Et toi tu elle aime un peu plus fort

Tranen vormden zich niet meer in haar helblauwe ogen, ze waren het niet waard. Ze waren het eigenlijk niet eens waard dat ze over ze zong. Wat zou er gebeuren als ze gewoon... Verdween? Wegging, naar waar dan ook? Oploste in het niets. Niemand gaf echt om haar, zelfs familie niet. Dave was een tovenaar die het wel kon, en Sara had elfenbloed. Maar zijzelf. Opgevoed bij elfen die haar haar hele leven hadden voorgelogen, terwijl ze beter was dan de rest. Als tovenaar faalde ze ook; Kon nog geen hond oproepen. Het enige wat ze geprobeerd had en wat had gewerkt waren wat duiven, niet meer dan een paar witte duiven. Ze had ze kapotgemaakt met wat ijspegels. De vredesduiven vermoord met helder ijs, met eerlijkheid. Ze haatte het.

De grond was ijskoud, er lag een licht laagje ijs, zoals overal waar ze liep. Maar het was niet bewolkt, bliksemde niet. De zon scheen feller dan ooit, maakte haar gouden haren bijna onmogelijk om naar te kijken. Ze waren veranderd, van heel licht naar wat donkerder. Binnen de kortste keren waren ze donkergeel, straks werden ze nog oranje. Daarna rood, misschien. Zou best kunnen, en eigenlijk zou ze het niet erg vinden. Niemand zou haar dan herkennen, met rode haren. Misschien moest ze dat maar eens overwegen, zoiets als een metamorfose. Dan zou Meredith verdwijnen, een ander persoon in de plaats komen. Ze plukte een wit veertje uit haar volle bos, die was vast blijven zitten toen ze haar vleugels inklapte om hier te landen. Langzaam begon ze verder te zingen, om haar gedachten maar af te leiden. Er was hier toch niemand. Dacht ze dan.



Luisterliedje~