Trusht!? don't make me laugh!

(Only Mimi and Mordon)



Felix zat in de donkere schaduwen van de kasteeltuin. Dit was haar favoriete plekje. Hier waren de meeste schaduwen en ze viel bijna niet op. Dit was ook haar denkplekje. Die Mordon vertrouwde haar niet, dat was zeker. Ze had geruchten gehoord dat hij de queen had gesproken over een beschermer, ze had al een groot vermoeden dat zij dat was geweest. Haar zus Samina had zich verscholen in de bossen, dat haaden ze nog wel gemeen, Zij wilde ook liever alleen zijn. Hier en daar liepen wachters heen en weer en ze zag iemand die ze nu net niet wilde zien. Hij kwam duidelijk naar haar toe gelopen. Ze zuchtte geirriteerd.Het was Mordon. Ze schoof het been dat in het zonlicht lag naar binnen en sloot haar gloeidende ogen.''Wat?!'' Sprak ze lijzig.

Mordon liep door het paleis, rustig. Zijn passen klonken bijna niet meer, en hij naderde de ingang van de tuin. Normaal zou hij hier nooit komen, tenzij het overleg of een belangrijke medelingen dat Mimi of Hunter hem naar het paleis riep. Hij voelde zich niet thuis tussen de marmeren muren en de opgesloten ruimtes. Nature en Loveday wisten wat hij bedoelde, die hadden hetzelfde gevoel. Ze hoorden thuis in de natuur, zelfs onder elvenmenigtes begeven was een gewaagte opdracht voor hun. Ze hadden wel respect, aangezien een van hen misschien later king of Queen zou worden. Mordon had het er niet echt mee, Hunter, zijn grote broer was nu King, en hij miste toch zijn tijd onder de beschermers, dat zag hij gewoon aan zijn gezicht. Ondertussen was onder een boog gelopen en zag de tuin al opduiken. Hij ogen zochten de omgeving af, en hij zag een persoon die hij niet graag wou spreken, maar hij deed het toch. Al was het gewoon om wraak te nemen van op het Overleg. Mordon liep met een grote glimlach op haar af, ze schoof het been dat in het zonlicht lag naar binnen en sloot haar gloeidende ogen.''Wat?!'' Sprak ze lijzig. Hij ging naast haar zitten, heel gemeen. 'Ik dacht dat je wel wat aangenaam gezelschap kon gebruiken?!' Zei hij onschuldig. Hij wist hoezeer ze hem moest haten nu, en dat kon hem werkelijk niet schelen. Het was best grappig eigenlijk. In de plaats van dat ze hem zou uitschelden, wat ze waarschijnlijk grappig had gevonden, ging hij gewoon proberen vrienden te worden. Wraak is zoet, schoot door zijn hoofd. Maar dat liet hij allemaal niet merken, en hij leunde gewoon achterover. Alsof hij compleet op zijn gemak was, was hij eingelijk ook.

Mordon ging naast haar zitten, tot haar grote afkeer, maar ze liet niks merken en probeerde het zo luchtig mogelijk op te vatten.''Ik dacht dat je wel wat aangenaam gezelschap kon gebruiken?!'' Zei hij onschuldig.Felix schraapte met haar lange nagels over de aarde.''Ach, soms is het inderdaad eenzaam ja.Niet iedereen vertrouwt mij per slot van rekening.'' Sprak ze zo luchtig mogelijk. Mordon leunde achterover tegen de muur, compleet op zijn gemak, maar Felix wist wel beter.''Soms vindt ik het wel fijn om gezelschap te hebben.'' Meende ze vriendelijk.''Hunter is toch jou broer?'' Vroeg ze, en ze probeerde een gesprek te beginnen. Haar blinde rechteroog ging overal op en neer, in hoop een sprankje licht te zien, dat er nooit zou komen.''Wat is jou geschiedenis eigenlijk?'' Vroeg ze naar een lange stilte. de zon begon te zakken en de schaduw werd breder. Ze wachtte geduldig op antwoord.

Hij ging naast haar zitten, heel gemeen. 'Ik dacht dat je wel wat aangenaam gezelschap kon gebruiken?!' Zei hij onschuldig. Hij wist hoezeer ze hem moest haten nu, en dat kon hem werkelijk niet schelen. Het was best grappig eigenlijk. In de plaats van dat ze hem zou uitschelden, wat ze waarschijnlijk grappig had gevonden, ging hij gewoon proberen vrienden te worden. Wraak is zoet, schoot door zijn hoofd. Maar dat liet hij allemaal niet merken, en hij leunde gewoon achterover. Alsof hij compleet op zijn gemak was, was hij eingelijk ook. ''Ach, soms is het inderdaad eenzaam ja.Niet iedereen vertrouwt mij per slot van rekening.'' Sprak ze zo luchtig mogelijk. Hij knikte, hij begreep wat ze bedoelde. ''Soms vindt ik het wel fijn om gezelschap te hebben.'' Meende ze vriendelijk.''Hunter is toch jou broer?'' Vroeg ze, en ze probeerde een gesprek te beginnen. .''Wat is jou geschiedenis eigenlijk?'' Vroeg ze naar een lange stilte. de zon begon te zakken en de schaduw werd breder. Mordon keek haar even aan, en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. 'ja, Hunter is mijn broer.' Beaamde hij. 'Niet veel, nadat onze ouders gestorven waren, werd Hunter King. Nu, na mijn training, neem ik die rol over van Beschermer. Maar ik zou nooit King willen worden.' Wat hij zei was woord voor woord waar, Felix mocht ervan geloven wat hij wou. 'Als ik King zou worden, weer ik zeker dat alles rampzalig gaat worden!' Glimlachte hij. Hij vroeg maar niet naar haar geschiedenis, als ze het wou, zou ze het hem wel vertellen. Het was misschien te pijniljk, aangezien zij en Samira de laatsten van de Darkelf waren. Hij vroeg zich af wat hij had gedacht over haar, ze had zijn vermoedens zelf bevestigd, maar op dit moment leken die allemaak vergeten te zijn. Hij haalde zijn schouders op, het was raar. Wou niet elke jongen King worden? Maar ja, hij wou het gewoon niet. En waarschijnlijk ging hij het ook nooit worden. Dus, alles was goed toch?

Mordon keek haar aan en een kleine glimlach speelde op zijn gezicht. Ze glimlachtte met witte tanden terug. Om de een of andere reden voelde ze zich veillig bij hem.''Ja Hunter is mijn broer.'' Beaamde hij.''Niet veel,nadat onze ouders gestorven waren, werd Hunter King. Nu, na mijn training, neem ik de rol over van beschermer. Maar ik zou nooit King willen worden.'' Felix hoorde in zijn stem een vastberaden besluit.''Waarom niet? Ikzelf wil ook nooit queen worden, teveel drukte, en je wordt nooit met rust gelaten.'' Zei ze. Soms dacht ze er wel eens over na, en dan wilde ze het wel, maar meestal had ze er alleen maar negatieve dingen over. Ze speelde met een gouden ring met een rode robijn om haar vinger. de ring was haar nagelaten van haar ouders, die ze zelf had vermoord. En ze had het klaargespeeld Samina te late geloven dat ze in een onnodige strijdt waren gestorven. samina geloofde niet vaak dingen, nou teminste niet snel. De ring was ook het symbool van het familliewapen. Ze zuchtte een keer, en keek naar de ondergaande zon die nu alleen nog maar stralen over de boomtoppen gaf. Ze keek even naar Mordon. Samina had eigenlijk wel gelijk, hij had wel iets mysterieus.''Ik denk niet dat je mijn geschiedenis wilt horen, als je die van samina hebt gehoord is de mijne heel anders.'' Ze keek hem aan. Haar rode ogen waren dof van verdriet.

Mordon keek haar even aan, en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. 'ja, Hunter is mijn broer.' Beaamde hij. 'Niet veel, nadat onzeouders gestorven waren, werd Hunter King. Nu, na mijn training, neem ikdie rol over van Beschermer. Maar ik zou nooit King willen worden.' Wathij zei was woord voor woord waar, Felix mocht ervan geloven wat hij wou. 'Als ik King zou worden, weer ik zeker dat alles rampzalig gaat worden!' Glimlachte hij. Hij vroeg maar niet naar haar geschiedenis, als ze het wou, zou ze het hem wel vertellen. Het was misschien te pijniljk, aangezien zij en Samira de laatsten van de Darkelf waren. Hij vroeg zich af wat hij had gedacht over haar, ze had zijn vermoedens zelf bevestigd, maar op dit moment leken die allemaak vergeten te zijn. Hij haalde zijn schouders op, het was raar. Wou niet elke jongen King worden? Maar ja, hij wou het gewoon niet. En waarschijnlijk ging hij hetook nooit worden. Dus, alles was goed toch? 'Waarom niet? Ikzelf wil ook nooit queen worden, teveel drukte, en je wordt nooit met rust gelaten.'' Zei ze. Ze speelde met een gouden ring met een rode robijn om haar vinger. Ik denk niet dat je mijn geschiedenis wilt horen, als je die van samina
hebt gehoord is de mijne heel anders.'' Ze keek hem aan. Haar rode ogen
waren dof van verdriet. Hij staarde haar aan, ze was duidelijk niet blij met haar geschiedenis. 'Je moet het me niet vertellen, maar als je kwijt wilt aan iemand zit ik hier nu toch al..' Antwoorde hij maar. HIj wist niet wat haar zo verdrietig had gemaakt, maar ze was duidelijk verdrietig.