grom

Zo als altijd zat Dave op een steen en grote zwarte bollen cirkelde rond hem heen en Ager lag benden te rusten en keek of er niemand aankwam, de laatste tijd was er veel rust in het huis maar toch was dit plek veel vertrouwelijker dan binnnen waar het krioelde van meisjes. Gelukkig had Mariah en hij niet zo vaak meer ruzies dus was het ook een stuk rustiger in huis maar de laatste tijd had hij haar ook niet meer gezien net als zijn vader. Dave ontspande zich en en ging rustig ademen de demonen om hem heen gaven ene comfortabele gevoel ook al vonden de meeste mensen het niet zo. Dave deed rustig zijn ogen open en keek naar de zon, het was ongeweer middag en Ager keek op en vroeg of er iets was en Dave knikte 'Ik voel dat iemand mijn kant op komt Ager en die naar ons komt ken ik heel goed.' Zei hij rustig en keek naar Mariah die naar hem toe kwam 'wat een eer me zusje heeft haar broer een keer opgezocht.' zei hij beleefd en keek lachend.

XmariahX

"Kijk kijk, daar hebben we mijn Grote broer Dave, aan het trainen?" Dave glimlachte en keek zijn zusje, ze was al een beschermer en nog een beetje dan zou hij het worden "Anger." Zei ze respectvol en knikte haar hoofd, de wolf knikte terug. "Kan ik je misschien met iets helpen Dave? Trainen misschien, je weet dat pap binnenkort gaat vragen hoeveel je al kan." en dave zag dat haar summons ook verschenen. "Tenzij je bang bent natuurlijk?" Dave glimlachte vals en er verschenen kleine demonen hoektanden 'ik was eigenlijk aan het ontspannen en wat zielen aan het door kijken maarja een deul met me zus lijkt me ook wel leuk.' Zei hij vals en stond op 'Ager strek je poten maar dit word leuk.' en Ager knikte, ook de demonen werden voor hem zichtbaar en gingen zitten om naar de gevecht te kijken. 'Ben je klaar zussie?' Zonder een antwoord op te wachten schoot hij een net boen hun en het leek nu op een stadion en je kon er ook niet uit, meteen daarna sprong Ager op en werd 2x zo groot.

. Joanna en Pharom stapte achteruit en hielden hun wapens parraat. Poekie gooide zijn kop in zijn nek en gromde luid terwijl hij nog groter werd en op ongeveer zelfde hoogte als Anger eindigde. Vuur vlamde over zijn poten en schouders terwijl zijn ogen een demonisch rood werden. Mariah grijnsde zacht terwijl de grote tijger zijn klauwen uitsloeg en in aanvalshouding zakte. Elk spoortje liefheid was verdwenen en Poekie stond klaar voor de aanval in zijn waare aard. En nu ging er nog maar een enkel ding door zijn kop, moorden. Dat was tevens de zwakte van de grote tijger, maar hij luisterde naar Mariah en die kreeg hem zo veer dat hij stil bleef staan en enkel gromde naar Anger. "U mag beginnen." Dave knikte en zei in zijn hoofd tegen Ager 'let op me zusje is niet dom, zo lang je poekie bezig houd.' 'ignis Demons' riep hij en zwart vuur ging recht op zijn zus af en bukt op de grond, raakte het aan en zei rustig 'locum diaboli' De grond werd statisch geladen en als je er op stond kreeg je pinlijke stroom het was voor hem een simpele spreuk.

Haar witte vleugels klapten zachtjes, af en toe dwarrelde er een veer op de grond, die dan spontaan smolt waarna het water wegvloeide. Haar lichtblonde haar zweefde haast rond haar hoofd, alsof ze onder water was, zo kalm en vloeiend. Haar tenen had ze op de punt van een uitstekende rots neergeplant, maar net niet stevig genoeg om te blijven staan. Ze leek haast een ballerina op deze manier. Niet dat ze dát ooit zou worden, met deze familie, bedacht ze zich zuur. Broer en zus de hele tijd in de knoop, vader druk, moeder dóód. Mimi was dood in Meredith's ogen, niet meer dan een levenloos lichaam wat niet wilde afsterven. Ze haatte haar moeder er niet om, voelde zich gewoon vreselijk verraden al die jaren. Ze hadden het haar best even mogen vertellen, dat ze een broer had. En dat ze geen volbloed elf was, dat alle dingen die ze kon doen heel normaal waren voor tovenaars. Haar gezicht vertrok in een zure positie. Nee, ze was géén tovenaar. Er was gewoon geen enkele mogelijkheid dat ze er ooit een zou zijn. Meredith was Meredith, een samenhangsel van ongeluk en wanhoop. Dat was de betekenis die ze aan haar eigen naam had gegeven, hoewel ze wist dat het licht betekende. Ondanks alles bleef haar hele verschijning te vrolijk. Blonde, springerige haren, helderblauwe ogen, bijna Alice in wonderland achtige jurken, haar macht over het licht, de lucht, ijs en elektriciteit. Ze was een mislukkeling in haar eigen ogen. Kon niet eens fatsoenlijk een beest summonnen, kwam niet verder dan een paar duiven. Dat was misschien nog wel het ergste van alles. Ze was de dochter van een man die ze niet mocht, maar kon niet eens goed zijn magie imiteren. Terwijl de rest van haar familie het wél kon. Zachtjes had ze staan neuriën, had ze de winden aangewend, luisterend. Naar wat dan ook, als het maar afleiding bracht. Haar oren spitsten zich op twee bekende stemmen, de uitdagende toon erin. Er was wel zeker afleiding hier, in de vorm van broer en zusje pesten. Ze spreidde haar witte, gerafelde engelenvleugels, sprong naar beneden. Ze klapte een keer met haar vleugels, toen nog eens, en nog een paar keer. Genoeg om bij het gevecht, als ze het zo kon noemen, uit te komen. Geamuseerd landde het blonde meisje op een boomtak, haar benen over elkaar slaand. "Sei, fu" klonk haar heldere, kristallen stem over de plek, en de grond verloor zijn lading. Ze liet de bliksemschichten naar haar handpalmen stromen, begon er een beetje mee te spelen. "Weer aan het vechten, broertjelief?" Met een onschuldige glimlach keek ze de jongen aan. Een punt voor haar.