Silver but hot

Heet, ja je kon wel zeggen dat het heet was. Niet lekker warm maar ondragelijk heet. De zon gaf haast geen schaduw en zelfs in de schaduw was het te heet. Linde moest gewoon even ontsnappen aan de warme druk binnen. Bij elke voedstap hoorde je het dorre gras knerspen en breken. De bomen en de bloemen waren langs de rivier nog wel mooi maar verderop smachte alles naar een flinke regenbui. Linde ging aan de oever zitten en liet haar voeten in het water bungelen maar ook het water was niet verfrissend. Linde keek naar de vissen in het zilvere water en zelf zij leken last te hebben van de hitte. Het zou wel snel gaan regenen. Ze begon te neurie en langzaam te zingen, de woorden gleden langzaam weg over het stille water en alles leek te luisteren en te wachten. Linde stond weer op toen het lied uit was. De zon stond nog steeds op de zelfde plaats als net maar hij was toch heter. Rustig liep Linde langs de rivier terug, een stuk verderop stond een elf naar het water te kijken. ''hoi'' riep ze en liep op de elf af. Verblind door de zon kon ze niet zien wie de elf was maar ze had wel een vermoede.

(tja, ik zit hier het ijskoud te hebben en over de hitte schrijven help:sunny: )

Lucy wankelde, 'het zijn allemaal moordenaars.' siste een stem in haar hoofd. 'Nee laat ze met rust, er zijn ook onschuldigen.' Zei een tweede stem. 'Hou...hou jullie kop! Rot op uit mijn hoofd!' schreeuwde Lucy. Die twee stemmen, al vanaf het begin...Ze begon te rennen, het had geen zin. 'Je kunt niet wegvluchten, wij zijn een deel van jou...wij zullen jou tot aan je dood vergezellen.' 'Nee, nee, NEE!!' Ze struikelde en schaafde haar knie, ze beet op haar lip om he niet uit te schreeuwen. Ze keek voor zich uit, zag de rivier. Ze waste haar knie af in het koele water, de stemmen waren verdwenen. Ze stond op en tuurde naar het water, het was erg warm. ''hoi'' riep een stem, Lucy keek op. 'H-hallo.' begon ze.

'H-hallo.' Linde liep wat dichter naar de elf toe. Het meisje zat aan de rand van het water en maakte haar knie schoon. Op de knie van meisje zat een schaafwond. 'Ben je gestruikeld? Het warme weer maakt ons allenmaal een beetje zweverig waardoor we niet goed kunnen opletten en zo.' Ze ging naast het meisje zitten. Stil zaten ze daar bijde met hun voeten in het water. 'Hoe heet je? Ik ben Linde.'

sorry voor kortheid, ben inspiratieloos!!

Let op je hoeveelheid regels...

'Ben je gestruikeld?Het warme weer maakt ons allenmaal een beetje zweverig waardoor we niet goed kunnen opletten en zo.' 'Ja.' Zei Lucy kortaf, ze kende de elf niet. het kon er nu ook even niks schelen. Stil zaten ze daar bijde met hun voeten in het water. 'Hoe heet je? Ik ben Linde.' 'Lucy Declonii...' mompelde Lucy. 'Ga weg daar, die meid is niet te vertrouwen!' siste een stem in haar hoofd. 'ze doet toch niks? Praat eens met haar!' Zei de ander. 'Bah! Onzin, de hele wereld is gemaakt uit geheimen en leugens!' Lucy drukte haar handen tegen haar slaap. Het lukte haar zichzelf te vermanen. 'Sorry hoor, soms denk ik dat ik gek wordt...' mompelde ze.

(kortheid)

'Lucy Declonii...' Andwoorde Lucy. Linde knikte maar wist verder niets te zeggen en keek daarom gewoon voor zich uit over het water dat een zilvere glans weerspiegelde op hun bijde gezichten. De bomen aan de overkand stonden roerloos terwijl er allerlij verschillende vogels schaduw kwamen zoeken. Linde schrok van de plotselingen bewegeing van Lucy toen ze haar handen ophief. Lucy drukte haar handen tegen haar slaap. Vragend keek Linde naar Lucy. 'Sorry hoor, soms denk ik dat ik gek wordt...' mompelde ze. 'waarvan wordt je gek? Is er iets wat ik kan doen voor je?'

'waarvan wordt je gek? Is er iets wat ik kan doen voor je?' Vroeg Linde geschrokken. 'Nou...weet je, er zij twee stemmen in mijn hoofd, er is een lief, onschuldig stemmetje dat mij vertelt hoe goed en mooi de wereld is, ze heet Nyuu. Maar er is ook een slechte stem, Jane, zij zegt met veel overtuiging dat ik niemand kan vertrouwen.' 'Slappeling, je kunt je niet eens weren tegen haar.' siste Jane in haar hoofd. 'Nee, vertel haar wat je dwars zit! Dat lucht op!' Zei Nyuu. 'Ach, hou gewoon allebij jullie kop!' snauwde Lucy tegen hen. In haar hoofd viel weer een stilte. Lucy had er even niet bij nagedacht dat Linde er ook nog was. Ze keek haar aan. 'Zie je?' vroeg ze flauwtjes. Ze pakte een takje en begon hem in stukjes te breken, eigenlijk onder te beseffen wat ze deed.

'Nou...weet je, er zij twee stemmen in mijn hoofd, er is een lief, onschuldig stemmetje dat mij vertelt hoe goed en mooi de wereld is, ze heet Nyuu. Maar er is ook een slechte stem, Jane, zij zegt met veel overtuiging dat ik niemand kan vertrouwen.' Linde had wel vaker gehoord van dit soort dingen en het leek haar absoluut geen pretje. Aandachtig keek ze naar Lucy die overduidelijk weer een gesprek in haar hoofd aan het voeren was. Ze vroeg zich af of het over haar ging, wat die Nyuu en Jane allemaal zeiden. 'Zie je?' vroeg Lucy flauwtjes, ze pakte een takje en begon hem in stukjes te breken. 'Vervelend voor je. Heb je het al je hele leven, het lijkt mij verschikkelijk.' Melevend keek Linde naar Lucy die nog steeds met haar takje bezig was.