. Rox maakte ene klein glimlachje. "Ik zou je beschermen Hunter, ookal ken ej me nog niet ik ken jou wel." ox zuchte even en keek hem aan. "Ik zie alles wat er gebeurd ook met jou ik wil zorgn dat ej stopt met lijden ik zorg er voor dat je nooit eer ene wond krijgt. Ik beschrm je vooraltijd tot in je dromen. Hunter ik ben voor je gemaakt om te beschermen en mee te leven de rest om je heen zou je maar pijn doen maar je kunt me vertrouwen ik zou ej nooit iets aan doen." Rox pakte toen zijn borstkast nog steviger vast en keke even in zijn prachtige blauwe ogen en legde toen haar hand op zijn wanng. "Je bent veilig bij mij voor altijd Hunter ik beloof het."

Rox maakte een klein glimlachje. "Ik zou je beschermen Hunter, ookal ken je me nog niet ik ken jou wel." Rox zuchtte even en keek hem aan. "Ik zie alles wat er gebeurd ook met jou ik wil zorgn dat je stopt met lijden ik zorg er voor dat je nooit eer ene wond krijgt. Ik beschrm je vooraltijd tot in je dromen. Hunter ik ben voor je gemaakt om te beschermen en mee te leven de rest om je heen zou je maar pijn doen maar je kunt me vertrouwen ik zou je nooit iets aan doen." Rox pakte toen zijn borstkas nog steviger vast en keek even in zijn prachtige blauwe ogen en legde toen haar hand op zijn wanng. "Je bent veilig bij mij voor altijd Hunter ik beloof het." Hunter kromp even ineen toen ze zich steviger vastgreep op zijn borstkas. Hij bleef altijd maar angstig als iemand zoiets deed. ''Waarom ken je me dan, waarvan?'' Zijn stem klonk zacht en hij sloot zijn ogen weer. Haar hand op zijn wang voelde raar aan, maar hij gaf er geen krimp onder. ''Maar je leeft niet voor eeuwig,'' mompelde hij toen en opende zijn ogen weer om haar aan te kijken. ''Je word niet eens zo oud als ik kan worden,'' hij keek even naar het plafond. ''Niet dat ik nog lang zal leven als Mimi met me klaar is.'' vervolgde hij toen en zuchtte weer.

Hunter kromp even ineen toen ze zich steviger vastgreep op zijn borstkas. Hij bleef altijd maar angstig als iemand zoiets deed. ''Waarom ken je me dan, waarvan?'' Zijn stem klonk zacht en hij sloot zijn ogen weer. Haar hand op zijn wang voelde raar aan, maar hij gaf er geen krimp onder. ''Maar je leeft niet voor eeuwig,'' mompelde hij toen en opende zijn ogen weer om haar aan te kijken. ''Je word niet eens zo oud als ik kan worden,'' hij keek even naar het plafond. ''Niet dat ik nog lang zal leven als Mimi met me klaar is.'' vervolgde hij toen en zuchtte weer. Rox nam hem voozichtig in zijn armen. "Ik weet dat ik niet lang leef en ook niet vooraltijd maar ik zorg er voor dat Mimi je niet et pakken krijgt mijn lief." Rox keek met een lief glimlachje naar de king met mooie rode wangetjes. "Ik zou ej beschermen voor haar want ik ben jou bescherm engel ik zou ej beschermen voor alles wat er gata gebeuren ik zou vooraltijd ana ej zeide blijven." Terwijl Rox dat zei kwam ze rustig op zij schoot te zitten en kwam stetes dichter bij zijn gezicht et haar volle lippen. "Hunter ik wil je bescherm engel zijn mag dat." Vroeg ze met een lieve zachte toon

Rox nam hem voozichtig in zijn armen. "Ik weet dat ik niet lang leef en ook niet voor altijd maar ik zorg er voor dat Mimi je niet te pakken krijgt mijn lief." Rox keek met een lief glimlachje naar de king met mooie rode wangetjes. Hunter keek haar een beetje verward aan. "Ik zou je beschermen voor haar want ik ben jou bescherm engel ik zou je beschermen voor alles wat er gaat gebeuren ik zou vooraltijd aan je zijde blijven." Terwijl Rox dat zei kwam ze rustig op zij schoot te zitten en kwam steeds dichter bij zijn gezicht met haar volle lippen. Onbewust boog hij toch achterover, dit ging hem toch wel iets te ver. "Hunter ik wil je bescherm engel zijn mag dat." Vroeg ze met een lieve zachte toon. Toen haalde hij zijn schouders op. ''Als je mijn vraag nu gewoon beantwoord.'' Hij keek haar recht aan. Ze was zijn vraag constant aan het ontwijken. ''Waarom en waarvan ken jij mij?'' Hij keek haar strak aan en spande onbewust toch zijn spieren. Hij wilde nu echt eens antwoord op die vraag, want er moest toch echt een reden zijn. ''En waarom persé mijn beschermengel? Waarom niet gewoon een ander?'' Dat was ook iets dat hem verbaasde.

Toen haalde hij zijn schouders op. ''Als je mijn vraag nu gewoon beantwoord.'' Hij keek haar recht aan. Ze was zijn vraag constant aan het ontwijken. ''Waarom en waarvan ken jij mij?'' Hij keek haar strak aan en spande onbewust toch zijn spieren. Hij wilde nu echt eens antwoord op die vraag, want er moest toch echt een reden zijn. ''En waarom persé mijn beschermengel? Waarom niet gewoon een ander?'' Dat was ook iets dat hem verbaasde. rox kwam rustig zitten en keke hem ook strak aan het lied toen een ketting zie die je niet kon ontcijferen. "ik heb ene droom over je eghad je verleden helen en toekomst.' Rox keke hem even aan en strijkte met hara hand over zijn gezict en kwam toen rustig naast hem liggen. "Ik voel iemand anders pijn maar ene stem beveelde me om je op et gaan zoeken zonder te zeggen waarom." Rox keek naar onder en keek teleur stellend. "Toen ik je voor het eerst zag slapen dacht ik waarom moet ik hem opzoeken maar ana je gezicht te zien was er al veel mis je ogen zijn een open boek Hunter ik kan alles leven wat er gebeurd is." Terwijl rox dat zei kwam ze tegen hem ana liggen en legde haar hoofd tegen hem aan. "Ik wil ej bescherm engel zijn tegen alles Hunter je bent iets speciaal dat ik nooit eerder ontmoet hebt."

Rox kwam rustig zitten en keke hem ook strak aan het lied toen een ketting zie die je niet kon ontcijferen. "ik heb ene droom over je eghad je verleden helen en toekomst.' Rox keke hem even aan en strijkte met hara hand over zijn gezict en kwam toen rustig naast hem liggen. "Ik voel iemand anders pijn maar ene stem beveelde me om je op et gaan zoeken zonder te zeggen waarom." Rox keek naar onder en keek teleur stellend. "Toen ik je voor het eerst zag slapen dacht ik waarom moet ik hem opzoeken maar ana je gezicht te zien was er al veel mis je ogen zijn een open boek Hunter ik kan alles leven wat er gebeurd is." Terwijl rox dat zei kwam ze tegen hem ana liggen en legde haar hoofd tegen hem aan. "Ik wil ej bescherm engel zijn tegen alles Hunter je bent iets speciaal dat ik nooit eerder ontmoet hebt." Hunter staarde haar even aan en zuchtte toen.''Wat werd mij altijd verteld. Ik dacht dat ik het ondertussen wel goed kon verbergen.'' Hij zuchtte even en sloeg zijn ogen neer. ''Maar ik neem aan dat ik daarin gefaald ben.'' Hij keek Rox aan en zweeg weer. Hij liet zich languit zakken en staarde naar het plafond. ''Maar als jij denkt dat je mijn ellende op je schouders kunt dragen, dan hou ik je niet meer tegen.'' Hij zuchtte weer en sloot zijn ogen. Wat was er eigenlijk met deze vrouw, ze was wel heel erg tastelijk naar hem.

Hunter staarde haar even aan en zuchtte toen.''Wat werd mij altijd verteld. Ik dacht dat ik het ondertussen wel goed kon verbergen.'' Hij zuchtte even en sloeg zijn ogen neer. ''Maar ik neem aan dat ik daarin gefaald ben.'' Hij keek Rox aan en zweeg weer. Hij liet zich languit zakken en staarde naar het plafond. ''Maar als jij denkt dat je mijn ellende op je schouders kunt dragen, dan hou ik je niet meer tegen.'' Hij zuchtte weer en sloot zijn ogen. Wat was er eigenlijk met deze vrouw, ze was wel heel erg tastelijk naar hem."Je houd me zowiezo niet tegen Hunter." Rox legde haar handen op zijn gezicht en strijk door zjjn haar en knuffelde hem teer in zijn armen. "Als Mimi je wat aan doet hoef je me maar te roepen." Rox keek toen lieftallig in zijn ogen en kwam toen dichter bij zijn lippen en raakte het toe zacht aan met haar lippen. Rox ging rustig met haar licaa dihter bij hunter liggen en kwam uit eindelijk boven op hem terecht. Rox keke hem aan in zijn ogen maar lied haar gevoel te werk gaan.

"Je houd me zowiezo niet tegen Hunter." Rox legde haar handen op zijn gezicht en strijk door zjjn haar en knuffelde hem teder in zijn armen. "Als Mimi je wat aan doet hoef je me maar te roepen." Rox keek toen lieftallig in zijn ogen en kwam toen dichter bij zijn lippen en raakte het toe zacht aan met haar lippen. Rox ging rustig met haar lichaam dichter bij hunter liggen en kwam uit eindelijk boven op hem terecht. Rox keke hem aan in zijn ogen maar liet haar gevoel te werk gaan. Hunter was al die tijd stil blijven liggen maar sperde nu zijn blauwe ogen wijd open. Waar was ze mee bezig? ''Hé, daar heb ik niet in toegestemd.'' Zei hij verward en zette zijn handen tegen haar schouders en duwde haar overeind. Hij zuchtte toen en liet zich weer achteruit zakken. ''Ach whatever, mijn leven is toch al een bende. Wat kan er nu nog erger zijn.'' Mompelde hij zuchtend en keek Rox aan. ''Ik heb echt geen idee wat je van me wilt, maar het kan me niet veel meer schelen.'' Zei hij met een zucht en sloot even zijn ogen. Zodra hij ze weer opende keek hij Rox recht aan en glimlachtte kort.

Hunter was al die tijd stil blijven liggen maar sperde nu zijn blauwe ogen wijd open. Waar was ze mee bezig? ''Hé, daar heb ik niet toegestemd.'' Zei hij verward en zette zijn handen tegen haar schouders en duwde haar overeind. Hij zuchtte toen en liet zich weer achteruit zakken. ''Ach whatever, mijn leven is toch al een bende. Wat kan er nu nog erger zijn.'' Mompelde hij zuchtend en keek Rox aan. ''Ik heb echt geen idee wat je van me wilt, maar het kan me niet veel meer schelen.'' Zei hij met een zucht en sloot even zijn ogen. Zodra hij ze weer opende keek hij Rox recht aan en glimlachtte kort. Rox gaf een lief klein glimlachje en pakte zij handen vast en deed ze weer naar beneden. "Wil ej echt liever met Dawn en Feix inplaats met iemand waar je hart mee kan dellen en die altijd aan je zijden zou ziten en nooit meer weg zou gaan." rox keke hunter even angtig aan en zuchte en draaide langzaam om en plofte op het bed. "Hunter ik wil me leven met je delen ik wil niet meer dan je pijn lijd onder meiden die weg van je gaan je verdient beter."

Rox gaf een lief klein glimlachje en pakte zij handen vast en deed ze weer naar beneden. "Wil je echt liever met Dawn en Felix inplaats met iemand waar je hart mee kan delen en die altijd aan je zijden zou zitten en nooit meer weg zou gaan." Rox keek hunter even angstig aan en zuchte en draaide langzaam om en plofte op het bed. "Hunter ik wil me leven met je delen ik wil niet meer dan je pijn lijd onder meiden die weg van je gaan je verdient beter." Hunter staarde haar verbaasd aan. Waar had ze het nu weer over? ''Hou op,'' zei hij scherp met een kwade ondertoon. ''Ik verlaat noch Felix, noch Dawn. Ik hou van hen allebei.'' Hij ging nu weer rechtop zitten. ''En ik weet zeker dat ze me geen van beide zullen verlaten, nooit.'' zijn ogen brandde van woede. Wat haalde ze wel niet in haar hoofd, hij kende haar niet eens. ''Als hij zoveel over mij weet, dan weetje dat ik hen nooit zal verlaten voor iemand die ik pas ken, en iemand die alleen maar mijn beschermengel wilde worden.'' Zijn hand schoot weer naar zijn mes en zijn ogen brandde vol woede, woede die bij hem ongekend was. Normaal was hij altijd de rust zelve, maar dit kon hem zo kwaad maken. Hoe kon iemand van hem vragen om de liefdes van zijn leven te verlaten?

Hunter staarde haar verbaasd aan. Waar had ze het nu weer over? ''Hou op,'' zei hij scherp met een kwade ondertoon. ''Ik verlaat noch Felix, noch Dawn. Ik hou van hen allebei.'' Hij ging nu weer rechtop zitten. ''En ik weet zeker dat ze me geen van beide zullen verlaten, nooit.'' zijn ogen brandde van woede. Wat haalde ze wel niet in haar hoofd, hij kende haar niet eens. ''Als hij zoveel over mij weet, dan weetje dat ik hen nooit zal verlaten voor iemand die ik pas ken, en iemand die alleen maar mijn beschermengel wilde worden.'' Zijn hand schoot weer naar zijn mes en zijn ogen brandde vol woede, woede die bij hem ongekend was. Normaal was hij altijd de rust zelve, maar dit kon hem zo kwaad maken. Hoe kon iemand van hem vragen om de liefdes van zijn leven te verlaten? Rox bleef rustig eronder en legde zijn hand op zijn gezicht. "Huntr ik zie wat er gebeurd Felix gaat ene vampier worden en Dawn ja ie wil het weten haar dochter word het zelfde als haar, ik wil je beschermen echt war het spijt me da ik zo snel doe.' Rox maakte haar zin niet af. "Ik wil je behoede voor pijn." Zei Rox heel erg eerlijk en bleef met ene rustige blik naar hem kijken. "ik wete dat je me nog niet kent daarom wil ik dat ej me leert kennen." Rox pakte toen rutig zijn hand vast en ging op een een klein afstandje zitten om het voor hem makkelijker te maken.

Rox bleef rustig eronder en legde zijn hand op zijn gezicht. "Hunter ik zie wat er gebeurd Felix gaat ene vampier worden en Dawn ja wie wil het weten haar dochter word het zelfde als haar, ik wil je beschermen echt war het spijt me da ik zo snel doe.' Rox maakte haar zin niet af. "Ik wil je behoede voor pijn." Zei Rox heel erg eerlijk en bleef met ene rustige blik naar hem kijken. "ik wete dat je me nog niet kent daarom wil ik dat ej me leert kennen." Rox pakte toen rutig zijn hand vast en ging op een een klein afstandje zitten om het voor hem makkelijker te maken. Met een kwaad gezicht trok hij zijn hand los. ''Hou toch op met onzin uitkramen, Felix zou nooit een vampier worden, ze haat hen. en Dawn zal voor mij kiezen, ik weet het zeker.'' Hij keek haar nu echt kwaad aan. Ze vroeg hem veel teveel. ''Als dat de prijs is van jou beschermengelschap dan mag je weer vertrekken, want ik zal hen nooit, maar dan ook echt nooit verlaten.'' Hij tilde zijn mes op en staarde haar strak aan. Toch staarde hij haar met een lichte blik van afschuw aan, wat ze van hem vroeg was onmogelijk. En bovendien weigerde hij het gewoon.

POST 700!!!!

Met een kwaad gezicht trok hij zijn hand los. ''Hou toch op met onzin uitkramen, Felix zou nooit een vampier worden, ze haat hen. en Dawn zal voor mij kiezen, ik weet het zeker.'' Hij keek haar nu echt kwaad aan. Ze vroeg hem veel teveel. ''Als dat de prijs is van jou beschermengelschap dan mag je weer vertrekken, want ik zal hen nooit, maar dan ook echt nooit verlaten.'' Hij tilde zijn mes op en staarde haar strak aan. Toch staarde hij haar met een lichte blik van afschuw aan, wat ze van hem vroeg was onmogelijk. En bovendien weigerde hij het gewoon. Rox keke hem met ene pijnlijke blik aan "Het i geen onzin ik wete wat er afspeeld tussen on twee landen,"Rox keke hem toen even ana en kreeg zijn gedachte van zijn spieren onder controle en lied zijn arm zakken. "Dawn had geld nodig om verder te komen en dee het toen met iedereen Felix doet alles om op de troon te komen en denkt er niet meer bij aan. Je kan wel kwaad zijn maar een mes zou mij niet doden vooral niet als ik bij je in kan breken om mezelf te beschermen."Rox lied een kleine traan vallen en ging rechtop op het bed zitten. Ïk weet dat er gaat gebeuren en ik wete hoe ze zijn want ik ben nou eenmaal een vampier."Rox verzwakte met het zeeggen en keke toen Hunter an met betraande ogen. Ïk heb een gave gehad die gene enkele ander kreeg ed gave om toekomst en pijn in me bezit te nemen maar mijn lliefde voor iemand is nooit uit gestorvn."Rox keek met ene pijnlijke blik nara Hunter en zuchte en lied hem toen gaan in zijn spieren. "Het gaat een zwaare tijd worden veraard van Felix Dawn die nog steets geld nog heeft en dara voor nog met 20 andere gaat doen. Jasmyn die bekend maakt dat ze een elf is grootste deels. Alles wat ik nu zegt gaat gebeuren in een oog wenk."Rox zuchte en liep op een kleien afstandje en keke hunter aan. Ïk ben je hier niet om te slopen netzoals Mimi want daar van zijn die littekens. Ik kwam ej beschermen voor al die dingen en voor mims kracht want ik ben haar schepper.""

Rox keke hem met ene pijnlijke blik aan "Het is geen onzin ik wete wat er afspeeld tussen on twee landen," Rox keke hem toen even ana en kreeg zijn gedachte van zijn spieren onder controle en lied zijn arm zakken. "Dawn had geld nodig om verder te komen en deed het toen met iedereen Felix doet alles om op de troon te komen en denkt er niet meer bij aan. Je kan wel kwaad zijn maar een mes zou mij niet doden vooral niet als ik bij je in kan breken om mezelf te beschermen." Rox liet een kleine traan vallen en ging rechtop op het bed zitten. Hunter Snoof van woede. Dit zouden zij nooit doen, hem niet aandoen. Het begion hem te irriteren dat hij zijn mes niet meer vast kon houden. ''Ik weet dat er gaat gebeuren en ik wete hoe ze zijn want ik ben nou eenmaal een vampier."Rox verzwakte met het zeeggen en keke toen Hunter an met betraande ogen. ''Ik heb een gave gehad die gene enkele ander kreeg ed gave om toekomst en pijn in me bezit te nemen maar mijn liefde voor iemand is nooit uit gestorven." Hunter staarde haar wantrouwig aan en zijn hand gleed weer onopvallen naar zijn mes. Geen enkele magie kon hem straks nog stoppen. "Het gaat een zwaare tijd worden verraad van Felix Dawn die nog steets geld nog heeft en dara voor nog met 20 andere gaat doen. Jasmyn die bekend maakt dat ze een elf is grootste deels. Alles wat ik nu zegt gaat gebeuren in een oog wenk."Rox zuchte en liep op een kleien afstandje en keke hunter aan. ''Ik ben je hier niet om te slopen netzoals Mimi want daar van zijn die littekens. Ik kwam ej beschermen voor al die dingen en voor mims kracht want ik ben haar schepper." Haar laatste woorden sloegen in als een bom. Zij had Mimi veranderd in een monster, door haar was zijn volk hun queen kwijt. Zijn hand verstrakte om het lemmet van zijn mes en hij hief het op om hem tegen haar keel te zetten. Zijn ogen gloeiden zoals ze nog nooit gegloeid hadden. Zijn haat was onovertreffelijk gestegen. Hij schoot overeind en zette haar klem onder zich. ''Jij bent een monster.'' Siste hij vol haat en staarde haar recht aan. ''Jij hebt mijn volk hun Queen afgenomen, je hebt mij mijn Queen afgenomen.'' Hoewel ze hem had afgetakeld en hij toch bang voor haar was, ze bleef Queen van het volk en dus zijn gelijke. Hij zette het mes strakker op haar keel en spande al zijn spieren. ''En je kletspraatjes over Felix en Dawn geloof ik niet. Ik kan ze alles geven wat ze maar willen. Felix zal haar volk niet verraaden en Dawn heeft geen geld meer nodig met mij in de buurt.'' Zijn stem was beslist en duldde geen tegenstand meer. Hij was het zat om leugens aan te horen van die vampier.

Zijn hand verstrakte om het lemmet van zijn mes en hij hief het op om hem tegen haar keel te zetten. Zijn ogen gloeiden zoals ze nog nooit gegloeid hadden. Zijn haat was onovertreffelijk gestegen. Hij schoot overeind en zette haar klem onder zich. ''Jij bent een monster.'' Siste hij vol haat en staarde haar recht aan. ''Jij hebt mijn volk hun Queen afgenomen, je hebt mij mijn Queen afgenomen.'' Hoewel ze hem had afgetakeld en hij toch bang voor haar was, ze bleef Queen van het volk en dus zijn gelijke. Hij zette het mes strakker op haar keel en spande al zijn spieren. ''En je kletspraatjes over Felix en Dawn geloof ik niet. Ik kan ze alles geven wat ze maar willen. Felix zal haar volk niet verraaden en Dawn heeft geen geld meer nodig met mij in de buurt.'' Zijn stem was beslist en duldde geen tegenstand meer. Hij was het zat om leugens aan te horen van die vampier. rox glimlachde even en had precies wat ze nodig had. "Spijt em dan lieve King maar het zijn geen leugens maar allene de bezoetele waarheid." Zei Rox met een grijns op haar gezicht en stond al snel bij het raam en keek nara hem om. "Als het mis loop weet ej wara je me kan bereiken alleen denk ik King van em dat ze graag je bloed willen dan je charmen." Zei Rox met nog een lach om haar heen en sprong toen van het balkon af en kwam weer stevig op de grond. Ze had alles wat ze wou en kon met ene gerust hart weer terug gana naar Vyndi voor de aanslag.

rox glimlachde even en had precies wat ze nodig had. "Spijt em dan lieve King maar het zijn geen leugens maar allene de bezoetele waarheid." Zei Rox met een grijns op haar gezicht en stond al snel bij het raam en keek nara hem om. "Als het mis loop weet ej wara je me kan bereiken alleen denk ik King van em dat ze graag je bloed willen dan je charmen." Zei Rox met nog een lach om haar heen en sprong toen van het balkon af en kwam weer stevig op de grond. hunter snoof vol woede en minachting. Waar bemoeide ze zich mee, hij wist alles zelf prima. Hij staarde even naar zijn mes en zuchtte. hij wist dat ze geen gelijk had, dat was onmogelijk. ''Sterf toch stomme vampier.'' Mompelde hij nog in zichzelf en plofte weer languit op zijn bed neer. Hij borg zijn mes weer op onder zijn kussen en zuchtte kort. Waarom was die vampier hier eigenlijk, hij weigerde te geloven dat ze zijn beschermengel wilde worden. Dat was gewoon onmogelijk om te geloven. Er was niemand die ooit zijn ware beschermengel kon zijn, niemand. Hij was daar te afschermend voor, alsof hij zomaar zijn diepste geheimen zou gaan delen met iemand die hij niet eens kende?

-topic uit i guess?