First steps into oblivion

"Geen sorry en noem me geen mevrouw. Aan sorry heb ik niks en ik zou maar gewoon mam zeggen of Rox anders komen er erge gevolgen!" Zei Rox pissig. Ze greep bij het meer het lijk en gooide het weg in het meer. Toen pakte ze zijn hand om hem zo sneller te laten lopen. "Blij als dat kind groot en sterk genoeg is." klonk het heel zacht en onverstaanbaar zodat Cormag niks mee kreeg maar hij dacht wel enkelen woorden te hebben gehoord. Even was hij vrij toen Rox een winkel in was gegaan maar ze was snel terug en kneep zijn hand fijn. Ze trok hem verder en keek nog steeds nijdig. Cormag liep in hetzelfde tempo mee de pijn aan het verbijten. Na een stuk te hebben gelopen was Rox gestopt en liet hem rusten. Rox keek naar hem en Cormag keek weg. Hij durfde niet te spreken dus hield hij zijn mond de hele tijd. De tranen waren weg en een stilte klonk er. "Oke, joch niet janken dat je hem moet vermoorden speel het spel gewoon mee hoe ik het doe en je bent dan zo snel terug bij je kamp." Zei Rox. Ze ging zich verschuilen achter een boom en Cormag keek haar even aan. Dit was zijn kans, hij zat hier in Asylum maar dit was de kans om weg te gaan, te rennen voor zijn laatste restje menselijkheid. Rox focuste op de sterveling en als Cormag nu weg kon rennen dan zou hij weg zijn. Cormag draaide zich om om weg te rennen van deze helse plek. Alleen het lukte hem niet, hij draaide zich nogmaals om en verstopte zich snel achter een boom en fluisterde, "Ja Rox," Ze mocht hem dan volgens haarzelf 'geadopteerd' hebben maar Mam zou hij niet zeggen. Als hij het al zou zeggen moest ze zich eerst als een goede gedragen. Hij noemde zijn biologische moeder al niet mam dus waarom wel Rox.

Rox zag dat Cormag twijfelde en weg wou gaan. Rox lette niet meer op de sterfeling en keek hem aan met een ijzige blik en dacht in haar zelf "Niet weg gaan ik heb jou uit gekozen."
Cormag verstopte toch weer wat Rox hem had ogeven als bevel en verluisterde.
"Ja Rox," Rox keek nog even naar hem en knikte dat hij dit kon.
Rox ging heel snel vlak in de beurt van de sterfeling die natuurlijk schrok.
Opeens kwam Rox voor de jongeman te staan.
En keek hem aan met een lachde blik en knikte toen naar Cormag dat hij mocht komen.
De jonge man was verstijft en Rox kwam rustig bij hem dichter bij lopen en vroeg op een zachte stem en prachtige ogen.
"Ben ej verdwaalt." Rox glimlachde toen en pakte hem bij zijn nek en tilde hem omhoog.
Ze knikte naar Cormag dat hij zo de laatste stuk mocht doen en Rox gooide de man weer op de grond dat hij zijn arm brak.
Rox liep toen rustig naar de gebroken arm en beet er in maar lied toen weer los de man schreeuwde het uit van de pijn en keek met een pijnelijke blik naar Rox die moes lachen.
"Wat zijn jullie mensen toch slap en vol met gevoel."
En ze keke hem nog even aan en trapte toen keihard op zijn been en lachde.
De man moes nog meer schreeuwen en Rox gemeene lach werd erger.
De man wou om genaade smeken maar Rox luisterde niet naar hem.
Rox trapte toen in zijn maag en hij spuugde bloed en kon niks meer doen door de pijn.
Rox knikte naar Cormag dat hij het mocht afmaken en zei op een zachte stem.
"Je moet eerst de sterveling verzwakken."

Cormag keek naar Rox die hem een teken gaf en tevoorschijn net als bij hem ging ze naar de jongen toe en vroeg kalm. "Ben ej verdwaalt." Ze had hem opgetild, zijn arm gebroken en beet erin. "Wat zijn jullie mensen toch slap en vol met gevoel." zei ze. Cormag rilde even en keek angstig naar de jongeman. Ze lachte gemeen en trapte tegen de man zijn been die schreeuwde. Rox trapte in zijn maag en keek Cormag toen aan, "Je moet eerst de sterveling verzwakken." zei ze zacht. Cormag slikte en liep naar de jongen toen. Hij keek angstig naar Rox en liep naar de jongen. Hij had nog niet echt kracht.. alleen hij zou zijn best proberen om de jongen een snelle dood te geven. Hij liep naar het hoofd en trapte tegen de kaak aan en hield het kruisje vast. Hij trapte nogmaals en voelde iets breken, Cormag snikte en keek de man aan. Hij zag in de ogen van de man medelijden..... Cormag wist niet of het zelfmedelijden was of voor hem. Cormag kon er niet meer tegen en trapte nogmaals tegen het hoofd alleen mikte op de slaap, de man leefde nog en de ogen keken hem aan. Cormag wou de man laten stoppen en trapte met de hak van zijn schoen schuim tegen de neus. Zoals zijn vader had verteld schoot het bot door de kracht naar achter en duwde tegen een ander bot. Na nog een trap tegen de neus schoot het botje door en raakte de hersens. Waarbij de man of bewusteloos was gegaan of dood was. Angstig keek hij Rox aan, "Z-zo goed?" vroeg hij trillerig.

Cormag liep ruschtig naar vren en Ro glimlachte hij tarpte tegen de kaak van de jongeman en hield zijn kruistje vast.
ton trapte hij nog een keer n Ro zag dat er iets mis was met Cormag die peens snikte Rox keek verbaasd naar hem en dacht. "Wat is er nou met hem?"
Maar crmag ging door met trappen eerst tegen ed slaap en ging toen naar het botje van de neus die even later door ging naar de hersenen Rox boog even over de man heen en voelde aan de pols en luisterde even op de borst en hoorde niks de man was opslag dood en Rox glimlachte en keek naar Cormag die anstig naar haar keek en vroeg: "Z-zo goed?"
Rox keek hem toen eerst verbaasd aan datie het niet zelf zag en gaf toen een mooie glimlach en besprong hem met een knuffel en Zei toen met ene blije stem.
"Perfect echt perfect je gaat voor uit!" Ro was eindelijk blij en trots op haar leerling die ook haar schepsel was.
Rox wist wel dat hij het kon hij was er perfect voor.
Ro lied hem toen langzaam los en ging weer over de man buigen en gaf het toen aan Cormag.
"Volgens mij heb jij deze verdient." Zei ze nu weer met verrsteende ogen en een kille stem of het moment van blijdschap maar paar seconde duurde en toen weer weg was.
Rox wachte op een antwoord van haar leerling en keek hem aan terwijl ze het lijk vast had.

"Perfect echt perfect je gaat voor uit!" zei Rox bij die hem knuffelde. Alleen Cormag voelde zich niet zo goed. Rox liet hem toen langzaam los en ging weer over de man buigen en gaf het toen aan Cormag. "Volgens mij heb jij deze verdient." Zei ze nu weer met verrsteende ogen en een kille stem. Cormag pakte verschrikt de man over en keek naar de lege ogen, voorzichtig beet hij en dronk wat bloed. Toen hij een aandeel had gehad liet hij los en het bloed droop over zijn gezicht en hij keek naar Rox. "D-dankuwel," zei hij zachtjes en keek Rox aan. Enkel uit bloeddorst likte hij wat bloed weg en keke naar Rox met zijn grote blauwe ogen, "Drinkt u zelf ook wat... ik.... heb genoeg gehad." zei Cormag met grote ogen en bracht het lijk richting Rox en keek haar nog steeds recht aan.

"D-dankuwel," Zei Cormag en keek haar toen aan met ze mooie blauwe ogen en vroeg zig af wat er was en hij dee het lichaam richting haar beurd en zei wat. "Drinkt u zelf ook wat... ik.... heb genoeg gehad." Rox knikte en pakte het lijk aan mat haar tere handen en keek toen naar cormag die niet meer wou en zette toen met haar parel witte taden het in zijn nek en beet voorzichtig door de huid en dronk rustig de rest van de bloed tot dat er maar paar druppels in zaten en gooide toen het lijk weg. "Dankje." Zei Rox voor het liefst tegen hem en stond toen op en glimlachde naar hem zonder pokerface en pakte toen zijn hand vast. "Het is tijd om naar huis te gaan."

(ze lopen terug naar huis en ej moeder word waarschijn door mij vincent lily vermoord dus ik sluit deze wel als je wilt en dan kan ej later op die topic posten ok?)