It's a beautiful day

Stilletjes liep de nog altijd behoorlijk jonge king tussen de bomen door. Zijn ademhaling was rustig en zijn ogen glansden weer zoals ze vroeger hadden gedaan. Alle ellende in zijn leven was hij overkomen, omdat alles weer goed was, alle ellende was weg. Zij ogen hadden een gezonde blauwe glans gekregen. Langzaam liep hij verder en zuchtte blij. In de verte hoorde hij toch wel geluid en bleef staan. Er was iemand in de buurt, niet ver weg maar wel bekend. Hij bleef staan en draaide zich langzaam om. Zijn hand zakte toch nog omlaag naar zijn mes en hij keek strak rond. Je wist maar nooit wie je volgde, het kon altijd nog een vijand zijn. ''Wie is daar, laat jezelf zien!'' Zei hij met een krachtige stem en hief zijn mes op. Hij was nu simpelweg oplettend, hij wilde niet dat hij nu al stierf.

-fsaal maar ik moet werken
-Loveday-

Het was een redelijke zonige dag. Zoals gewoonlijk was ze weer tussen de bomen aan het sluipen. er waren maar weinigen die wisten dat ze echt bestond. Er gingen wel vele verhalen de ronde. Toch bleef ze een verhaal, vertelt door de elven. Soms was het vermoeiend en eenzaam. Maar zei die wisten dat ze bestond, hielden gelukig hun mond. Al kwam ze voor bij verhaderingen en al, de meesten dachten dat het een vervalsing was. Maar ze was maar al te levend en op de een of andere manier was ze in de laaste dagen verandert. Toch zou ze zich niet zo snel tonen. Het was leuk dat verhalen de ronde deden. Ingo was in de beurt en riep een waarschuwende kreet. Het betekende dat er iemand in de beurt was. Meteen klom ze in de bomen en camoefleerde zich zelf met de bladeren. Zelf ingo zocht haar, in het rond. Dat was nog een teken dat zo nauwlijks tot zelf niet te zien was. Ze sloop verder van boom naar boom. zo stil mogelijk, tewijl, haar ogen het gebied verkende. Ze zag een vaag viguur. ''Wie is daar, laat jezelf zien!'' Het was de king dat wist ze zeker. Zijn mes in zijn handen. "Laat je dag niet verpessten. Je weet wel wie ik ben." Ze sprak zoals ze in de verhalen die de ronde deden sprak. Maar zat nog steeds verstopt in het bos. Zij was nu deel van de achtergronden dat hij zach. En met een beetje nieuwschierigheid wat hij zo doen.

Ongeduldig bleef hij wachten en keek in het rond. Al zijn spieren waren gespannen."Laat je dag niet verpessten. Je weet wel wie ik ben." Klonk een stem vanuit het niets en onmiddelijk ontspande hij en stak zijn mes weg. Hij kende de stemmen van alle beschermers en wist dat dit Loveday was. Een glimlach streek over zijn gezicht en hij bleef rustiger staan. ''Goedendag Loveday, waarom laat je jezelf niet zien?'' Zijn stem was kalm en vriendelijk. Hij kende haar reputatie en was best trots op alle beschermers. Allemaal hadden ze wel iets specials,en Loveday kon altijd als goede spion worden gebruikt. Ze wist zichzelf altijd goed te verbergen en ze was bijna altijd onvindbaar. ''Dat zal dit gesprek ook gemakkelijker maken, dan lijkt het niet alsof ik ze zie vliegen.'' Hij grinnikte even en haalde een hand door zijn donkere haar en bleef om zich heen kijken. Hij was benieuwd vanwaar Loveday tevoorschijn zou komen.

''Goedendag Loveday, waarom laat je jezelf niet zien?'' Zijn stem was kalm en vriendelijk. Maar ze zag in zijn ogen dat hij niet wist waar ze was. Dat deed een lach op haar gezecht verschijnen. ''Dat zal dit gesprek ook gemakkelijker maken, dan lijkt het niet alsof ik ze zie vliegen.'' Hij grinnikte. "Maar dat is toch juist mijn bedoeling." Maar zelf wist ze wel dat er niemand anders in de buurt was. Sterker nog ze wist dat hij tevertrouwen was. Ze sprong lenig uit haar schuilplaats in de boom. Ze maakte wel een salto en lande recht voor de king. Ze boog even het hoofd en lachte even zacht. Ze wist dat hij de broer was van mordon. Mar hij had haar vertelt dat ze de laaste tijd weinig kontakt hadden gehad. "Mooie dag om een wandeling te maken in het bos;...of kom je voor iets anders." Zei ze vriendelijk en zacht. Hunter zag er buiten gewoon bhlij uit. Even vroeg ze zich af waarom. Maar ze zou het hem niet vragen. Het eenigste wat ze daardoor wist was dat alles goed ging, en dat was een opluchting op zich zelf.

"Maar dat is toch juist mijn bedoeling." Klonk Lovedays stem weer en Hunter schudde zijn hoofd. ''Ik denk niet dat ik het zou kunnen waarderen als iedereen opeens dacht dat ik gek werd.'' Hij glimlachte kort en keek Loveday aan die recht voor zijn neus stond nu. Hij wist dat ze een goede vriendin van zijn kleine broertje was, maar zijn contact met Mordon was verslechterd sinds dat hele gedoe met Mimi. Maar nu hij alles achter zich had gelaten was hij klaar om zijn band met Mordon weer op te bouwen. "Mooie dag om een wandeling te maken in het bos;...of kom je voor iets anders." Zei Loveday vriendelijk en zacht. Hunter keek haar aan en grinnikte weer. ''Ach soms moet iemand toch wel in een goed humeur zijn. En dat is het enige wat ik nu nog wil zijn. De tijd van verdriet, angst en wanhoop is voorbij voor mij. Het is tijd om mijn leven op te pakken zoals het voorheen was.'' Hij keek Loveday aan en glimlachte vriendelijk. ''Maar waarom ben jij hier dan, vrolijk wandelen of ook een andere reden?'' Hij haalde opnieuw een hand door zijn haar en wachtte geduldig haar antwoord af.

''Ach soms moet iemand toch wel in een goed humeur zijn. En dat is het enige wat ik nu nog wil zijn. De tijd van verdriet, angst en wanhoop is voorbij voor mij. Het is tijd om mijn leven op te pakken zoals het voorheen was.'' Hij lachte vriendelijk naar haar. Even keek ze rond de open plek. ''Maar waarom ben jij hier dan, vrolijk wandelen of ook een andere reden?'' Die vraag had ze wel kunnen verwachten. Maar of ze het goed zou kunnen beantwoorden. "Ik woon hier in het bos... En ik controleerde het bos op eventuwele indringers." Ze glimlachte. Was de king echt wonhoopig geweest. Had hij echt angst beleeft. Ze vroeg zich even af waarom en keek hem een beetje bezorgt aan. Zonder dat ze het egenlijk door had. Ze zette twee stappen naar achter. "Maar tot nu toe is er geen spoor van een indringer te vinden." Ze probeerde haar stem toch een beetje normaal te laten klinken. Want voor haar gedachten vreesde ze een beetje.

"Ik woon hier in het bos... En ik controleerde het bos op eventuwele indringers." Ze glimlachte en Hunter volgde haar voorbeeld. Hij trok zijn mondhoeken weer helemaal op, tot hij haar bezorgde blik opmerkte. Hij fronste zwijgend, waar dacht ze nu aan? ''Hmm was ik denk ik even vergeten.'' Hij grinnikte even verontschuldigend. Hij schrok toch even toen Loveday een paar stappen naar achteren deed, was ze bang voor hem? Maar tot nu toe is er geen spoor van een indringer te vinden." Voor een normale elf had haar stem normaal geklonken, maar er was iets mis. ''Dat is goed om te horen.'' Hij keek haar recht aan. ''Maar zeg eens eerlijk Loveday. Wat zit je dwars, want er is iets aan de hand.'' Hij deed een stap naar voren. ''Ik ken je al langer dan vandaag. Ik ken iedereen veel te goed. Ik heb vele van jullie zelfs zien opgroeien. Dus zeg alsjeblieft niet dat er niks aan de hand is.'' Hij zuchtte even en sloot zijn ogen voor een moment. Hij wist niet welk antwoord hij kon verwachten van haar, maar hij was voorbereid op elk antwoord.

-laatheid, shame

"Maar zeg eens eerlijk loveday. Wat zit je dwars. Want er is iets aan de hand." Hij zette een stap naar voren. "ik ken je al langer dan vandaag. Ik ken iedereen te goed. Ik heb vele van jullie zelfs zien opgroeien. Dus zeg alstublieft niet, dat er niets aan de hand is." Hunter had gelijk. Maar kon ze zeggen wat ze dacht. Zou het niet wat te beledigend overkomen? Wanhopig is niet goed, voor niemand. "ik dacht alleen dat..." Neen ze kon het niet goed verwoorden. Hoe moest ze dat nu zeggen. "Bent u wanhopig geweest? Waarom?" Ze dacht aan de oorlog die komen zou. "Als het om de oorlog gaat. Dan moet u zich niet zorgen maken. We kunnen ze wel aan." Misschien' dacht ze er zelf nog bij. Ze had veel vrienden. Ze had al vaak anderen van een andere soort gered. Daarvan de verhalen, niet alle maal waar. Maar sommigen wel. Ze kon er niet aan denken, om zo iemand tegen te komen, en dan met hem te moeten vechten. Maar ze zou haar land wel verdedigen. Ze vond een oorlog toch, maar... Ja hoe zeg je dat? Niet echt iets waarop je zou uitkijken en angst kwam daar wel bij de pas. Maar waarom zou je angst moeten hebben? Neen dat had ze niet.
[Heeft niet]