First steps into oblivion

Cormag liep s'nachts door de stad rond, zoals zijn vader had gedaan toen hij nog jong was. Cormag had veel verhalen gehoord over wezens die in de nacht verscholen en Cormag wou bewijzen dat hij net zo dapper als zijn vader was. Hij had een kort zwaard van zijn vader gepakt ook al lag zelfs dat hem zwaar in de hand. Hij voelde zich er wel een stuk veiliger door, met een kruisje aan zijn ketting en knoflook in zijn broekzak liep hij nerveus maar toch een beetje kalm door de duistere en donkere straatjes en steegjes. Cormag begon om de nervositeit te dempen rustig zingen, "Ding dong, the witch is dead, Which old Witch? The Wicked Witch! Ding Dong! The Wicked Witch is dead." Toen was het juist erger aangezien hij nu ook nog vreesde dat er een heks zou rondwaren en dus bleef hij nerveus in het steegje stil staan en keek om zich heen, toen er een schaduw langs gleed dook hij de schaduwen in en zag nog net een kat weglopen. Hij lachte nerveus en liep zachtjes en langzaam verder telkens om zich heen kijkend bij het minste geluidje, het kort zwaard hing aan de grote schede die bijna de grond leek te raken als die recht had gehangen. Cormag schrok een tweede maal toen hij links van hem keek en een gedaante zag liggen alleen toen hij beter keek was het straatvuil. Cormag werd telkens angstiger en besloot te schuilen in een steegje waar hij zich in een hoekje verschool. "Er is niks om bang voor te zijn. Heksen bestaan niet, spoken zijn nep, vampieren zijn zwak en dom. Trollen zitten enkel onder bruggen en uilen eten alleen hele kleine kinderen," zei Cormag angstig tegen zichzelf.

Rox gooide net haar laatste slachttofer op de grond en veegde het bloed af van haar mond en ging toen verder in het maanlicht wandelen.
Rox vond haar lekkerste maaltijd wel een ridder vooral als die ridder smeekt voor zijn leven voordat ze zijn nek aflikt en keihard haar tanden in bijt.
Ze keek omzig heen en volgde het lekkerste bloed die ze kon ruiken en liep toen letterlijk haar neus achter aan. Ze zag een jonge volwasse van 18 jaar en sleepte hem het steegje in en brak zijn nek.
Rox lachde gemeen en zette keihard haar tanden er in tot dat ze een nieuwe geur opvangde en het levenloose lichaam in de stallen achter lied in de strond.
Rox volgde zo snel mogelijk het lekkere bloed en hoorde toen een kind zingen. "Ding dong, the witch is dead, Which old Witch? The Wicked Witch! Ding Dong! The Wicked Witch is dead." Rox volgde de stem en zag het ukje vrolijk buiten zonder angst.
Rox dacht even na van hoe kon zijn kleintje zo lekker bloed hebben.
Het kleintje stond opeenns stil in de steeg en schrok van een schaduw en Rox moest er van zuchten.
Rox kon het niiet geloven dat hij van een katje kon schrikken maar onder tussen toen ze dat dacht ging het kleine jongetje zenuwwachtig verder lopen.
Rox volgde het ukje zonder geluid te maken en keek opdringerig naar zijn nek. Ze zag een ader kloppen van zijn angst en wou nu al bijten.
Rox schrikte op toen hij moes schrikken en verstopte zig zonder moeite dat hij haar niet kon zien.
Rox zag dat hij zo bang was dat hij angstig is een hoekje kroop en iets zei. "Er is niks om bang voor te zijn. Heksen bestaan niet, spoken zijn nep, vampieren zijn zwak en dom. Trollen zitten enkel onder bruggen en uilen eten alleen hele kleine kinderen," Rox moes lachen van zijn sprookjjes en lied het duidelijk door het steegje horen en kwam toen te voorschijn en stond toen in het maanlicht. Haar haar zwiepte in de lucht en haar rode ogen glommen in het maanlicht. De meeste mensen zouden denken een blonde engel uit de hemel maar zo was Rox niet.
Rox lachde naar het jongtje die bang was en keek toen gemeen met ogen die geen gevoel gaven.
"Ben je verdwaalt mijn lievve jongetje?" Zei Rox met een stem die als engelen in de hemel klonk en waachte haar antwoord af.

Een vrouw keek hem aan die tevoorschijn was gekomen, haar haar bewoog zachtjes in de lucht en ze keek betrouwbaar. Haar ogen leken te glimmen en ze vroeg met een lieve stem, "Ben je verdwaalt mijn lievve jongetje?". Cormag schudde zijn hoofd "U bent eng.... U bent toch geen heks of een vermomde trol?!" riep Cormag verschrikt en hij kroop verder weg in het donker en snikte. Kleine tranen gleden over zijn gezicht, wat deed iemand als die vrouw zo laat buiten in een steegje. Cormag keek angstig en schoof weer wat verder weg. "Doe me geen pijn.... alstublieft." zei Cormag muisstil en snikte. Hij hield zijn hadnen beschermend voor zijn gezicht en keerde zijn zij toe naar de vrouw. Hij durfde haar niet aan te kijken, straks kon ze hem verstenen of zijn ogen laten smelten. Cormag was doodsbang en heel nerveus voor wat er zou gebeuren. Er was niemand anders in de buurt en de vrouw.... leek net een engel. Alleen zijn vader had al gezegd... de duivel kan vele vormen aannemen. Cormag begon zachtjes op te zeggen, "Vader die in de hemel zijt...." begon hij en kapte toen. Hij was het verder gewoon helemaal vergeten door de angst die hem bedwelmde als de rook van een kampvuur. Als de damp van teer en de stank van een varkenshok. Cormag's gesnik was het enige geluid. Zijn enige vrees was gruwelijk sterven. Hij was niet bang voor de dader of de manier het ging om de actie.

De kleine jongetje schudde zijn hoofd en ging wat zeggen."U bent eng.... U bent toch geen heks of een vermomde trol?!" Riep het kleine lieve jongetje en Rox kreeg daar een pissige blik van en maakte haar gezicht toen weer in een lieve houdig. Ze dacht ik zou dat bloed krijgen ookal heb ik hekel als ed pest aan hem. Rox zag dat hij verde in het hoekje kroop en snikte. "Sprookjes bestaan niet kleine jonge man dat wete ej toch ookwel." Zei Rox op een lieve ste en keek even weer naar zijn ader en haalde toen zijn traantjes weg. "Doe me geen pijn.... alstublieft." En Rox moes daar vals bij glimlachen en zag dat hij verder weg kroop in het hoekje met meer tranen op zijn gezicht. Rox keek op een lieftallig toon naar het jongetje en Zei met ene warme stem. "Ik doe je niks ik wil ej helpen je hoord hier niet zo laat op straat." Zei Rox met een poker face en ging op haar hurken zitten ze zag dat hij verder ging snikte en zig omdree.
En Rox kreeg toen daar nog pissneidiger gevoel van.
Rox dacht even goed na en dacht over ed sprookjes die hij gehoord heeft en dat dit uit angst kwam.
Rox draaide hem om en richte haar ogen heel warm in de zijne.
"Ik zou ej nooit pijn doen." Zei Rox met een geziht naar hem toen of hij haar niet geloofde.
"Vader die in de hemel zijt...." En het jongetje kapte het en Rox pakte hem bij zijn schouders en drukte hem tegen zig aan.
"Wil ej van je angst af?"Zei rox met een bezorgde stem tegen het jongetje en keek hem aan.
Rox hield hem nog stevig tegen hem aan dat hij niet kon ontsnappen en Zei nogg met een lieve stem.
"Ik kan je helpen als je dat wil?"
Rox lied toen haar hand zakken naar zijn nek en wachte gewoon op het antwoord van de jonge.

"Sprookjes bestaan niet kleine jonge man dat wete ej toch ookwel." Zei de vrouw en had zijn tranen toen weggehaald. "Ik doe je niks ik wil ej helpen je hoord hier niet zo laat op straat." klonk het warm en nog steeds keek Cormag angstig. De vrouw keek hem warm aan maar Cormag ontweek haar blik snel. "Ik zou ej nooit pijn doen." Zei ze. Cormag voelde zich iets meer op zijn gemak maar was nog wel bang. De vrouw drukte hem tegen haar aan en hield hem stevig vast. "Wil ej van je angst af?" vroeg de vrouw. Cormag zweeg maar keek haar voorzichtig aan zijn grote blauwe angstige kijkers keken in de vrouw haar ogen en zachtjes knikte hij. Cormag voelde zich niet geheel op zijn gemak maar hij wist dat de vrouw hem nu een uitweg uit angst aanbood. "Ik kan je helpen als je dat wil?" vroeg ze zoetjes. Hij voelde haar hand langs zijn nek gaan. Ergens schrok hij alleen hij knikte, "Ja, ik wil niet bang zijn. Ik ben niet bang voor sprookjes... alleen... alleen voor dood," zei hij zachtjes met glinsterende tranen in zijn ogen. Zijn hartslag ging door angst sneller wat zorgde dat zijn bloed sneller begon te stromen. Cormag slikte, "doet het pijn?" vroeg hij met een oprecht onschuldig kinderstemmetje.

De jonge keek Rox even aan en vermijde haar blik.
Na een tijdje voelde hij zig wel prettig zo te zien en hij keek haar weer aan hij knikte zachtjes maar nog wel met een bange blik.
Ht jongetje schrok eer en knikte toch weer en hij wou iets zeggen zag Rox.
"Ja, ik wil niet bang zijn. Ik ben niet bang voor sprookjes... alleen... alleen voor dood,"
Zei hij zachtjes met tranen die over zijn gezicht stroomde.
Rox hoorde dat zijn hardslag harder ging door de angst. Rox hoorde zijn bloed sneller stromen en hoorde toen de jonge slikken en hij zei "doet het pijn?" Met een kinder stem.
Rox glimlachde en aaide over zijn hoofd en verluisterde in zijn oor. "Natuurlijk niet mijn schat." Rox likte zijn nek en keek nog heel even naar de jonge en zette toen haar tanden in hem en begon hevig te drinken. Rox zag al zijn geschiedenis en de toekomst.
De kleine jonge werd slapper en slapper merkte Rox en stopte p de juiste moment en beet toen in haar eigen pols en lied het bloed stromen in zijn mond.
"Drink maar." Zei Rox met ene grijns op haar gezicht.
Ze zorgde er voor dat de kleine jongetje het door slikte en zag hem toen kronkelen.
Rox haar ogen werden donker rood en tilde hem weer op.
Ze keek even naar haar kleren die onder het bloed zat maar maakte voor haar niks uit.
Ze legde het kind wild op haar schouders en liep naar haar kamp met ene gemeene grijns op haar gezicht.
Rox kwam steets dichter bij het kamp met ed nieuwe jonge op haar schouders en haar ogen die ijzig vooruit staarde.
Rox kwam uit eindelijk het kamp binnen en pleurde de jonge op de grond.
En zei met ene kille stem. "Je bent nu mijn schepsel ik zou maar niks wagen." Zei Rox zonder gevoel op haar gezicht en keek naar de jonge met ed blauwe ogen en gaf toen een grijns.
En veegde toen pas zijn bloed weg van haar mond.
"Wees geen zwakkeling dan ben je hier zowiezo dood." Zei Rox keel en lied hem toen achter op de grond om nog meer mensen et gaan zoeken voor haar snack.

Alles ging zo snel voor Cormag, toen hij de vrouw haar tong voelde was hij geschrokken maar het was te laat. Langzaam voelde hij zich leeg en zwak en kon zich niet bewegen behalve pijnscheuten die hem lieten kronkelen. Hij voelde wat de vrouw deed aangezien hij te zwak was het te zien. "Drink maar." had ze gezegd en hij had iets smerigs geproefd, alleen het had wel een veranderende bijwerking voor hem gehad. Wat wist hij niet maar hij voelde zich misselijk worden. Cormag mekte hoe ze hem over haar schouder gooide en weg had gebracht. Hij werd op de grond gegooid na een tijdje en Cormag opende vermoeid zijn ogen. "Je bent nu mijn schepsel ik zou maar niks wagen." Zei de vrouw en keek hem emotieloos aan. "U... bent een ... monster," zei Cormag zwakjes en gaf over. Zijn ogen waren bleek en hij keek naar de vrouw, hij wou haar uitschelden en beledigen alleen hij was gechoqueerd over wat er was gebeurd. Hij staarde voor zich uit in het niets en het was over. Zijn gedachten waren leeg terwijl hij de brandende pijn bleef voelen. "Wees geen zwakkeling dan ben je hier zowiezo dood." Zei de vrouw en liep weg. Cormag verzamelde al zijn kracht en probeerde overeind te komen maar het brandde teveel en hij moest opgeven. Met tranen van de pijn en verdriet en met gesnik lag hij daar op de grond. Zijn hand geklemd om het handvat van het zwaard het enige wat hij had aangeraakt sinds de beet. Hij keek angstig om zich heen vanuit zijn ooghoeken en probeerde de pijn te verbijten

Vyndi keek op bij het horen van een vampier die over het hek sprong. Het was Rox met iets over haar rug. Ze liet het emotieloos vallen en zei wat tegen het hoopje ongeluk. Vyndi trok haar wenkbrauw op. Ze wist dat Rox hard was, maar zo hard? Rox liep weg en liet de kleine jongen van een jaar of 9, 10 daar liggen. Midden in het kamp. Vyndi sprong op en liep op de jongen af. Ze ging naast hem zitten en keek hem diep aan. Even streek ze met haar hand over zijn wang. "Gaat het wel?" Fluisterde ze, zonder op zijn antwoord te wachten stond ze op en keek ze rond. Haar blik bleef hangen op een vampier jongen die zijn het bloed van zijn nagels afhaalde. "Jake, ga een mens halen voor deze jongen en snel!" Sprak ze doordringend. Hij sprong op en verdween over het hek. Woest keek Vyndi nog even in de richting van Rox. Maar deze kleine jongen helpen dat was haar eerste prioriteit. Een enkele minuut bleef ze zo stil zitten wachtend op Jake met het eerste maal voor de jongen. Daar kwam Jake al, hij sprong over het hek met een jong meisje van een jaar of 16 in zijn handen. Haar nek was duidelijk gebroken. Ze wist dat ze van Jake op aan kon. Hij was al ouder en kon zichzelf meer beheersen als de meeste anderen. Vyndi pakte het lijk aan van Jake en knikte vriendelijk naar hem. Daarna keek ze nog even naar de jongen en gaf hem toen simpelweg het verse levenloze lichaam. "Wil je het overleven, dan moet je dit drinken. Vertel me eens, wat is jouw naam, jonge.. Vampier. " Ze glimlachte even bij de woorden en stond op. "Pas op dat je niet alles opdrinkt. Bewaar de laatste druppels, je wil niet in steen veranderen. Als je klaar bent met het lijk, geef het dan aan Jake, hij weet wat te doen. " Daarna ging ze rustig zitten wachtend op het antwoord van de jongen.

Een vrouw kwam naast hem zitten, keek hem aan en streek over zijn wang. "Gaat het wel?" fluisterde iemand en Cormag zweeg. Hij zat in zijn gedachten te bidden dat dit alles een droom was, een speling van de nacht. Cormag hoorde de vrouw iets anders zeggen maar verstond het niet. Een levenloos lichaam werd in zijn handen geduwd even later. Cormag keek angstig naar de vrouw. "Wil je het overleven, dan moet je dit drinken. Vertel me eens, wat is jouw naam, jonge.. Vampier. " Ze glimlachte even bij de woorden en stond op. "Pas op dat je niet alles opdrinkt. Bewaar de laatste druppels, je wil niet in steen veranderen. Als je klaar bent met het lijk, geef het dan aan Jake, hij weet wat te doen." zei de vrouw. Cormag zweeg even en opende zijn mond toen, de pijn was al wat weggetrokken. "Ik drink geen bloed... ik ben geen ding.... ik ben niet zoals jullie! Ik ben geen van jullie! Laat me met rust!" schreeuwde Cormag en probeerde op te staan maar viel gelijk toen hij op zijn benen steunde. Met zijn gezicht in de aarde klonk er een gedempt gesnik. Hij snikte "Ik ben geen moordenaar! Geen monster! Geen wezen! Ik... Ik! IK!" riep hij gewoon in het wilde weg en sloeg met zijn hand op de grond. De gedempte snikken stopte en hij kroop vooruit aangezien hij nog niet sterk genoeg was om te lopen. Het liefst wierp hij zichzelf in een diepe gat om hier weg te komen. Hij begroef zijn gezicht in de modder en in zijn hoofd klonk de stem van zijn vader. Wat hij zei begreep Cormag niet meer maar het was zijn stem. "Ik ben geen wezen zoals jullie!" zei hij een laatste keer en gaf op. Hij zou hier niet wegkomen, als hij aangesterkt was zou hij weg kunnen komen. Alleen hij zou zich niet wijs laten maken dat hij mensen bloed nodig had. Hij was nog steeds diezelfde Cormag als altijd.

Rox keek even door de stad waar de geur van drank hing en ging naar de steegjes om lijken te halen voor haar schepsel. Rox pakte steets tieners van 18 jaar en brak hun nekken zonder er moeite mee te hebben.
Ze dacht even ana de jonge en lied het lijk op de grond en wachte tot de nieuwe.
Na een tijdje bezig zijn had ze al veel mensen hun nek omgedraait en zuchte.
Ze pakte de ijken op en liep richting het kamp terwijl haar haar zwiepte in de lucht en haar ogen zonder gevoel in het maanlicht blinkte.
Rox liep met ene snelel pas weer naar haar kamp anders zou de kleine jongetje van haar sterven en dat wou ze ook niet.
Rox kam uit eindeijk aan op het kamp met verselijken op haar schouder en pleurde het naast haar schepsel neer en keke boos naar hem dat hij het lijk van haar nicht niet accepteerde.
Rox en gromde en pakte ze kop beet. "Gehoorzaam naar je meester."
Zei Rox met een pissneidige kop en lied toen zijn hoofd los. "Mormel ook van me eigenwijs en koppig. Das gewoon perfect." Zei Rox met een glimlach op haar gezicht en keek weer naar de jongetje.
En keek weer saggerijnig naar hem.
"Drink of je gaat dood dat zijn de regels."
Zei Rox kill en keek hem woedent aan. "Ik heb je niks voor niks gemaakt je moet het maar leren met geweld als je het niet wilt."
Rox zette een stap naar de jongetje toe en tilde zijn hoofd op. "Dit is geen droom word maar wakker." Zei ze kill en beet in zijn mond dat hij het zou uit schreeuwen en duwde toen de nek van het lijk in zijn mond en zorgde er voor dat hij het moest drinken.

Hij voelde een hand bij zijn hoofd en zag de eerste vrouw weer. "Gehoorzaam naar je meester." Zei de vrouw met een nijdige kop en lied toen zijn hoofd los. "Mormel ook van me eigenwijs en koppig. Das gewoon perfect." Zei de vrouw met een glimlach op haar gezicht. "Drink of je gaat dood dat zijn de regels." Zei ze kil kill en keek hem woedend aan. "Ik heb je niks voor niks gemaakt je moet het maar leren met geweld als je het niet wilt." Ze zette een stap naar Cormag toe en tilde zijn hoofd op. "Dit is geen droom word maar wakker." Zei ze kill. Cormag weigerde het te geloven en voelde ineens een steek van pijn en hij opende zijn mond om te schreeuwen alleen kreeg toen een nek in zijn mond. Zijn tanden boordde door de pijn in de huid en hij proefde het bloed. Hij walgde van zichzelf en wou het nek loslaten maar het lukte hem gewoon niet. Aan zijn gezicht viel te zien dat hij liever wou los laten en wegrennen maar het lukte gewoon niet. Gulzig stroomde het bloed in zijn mond, hij wou weggaan. Hij huilde en snikte maar hij kreeg zichzelf niet weg. Hij haatte zichzelf, walgde van zichzelf en kende zichzelf niet. Het warme goedje stroomde zijn mond door zijn keel in en gulzig dronk hij door tot hij zeker de helft had gedronken en toen pas kon loslaten, direct zakte hij weer tegen de grond en snikte. "Wat hebben jullie gedaan!" riep hij huilend uit en zijn met bloed besmeurde gezicht lag opzij gericht naar zijn belaagster van wie hij de naam niet wist.

Vyndi bleef stil geschokt zitten bij het aanzien van het kleine jongetje dat ruw gedwongen werd te drinken. Stil bleef ze zitten en liet Rox haar gang gaan. Elk vampier oog was hierop gevestigd. Pas toen de jongen ophield met drinken en met een bebloed en betraand gezicht riep. "Wat hebben jullie gedaan!" Begreep Vyndi pas wat Rox gedaan had. Behoedzaam stond ze op en keek rox kill aan. Ze haalde uit met haar hand. Een rode plek bleef achter op Rox haar wang. "Wegwezen hier Rox, voor ik besluit je meer pijn te doen!" Gromde Vyndi luid en woest. Razernij schoot door haar stem die ze nauwelijks onder controle kon houden. Rox mocht misschien zo behandeld zijn als nieuweling maar dat liet Vyndi dit kleine jongetje niet gebeuren. "Jake!" Riep Vyndi's stem over het kamp. "Zorg ervoor dat Rox voor nu, wegblijft van deze jongen. Tot hij zichzelf kan verdedigen." Daarna knielde ze voor hem neer en streek met haar hand het bloed en de tranen van haar gezicht. "Voor je nog een keer je Queen wil beledigen kleine jongen, wil ik dat je weet dat Zij degene is geweest die dit je heeft aangedaan." Ze had een oprecht vriendelijke toon terwijl ze het huilende jongetje tegen zich aandrukte. "Nothing's gonna harm you, not while I'm around. Nothing's gonna harm you, no sir, not while I'm around. Demons are prowling everywhere, nowadays, I'll send 'em howling, I don't care, I got ways. No one's gonna hurt you, No one's gonna dare. Others can desert you. Not to worry, whistle, I'll be there." Zong ze zacht. Het liedje dat haar moeder ook altijd voor haar had gezongen. Terwijl ze de jongen geruststellend heen en weer wiegde.

(omg ik moest gwn zo erg aan dat lied denken
kon het niet laten om die er in te gebruiken xD
)

Rox keek naar de jonge die het lijk niet meer hoefde en legde het neer en toen ze opstond sloeg haar eigen nicht op haar gezicht.
Rox bleef levenloss kijken hoe ze iets zou uitschreeuwen. "Wegwezen hier Rox, voor ik besluit je meer pijn te doen!" Gromde ze woest en met veel boosheid in haar stem maar het enigste wat Rox hier op te zegge had was:"Doe niet of ej de baas bent als hij er zelf voor koos nichtje van me." Zei Rox zonder gevoel in haar stem en ogen en keek weer naar de jongen. "Hij wod het zelfde als mij met mijn bloed die door zijn lichaam stroomt. Nooit geleerd dat ej hard moet zijn." Zei Rox killt en keek naar haar schepsel. Toen ze opeen vyndi opeens "Jake!" Riep en Rox keek zonder gevoel naar haar. "Zorg ervoor dat Rox voor nu, wegblijft van deze jongen. Tot hij zichzelf kan verdedigen." Rox keek haar kill aan en sloeg haar keihard op haar wang met een boze blik. "Denk aan wat jezelf hebt gedaan bij mensen deze jonge is voor iets groots bestemt en dat verpest jij niet!" Gromde Rox met vlammen in haar ogen naar haar nicht. Rox keek naar ed kleren van ed jonge en duwde Vyndi van hem af. En probeerde de kleine jonge in een zit houding te krijgen. Ik ga je sterk maken dat beloof ik je ." Zei
Rox met een stem die ze niet op gaf en hielp de jonge rustig verder.

Cormag hoorde de stemmen van beide vrouwen door elkaar heen, de ene had zijn belager geslagen. De vrouw zei wat en kwam toen bij Seth neer. "Voor je nog een keer je Queen wil beledigen kleine jongen, wil ik dat je weet dat Zij degene is geweest die dit je heeft aangedaan." Ze had een oprecht vriendelijke toon terwijl ze het huilende jongetje tegen zich aandrukte.

Spoiler:

Zong ze zacht. Ze duwde zacht tegen Cormag aan alsof hij gewiegd werd. Cormag keek nog steeds wantrouwend naar allen die daar aanwezig waren. De vrouw werd weggeduwd door zijn belager die hem in een zithouding trok en tegen hem begon te praten. "Ik ga je sterk maken dat beloof ik je ." Cormag keek haar angstig aan. "Wie of wat zijn jullie..." bracht hij uit voor hij angstig naar achter kroop en daar opgerold ging zitten. Hij snikte en keek de twee vrouwen aan, "Waarom... waarom ik....?" snikte hij. Zijn geschreeuw was voorbij, nu was alleen nog de pijn en angst over. Hij keek hun beide schuw aan en wou het liefste wegzakken in het niets, veiligheid in eenzaamheid. Hij verlangde dat de koude hand van de dood hem had beetgepakt en niet alleen de hand had gegeven. Hij keek schuw en draaide zich lichtjes weg van de vrouwen. Hij wou niet aangeraakt worden door hun.... ze waren... anders. Cormag had verhalen gehoord over vampieren. Alleen hij droeg een kruisje dus zou hij veilig zijn. Dus wat waren dit anders.

"Wie of wat zijn jullie... Waarom... waarom ik....?" Jammerde de kleine jongen. Na geslagen te worden door haar nicht zuchtte ze licht. "Wel jong kind. Ik ben Vyndi, je Queen vanaf nu, je dient me dus met respect te behandelen." Met die woorden keek ze even schuin naar Rox. "En je maker is Rox, schijnbaar zag ze iets in je. Daarom jij." Sprak Vyndi. 'Als ik het toch eens wist. Dit is niet meer dan een klein hoopje ongeluk, die red het nog niet eens een week..' Dacht ze bij zichzelf. "En wij zijn vampiers. Zoals je waarschijnlijk al gedacht zal hebben. " Ze zag een kruisje om zijn nek hangen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. "Noch dat kruisje, noch elk ding dat in de boeken word verteld als anti vampier wapen zal ons pijnigen jongen." Ze keek hem even aan en keek daarna naar Rox. Ze zou het later wel weer uitpraten met haar nichtje, ze zou haar zwakte niet laten zien vlak voor deze jongen zijn neus. "Wel, vertel me eens. Hoe heet je en waar kom je vandaan?" Sprak ze zacht en kreeg een glimlach op haar gezicht terwijl ze wachtte op antwoord.

"Wel jong kind. Ik ben Vyndi, je Queen vanaf nu, je dient me dus met respect te behandelen." Met die woorden keek ze even schuin naar de andere vrouw. "En je maker is Rox, schijnbaar zag ze iets in je. Daarom jij." Even zweeg Vyndi. "En wij zijn vampiers. Zoals je waarschijnlijk al gedacht zal hebben." zei ze. Ineens glimlachte ze toen ze zijn kruisje zag, de glimlach leek zijn vaders belofte's weggooien. Hij had gezegd dat hij altijd veilig zou zijn thuis en zolang hij geloofde. "Noch dat kruisje, noch elk ding dat in de boeken word verteld als anti vampier wapen zal ons pijnigen jongen." vertelde Vyndi. Cormag knikte even om te laten zien dat hij het wel begreep alleen meer deed hij niet. Zijn blik was gericht op Rox, nog steeds vroeg hij in gedachten 'Waarom? Waarom? Waarom?' Toen ging Vyndi weer verder. "Wel, vertel me eens. Hoe heet je en waar kom je vandaan?" Sprak ze zacht en glimlachte. Cormag zweeg even, "Ik ben Cormag, ik kom uit de ridderstad." zei hij zacht en keek de vrouwen een voor een snel aan. Bang dat de ander iets zou doen als hij de ene te lang aan zou kijken. Zijn ogen waren even gericht op het kruisje aan zijn nek en hij trok het los. Hij gooide het weg en begroef zijn gezicht tegen zijn eigen benen en maakte zich weer klein. Hij was dood.... zijn angst was uitgekomen alleen hij was niet dood gebleven. Hij was nu een vampier, hij dronk bloed en zou later moeten moorden. Om te overleven. "Moet ik nu hier blijven?" vroeg Cormag angstig aan niemand in het bijzonder.

"Ik ben Cormag, ik kom uit de ridderstad." Sprak het jongetje dat Cormag heette. Vyndi kreeg licht medelijden met hem toen hij zijn kruisje afrukte, weggooide en zijn gezicht in zijn benen begroef. "Moet ik nu hier blijven?" Vroeg het jongetje angstig. Dit was de vraag die Vyndi wist dat er zou komen. "Voorlopig wel ja, tot je je dorst onder controle kan houden. Maar ik vrees dat je je familie nooit meer terug zal en mag zien. Je bent nu dood voor de buitenwereld. Je verdriet en pijn zullen vervagen met de jaren dat beloof ik je kleine Cormag." Vyndi stond op en keek naar Rox. Ze had geantwoord voor zij het kon. Puur omdat ze bang was dat Rox iets hatelijks tegen hem zou zeggen. Maar nu was het toch haar beurt om te spreken.

*post is uitgelegd wrm ik er tussen kroop x)

"Wel jong kind. Ik ben Vyndi, je Queen vanaf nu, je dient me dus met respect te behandelen." Zei Vyndi en Rox walgde er van hoe ze het Zei en keek naar haar schepsel. Maar Vyndi ging nog wat vertellen en Rox lied haar ogen op haar schepsel zakken en reageerde niet meer zo op Vyndi. "En je maker is Rox, schijnbaar zag ze iets in je. Daarom jij." Zei Vyndi. Rox keek naar haar schepsel en moes glimlachen hij was perfect precies hoe ze hem had voorgesteld en ze wist dat hij groot zou worden. Vyndi ging nog rustig door met haar verhaal en Rox luisterde ze wist toch dat ze haar eigen schepsel mocht op voeden. "Noch dat kruisje, noch elk ding dat in de boeken word verteld als anti vampier wapen zal ons pijnigen jongen." vertelde Vyndi. En Rox keek even naar het kruisje en zuchte er om. Hij geloofde veel sprookjes maar dat zou vanaf vandaag anders worden.
Opeens zag dat haar schepsel zijn blik o haar richte en ze zag dat hij veel vragen had.
Rox keke de andere kant op en lied Vyndi verder praten om het te laten verbreken.
"Wel, vertel me eens. Hoe heet je en waar kom je vandaan?" Zei Vyndi met ene glimlach op haar gezicht en Rox keek de jonge vampier aan en wachte even wat hij zou doen. "Ik ben Cormag, ik kom uit de ridderstad." Zei hij zacht en Rox keek diep in zijn ogen en dacht goed over zijn nam Cormag.
Toen zag ze dat hij de kruisje om zijn nek losrukte en weg gooide. Rox pakte het weer en dee het rust stellent om zijn nek. "Hou het bij ej zoveel dingen zul je niet meer houden van de ridders." Zei Rox met een zachte stem en tilde hem rustig op om te zorgen dat hij were langzaam ging lopen.
"Ik leer je rustig lopen dan kan je sterk worden vannacht voor wat energie halen." Zei Rox met ogen die over hem waakte en zorgde eer voor dat hij liep.
Toen pakte ze zijn hand vast en liep zze met hem naar de ridders.
"Hee nicht als je mee wilt is het nu of nooit."

Deed haar nicht nou aardig tegen de jongen. Vyndi trok haar wenkbrauw op. Rox tilde hem op en sprak zacht en vriendelijk tegen hem. Vyndi's mond viel bijna open. Was dit haar nicht? "Hee nicht als je mee wilt is het nu of nooit." Sprak Rox. Er verscheen een glimlach over Vyndi's gezicht. "Nee bedankt nichtje, wat jij hier mee hebt gebracht is meer dan genoeg voor mij, bovendien is Joey er niet dus vrees ik dat ik op het kamp moet letten. " Ze liep even op hun af en streek even door Cormag's haar. Daarna richtte ze zich op Rox. "Pas op hem, en zorg er vooral voor dat zijn familie hem niet ziet. Heb je me nodig geef je maar een gil. Ik herken jouw stem uit duizenden." Vyndi glimlachte nog een keer en boog zich daarna over een van de lijken heen. Gulzig zette ze haar tanden in het sappige vlees. Heerlijk bloed stroomde in haar mond. Ze had alleen nog maar aandacht voor het bloed en liet Cormag en Rox hun gang gaan.

(Jup zoals je al ziet, Vyndi is uit het topic
tot je haar weer nodig hebt.
Heb haar niet nodig >.> )

Cormag keek geschrokken toen Rox dichterbij kwam maar voelde toen dat ze het kettingkje met het kruisje bij hem omdeed. "Hou het bij ej zoveel dingen zul je niet meer houden van de ridders." Zei Rox met een zachte stem en tilde hem een beetje op. Met moeite ging Cormag rechtop staan. "Ik leer je rustig lopen dan kan je sterk worden vannacht voor wat energie halen." zei Rox weer. "Hee nicht als je mee wilt is het nu of nooit." Sprak Rox. Er verscheen een glimlach over Vyndi's gezicht. "Nee bedankt nichtje, wat jij hier mee hebt gebracht is meer dan genoeg voor mij, bovendien is Joey er niet dus vrees ik dat ik op het kamp moet letten. " Ze liep even op hun af en streek even door Cormag's haar. Daarna richtte ze zich op Rox. "Pas op hem, en zorg er vooral voor dat zijn familie hem niet ziet. Heb je me nodig geef je maar een gil. Ik herken jouw stem uit duizenden."
Cormag keek even verward hun twee aan alleen dit was een andere plek hij moest hier maar mee zien te leven. Moeizaam steunde hij een beetje op zijn benen en begon licht te wankelen. "Ik kan niet doden..." zei Cormag zacht tegen Rox. Zijn stem klonk bang en zacht, hij trilde zelf nog steeds door alles wat er gebeurt was. Cormag keek Rox aan, "U gaat me toch niet weer bijten hé?" vroeg hij bang. De vorige keer dat hij haar had bevrijd was hij gebeten, nu was hij niet zeker of hij haar wel kon vertrouwen of niet. Voorzichtig zette hij ee n stap en voelde het gevoel weer een beetje terug komen in zijn lichaam.

"Pas op hem, en zorg er vooral voor dat zijn familie hem niet ziet. Heb je me nodig geef je maar een gil. Ik herken jouw stem uit duizenden." Kon Rox alleen nog maar horen van haar zus en ze knikte.
Rox zag dat Cormag nog steets verward was en probeerde te wandelen en Rox hielp hem en zag toen dat hij iets wou zeggen.
"Ik kan niet doden..." Zei hij zacht tegen Rox met zijn mooie kijkertjes. Rox keek hem even aan en zorgde er voor dat hij kon staan.
"Ik ga je het leren je word me adoptie zoon." Zei Rox zacht tegen hem met mooie stralende ogen. Na een tijdje toch verder gewandeld zijn werd Cormag steets beter er in en keek toen met een bang gezicht naar Rox en Zei met een bangerige stem.
"U gaat me toch niet weer bijten hé?" Zei hij met een bang gezicht ttegen Rox en Rox keek in zijn mooie blauwe.
"Ik ga je niet meer bijten en ga er voor zorgen dat je een van de sterkste vampiers ooit word."
Zei Rox kill en zorgde er voor dat hij zelf ging lopen en stapte toen vooruit.
"Kom op we hebben geen tijd voor je sloome slakken tempo."
Zei Rox kill tegen hem en duwde hem alvast vooruit.
Uit eindelijk kwamen ze weer bij de ridders aan en Rox sleurde Cormag een steegje in.
"Je moet goed luisteren klein kind en je niet laten zien anders moeten we heb vermoorden."
Zei Rox kill en keek naar Cormag gezicht voor een antwoord.


(Sorry voor de kleine post)

"Ik ga je het leren je word me adoptie zoon." Zei Rox tegen hem. Cormag knikte angstig, hij durfde niet te zeggen dat hij niet kon of wou moorden. Het lopen lukte al beter dan eerst maar nog steeds gaf elke stap een korte snelle brandende steek. "Kom op we hebben geen tijd voor je sloome slakken tempo." Zei Rox kill tegen hem en duwde hem alvast vooruit. Het aardige gedrag was al bijna voorbij. Na een stuk gelopen te hebben waren ze weer in de stad en Rox trok hem een steegje in. "Je moet goed luisteren klein kind en je niet laten zien anders moeten we heb vermoorden." zei Rox. Cormag knikte en zweeg even. Alles werd Cormag teveel, hij was geen mens meer. Nu moest hij moorden en geprezen worden of sterven en geslagen worden. Doodsangst die zijn lichaam nog niet had verlaten vond plaats en hij begon te snikken. Tranen kwamen over zijn wangen naar beneden gegleden en hij huilde. Even was het stilt tot hij voetstappen achter zich hoorde vanaf de andere kant van de steeg. "Wat is er klein jochie? Ben je alleen achtergelaten?" vroeg een zachte vrouwen stem. Cormag huilde zachtjes door, "Ik kan het niet," klonk het tussen de snikken door. De vrouw legde haar hand op zijn schouder "Wat is er? Wat kan je niet?" vroeg de vrouw. Cormag wist dat hij het nu moest proberen, "U... in leven laten," klonk het door de snikken heen. De vrouw vroeg verschrikt "Wa...." en ze zweeg. Cormag had zich omgedraaid en het kortzwaard dat hij nog steeds had gedragen door haar maar maag heen gestoken. De vrouw zweeg, ze viel achterover en lag daar doodstil. Het bloed vormde langzaam een rode plas en met de laatste ademhaling had de vrouw gehoest en bloed gespuugt. Cormag keek angstig en trok het zwaard, nu moest hij echt huilen... Hij had iemand vermoord. Een hulpeloze vrouw. Cormag snikte en zei zacht tegen niemand. "Ik .. heb een moord gepleegd" de woorden waren alsof hij zichzelf neerstak. Het drong diep tot hem door, zijn eerste moord op negenjarige leeftijd.

Rox zag dat Cormag angstig knikte en Rox zag nu al ddat hij niet wou moorden
Opeens begon hij te huilen en Rox zag een mens aan komen en verstopte zig en keke rustig wat hij zou doen.
Er stapte ene vrouw het steegje in en zei met een zachte stem een een bezorgde stem.
"Wat is er klein jochie? Ben je alleen achtergelaten?" En Rox moes er van walgen maar keek naar zijn creatie wat hij ging doen en ging rustig zitten.
"Ik kan het niet," Zei Cormag met een snikkend gezicht en de vrouw reageerde er op en Rox kreeg ene duivels lachje er op en mompelde in haar zelf .
"Je kan het wel je bent mijn creatie."
De vrouw legde bezorgd een hand op zijn schouder en begon vragen te stellen. "Wat is er? Wat kan je niet?" Hoorde Rox die in spanning aan het kijken was.
Cormag draaide zigom en stak het kleine zwaardje die hij nog bij zig had door haar maag en rox kwam te voorschijn met haar engele jurkje aan.
De vrouw spuugde nog wat bloed en Rox keek het toe hoe Cormag het zwaard uit de vrouw trok en moest huilen.
Rox trok hem naar zig toen en aaide over zijn rug en luisterde wat hij te zeggen had.
"Ik .. heb een moord gepleegd" Zei Cormag met een hulende gezicht en Rox zette een lieve stem op. Je was goed neem dat lijk maar en drink."
Opeens hoorde Rox iemand aan komen die op het gehuil af kwam. Rox zette Cormag op de plek waar zij Zat en ging in de bloed plas zitten met haar hoofd in haar handen.
Er kwam een jonge man aan en die keek naar Rox en vroeg zig af wat er gebeurd was.
"Wat is er meis." Zei hiij met een bezord gezicht naar het meisje die als een engel er uit zag.
Rox keek op naar de jonge met sprankelde ogen en Zei met ene verdrietige toon.
"Ze hebben me vader vermoord en hem mee genomen."
Zei Rox met ene pokerface en de jonge man keek haar met geshrokken ogen aan.
"Kan ik misschien iets voor je doen jonge dame?"
Zei de man en dit was de moment waar Rox op gewacht had en knikte naar hem met een lach.
"Dood gaan." Zei Rox keel naar de man die op schrok en Rox keek hem aan met ogen die geen gevoel uit straalde en stond in de maanlich.
Ze pakte snel de nek van de jonge man en gaf er een lik op en Zei wat zacht in zijn oor.
"Dankje." Rox zette haar tanden vol in de nek en lied het bloed binnen stromen en wachte tot ze bij de paar laatste druppels was en gooid het lijk weg met een paar druppels er in.
Rox draaide om naar haar zoontje en veegde het bloed van haar gezicht en liep naar hem toen met een jurk vol bloed.
"Drink dat lijk leeg en we gaan terug. We zijn nu al teveel opgevallen door je gejank."
Zei Rox keek en gooide het lijk ergens in een vuilniszak en dee het op haar rug.
"De lijken dumpen we in het meer." Zei Rox kill en wachte op zijn sloome tempo met een saggerijnige blik dat hhij het al verpest had.

Je was goed neem dat lijk maar en drink." zei Rox. Cormag zweeg even en deed niks. Toen had Rox hem aan de kant gezet en was in de plaats van het lijk gaan liggen. Cormag wou niet toekijken maar het gebeurde toch, Rox haar valse trucje, hoe ze de jongen vermoordde en van hem dronk. Rox gooide het lichaam aan de kant en liep op hem af, ze zat onder het bloed. "Drink dat lijk leeg en we gaan terug. We zijn nu al teveel opgevallen door je gejank." Zei Rox keek en gooide het lijk ergens in een vuilniszak en dee het op haar rug. "De lijken dumpen we in het meer." Zei Rox kill. Cormag zag dat ze niet blij was en gehoorzaamde toen met walging. Hij dronk van de dode vrouw en de vloeistof met de ijzerachtige smaak belandde in zijn mond. Hij dronk snel en niet alles aangezien hij zichzelf walgelijk vond hierdoor. Hij pakte toen ook een vuilniszak waar hij het lichaam in deed en tilde die op. Het was zwaar maar het lukte hem ook nog net. Hij zag haar chaggereinige blik en zei zachtjes, "Het spijt me mevrouw," Zijn gezicht zat onder het bloed en de tranen die kwamen zonder gesnik lieten sporen achter over zijn gezicht. Cormag zijn gedachten waren vol afschuw en zelf haat wegens zijn daden. Hoe kon hij zo simpel de vrouw hebben vermoord. Alsof ... alsof.. alsof ze een beest was. Het was zo simpel gegaan. Iedereen vertelde dat iemand vermoorden het zwaarste was dat er is. Alleen vreemd genoeg vond hij het eng simpel, de meeste schrik was weg en een koude hand had zich rond zijn hart gevouwd en sloot afschuw en angst langzaam en beetje bij beetje af.

Rox zag dat cormag walgde en werd toen pissig en toen zag ze dat hij zo snel mogelijk de lijk op dronk en Rox wachte ongeduldig. Na dat hij klaar was was Rox nog caggerijniger en pkte haar zak snel en wou net vertrekken om zo snel mogelijk op het kamp te komen om hem over te dragen naar de andere vampiers want zij had nog nog steets vreselijke dorst. Toen Kwam Cormag opeens en zei zachtjes tegen haar. "Het spijt me mevrouw," En Rox moest toen walgen en Zei met een boze blik op haar gezicht. "Geen sorry en noem me geen mevrouw. Aan sorry heb ik niks en ik zou maar gewoon mam zeggen of Rox anders komen er erge gevolgen!" Zei Rox pissig omdat haar jacht nog steets verpest was. Ze keek even weer naar Cormag dien onder het bloed zat met betraande ogen en zuchte toen. Rox gooide het lijk en van Cormag in het meer en pakte zijn hand vast dat hij zou door lopen en mompelde in haar zelf. "Blij als dat kind groot en sterk genoeg is." Rox ging snel naar een winkel en lied Cormag niet uit het ook ze pakte wat kleren die ze leuk vond voor hun twee en legde wat geld op de kassa en liep toen weer naar Cormag om zijn hand fijn te knijpen dat hij niet weg zou kunnen als hij dat wou. Rox keek naar de paden die ze moesten volgen naar hun gebied met ene pisneidig gezicht. Na een tijdje ging ze ergens uit rusten van het lopen omdat Rox wist dat Cormag zo lang lopen niet vol hield omdat hij niet wou drinken. Rox keek naar hem en ag toen een sterveling door het bos wandelen die verdwaalt was en knikte toen naar Cormag om hem te vangen. "Oke, joch niet janken dat je hem moet vermoorden speel het spel gewoon mee hoe ik het doe en je bent dan zo snel terug bij je kamp." Zei Rox en verschuilde toen achter een boom en maakte ene gebaar naar Cormag het zelfde moed doen om de sterveling te pakken te krijgen.