I'me not sure, but one of them is a treader

Mordon liep met snelle passen door het paleis. HIj wist het niet zeker maar, ...' Ik moet de Queen spreken!' Zei tegen de Guards bij de deur. Normaal zou hij hier alleen komen als er een overleg was, of dat Hunter of Mimi hem of de beschermers vroegen te komen. Maar vandaag was anders. Tijdens het overleg had hij de andere beschermers ontmoet, Loveday en Nature. En Felix, de Bloodelf. Hij herinnerde haar blik die gewoon machtbelustheid uitstraalde. Hij wist niet wat hij er moest van denken, maar hij was niet de enige geweest! Ondertussen had hij ook Loveday ontmoet in de Wouden. Zij had het ook gezien en nog iets opgemerkt. Iets dat niet klopte, en dat was de reden dat hij nu door de Kasteelgangen liep. Mordon keek strak voor zich uit. Hunter was hier waarschijnlijk ook ergens, maar bij hem zou hij misschien denken dat Mordon overdreef. Zijn passen klonken hol door de marmeren gangen en gaven hem een onaangenaam gevoel. Hij begreep niet hoe zijn grote broer hier overleefde. Eindelijk bereikte hij de laatste deur. Hij werd binnengelaten, de Guards herkenden hem nog van een paar dagen geleden. Zijn boodschap om de Queen dringen te moeten spreken werd doorgegeven, en in tussentijd wachte hij ook op stoel waar hij de vorige keer zat. Mordon sloot zijn ogen en probeerde zich te concentreren op het groene Woud in zijn gedachten. Zijn ogen openden zich en begon te ijsberen. Hij wist niet waarom, maar iets aan Felix zat hem dwars. Hij was wel bang om dit aan de Queen te moeten voorleggen, ze was haar beste vriendin! En bovendien zouden ze misschien denken dat hij het gewoon zij omdat zij een Bloodelf was. En als Mimi dit zou gaan vertellen aan Felix, hij kon haar woedende rod blik nog goed voor de geest halen. Misschien had dit toch beter tegen Hunter gezegt. Maar nu was het toch al te laat. Hij wist niet wat er gebeuren zou, maar hij hoopte dat Mimi geloof zou leggen in zijn Intuïtie. Hij ging staant leunen tegen de tafel die in het midden van het vetrek en wachten tot de holle voetstappen van een Guard de komst van de Queen zouden aankondigen.

-Mimi ofcourse! xD-

Haar zachte potlood streek over het papier terwijl haar gedachtes compleet op gingen in haar tekening. Mimi had geen idee wie ze tekende toen ze begon en tijdens het tekenen waren haar gedachtes zo afgedwaald dat ze er niet meer op lette. Pas toen ze de laatste streep zette en er naar keek zag ze tot haar grote schrik en verdriet het portret van haar lang verloren zusje staan. Haar lange golvende haar was exact zoals Mimi het zich herinnerde. Ze voelde een traan opwellen bij de gedachte aan de laatste blik van haar zusje toen die er vandoor ging. Ze hadden een ruzie gehad en haar zusje had gezegd dat ze Mimi had gehaat en was weggerend. Verslagen van verdriet was Mimi niet achter haar aan gegaan. Ze had haar nu al 27 jaar niet meer gezien. Met haar zachte tengere hand ging ze zacht over het papier heen diep verzonken in gedachtes. Ze schrok op toen ze de stem van een wachter hoorde. Hij vertelde dat er iemand voor haar was. Haar zusjes beeld schoot opnieuw door Mimi heen. "Wie is het?" Vroeg Mimi bijna smekend hopend op haar zusje. "Mordon, hij wil je dringend spreken zegt hij." Was het kille antwoord. Mimi knikte en stond op. Ze sprak geen woord terwijl ze achter de wacht aanliep met nogsteeds de tekening van haar vermiste zusje in haar hoofd geprent. In de verte zag ze Mordon al staan. Ze knikte naar de wacht en die liet haar langs hem. Mimi liep op de beschermer af en glimlachte. "Kom mee, we praten in de tuin wel, volgens mij voel je je niet echt op je gemak in het kasteen nietwaar?" Ze nam de beschermer mee de tuin in en ging zitten op een gladgepolijste steen. Er lag exact nog zo'n steen naast die van haar en Mimi wenkte naar Mordon dat hij daar mocht gaan zitten. "Nou, vertel me Mordon, wat ligt er op je hart?" Sprak ze zacht terwijl ze hem glimlachend aankeek.

Misschien had dit toch beter tegen Hunter gezegt. Maar nu was het toch al te laat. Hij wist niet wat er gebeuren zou, maar hij hoopte dat Mimi geloof zou leggen in zijn Intuïtie. Hij ging staant leunen tegen de tafel die in het midden van het vetrek en wachten tot de holle voetstappen van een Guard de komst van de Queen zouden aankondigen. Mimi liep op de beschermer af en glimlachte. "Kom mee, we praten in de tuin wel, volgens mij voel je je niet echt op je gemak in het kasteen nietwaar?"
Hij knikte zachtjes en volgde haar. Ze nam de beschermer mee de tuin in en ging zitten op een gladgepolijste steen. Er lag exact nog zo'n steen naast die van haar en
Mimi wenkte naar Mordon dat hij daar mocht gaan zitten. "Nou, vertel me Mordon, wat ligt er op je hart?" Sprak ze zacht terwijl ze hem glimlachend aankeek. Hij ging zachtjes zitten en haalde diep adem. Nu was het zéker te laat! 'Wel,' Begon hij. 'Op het laatste overleg, en dus mijn eerste, was er iets dat me dwars zat.'
Mordon keek even naar de Queen voor hij verder begon te spreken, hij
zag in haar ogen dat ze geen enkel idee kon hebben van wat hem dwars
zat. 'Felix zij iets tegen jou, en aangezien ik
het dichtste bij zat, hoorde ik hem ook. Ik heb het nagetrokken met
Loveday en het klopt niet. Felix beweerde dat de dieren overliepen, naar
het feeënterritorium. Maar ik en Loveday hebben bij de grens gezeten en
dat klopte niet helemaal. En,' Mordon haald emaar weers eens adem, nu hij toch bezig was, 'Ze is een Darkelf, en wat ik nu ga zeggen zal raar klinken, maar tijdens de vergadering zag ik soms haar blik, en die was...'
Hij huiverde. Hij wist niet hoe hij moest uitleggen, maar haar blik had
gewoon machtbelustheid uit gestraald. Het gevoel overrompelde hem nu
nog, een aantal dagen later, met angst. En hij was niet bang! Nooit!
Dat had hij van Hunter overgenomen. Hij zuchtte, 'Ik weet dat Felix je beste vriendin is, maar wees... voorzichtig okay?!' Ze moest het beloven! Hij wist niet goed meer wat te zeggen dus stond hij op.

[Pour Mimi, her sister is missing, en her Bff is a treader...D:]

"Wel. Op het laatste overleg, en dus mijn eerste, was er iets dat me dwars zat. Felix zij iets tegen jou, en aangezien ik het dichtste bij zat, hoorde ik haar ook. Ik heb het nagetrokken met
Loveday en het klopt niet. Felix beweerde dat de dieren overliepen, naar het feeënterritorium. Maar ik en Loveday hebben bij de grens gezeten en dat klopte niet helemaal. En ze is een Darkelf, en wat ik nu ga zeggen zal raar klinken, maar tijdens de vergadering zag ik soms haar blik, en die was... Ik weet dat Felix je beste vriendin is, maar wees... voorzichtig okay?!" Hij was opgestaan en keek haar aan. Mimi stond ook op. Ze keek hem even aan, haar ogen waren compleet donker geworden van woede. Durfde hij nou zomaar Felix te beschuldigen? Ok ze had wat duisterde kanten maar Felix zou haar nooit verraadden. Ze keek hem diep aan in zijn ogen, hief haar arm en sloeg hem hard op zijn gezicht. Daarna liet ze haar hand weer zakken. Haar blik veranderde van emotieloos in woest. "HOE DURF JIJ OOIT IEMAND TE BESCHULDIGEN ZONDER GEGRONDE REDENEN! JE HEBT HAAR EEN KEER GEZIEN, EN DAN GELIJK DENKEN DAT ZE LIEGT EN EEN VERADER IS!" Schreeuwde ze met tranen in haar ogen naar Mordon. "Wat zag je in haar ogen dan." Siste ze woest.

Mordon keek even naar de Queen voor hij verder begon te spreken, hij zag in haar ogen dat ze geen enkel idee kon hebben van wat hem dwars zat. 'Felix zij iets tegen jou, en aangezien ik het dichtste bij zat, hoorde ik hem ook. Ik heb het nagetrokken met Loveday en het klopt niet. Felix beweerde dat de dieren overliepen, naarhet feeënterritorium. Maar ik en Loveday hebben bij de grens gezeten endat klopte niet helemaal. En,' Mordon haald emaar weers eens adem, nu hij toch bezig was, 'Ze is een Darkelf, en wat ik nu ga zeggen zal raar klinken, maar tijdens de vergadering zag ik soms haar blik, en die was...'Hij huiverde. Hij wist niet hoe hij moest uitleggen, maar haar blik hadgewoon machtbelustheid uit gestraald. Het gevoel overrompelde hem nu nog, een aantal dagen later, met angst. En hij was niet bang! Nooit! Dat had hij van Hunter overgenomen. Hij zuchtte, 'Ik weet dat Felix je beste vriendin is, maar wees... voorzichtig okay?!' Ze moest het beloven! Hij wist niet goed meer wat te zeggen dus stond hij op. Ze keek hem even aan, haar ogen waren compleet donker geworden van woede. Mordon zette zich schrap tegenover de woede die nu zou komen, maar ja. De waarheid was een gevoelig begrip, ze zou wel zien als Felix inderdaad een verrader zou blijken, maar dan zou hij geen voldaanheid voelen, slecht verdrietigheid, dat hij inderdaad gelijk had. e keek hem diep aan in zijn ogen, hief haar arm en sloeg hem hard op zijn gezicht. Daarna liet ze haar hand weer zakken. Haar blik veranderde van emotieloos in woest. "HOE DURF JIJ OOIT IEMAND TE BESCHULDIGEN ZONDER GEGRONDE REDENEN! JE HEBT HAAR EEN KEER GEZIEN, EN DAN GELIJK DENKEN DAT ZE LIEGT EN EEN VERADER IS!" Schreeuwde ze met tranen in haar ogen naar Mordon. "Wat zag je in haar ogen dan." Siste ze woest. Mordon was geschrokken, en ergens wou hij het liefst rennen. Maar hij was een beschermer, hij zou zich niet laten doen. 'Weet je, laat maar, als ik gelijk krijg, zal ik er spijt van hebben dat het inderdaad zo is, maar zoniet, dan ben ik gewoon bezorgt. En wil je me misschien niet meer slaan? Dat is nogal pijnlijk voor mij.' Mordon keek haar niet meer aan, anders zou ze de pijnlijkheid van verscheurde loyaliteit hebben gezien in zijn ogen. Hij draaide zich om en stapte zonder een woord te zeggen weg. Hij wist het! Ze geloofde hem niet! Ze vond hem een verrader! Hij beende met grote passen door de gangen, en keek niet om. Hij huilde niet, hij schopte niet, hij liep gewoon door. zijn hart was gescheurd, het is nogal pijnlijk als je belofden hebt ingesteld om je ras en King en Queen te verdedigen, nadat die laatste je in je gezicht slaat. Redelijk pijnlijk. Hij keek nog een keer om, zou Mimi hem ooit nog vertrouwen?

'Weet je, laat maar, als ik gelijk krijg, zal ik er spijt van hebben dat het inderdaad zo is, maar zo niet, dan ben ik gewoon bezorgt. En wil je me misschien niet meer slaan? Dat is nogal pijnlijk voor mij.' Na die woorden beende Mordon weg. "Mimi je mag dan wel zo'n grote belangrijke beschermer zijn, voor mij blijf je net zo laag als je altijd al was. Alleen maar omdat je eerder geboren bent, sterker bent dan mij en een geweldige leeraar hebt, betekend nog niet dat je de baas over mij mag spelen." De zinnen die haar zus ooit tegen haar hadden gebruikt schoten weer door haar hoofd. Het gezicht van haar zusje was hetzelfde geweest als die van Mordon toen hij zich omdraaide en wegliep. "Waarom word jij nou de Queen! Er zijn zat anderen die veel beter Queen kunnen worden als jij, maar nee, Mimi krijgt haar zin weer." Mimi liet zichzelf neervallen. Tranen stromen over haar wangen toen ze meer en meer de herrineringen voor zich zag. "Ik heb geen zus meer!" Galmde het door haar hoofd terwijl ze haar gezicht in haar handen begroef. "Ik heb geen zus meer!" Was het enigste wat mimi deed herrineren aan haar zusje d'r gezicht. "Ik heb geen zus meer!" Liet haar de pijn opnieuw voelen. Ze was alles kwijt, ze was alleen, en niets zou haar kunnen stoppen van verdwalen in de duisternis. "Ik heb geen zus meer!" Ze liet zichzelf achterover vallen en kwam met haar hoofd tegen een van de stenen aan. Pijn schoot door haar lichaam heen terwijl ze buiten bewustzijn raakte. "Ik heb geen zus meer!" Was het laatste wat ze hoorde voor ze zichzelf overgaf aan het duister dat haar opslokte. "Ik heb geen zus meer!"

Mordon was geschrokken, en ergens wou hij het liefst rennen. Maar hij was een beschermer, hij zou zich niet laten doen. 'Weet je, laat maar, als ik gelijk krijg, zal ik er spijt van hebben dat het inderdaad zo is,maar zoniet, dan ben ik gewoon bezorgt. En wil je me misschien niet meer slaan? Dat is nogal pijnlijk voor mij.' Mordon keek haar niet meer aan, anders zou ze de pijnlijkheid van verscheurde loyaliteit hebben gezien in zijn ogen. Hij draaide zich om en stapte zonder een woord te zeggen weg. Hij wist het! Ze geloofde hem niet! Ze vond hem een verrader! Hij beende met grote passen door de gangen, en keek niet om. Hij huilde niet, hij schopte niet, hij liep gewoon door. zijn hart was gescheurd, het is nogal pijnlijk als je belofden hebt ingesteld om je ras en King en Queen te verdedigen, nadat die laatste je in je gezicht slaat. Redelijk pijnlijk. Hij keek nog een keer om, zou Mimi hem ooit nog vertrouwen? Mordon bleef even besluiteloos staan, en draaide zich toen om. Hoezeer de Queen hem ook gekwets had, hij had haar niet mogen achterlaten! Snel rende hij terug, en een onaangenaam gevoel bekroop hem dat er iets was gebeurt. Sneller dan hij had verwacht stond hij weer op de plek waar hij was weggelopen. Hij zag haar bewusteloos liggen, ze was op de een of andere manier tegen een steen gevallen. Mordon keek haar even aan, en bukte zich toen om haar op te pakken. Ze was heel licht, en hij droeg haar naar haar vertrekken. De wachters keken hem ongelovig aan, maar hij schudde zijn hoofd als teken. Ze was gewoon bewusteloos! Straks werd ze weer wakker, en dan was ze weer helemaal alleen kwaad op hem. Hij glimlachte wrang en liep haar vertrekken in. Normaal zou hij hier nooit komen, maar aangezien hij zich schuldig voelde, zou hij niemand anders haar later brengen. Hij legde haar op haar bed en maakte zich snel uit de voeten. Door zijn plotselinge beweging viel een blad op de grond, en Mordon bukte zich om het op te rapen. Het was een portret van iemand, een meisje. Zo te zien was ze jonger dan de Queen zelf. Hij legde het terug en besloot maar te wachten tot ze bijkwam. Misschien had ze iets nodig, en dan was hij perfect! Mordon sloot zijn ogen en met zijn hand in zijn neusbrug bleef hij staan.

De duistere wolken namen vormen aan en de pijn leek weer van die dag terwijl Mimi haar zusje aanstaarde. "Mimi je mag dan wel zo'n grote belangrijke beschermer zijn, voor mij blijf je net zo laag als je altijd al was. Alleen maar omdat je eerder geboren bent, sterker bent dan mij en een geweldige leeraar hebt, betekend nog niet dat je de baas over mij mag spelen." Sprak haar zusje hard. Mimi keek triest voor zich uit terwijl haar zusje verder ging met haar uitschelden. "Het boeit me niet eens dat jij wel beschermer geworden bent en ik niet. Het boeit me echt niet. Als jij op ze minst een greintje respect naar je zus had, dan... dan had ik tenminste nog zin om te leven. Nu sta ik alleen maar in jouw schaduw. Waarom word jij nou de Queen! Er zijn zat anderen die veel beter Queen kunnen worden als jij, maar nee, Mimi krijgt haar zin weer." De harde woorden van haar zus troffen haar als een blikseminslag. Ze wou wat terug roepen maar ze kon geen antwoord geven. Haar stem stokte in haar keel. Niets kon ze meer zeggen. Haar zusje wou weglopen maar draaide zich uiteindelijk weer om. "Ik heb geen zus meer!" Schreeuwde het huilende meisje en ze rende weg. Mimi stond aan de grond genageld terwijl ze haar zusje door de duisternis omhult zag worden. Normaal zou ze haar ogen nu openen, maar ze gingen niet open. Iets in haar verbood het haar om wakker te worden. Iets in haar hielt haar vast in de duisternis. Het gevoel alsof ze dieper en dieper viel achtervolgde haar. Gezichten kwamen voorbij, familie, vrienden, beschermers en bewoners. Uiteindelijk bleef een gezicht hangen, het was Mordon die tegen haar sprak. Maar ik en Loveday hebben bij de grens gezeten endat klopte niet helemaal. En ze is een Darkelf, en wat ik nu ga zeggen zal raar klinken, maar tijdens de vergadering zag ik soms haar blik, en die was...' Zijn gezicht vervaagde en maakte plaats voor een nieuwe, een gezicht dat ze goed kom maar toch weer niet. Het was haar gezicht, maar toch weer niet. Plots zag ze er in wiens gezicht het was. Er schuilt verraad mijn dochter, wees op je hoede, veraad zal komen." Het gezicht van haar moeder vervaagde, er kwam geen nieuwe voor terug. Wie was het veraad? Was het haar zusje, Mordon? Of echt Felix? "veraad zal komen." Gonsde door haar hoofd terwijl de schaduwen zich een weg over haar heen baande. "Nee!" Riep Mimi uit, ze veerde rechtop, ze lag in haar bed. Angstzweet liep over haar voorhoofd heen. Ze hijgde angstig na van de levendige droom. Het beeld van haar moeder bleef in haar geheugen gegrift. "veraad zal komen." Galmde door haar hoofd. Ze keek even naar haar deur kijken of iemand haar had gehoord. Ze liet haar ogen door haar kamer glijden. Opeens zag ze Mordon zitten in een hoek van haar kamer. Ze slikte terwijl ze angstig naar hem bleef keken. Had ze gepraat in haar slaap? Zo ja, hoe zou hij reageren?

zijn hart was gescheurd, het is nogal pijnlijk als je belofden hebt ingesteld om je ras en King en Queen te verdedigen, nadat die laatste je in je gezicht slaat. Redelijk pijnlijk. Hij keek nog een keer om, zou Mimi hem ooit nog vertrouwen? Mordon bleef even besluiteloos staan, en draaide zich toen om. Hoezeer de Queen hem ook gekwets had, hij had haarniet mogen achterlaten! Snel rende hij terug, en een onaangenaam gevoel
bekroop hem dat er iets was gebeurt. Sneller dan hij had verwacht stondhij weer op de plek waar hij was weggelopen. Hij zag haar bewusteloos liggen, ze was op de een of andere manier tegen een steen gevallen. Mordon keek haar even aan, en bukte zich toen om haar op te pakken. Ze was heel licht, en hij droeg haar naar haar vertrekken. De wachters keken hem ongelovig aan, maar hij schudde zijn hoofd als teken. Ze was gewoon bewusteloos! Straks werd ze weer wakker, en dan was ze weer helemaal alleen kwaad op hem. Hij glimlachte wrang en liep haar vertrekken in. Normaal zou hij hier nooit komen, maar aangezien hij zich schuldig voelde, zou hij niemand anders haar later brengen. Hij legde haar op haar bed en maakte zich snel uit de voeten. Door zijn plotselinge beweging viel een blad op de grond, en Mordon bukte zich om het op te rapen. Het was een portret van iemand, een meisje. Zo te zien was ze jonger dan de Queen zelf. Hij legde het terug en besloot maar te wachten tot ze bijkwam. Misschien had ze iets nodig, en dan was hij perfect! Mordon sloot zijn ogen en met zijn hand in zijn neusbrug bleef hij staan. Mordon schrok op van een schreeuw van de Queen. "Nee!" Riep Mimi uit, ze veerde rechtop, hij stond automatisch in een reactie rechtop. Hij wist niet goed wat hij moest doen, en hij liep automatisch een paar stappen naar voren. Mordon stopte, en keek een beetje angstig naar haar gezicht. 'Gaat het?' Vroeg hij vanzelf. Hij deed nog een pas naar voren en keek haar aan. Ze had gedroomd, en het maakte hem angstig dat ze zo bang was. Wat was er zo vreselijk geweest dat zelfs de Queen er bang van werd? Mordon wist het niet meer.

"Gaat het?" Hoorde ze de stem van Mordon die een stap in haar buurt deed. Ze keek hem aan met tranen die over haar wangen stroomde. "Gewoon een nacht...." Ze probeerde haar stem onder controle te houden maar hij hakkelde toch en op het midden bleef hij hangen. Ze slikte pijnlijk en keek met donkere ogen van de pijn naar Mordon. Ze wou haar verhaal kwijt, maar ze wist niet of ze het aan Mordon kon toevertrouwen. Hoe kon ze iemand nu vertrouwen. "veraad zal komen." Was de waarschuwing van haar moeder geweest. Maar verraad van wie? Ze zuchtte en keek met haar diepblauwe ogen Mordon aan. De pijn was duidelijk van haar gezicht te lezen terwijl ze de jonge beschermer aankeek. "Kan ik je wat toevertrouwen?" Ze kreeg een brok in haar keel. Als Mordon toestemde zou ze haar verleden openbaren. Hetgeen dat tijdens haar Queen worden verborgen was. Ze hadden het verborgen, iedereen die het wist. Ze hadden het allemaal verborgen voor de buitenwereld. 30 jaar lang had Mimi het geheim kunnen houden, zou ze het eindelijk openbaren? Ze keek recht in Mordon's ogen en sprak, "Iets wat deze kamer nooit mag verlaten, iets wat tussen jou en mij zal blijven. Iets wat zelfs een groter geheim is dan dat wat er in Niemandsland leeft."

Mordon sloot zijn ogen en met zijn hand in zijn neusbrug bleef hij staan. Mordon schrok op van een schreeuw van de Queen. "Nee!"Riep Mimi uit, ze veerde rechtop, hij stond automatisch in een reactie rechtop. Hij wist niet goed wat hij moest doen, en hij liep automatisch een paar stappen naar voren. Mordon stopte, en keek een beetje angstig naar haar gezicht. 'Gaat het?' Vroeg hij vanzelf. Hij deed nog een pas naar voren en keek haar aan. Ze had gedroomd, en het maakte hem angstig dat ze zo bang was. Wat was er zo vreselijk geweest dat zelfs de Queen er bang van werd? Mordon wist het niet meer. "Gewoon een nacht...." Ze probeerde haar stem onder controle te houden maar hij hakkelde toch en op het midden bleef hij hangen. Ze keek hem met een zo doordringende blik aan, dat hij bijna weg moest kijken. De pijn was duidelijk van haar gezicht te lezen terwijl ze de jonge beschermer aankeek. "Kan ik je wat toevertrouwen?" Mordon wist het niet, daarnet sloeg ze hem, en nu wilde ze hem haar geheim toevertrouwen. Ze keek recht in Mordon's ogen en sprak, "Iets wat
deze kamer nooit mag verlaten, iets wat tussen jou en mij zal blijven. Iets wat zelfs een groter geheim is dan dat wat er in Niemandsland leeft." Hij schrok. Hij wou iets antwoorden , maar zijn stem verstikte. Mordon knipperde met zijn ogen. Hij wist het niet, hij wou Mimi uit haar lijden verlossen, maar hij wou niet overkomen dat hij dolgraag een geheim wou weten. Uiteindelijk knikte hij maar, en ging naast haar zitten. Zijn ogen waren op alles gericht, behalve op haar. Wat kon er gebeurt zijn dat zo erg was voor haar? Hij keek naar Mimi, ze had het er duidelijk moeilijk mee om haar verleden open te halen.

Mordon leek geschrokken maar knikte uiteindelijk. Hij kwam naast haar zitten en ze legde haar hoofd in haar handen. Ze wist niet waar ze moest beginnen... "30 Jaar geleden precies. De dag dat ik tot Queen gekozen ben, veloor ik mijn zusje.." Mimi kwam met haar hoofd uit haar handen en keek Mordon met een betraand gezicht aan. "20 jaar daarvoor haalde ze het eind van haar training samen met mij, ik ben een jaar ouder als zij is. Zij was 19, er was geen hoop voor haar om ooit beschermer te worden. Ze zou bewoner worden, terwijl ik met vlag en wimpel sloeg voor beschermer te zijn. Vanaf die dag, keek ze me altijd kwaad aan. Mijn zusje, die ooit zo dicht bij me had gestaan, er leek een gapend gat tussen ons in te komen, een gat dat ik niet kon helen. 20 Jaar lang ging het zo door. Ze begon steeds meer op haar zelf er op uit te trekken, en steeds verder. De vorige Queen overleed en toen er een nieuwe werd gekozen, vandaag 30 jaar terug, raakte ik haar echt kwijt." Mimi had tot nu toe Mordon recht aan gekeken maar met een ruk draaide ze haar hoofd weg. Ze liet zich languit vallen en hielt de tranen niet tegen die over haar gezicht stroomde. Zo bleef ze een minuut liggen terwijl ze nadacht over het gesprek dat ze had gehad. "ik weet niet waar ze nu is, misschien is ze wel dood, of een Vampier. Ik weet het niet, in ons rijk is ze in iedergeval niet meer. "
Mimi wist dat ze nu de woorden moest herhalen die haar zusje ooit tegen haar gezegd had. "Mimi je mag dan wel zo'n grote belangrijke beschermer zijn, voor mij blijf je net zo laag als je altijd al was. Alleen maar omdat je eerder geboren bent, sterker bent dan mij en een geweldige leraar hebt, betekend nog niet dat je de baas over mij mag spelen. Het boeit me niet eens dat jij wel beschermer geworden bent en ik niet. Het boeit me echt niet. Als jij op ze minst een greintje respect naar je zus had, dan... dan had ik tenminste nog zin om te leven. Nu sta ik alleen maar in jouw schaduw. Waarom word jij nou de Queen! Er zijn zat anderen die veel beter Queen kunnen worden als jij, maar nee, Mimi krijgt haar zin weer. "Ik heb geen zus meer." De woorden fluisterde ze zacht met tranen in haar ogen. "Dat was het laatste dat ik ooit nog van haar had gehoord. Ik wou achter haar aan gaan, maar ik kon het gewoon niet." Sprak ze zacht. Haar lichaam voelde zwaar aan, alsof er een deken nauw om haar heen werd gesloten terwijl ze zo lag. "Ik was niet achter haar aangegaan, ik kon het niet, ik was te zwak.." Verdriet gleed over haar gezicht terwijl haar ogen hulpzoekend in de verte staarde.

Hij schrok. Hijwou iets antwoorden , maar zijn stem verstikte. Mordon knipperde met zijn ogen. Hij wist het niet, hij wou Mimi uit haar lijden verlossen, maar hij wou niet overkomen dat hij dolgraag een geheim wou weten. Uiteindelijk knikte hij maar, en ging naast haar zitten. Zijn ogen warenop alles gericht, behalve op haar. Wat kon er gebeurt zijn dat zo erg was voor haar? Hij keek naar Mimi, ze had het er duidelijk moeilijk mee om haar verleden open te halen. 30 Jaar geleden precies. De dag dat ik tot Queen gekozen ben, veloor ik mijn zusje..""20jaar daarvoor haalde ze het eind van haar training samen met mij, ik ben een jaar ouder als zij is. Zij was 19, er was geen hoop voor haar omooit beschermer te worden. Ze zou bewoner worden, terwijl ik met vlag en wimpel sloeg voor beschermer te zijn. Vanaf die dag, keek ze me altijd kwaad aan. Mijn zusje, die ooit zo dicht bij me had gestaan, er leek een gapend gat tussen ons in te komen, een gat dat ik niet kon helen. 20 Jaar lang ging het zo door. Ze begon steeds meer op haar zelf er op uit te trekken, en steeds verder. De vorige Queen overleed en toener een nieuwe werd gekozen, vandaag 30 jaar terug, raakte ik haar echt kwijt." Mimi had tot nu toe Mordon recht aan gekeken maar met eenruk draaide ze haar hoofd weg. Ze liet zich languit vallen en hielt de tranen niet tegen die over haar gezicht stroomde. Zo bleef ze een minuut liggen terwijl ze nadacht over het gesprek dat ze had gehad. "ikweet niet waar ze nu is, misschien is ze wel dood, of een Vampier. Ik weet het niet, in ons rijk is ze in iedergeval niet meer. " Mimi kwam met haar hoofd uit haar handen en keek Mordon met een betraand gezicht aan. "Mimi je mag dan wel zo'n grote belangrijke beschermer zijn, voor mij blijf je net zo laag als je altijd al was. Alleen maar omdat je eerder geboren bent, sterker bent dan mij en een
geweldige leraar hebt, betekend nog niet dat je de baas over mij mag spelen. Het boeit me niet eens dat jij wel beschermer geworden bent en ik niet. Het boeit me echt niet. Als jij op ze minst een greintje respect naar je zus had, dan... dan had ik tenminste nog zin om te leven. Nu sta ik alleen maar in jouw schaduw. Waarom word jij nou de Queen! Er zijn zat anderen die veel beter Queen kunnen worden als jij, maar nee, Mimi krijgt haar zin weer. "Ik heb geen zus meer." De woorden fluisterde ze zacht met tranen in haar ogen. "Dat was het laatste dat ik ooit nog van haar had gehoord. Ik wou achter haar aan gaan, maar ik kon het gewoon niet." Sprak ze zacht. Ik was niet achter haar aangegaan, ik kon het niet, ik was te zwak.."Verdriet gleed over haar gezicht terwijl haar ogen hulpzoekend in de verte staarde. Mordon staarde haar aan, deze bekenning had haar veel moeite gekost. En hij was dankbaar dat ze het met hem had gedeelt. 'Mimi,' Hij noemde haar onbewust bij haar naam, 'Het is niet jouw fout. Dat moet je nooit vergeten. Maar ik wou dat ik haar voor je kon opsporen.' Wat hij zei was gemeend, woord voor woord. Mordon wist niet wat hij eraan kon doen, al zou hij desnoods elke vampire aflopen om Mimizusje te vinden. Niet zo'n heel dom idee eigenlijk. Mimi was duidelijk helemaal overstuur. Mordon wou dat hijw ist wat hij moest doen, hij keek haar aan. Het was wel wreed dat dat zusje alle schuld aan Mimi gaf.
Niet eerlijk ook.